4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/1

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/2

α)

I. Pelikánová και E. Buttigieg, δικαστές·

β)

I. Pelikánová και L. Calvo-Sotelo Ibáñez-Martín, δικαστές·

γ)

E. Buttigieg και L. Calvo-Sotelo Ibáñez-Martín, δικαστές.

α)

S. Gervasoni και L. Madise, δικαστές·

β)

S. Gervasoni και Z. Csehi, δικαστές·

γ)

L. Madise και Z. Csehi, δικαστές.

α)

E. Bieliūnas και I. S. Forrester, δικαστές·

β)

E. Bieliūnas και Κ. Ηλιόπουλος, δικαστές·

γ)

I. S. Forrester και Κ. Ηλιόπουλος, δικαστές.

α)

I. Labucka και V. Kreuschitz, δικαστές·

β)

I. Labucka και F. Schalin, δικαστές·

γ)

V. Kreuschitz και F. Schalin, δικαστές.

α)

J. Schwarcz και V. Tomljenović, δικαστές·

β)

J. Schwarcz και I. Reine, δικαστές·

γ)

V. Tomljenović και I. Reine, δικαστές.

α)

F. Dehousse και A. M. Collins, δικαστές·

β)

F. Dehousse και V. Valančius, δικαστές·

γ)

A. M. Collins και V. Valančius, δικαστές.

α)

I. Wiszniewska-Białecka και I. Ulloa Rubio, δικαστές·

β)

I. Wiszniewska-Białecka και Α. Μαρκουλλή, δικαστές·

γ)

I. Ulloa Rubio και Α. Μαρκουλλή, δικαστές.

α)

M. Kancheva και C. Wetter, δικαστές·

β)

M. Kancheva και N. Półtorak, δικαστές·

γ)

C. Wetter και N. Półtorak, δικαστές.

α)

O. Czúcz και A. Popescu, δικαστές·

β)

D. Spielmann και P. G. Xuereb, δικαστές.

—

όσον αφορά το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο, το τέταρτο, το πέμπτο, το έκτο, το έβδομο και το όγδοο τμήμα, με την προσθήκη στον αρχικώς επιλαμβανόμενο της υποθέσεως τριμελή δικαστικό σχηματισμό του τετάρτου δικαστή του τμήματος και ενός πέμπτου δικαστή προερχόμενου από το επόμενο τμήμα κατ’ αύξουσα αριθμητική σειρά (αποκλειομένου του προέδρου του τμήματος), οριζόμενου με τη σειρά που προβλέπεται στο άρθρο 8 του Κανονισμού Διαδικασίας·

—

όσον αφορά το ένατο τμήμα, με την προσθήκη στον αρχικώς επιλαμβανόμενο της υποθέσεως τριμελή δικαστικό σχηματισμό με την προσθήκη των δύο άλλων δικαστών του τμήματος.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/5

1)

Το άρθρο 11, A, παράγραφος 1, στοιχείο βʹ, της έκτης οδηγίας 77/388/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 17ης Μαΐου 1977, περί εναρμονίσεως των νομοθεσιών των κρατών μελών, των σχετικών με τους φόρους κύκλου εργασιών – Κοινό σύστημα φόρου προστιθεμένης αξίας: ομοιόμορφη φορολογική βάση, όπως έχει τροποποιηθεί από την οδηγία 95/7/ΕΚ του Συμβουλίου, της 10ης Απριλίου 1995, έχει την έννοια ότι η αξία εμπραγμάτου δικαιώματος που παρέχει στον δικαιούχο του εξουσία χρήσεως επί ακινήτου και το κόστος αποπερατώσεως του κτιρίου γραφείων που ανεγέρθηκε στο συγκεκριμένο οικόπεδο μπορούν να περιληφθούν στη βάση επιβολής του φόρου παραδόσεως, κατά την έννοια του άρθρου 5, παράγραφος 7, στοιχείο αʹ, της οδηγίας αυτής, όπως έχει τροποποιηθεί, όταν ο υποκείμενος στον φόρο κατέβαλε ήδη τον φόρο προστιθέμενης αξίας επί της αξίας αυτής και επί του κόστους, αλλά επίσης προέβη σε άμεση και ολική έκπτωσή του.

2)

Σε περίπτωση όπως η επίμαχη στην υπόθεση της κύριας δίκης, στην οποία ένα οικόπεδο και ένα υπό ανέγερση κτίσμα ευρισκόμενο επί του οικοπέδου αυτού αποκτήθηκαν με τη σύσταση εμπραγμάτου δικαιώματος το οποίο παρέχει στον δικαιούχο του εξουσία χρήσεως επί των ακινήτων αυτών, το άρθρο 11, A, παράγραφος 1, στοιχείο βʹ, της έκτης οδηγίας 77/388, όπως έχει τροποποιηθεί από την οδηγία 95/7, έχει την έννοια ότι η αξία του εν λόγω εμπραγμάτου δικαιώματος η οποία πρέπει να ληφθεί υπόψη στη βάση επιβολής του φόρου παραδόσεως, κατά την έννοια του άρθρου 5, παράγραφος 7, στοιχείο αʹ, της εν λόγω οδηγίας, αντιστοιχεί στην αξία των ποσών που πρέπει να καταβληθούν ως ετήσια αντιπαροχή για την εναπομένουσα διάρκεια ισχύος της συμβάσεως περί συστάσεως του εν λόγω εμπράγματου δικαιώματος επιφανείας, διορθωμένων ή ανακεφαλαιοποιημένων σύμφωνα με την ίδια μέθοδο που χρησιμοποιήθηκε για τον καθορισμό της αξίας συστάσεως του δικαιώματος επιφανείας.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/6

1)

Από την εξέταση του πρώτου έως και του τέταρτου ερωτήματος στις υποθέσεις C-191/14 και C-192/14, του τρίτου ερωτήματος στην υπόθεση C-295/14 και του πρώτου ερωτήματος στις υποθέσεις C-389/14 και C-391/14 έως C-393/14 δεν προέκυψε κανένα στοιχείο ικανό να επηρεάσει το κύρος του άρθρου 15, παράγραφος 3, της αποφάσεως 2011/278/ΕΕ της Επιτροπής, της 27ης Απριλίου 2011, σχετικά με τον καθορισμό ενωσιακών μεταβατικών κανόνων για την εναρμονισμένη δωρεάν κατανομή δικαιωμάτων εκπομπής κατ’ εφαρμογή του άρθρου 10α της οδηγίας 2003/87/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, καθόσον το εν λόγω άρθρο 15, παράγραφος 3, αποκλείει τον συνυπολογισμό των εκπομπών των παραγωγών ηλεκτρικού ρεύματος για τον καθορισμό της μέγιστης ετήσιας ποσότητας δικαιωμάτων.

2)

Το άρθρο 4 και το παράρτημα ΙΙ της αποφάσεως 2013/448/ΕΕ της Επιτροπής, της 5ης Σεπτεμβρίου 2013, σχετικά με τα εθνικά μέτρα εφαρμογής για τη μεταβατική δωρεάν κατανομή των δικαιωμάτων εκπομπής αερίων θερμοκηπίου σύμφωνα με το άρθρο 11 παράγραφος 3 της οδηγίας 2003/87/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, είναι ανίσχυρα.

3)

Τα διαχρονικά αποτελέσματα της κηρύξεως του άρθρου 4 και του παραρτήματος ΙΙ της αποφάσεως 2013/448 ως ανισχύρων περιορίζονται κατά τρόπον ώστε, αφενός, η κήρυξη αυτή να παράγει αποτελέσματα μόνον μετά την πάροδο περιόδου δέκα μηνών από της ημερομηνίας δημοσιεύσεως της παρούσας αποφάσεως, προκειμένου να παρασχεθεί στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή η δυνατότητα να θεσπίσει τα αναγκαία μέτρα και, αφετέρου, τα μέτρα που θα ληφθούν μέχρι τότε βάσει των διατάξεων που κηρύχθηκαν ανίσχυρες να μην μπορούν να αμφισβητηθούν.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/8

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Καταδικάζει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/8

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Καταδικάζει τη Δημοκρατία της Πολωνίας στα δικαστικά έξοδα.

3)

Η Ιρλανδία, η Γαλλική Δημοκρατία, η Ρουμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και της Βόρειας Ιρλανδίας και η Επιτροπή φέρουν τα δικά τους δικαστικά έξοδα.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/9

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/10

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/10

1)

Το άρθρο 3 του κανονισμού (ΕΚ) 1186/2009 του Συμβουλίου, της 16ης Νοεμβρίου 2009, για τη θέσπιση του κοινοτικού καθεστώτος τελωνειακών ατελειών, έχει την έννοια ότι, κατ’ εφαρμογήν του άρθρου αυτού, ένα φυσικό πρόσωπο δεν μπορεί να έχει τη συνήθη κατοικία του ταυτόχρονα σε κράτος μέλος και σε τρίτη χώρα.

2)

Υπό περιστάσεις όπως οι επίμαχες στην υπόθεση της κύριας δίκης, όταν δηλαδή ο ενδιαφερόμενος διατηρεί σε τρίτη χώρα προσωπικούς και επαγγελματικούς δεσμούς και σε κράτος μέλος προσωπικούς δεσμούς, πρέπει, προκειμένου να προσδιοριστεί εάν η συνήθης κατοικία του ενδιαφερομένου κατά την έννοια του άρθρου 3 του κανονισμού 1186/2009 βρίσκεται στην τρίτη χώρα, να αποδίδεται, κατά τη συνολική εκτίμηση των σχετικών πραγματικών στοιχείων, ιδιαίτερη σημασία στη διάρκεια διαμονής του εν λόγω προσώπου στην τρίτη χώρα.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/11

1)

Η Συνδυασμένη Ονοματολογία που περιλαμβάνεται στο παράρτημα Ι του κανονισμού (ΕΟΚ) 2658/87 του Συμβουλίου, της 23ης Ιουλίου 1987, για τη δασμολογική και στατιστική ονοματολογία και το κοινό δασμολόγιο, όπως τροποποιήθηκε με τον κανονισμό (ΕΚ) 1719/2005 της Επιτροπής, της 27ης Οκτωβρίου 2005 και τον κανονισμό (ΕΕ) 1214/2007 της Επιτροπής, της 20ής Σεπτεμβρίου 2007, έχει την έννοια ότι στην κλάση 2208 της ονοματολογίας αυτής υπάγεται ένα ποτό, όπως το Ferm Fruit, το οποίο προέρχεται από ζύμωση συμπυκνωμένου χυμού μήλων και προορίζεται για κατανάλωση ως έχει ή ως βασικό συστατικό άλλων ποτών, έχει δε ουδέτερο χρώμα, άρωμα και γεύση λόγω υποβολής του σε καθαρισμό, μεταξύ άλλων με υπερδιήθηση, και κατ’ όγκον αλκοολικό τίτλο 16 % χωρίς την προσθήκη αποσταγμένης αλκοόλης.

2)

Η συνδυασμένη ονοματολογία που περιλαμβάνεται στο παράρτημα Ι του κανονισμού 2658/87, όπως τροποποιήθηκε με τον κανονισμό 1719/2005 και τον κανονισμό 1214/2007, έχει την έννοια ότι στην κλάση 2208 της ονοματολογίας αυτής υπάγονται τα ποτά με κατ’ όγκον αλκοολικό τίτλο 14 %, τα οποία παρασκευάζονται με την προσθήκη στο Ferm Fruit ζάχαρης, αρωματικών ουσιών, χρωστικών ουσιών, ενισχυτικών γεύσης, πηκτικών μέσων και συντηρητικών και, σε μία περίπτωση, κρέμας, και τα οποία δεν περιέχουν αποσταγμένη αλκοόλη.

3)

Η συνδυασμένη ονοματολογία που περιλαμβάνεται στο παράρτημα Ι του κανονισμού 2658/87, όπως τροποποιήθηκε με τον κανονισμό 1719/2005 και τον κανονισμό 1214/2007, έχει την έννοια ότι στην κλάση 2208 της ονοματολογίας αυτής υπάγεται ένα ποτό με κατ’ όγκον αλκοολικό τίτλο 13,4 %, το οποίο παρασκευάζεται με την προσθήκη στο Ferm Fruit ζάχαρης, αρωματικών ουσιών, χρωστικών ουσιών, ενισχυτικών γεύσης, πηκτικών μέσων, συντηρητικών και αποσταγμένης αλκοόλης, η οποία δεν υπερβαίνει, κατ’ όγκον ή σε ποσοστό, το 49 % της περιεχόμενης στο εν λόγω ποτό αλκοόλης, ενώ το υπόλοιπο 51 % είναι αλκοόλη προερχόμενη από ζύμωση.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/12

1)

Το άρθρο 24, παράγραφος 2, της οδηγίας 2014/40/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 3ης Απριλίου 2014, για την προσέγγιση των νομοθετικών, κανονιστικών και διοικητικών διατάξεων των κρατών μελών σχετικά με την κατασκευή, την παρουσίαση και την πώληση προϊόντων καπνού και συναφών προϊόντων και την κατάργηση της οδηγίας 2001/37/ΕΚ, έχει την έννοια ότι τα κράτη μέλη μπορούν να διατηρούν ή να θεσπίζουν περαιτέρω απαιτήσεις όσον αφορά τις πτυχές της συσκευασίας των προϊόντων καπνού που δεν έχουν εναρμονιστεί με την εν λόγω οδηγία.

2)

Το άρθρο 13, παράγραφος 1, της οδηγίας 2014/40 έχει την έννοια ότι απαγορεύει να τοποθετούνται στην επισήμανση των μονάδων συσκευασίας, στην εξωτερική συσκευασία καθώς και στα ίδια τα προϊόντα καπνού οι πληροφορίες που αποτελούν αντικείμενο της διάταξης αυτής, έστω και αν είναι αντικειμενικά ορθές.

3)

Από την εξέταση των προδικαστικών ερωτημάτων που υπέβαλε το High Court of Justice (England & Wales), Queen’s Bench Division (Administrative Court) δεν προέκυψαν στοιχεία ικανά να επηρεάσουν το κύρος των άρθρων 7, 18 και 24, παράγραφοι 2 και 3, της οδηγίας 2014/40, καθώς και των διατάξεων που περιλαμβάνονται στον τίτλο II, κεφάλαιο II, της οδηγίας αυτής.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/13

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/14

1)

Απορρίπτει την αίτηση αναιρέσεως.

2)

Η Bank of Industry and Mine και το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης φέρουν έκαστος τα δικαστικά έξοδά του.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/14

—

το επιληφθέν δικαστήριο στο κράτος μέλος προελεύσεως πρέπει να βεβαιωθεί ότι ο παραλήπτης αυτός ενημερώθηκε προσηκόντως, μέσω του τυποποιημένου εντύπου που παρατίθεται στο παράρτημα ΙΙ του κανονισμού αυτού, για το δικαίωμά του να αρνηθεί την παραλαβή της πράξεως αυτής·

—

σε περίπτωση παραλείψεως αυτού του τύπου, εναπόκειται στο δικαστήριο αυτό να θεραπεύσει τη διαδικαστική πλημμέλεια σύμφωνα με τις διατάξεις του εν λόγω κανονισμού·

—

το επιληφθέν δικαστήριο δεν δύναται να παρεμποδίσει τον παραλήπτη να ασκήσει το δικαίωμά του αρνήσεως παραλαβής της πράξεως·

—

μόνον αφότου ο παραλήπτης ασκήσει όντως το δικαίωμά του αρνήσεως παραλαβής της πράξεως δύναται το επιληφθέν δικαστήριο να ελέγξει το βάσιμο της αρνήσεως αυτής· προς τον σκοπό αυτό, το εν λόγω δικαστήριο πρέπει να λάβει υπόψη του όλα τα σχετικά στοιχεία του φακέλου, προκειμένου να εκτιμήσει εάν ο αποδέκτης κατανοεί ή όχι τη γλώσσα στην οποία έχει συνταχθεί η πράξη, και

—

εφόσον το εν λόγω δικαστήριο διαπιστώσει ότι η άρνηση του παραλήπτη της πράξεως δεν είναι δικαιολογημένη, δύναται κατ’ αρχήν να αντλήσει τις συνέπειες που προβλέπονται συναφώς από το εθνικό του δίκαιο, υπό την προϋπόθεση όμως ότι διασφαλίζεται η πρακτική αποτελεσματικότητα του κανονισμού 1393/2007.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/15

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/15

1)

Πρέπει τα κατά το άρθρο 7, παράγραφος 4, στοιχείο βʹ, της οδηγίας 2005/29/ΕΚ (1) στοιχεία που αφορούν τη γεωγραφική διεύθυνση και την ταυτότητα του εμπορευόμενου να γνωστοποιούνται ήδη στη διαφημιστική καταχώριση για συγκεκριμένα προϊόντα σε έντυπο μέσο ενημέρωσης, ακόμα και στην περίπτωση που οι καταναλωτές αγοράζουν τα διαφημιζόμενα προϊόντα αποκλειστικώς μέσω αναγραφόμενης στην καταχώριση ιστοσελίδας της διαφημιζομένης επιχειρήσεως και μπορούν να λάβουν ευχερώς τις απαιτούμενες κατά το άρθρο 7, παράγραφος 4, της οδηγίας πληροφορίες από την εν λόγω ιστοσελίδα ή μέσω αυτής;

2)

Έχει σημασία για την απάντηση στο πρώτο ερώτημα το αν η διαφημιζόμενη στο έντυπο μέσο ενημέρωσης επιχείρηση διαφημίζει την πώληση δικών της προϊόντων και παραπέμπει, ως προς τα απαιτούμενα κατά το άρθρο 7, παράγραφος 4, της οδηγίας 2005/49/ΕΚ στοιχεία, απευθείας σε δική της ιστοσελίδα ή αν η διαφήμιση αφορά προϊόντα πωλούμενα από άλλες επιχειρήσεις σε δικτυακή πλατφόρμα της διαφημιζομένης, οι δε καταναλωτές μπορούν να πληροφορηθούν τα στοιχεία του άρθρου 7, παράγραφος 4, της οδηγίας μόνο μετά από μία ή περισσότερες περαιτέρω ενέργειες (κλικ) μέσω συνδέσμου που παραπέμπει στις ιστοσελίδες των άλλων αυτών επιχειρήσεων και ο οποίος διατίθεται στην ιστοσελίδα του διαχειριστή της δικτυακής πλατφόρμας, που είναι και η μόνη ιστοσελίδα που αναγράφεται στη διαφήμιση;

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/16

1)

Πρέπει το άρθρο 3, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13 (1) να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι η απορρέουσα από τη σύμβαση σημαντική ανισορροπία μεταξύ των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων των συμβαλλομένων πρέπει να αξιολογείται αυστηρά με αναφορά στον χρόνο συνάψεως της συμβάσεως ή καλύπτει επίσης την κατάσταση εντός της οποίας, κατά τη διάρκεια συμβάσεως διαδοχικής εκτελέσεως, σημαντικές μεταβολές στη συναλλαγματική ισοτιμία έχουν καταστήσει τις υποχρεώσεις του καταναλωτή υπερβολικά επαχθείς συγκριτικά με τον χρόνο συνάψεως της συμβάσεως;

2)

Πρέπει ο σαφής και κατανοητός τρόπος με τον οποίο διατυπώνεται συμβατική ρήτρα, κατά το άρθρο 4, παράγραφος 2, της οδηγίας 93/13, να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι η εν λόγω συμβατική ρήτρα πρέπει μόνο να αναφέρει τους λόγους της προσθήκης της στη σύμβαση και τον μηχανισμό λειτουργίας της ή πρέπει επίσης να αναφέρει όλες τις συνέπειες που μπορεί να έχει στην τιμή που καταβάλλεται από τον καταναλωτή, όπως τον συναλλαγματικό κίνδυνο, και, υπό το πρίσμα της οδηγίας 93/13/ΕΟΚ, δύναται να θεωρηθεί ότι η υποχρέωση της τράπεζας να πληροφορεί τον πελάτη κατά τον χρόνο χορηγήσεως της πιστώσεως αφορά αποκλειστικά τους όρους του δανείου, ήτοι τους τόκους, τις προμήθειες και τις εγγυήσεις που βαρύνουν τον δανειολήπτη, χωρίς να μπορεί να περιληφθεί σε αυτή την υποχρέωση η πιθανή ανατίμηση ή υποτίμηση ξένου νομίσματος;

3)

Πρέπει το άρθρο 4, παράγραφος 2, της οδηγίας 93/13/ΕΟΚ, να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι οι εκφράσεις «κύριο αντικείμενο της σύμβασης» και «το ανάλογο ή μη μεταξύ της τιμής και της αμοιβής, αφενός, και των υπηρεσιών ή αγαθών που θα παρασχεθούν ως αντάλλαγμα, αφετέρου» καλύπτουν ρήτρα που περιλαμβάνεται σε σύμβαση πιστώσεως η οποία έχει συναφθεί σε ξένο νόμισμα μεταξύ επαγγελματία και καταναλωτή, χωρίς να έχει αποτελέσει αντικείμενο ατομικής διαπραγματεύσεως, και κατά την οποία η πίστωση πρέπει να εξοφληθεί στο ίδιο νόμισμα;

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/17

1)

Εφόσον τα «καθεστώτα στήριξης», τα οποία προσδιορίζονται στο άρθρο 2, στοιχείο ια', της οδηγίας 2009/28/ΕΚ, και, μεταξύ αυτών, τα φορολογικά κίνητρα τα οποία συνίστανται σε φορολογικές απαλλαγές ή μειώσεις και επιστροφές φόρου, έχουν ορισθεί ως μέσα για την επίτευξη των σκοπών κατανάλωσης ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές που προβλέπονται στην εν λόγω οδηγία 2009/28/ΕΚ, έχουν τα εν λόγω κίνητρα ή μέτρα υποχρεωτικό χαρακτήρα και δεσμεύουν τα κράτη μέλη παράγοντας άμεσο αποτέλεσμα, κατά το μέτρο που μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο επικλήσεως και να προβληθούν από τα θιγόμενα άτομα ενώπιον κάθε είδους δημόσιας, δικαστικής ή διοικητικής αρχής;

2)

Εφόσον περιλαμβάνονται στα «καθεστώτα στηρίξεως» που μνημονεύονται στο πρώτο ερώτημα φορολογικά κίνητρα που συνίστανται σε φορολογικές απαλλαγές ή μειώσεις και επιστροφές φόρου, χρησιμοποιουμένης προς τούτο της εκφράσεως «μεταξύ άλλων», έχουν την έννοια τα εν λόγω κίνητρα ότι περιλαμβάνουν συγκεκριμένα τη μη επιβολή, άλλως την απαγόρευση, κάθε είδους ειδικού και συγκεκριμένου τέλους σε βάρος της ενέργειας που παράγεται από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, πέραν των γενικών φόρων που βαρύνουν την οικονομική δραστηριότητα και την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας; Επιπλέον, και εντός της ίδιας παραγράφου διατυπώνεται το ακόλουθο ερώτημα: [Επίσης], πρέπει να εμπίπτει στη γενική απαγόρευση που αναφέρεται ανωτέρω και η απαγόρευση εκείνη σχετικά με τη σώρευση ή αλληλεπικάλυψη ή τη διπλή φορολόγηση με διαφόρους γενικούς ή ειδικούς φόρους που καθίστανται απαιτητοί επί διαφορετικών σταδίων της παραγωγής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές, ως προς την ίδια γενεσιουργό αιτία επί της οποίας επιβάλλεται το εξεταζόμενο τέλος αιολικής ενέργειας;

3)

Στην περίπτωση αρνητικής απαντήσεως στο ως άνω ερώτημα και αποδοχής της φορολογήσεως της ενέργειας που παράγεται από ανανεώσιμες πηγές, για τους σκοπούς του άρθρου 1, παράγραφος 2, της οδηγίας 2008/118/ΕΚ, έχει ο όρος «ειδικός σκοπός» την έννοια ότι πρέπει να διαθέτει αποκλειστικό σκοπό και, επιπλέον, ότι το τέλος που βαρύνει τις ανανεώσιμες ενέργειες πρέπει, ως προς τη δομή του, να διαθέτει πραγματικό μη φορολογικό χαρακτήρα και να μην επιτελεί αμιγώς δημοσιονομική ή εισπρακτική λειτουργία;

4)

Κατά το μέτρο που το άρθρο 4 της οδηγίας 2003/96/ΕΚ, όσον αφορά τα επίπεδα φορολογίας που επιβάλλουν τα κράτη μέλη στα ενεργειακά προϊόντα και στην ηλεκτρική ενέργεια, λαμβάνει ως σημείο αναφοράς τα ελάχιστα επίπεδα της οδηγίας τα οποία νοούνται ως το σύνολο των εισπραττόμενων επιβαρύνσεων από όλους τους φόρους που υπολογίζονται άμεσα ή έμμεσα για την ποσότητα των προϊόντων εκείνων κατά τη στιγμή της παράδοσης προς κατανάλωση, έχει το ως άνω άρθρο την έννοια ότι το σύνολο αυτό οφείλει να εξαιρεί από το επίπεδο φορολογίας που απαιτείται από την οδηγία τους εθνικούς εκείνους φόρους, οι οποίοι δεν έχουν πραγματικό μη φορολογικό χαρακτήρα, τόσο ως προς τη δομή τους όσο και ως προς τον ειδικό σκοπό τους, όπως αυτός θα ερμηνευθεί με την απάντηση που θα δοθεί στο προηγούμενο ερώτημα;

5)

Συνιστά ο όρος «τέλος» που χρησιμοποιείται στο άρθρο 13, παράγραφος 1, στοιχείο ε', της οδηγίας 2009/28/ΕΚ αυτοτελή έννοια του δικαίου της Ένωσης που πρέπει να ερμηνεύεται ευρύτερα, ως συμπεριλαμβάνουσα και ως συνώνυμη της έννοιας του φόρου εν γένει;

6)

Στην περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο προηγούμενο ερώτημα, τα τέλη που οφείλουν να καταβάλουν οι καταναλωτές, στα οποία αναφέρεται το άρθρο 13, παράγραφος 1, σημείο ε', μπορούν να περιλαμβάνουν μόνο τις επιβαρύνσεις ή φόρους με τους οποίους σκοπείται, κατά περίπτωση, η αποκατάσταση της βλάβης που προκλήθηκε στο περιβάλλον και η αποκατάσταση, με το ποσό της εισπράξεως, των ζημιών που προκλήθηκαν λόγω του αρνητικού αντίκτυπου ή συνεπειών, αλλά όχι τους φόρους ή τις εισφορές που βαρύνουν τις μη ρυπογόνες μορφές ενέργειας και επιτελούν κατεξοχήν δημοσιονομικό ή εισπρακτικό σκοπό;

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/18

1)

Εφόσον τα «καθεστώτα στήριξης», τα οποία προσδιορίζονται στο άρθρο 2, στοιχείο ια', της οδηγίας 2009/28/ΕΚ, και, μεταξύ αυτών, τα φορολογικά κίνητρα τα οποία συνίστανται σε φορολογικές απαλλαγές ή μειώσεις και επιστροφές φόρου, έχουν ορισθεί ως μέσα για την επίτευξη των σκοπών κατανάλωσης ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές που προβλέπονται στην εν λόγω οδηγία 2009/28/ΕΚ, έχουν τα εν λόγω κίνητρα ή μέτρα υποχρεωτικό χαρακτήρα και δεσμεύουν τα κράτη μέλη παράγοντας άμεσο αποτέλεσμα, κατά το μέτρο που μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο επικλήσεως και να προβληθούν από τα θιγόμενα άτομα ενώπιον κάθε είδους δημόσιας, δικαστικής ή διοικητικής αρχής;

2)

Εφόσον περιλαμβάνονται στα «καθεστώτα στηρίξεως» που μνημονεύονται στο πρώτο ερώτημα φορολογικά κίνητρα που συνίστανται σε φορολογικές απαλλαγές ή μειώσεις και επιστροφές φόρου, χρησιμοποιουμένης προς τούτο της εκφράσεως «μεταξύ άλλων», έχουν την έννοια τα εν λόγω κίνητρα ότι περιλαμβάνουν συγκεκριμένα τη μη επιβολή, άλλως την απαγόρευση, κάθε είδους ειδικού και συγκεκριμένου τέλους σε βάρος της ενέργειας που παράγεται από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, πέραν των γενικών φόρων που βαρύνουν την οικονομική δραστηριότητα και την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας; Επιπλέον, και εντός της ίδιας παραγράφου διατυπώνεται το ακόλουθο ερώτημα: [Επίσης], πρέπει να εμπίπτει στη γενική απαγόρευση που αναφέρεται ανωτέρω και η απαγόρευση εκείνη σχετικά με τη σώρευση ή αλληλεπικάλυψη ή τη διπλή φορολόγηση με διαφόρους γενικούς ή ειδικούς φόρους που καθίστανται απαιτητοί επί διαφορετικών σταδίων της παραγωγής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές, ως προς την ίδια γενεσιουργό αιτία επί της οποίας επιβάλλεται το εξεταζόμενο τέλος αιολικής ενέργειας;

3)

Στην περίπτωση αρνητικής απαντήσεως στο ως άνω ερώτημα και αποδοχής της φορολογήσεως της ενέργειας που παράγεται από ανανεώσιμες πηγές, για τους σκοπούς του άρθρου 1, παράγραφος 2, της οδηγίας 2008/118/ΕΚ, έχει ο όρος «ειδικός σκοπός» την έννοια ότι πρέπει να διαθέτει αποκλειστικό σκοπό και, επιπλέον, ότι το τέλος που βαρύνει τις ανανεώσιμες ενέργειες πρέπει, ως προς τη δομή του, να διαθέτει πραγματικό μη φορολογικό χαρακτήρα και να μην επιτελεί αμιγώς δημοσιονομική ή εισπρακτική λειτουργία;

4)

Κατά το μέτρο που το άρθρο 4 της οδηγίας 2003/96/ΕΚ, όσον αφορά τα επίπεδα φορολογίας που επιβάλλουν τα κράτη μέλη στα ενεργειακά προϊόντα και στην ηλεκτρική ενέργεια, λαμβάνει ως σημείο αναφοράς τα ελάχιστα επίπεδα της οδηγίας τα οποία νοούνται ως το σύνολο των εισπραττόμενων επιβαρύνσεων από όλους τους φόρους που υπολογίζονται άμεσα ή έμμεσα για την ποσότητα των προϊόντων εκείνων κατά τη στιγμή της παράδοσης προς κατανάλωση, έχει το ως άνω άρθρο την έννοια ότι το σύνολο αυτό οφείλει να εξαιρεί από το επίπεδο φορολογίας που απαιτείται από την οδηγία τους εθνικούς εκείνους φόρους, οι οποίοι δεν έχουν πραγματικό μη φορολογικό χαρακτήρα, τόσο ως προς τη δομή τους όσο και ως προς τον ειδικό σκοπό τους, όπως αυτός θα ερμηνευθεί με την απάντηση που θα δοθεί στο προηγούμενο ερώτημα;

5)

Συνιστά ο όρος «τέλος» που χρησιμοποιείται στο άρθρο 13, παράγραφος 1, στοιχείο ε', της οδηγίας 2009/28/ΕΚ αυτοτελή έννοια του δικαίου της Ένωσης που πρέπει να ερμηνεύεται ευρύτερα, ως συμπεριλαμβάνουσα και ως συνώνυμη της έννοιας του φόρου εν γένει;

6)

Στην περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο προηγούμενο ερώτημα, τα τέλη που οφείλουν να καταβάλουν οι καταναλωτές, στα οποία αναφέρεται το άρθρο 13, παράγραφος 1, σημείο ε', μπορούν να περιλαμβάνουν μόνο τις επιβαρύνσεις ή φόρους με τους οποίους σκοπείται, κατά περίπτωση, η αποκατάσταση της βλάβης που προκλήθηκε στο περιβάλλον και η αποκατάσταση, με το ποσό της εισπράξεως, των ζημιών που προκλήθηκαν λόγω του αρνητικού αντίκτυπου ή συνεπειών, αλλά όχι τους φόρους ή τις εισφορές που βαρύνουν τις μη ρυπογόνες μορφές ενέργειας και επιτελούν κατεξοχήν δημοσιονομικό ή εισπρακτικό σκοπό;

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/19

1)

Εφόσον τα «καθεστώτα στήριξης», τα οποία προσδιορίζονται στο άρθρο 2, στοιχείο ια', της οδηγίας 2009/28/ΕΚ, και, μεταξύ αυτών, τα φορολογικά κίνητρα τα οποία συνίστανται σε φορολογικές απαλλαγές ή μειώσεις και επιστροφές φόρου, έχουν ορισθεί ως μέσα για την επίτευξη των σκοπών κατανάλωσης ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές που προβλέπονται στην εν λόγω οδηγία 2009/28/ΕΚ, έχουν τα εν λόγω κίνητρα ή μέτρα υποχρεωτικό χαρακτήρα και δεσμεύουν τα κράτη μέλη παράγοντας άμεσο αποτέλεσμα, κατά το μέτρο που μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο επικλήσεως και να προβληθούν από τα θιγόμενα άτομα ενώπιον κάθε είδους δημόσιας, δικαστικής ή διοικητικής αρχής;

2)

Εφόσον περιλαμβάνονται στα «καθεστώτα στηρίξεως» που μνημονεύονται στο πρώτο ερώτημα φορολογικά κίνητρα που συνίστανται σε φορολογικές απαλλαγές ή μειώσεις και επιστροφές φόρου, χρησιμοποιουμένης προς τούτο της εκφράσεως «μεταξύ άλλων», έχουν την έννοια τα εν λόγω κίνητρα ότι περιλαμβάνουν συγκεκριμένα τη μη επιβολή, άλλως την απαγόρευση, κάθε είδους ειδικού και συγκεκριμένου τέλους σε βάρος της ενέργειας που παράγεται από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, πέραν των γενικών φόρων που βαρύνουν την οικονομική δραστηριότητα και την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας; Επιπλέον, και εντός της ίδιας παραγράφου διατυπώνεται το ακόλουθο ερώτημα: [Επίσης], πρέπει να εμπίπτει στη γενική απαγόρευση που αναφέρεται ανωτέρω και η απαγόρευση εκείνη σχετικά με τη σώρευση ή αλληλεπικάλυψη ή τη διπλή φορολόγηση με διαφόρους γενικούς ή ειδικούς φόρους που καθίστανται απαιτητοί επί διαφορετικών σταδίων της παραγωγής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές, ως προς την ίδια γενεσιουργό αιτία επί της οποίας επιβάλλεται το εξεταζόμενο τέλος αιολικής ενέργειας;

3)

Στην περίπτωση αρνητικής απαντήσεως στο ως άνω ερώτημα και αποδοχής της φορολογήσεως της ενέργειας που παράγεται από ανανεώσιμες πηγές, για τους σκοπούς του άρθρου 1, παράγραφος 2, της οδηγίας 2008/118/ΕΚ, έχει ο όρος «ειδικός σκοπός» την έννοια ότι πρέπει να διαθέτει αποκλειστικό σκοπό και, επιπλέον, ότι το τέλος που βαρύνει τις ανανεώσιμες ενέργειες πρέπει, ως προς τη δομή του, να διαθέτει πραγματικό μη φορολογικό χαρακτήρα και να μην επιτελεί αμιγώς δημοσιονομική ή εισπρακτική λειτουργία;

4)

Κατά το μέτρο που το άρθρο 4 της οδηγίας 2003/96/ΕΚ, όσον αφορά τα επίπεδα φορολογίας που επιβάλλουν τα κράτη μέλη στα ενεργειακά προϊόντα και στην ηλεκτρική ενέργεια, λαμβάνει ως σημείο αναφοράς τα ελάχιστα επίπεδα της οδηγίας τα οποία νοούνται ως το σύνολο των εισπραττόμενων επιβαρύνσεων από όλους τους φόρους που υπολογίζονται άμεσα ή έμμεσα για την ποσότητα των προϊόντων εκείνων κατά τη στιγμή της παράδοσης προς κατανάλωση, έχει το ως άνω άρθρο την έννοια ότι το σύνολο αυτό οφείλει να εξαιρεί από το επίπεδο φορολογίας που απαιτείται από την οδηγία τους εθνικούς εκείνους φόρους, οι οποίοι δεν έχουν πραγματικό μη φορολογικό χαρακτήρα, τόσο ως προς τη δομή τους όσο και ως προς τον ειδικό σκοπό τους, όπως αυτός θα ερμηνευθεί με την απάντηση που θα δοθεί στο προηγούμενο ερώτημα;

5)

Συνιστά ο όρος «τέλος» που χρησιμοποιείται στο άρθρο 13, παράγραφος 1, στοιχείο ε', της οδηγίας 2009/28/ΕΚ αυτοτελή έννοια του δικαίου της Ένωσης που πρέπει να ερμηνεύεται ευρύτερα, ως συμπεριλαμβάνουσα και ως συνώνυμη της έννοιας του φόρου εν γένει;

6)

Στην περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο προηγούμενο ερώτημα, τα τέλη που οφείλουν να καταβάλουν οι καταναλωτές, στα οποία αναφέρεται το άρθρο 13, παράγραφος 1, σημείο ε', μπορούν να περιλαμβάνουν μόνο τις επιβαρύνσεις ή φόρους με τους οποίους σκοπείται, κατά περίπτωση, η αποκατάσταση της βλάβης που προκλήθηκε στο περιβάλλον και η αποκατάσταση, με το ποσό της εισπράξεως, των ζημιών που προκλήθηκαν λόγω του αρνητικού αντίκτυπου ή συνεπειών, αλλά όχι τους φόρους ή τις εισφορές που βαρύνουν τις μη ρυπογόνες μορφές ενέργειας και επιτελούν κατεξοχήν δημοσιονομικό ή εισπρακτικό σκοπό;

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/20

1)

Εφόσον τα «καθεστώτα στήριξης», τα οποία προσδιορίζονται στο άρθρο 2, στοιχείο ια', της οδηγίας 2009/28/ΕΚ, και, μεταξύ αυτών, τα φορολογικά κίνητρα τα οποία συνίστανται σε φορολογικές απαλλαγές ή μειώσεις και επιστροφές φόρου, έχουν ορισθεί ως μέσα για την επίτευξη των σκοπών κατανάλωσης ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές που προβλέπονται στην εν λόγω οδηγία 2009/28/ΕΚ, έχουν τα εν λόγω κίνητρα ή μέτρα υποχρεωτικό χαρακτήρα και δεσμεύουν τα κράτη μέλη παράγοντας άμεσο αποτέλεσμα, κατά το μέτρο που μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο επικλήσεως και να προβληθούν από τα θιγόμενα άτομα ενώπιον κάθε είδους δημόσιας, δικαστικής ή διοικητικής αρχής;

2)

Εφόσον περιλαμβάνονται στα «καθεστώτα στηρίξεως» που μνημονεύονται στο πρώτο ερώτημα φορολογικά κίνητρα που συνίστανται σε φορολογικές απαλλαγές ή μειώσεις και επιστροφές φόρου, χρησιμοποιουμένης προς τούτο της εκφράσεως «μεταξύ άλλων», έχουν την έννοια τα εν λόγω κίνητρα ότι περιλαμβάνουν συγκεκριμένα τη μη επιβολή, άλλως την απαγόρευση, κάθε είδους ειδικού και συγκεκριμένου τέλους σε βάρος της ενέργειας που παράγεται από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, πέραν των γενικών φόρων που βαρύνουν την οικονομική δραστηριότητα και την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας; Επιπλέον, και εντός της ίδιας παραγράφου διατυπώνεται το ακόλουθο ερώτημα: [Επίσης], πρέπει να εμπίπτει στη γενική απαγόρευση που αναφέρεται ανωτέρω και η απαγόρευση εκείνη σχετικά με τη σώρευση ή αλληλεπικάλυψη ή τη διπλή φορολόγηση με διαφόρους γενικούς ή ειδικούς φόρους που καθίστανται απαιτητοί επί διαφορετικών σταδίων της παραγωγής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές, ως προς την ίδια γενεσιουργό αιτία επί της οποίας επιβάλλεται το εξεταζόμενο τέλος αιολικής ενέργειας;

3)

Στην περίπτωση αρνητικής απαντήσεως στο ως άνω ερώτημα και αποδοχής της φορολογήσεως της ενέργειας που παράγεται από ανανεώσιμες πηγές, για τους σκοπούς του άρθρου 1, παράγραφος 2, της οδηγίας 2008/118/ΕΚ, έχει ο όρος «ειδικός σκοπός» την έννοια ότι πρέπει να διαθέτει αποκλειστικό σκοπό και, επιπλέον, ότι το τέλος που βαρύνει τις ανανεώσιμες ενέργειες πρέπει, ως προς τη δομή του, να διαθέτει πραγματικό μη φορολογικό χαρακτήρα και να μην επιτελεί αμιγώς δημοσιονομική ή εισπρακτική λειτουργία;

4)

Κατά το μέτρο που το άρθρο 4 της οδηγίας 2003/96/ΕΚ, όσον αφορά τα επίπεδα φορολογίας που επιβάλλουν τα κράτη μέλη στα ενεργειακά προϊόντα και στην ηλεκτρική ενέργεια, λαμβάνει ως σημείο αναφοράς τα ελάχιστα επίπεδα της οδηγίας τα οποία νοούνται ως το σύνολο των εισπραττόμενων επιβαρύνσεων από όλους τους φόρους που υπολογίζονται άμεσα ή έμμεσα για την ποσότητα των προϊόντων εκείνων κατά τη στιγμή της παράδοσης προς κατανάλωση, έχει το ως άνω άρθρο την έννοια ότι το σύνολο αυτό οφείλει να εξαιρεί από το επίπεδο φορολογίας που απαιτείται από την οδηγία τους εθνικούς εκείνους φόρους, οι οποίοι δεν έχουν πραγματικό μη φορολογικό χαρακτήρα, τόσο ως προς τη δομή τους όσο και ως προς τον ειδικό σκοπό τους, όπως αυτός θα ερμηνευθεί με την απάντηση που θα δοθεί στο προηγούμενο ερώτημα;

5)

Συνιστά ο όρος «τέλος» που χρησιμοποιείται στο άρθρο 13, παράγραφος 1, στοιχείο ε', της οδηγίας 2009/28/ΕΚ αυτοτελή έννοια του δικαίου της Ένωσης που πρέπει να ερμηνεύεται ευρύτερα, ως συμπεριλαμβάνουσα και ως συνώνυμη της έννοιας του φόρου εν γένει;

6)

Στην περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο προηγούμενο ερώτημα, τα τέλη που οφείλουν να καταβάλουν οι καταναλωτές, στα οποία αναφέρεται το άρθρο 13, παράγραφος 1, σημείο ε', μπορούν να περιλαμβάνουν μόνο τις επιβαρύνσεις ή φόρους με τους οποίους σκοπείται, κατά περίπτωση, η αποκατάσταση της βλάβης που προκλήθηκε στο περιβάλλον και η αποκατάσταση, με το ποσό της εισπράξεως, των ζημιών που προκλήθηκαν λόγω του αρνητικού αντίκτυπου ή συνεπειών, αλλά όχι τους φόρους ή τις εισφορές που βαρύνουν τις μη ρυπογόνες μορφές ενέργειας και επιτελούν κατεξοχήν δημοσιονομικό ή εισπρακτικό σκοπό;

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/21

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/22

1)

Είναι το Δικαστήριο [της Ευρωπαϊκής Ένωσης] αρμόδιο να ερμηνεύει με τρόπο δεσμευτικό για τα δικαστήρια των κρατών μελών και προς αποφυγή εκδόσεως αντίθετων δικαστικών αποφάσεων [την εγκριθείσα εξ ονόματος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας με τον κανονισμό (ΕΟΚ) 2112/78 του Συμβουλίου τελωνειακή σύμβαση περί της διεθνούς μεταφοράς εμπορευμάτων βάσει των δελτίων TIR, της 14ης Νοεμβρίου 1975 (σύμβαση TIR)] οσάκις ανακύπτει ζήτημα ρυθμιζόμενο από τα άρθρα 8 και 11 της εν λόγω συμβάσεως, ώστε να κριθεί εάν ο εγγυοδοτικός οργανισμός υπέχει ευθύνη, που προβλέπεται και στο άρθρο 457, παράγραφος 2, του [κανονισμού (ΕΟΚ) 2454/93, της Επιτροπής, για τον καθορισμό ορισμένων διατάξεων εφαρμογής του κανονισμού (ΕΟΚ) 2913/92 του Συμβουλίου, για τη θέσπιση του κοινοτικού τελωνειακού κώδικα (κανονισμός εφαρμογής του τελωνειακού κώδικα)];

2)

Επιτρέπει η ερμηνεία του άρθρου 457, παράγραφος 2, του κανονισμού εφαρμογής του τελωνειακού κώδικα, σε συνδυασμό με το άρθρο 8, παράγραφος 7 (νυν άρθρο 11, παράγραφος 2), της [συμβάσεως TIR] και τις σχετικές επεξηγηματικές σημειώσεις να συναχθεί ότι σε περιπτώσεις όπως η προκείμενη οι τελωνειακές αρχές [πρέπει να] απαιτούν, στο μέτρο του δυνατού, την πληρωμή των αναφερόμενων στο άρθρο 8, παράγραφοι 1 και 2 [της συμβάσεως TIR] ποσών, σε περίπτωση που αυτά καταστούν απαιτητά, από τον κάτοχο του δελτίου TIR, πρωτοφειλέτη των εν λόγω ποσών, προτού τα απαιτήσουν από τον εγγυοδοτικό οργανισμό;

3)

Τεκμαίρεται, ενδεχομένως, μόνον από το γεγονός ότι ο παραλήπτης που απέκτησε ή κατέχει εμπόρευμα για το οποίο γνώριζε ότι έχει μεταφερθεί βάσει των δελτίων TIR —χωρίς όμως να έχει διευκρινισθεί εάν προσκομίστηκε ανέπαφο στο τελωνείο προορισμού ούτε εάν έχει γίνει εκεί η σχετική διασάφηση— ότι ο εν λόγω παραλήπτης είναι το πρόσωπο που θα έπρεπε να γνωρίζει ότι το εμπόρευμα έχει απομακρυνθεί από την τελωνειακή επιτήρηση και ως εκ τούτου πρέπει να θεωρηθεί από κοινού και εις ολόκληρον υπεύθυνος κατά την έννοια του άρθρου 203, παράγραφος 3, τρίτη περίπτωση, σε συνδυασμό με το άρθρο 213, του [κανονισμού (ΕΟΚ) 2913/92 του Συμβουλίου, περί θεσπίσεως κοινοτικού τελωνειακού κώδικα];

4)

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο τρίτο ερώτημα μπορεί να θεωρηθεί ότι η αδράνεια της τελωνειακής διοικήσεως να απαιτήσει την εξόφληση της τελωνειακής οφειλής από τον εν λόγω παραλήπτη έχει ως αποτέλεσμα να αποκλείεται η προβλεπόμενη και στο άρθρο 457, παράγραφος 2, του κανονισμού εφαρμογής του τελωνειακού κώδικα ευθύνη του εγγυοδοτικού οργανισμού κατά το άρθρο 1, σημείο 16 [νυν στοιχείο ιζʹ], της [συμβάσεως TIR];

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/23

1)

Έχει η αρχή της καταχρήσεως δικαιώματος, όπως αναγνωρίστηκε με την απόφαση Halifax του Δικαστηρίου, ότι εφαρμόζεται στον τομέα του ΦΠΑ, άμεσο αποτέλεσμα έναντι ιδιώτη, ελλείψει εθνικού μέτρου, νομοθετικού ή δικαστικού, το οποίο συνιστά εφαρμογή της εν λόγω αρχής, σε περίπτωση που, όπως εν προκειμένω, ο αναχαρακτηρισμός των προ της πωλήσεως πράξεων και των πωλήσεων στους τελικούς αγοραστές (στο εξής, από κοινού: οι πράξεις των αναιρεσειόντων), όπως υποστηρίζεται από τους [Revenue] Commissioners (φορολογική αρχή), συνεπάγεται τη γένεση της υποχρεώσεως των αναιρεσειόντων να καταβάλουν ΦΠΑ, ενώ, από την ορθή εφαρμογή των διατάξεων της ισχύουσας εθνικής νομοθεσίας κατά τον κρίσιμο χρόνο των πράξεων των αναιρεσειόντων, δεν προκύπτει η εν λόγω υποχρέωση;

2)

Αν η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι ότι η αρχή της καταχρήσεως δικαιώματος έχει άμεσο αποτέλεσμα έναντι ιδιώτη, ακόμη και σε περίπτωση ελλείψεως εθνικού μέτρου, τόσο νομοθετικού όσο και δικαστικού, το οποίο συνιστά εφαρμογή της εν λόγω αρχής, είναι η αρχή αυτή αρκούντως σαφής και ακριβής ώστε να εφαρμοστεί επί των πράξεων των αναιρεσειόντων, οι οποίες διενεργήθηκαν πριν από την έκδοση της αποφάσεως του Δικαστηρίου στην υπόθεση Halifax, και, ειδικότερα, λαμβανομένων υπόψη των αρχών της ασφάλειας δικαίου και της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης των αναιρεσειόντων;

3)

Εάν η αρχή της καταχρήσεως δικαιώματος έχει εφαρμογή επί των πράξεων των αναιρεσειόντων με αποτέλεσμα αυτές να πρέπει να αναχαρακτηριστούν

4)

Προκειμένου να εκτιμηθεί εάν ο βασικός σκοπός των πράξεων των αναιρεσειόντων συνίστατο στην αποκόμιση φορολογικού πλεονεκτήματος, πρέπει το εθνικό δικαστήριο να εξετάσει τις προ της πωλήσεως πράξεις (οι οποίες διαπιστώθηκε ότι πραγματοποιήθηκαν αποκλειστικά για φορολογικούς σκοπούς) αυτοτελώς, ή πρέπει ο σκοπός των πράξεων των αναιρεσειόντων να ληφθεί υπόψη στο σύνολό του;

5)

Πρέπει το άρθρο 4, παράγραφος 9, του VAT Act (νόμου περί φόρου προστιθέμενης αξίας) να θεωρηθεί ως εθνική νομοθεσία που μεταφέρει στο εσωτερικό δίκαιο την έκτη οδηγία (1), παρά το ότι είναι ασύμβατο προς τη διάταξη του άρθρου 4, παράγραφος 3, της έκτης οδηγίας, κατ’ ορθή εφαρμογή της οποίας οι αναιρεσείοντες αντιμετωπίζονται, όσον αφορά την παράδοση των εν λόγω ακινήτων πριν από την πρώτη εγκατάσταση σε αυτά, ως υποκείμενοι στον φόρο, μολονότι προηγήθηκε μεταβίβαση των εν λόγω ακινήτων η οποία φορολογήθηκε;

6)

Σε περίπτωση που το άρθρο 4, παράγραφος 9, είναι ασύμβατο προς την έκτη οδηγία, διέπραξαν οι αναιρεσείοντες, επικαλούμενοι την εν λόγω διάταξη, κατάχρηση δικαιώματος αντίθετη προς τις αρχές που αναγνωρίστηκαν με την απόφαση Halifax του Δικαστηρίου;

7)

Επικουρικώς, σε περίπτωση που το άρθρο 4, παράγραφος 9, είναι συμβατό προς την έκτη οδηγία, αποκόμισαν οι αναιρεσείοντες φορολογικό πλεονέκτημα αντίθετο προς τους σκοπό της οδηγίας και/ή του άρθρου 4;

8)

Ακόμη και αν θεωρηθεί ότι το άρθρο 4, παράγραφος 9, δεν μεταφέρει την έκτη οδηγία στην εσωτερική έννομη τάξη, έχει εντούτοις η αρχή της καταχρήσεως δικαιώματος, όπως καθιερώθηκε στην απόφαση Halifax του Δικαστηρίου, εφαρμογή επί των επίμαχων πράξεων με βάση τα κριτήρια που έθεσε το Δικαστήριο στην εν λόγω απόφαση;

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/24

—

να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 29ης Φεβρουαρίου 2016 στην υπόθεση T-265/12, Schenker Ltd κατά Ευρωπαϊκής Επιτροπής·

—

να ακυρώσει το άρθρο 1, παράγραφος 1, στοιχείο α', της αποφάσεως της Επιτροπής της 28ης Μαρτίου 2012 στην υπόθεση COMP/39462 – Transit (στο εξής: απόφαση), άλλως να αναπέμψει την υπόθεση στο Γενικό Δικαστήριο·

—

να ακυρώσει, άλλως, να μειώσει τα πρόστιμα που ορίζονται στο άρθρο 2, παράγραφος 1, στοιχείο α', της αποφάσεως, άλλως, να αναπέμψει την υπόθεση στο Γενικό Δικαστήριο· και

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

1.

Το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κρίνοντας ότι η Επιτροπή είχε το δικαίωμα να στηριχθεί στην αίτηση απαλλαγής της Deutsche Post, ότι δεν είχε παραβιαστεί η αρχή της απαγορεύσεως της διπλής εκπροσωπήσεως και ότι η Επιτροπή δεν όφειλε να εξετάσει την πιθανότητα παραβιάσεως της αρχής αυτής.

2.

Το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο θεωρώντας ότι το άρθρο 1 του κανονισμού 141/62 (1) δεν εφαρμόζεται στη συμπεριφορά που αφορούσε το «UK New Export System» [νέο σύστημα εξαγωγών Ηνωμένου Βασιλείου].

3.

Το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κρίνοντας ότι η συμπεριφορά που αφορούσε το «UK New Export System», παρότι περιοριζόταν σε προσαυξήσεις για υπηρεσίες διαμεταφοράς που σχετίζονταν με αποστολές από το Ηνωμένο Βασίλειο προς χώρες εκτός του ΕΟΧ, μπορούσε να επηρεάσει αισθητά το εμπόριο μεταξύ κρατών μελών.

4.

Το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κρίνοντας ότι η Επιτροπή δεν παρέβη το άρθρο 41 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την αρχή της χρηστής διοίκησης και την υποχρέωση αιτιολογήσεως που επιβάλλει το άρθρο 296 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΛΕΕ), αποφασίζοντας να μη θεωρήσει ότι η The Brink’s Company ευθύνεται από κοινού και εις ολόκληρον με την αναιρεσείουσα [ως διάδοχος της BAX Global Ltd. (UK)] για τη συμπεριφορά που αφορά το «UK New Export System».

5.

Το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο παραμορφώνοντας το περιεχόμενο της αποφάσεως, υπερβαίνοντας την εξουσία που του αναγνωρίζεται βάσει του άρθρου 264 ΣΛΕΕ και παραλείποντας να προβεί σε στάθμιση κατά την εφαρμογή τα αρχής της αναλογικότητας, καθόσον έκρινε ότι η Επιτροπή δεν παρέβη το άρθρο 23 του κανονισμού 1/2003 (2) και την αρχή της αναλογικότητας και της επιβολής ποινής ανάλογης της παραβάσεως κατά τον υπολογισμό των προστίμων.

6.

Το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο διατηρώντας τα ποσοστά μειώσεως του προστίμου της Επιτροπής βάσει της ανακοινώσεως του 2006 περί συνεργασίας (3) και παραμόρφωσε το περιεχόμενο της αποφάσεως.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/25

—

να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 29ης Φεβρουαρίου 2016 στην υπόθεση T-267/12, Deutsche Bahn AG κ.λπ. κατά Ευρωπαϊκής Επιτροπής·

—

να ακυρώσει τα άρθρα 1, παράγραφος 2, στοιχείο ζ', 1, παράγραφος 3, στοιχείο α', 1, παράγραφος 3, στοιχείο β', και 1, παράγραφος 4, στοιχείο η', της αποφάσεως της Επιτροπής της 28ης Μαρτίου 2012 στην υπόθεση COMP/39462 – Transit (στο εξής: απόφαση), άλλως, να αναπέμψει την υπόθεση ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου·

—

άλλως ή επικουρικώς, να μειώσει τα πρόστιμα που ορίστηκαν στα άρθρα 2, παράγραφος 2, στοιχείο ζ', 2, παράγραφος 3, στοιχείο α', 2, παράγραφος 3, στοιχείο β', και 2, παράγραφος 4, στοιχείο η' της αποφάσεως, άλλως, να αναπέμψει την υπόθεση ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου· και

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

1.

Το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κρίνοντας ότι η Επιτροπή μπορούσε να στηριχθεί στην αίτηση απαλλαγής της Deutsche Post, ότι δεν είχε παραβιαστεί η αρχή της απαγορεύσεως της διπλής εκπροσωπήσεως και ότι η Επιτροπή δεν όφειλε να εξετάσει την πιθανότητα παραβιάσεως της αρχής αυτής

2.

Το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο θεωρώντας ότι το άρθρο 1 του κανονισμού 141/62 (1) δεν εφαρμόζεται στη συμπεριφορά που αφορούσε το «Advance Manifest System» [σύστημα εκ των προτέρων δήλωσης φορτίου].

3.

Το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κρίνοντας ότι η Επιτροπή δεν παρέβη το άρθρο 41 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την αρχή της χρηστής διοίκησης και την υποχρέωση αιτιολογήσεως που επιβάλλει το άρθρο 296 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΛΕΕ), αποφασίζοντας να μη θεωρήσει ότι η The Brink’s Company ευθύνεται από κοινού και εις ολόκληρον με τη Schenker China Ltd. [ως διάδοχος της BAX Global (China) Co. L.td.] για τη συμπεριφορά που αφορά τον «Chinese Currency Adjustment Factor» [συντελεστή συναλλαγματικής προσαρμογής για την Κίνα].

4.

Το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο παραμορφώνοντας το περιεχόμενο της αποφάσεως, υπερβαίνοντας την εξουσία που του αναγνωρίζεται βάσει του άρθρου 264 ΣΛΕΕ και παραλείποντας να προβεί σε στάθμιση κατά την εφαρμογή της αρχής της αναλογικότητας, καθόσον έκρινε ότι η Επιτροπή δεν παρέβη το άρθρο 23 του κανονισμού 1/2003 (2) και την αρχή της αναλογικότητας και της επιβολής ποινής ανάλογης της παραβάσεως κατά τον υπολογισμό των προστίμων.

5.

Το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο διατηρώντας τα ποσοστά μειώσεως του προστίμου της Επιτροπής βάσει της ανακοινώσεως του 2006 περί συνεργασίας (3). Το Γενικό Δικαστήριο παραμόρφωσε το περιεχόμενο της αποφάσεως και προσέβαλε το δικαίωμα δίκαιης δίκης των αναιρεσειουσών.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/27

—

να αναιρέσει την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση στο μέτρο που απορρίπτει τον πρώτο λόγο των αναιρεσειουσών σχετικά με τις παραβάσεις·

—

να τροποποιήσει τα άρθρα 2, παράγραφος 2, και 2, παράγραφος 3, της αποφάσεως της 28ης Μαρτίου 2012 στην υπόθεση COMP/39462 – Transit (στο εξής: απόφαση) στο μέτρο που αφορούν τις αναιρεσείουσες και, ασκώντας την πλήρη δικαιοδοσία του, να μειώσει τα πρόστιμα που τους επιβλήθηκαν· και

—

σε κάθε περίπτωση, να διατάξει την Επιτροπή να φέρει τα δικαστικά της έξοδα και να την καταδικάσει στα δικαστικά έξοδα των αναιρεσειουσών για την παρούσα διαδικασία και για την διαδικασία ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου.

1.

Το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο υπερβαίνοντας προδήλως τα όρια της εύλογης εκτιμήσεως των αποδείξεων ως προς το κατά πόσον οι επίμαχες παραβάσεις και, ειδικότερα, οι παραβάσεις που αφορούσαν το AMS και τον CAF, σχετίζονταν με τις υπηρεσίες διαμεταφοράς ως «σύνολο υπηρεσιών».

2.

Το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο παραλείποντας να εφαρμόσει τη νομολογιακή αρχή κατά την οποία η Επιτροπή για παράβαση που αφορά τμήμα μόνο προϊόντος ή υπηρεσίας, πρέπει να λαμβάνει υπόψη μόνον τις πωλήσεις που σχετίζονται με το συγκεκριμένο τμήμα

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/28

1)

Ακυρώνει, καθόσον οι πράξεις αυτές αφορούν την Good Luck Shipping LLC:

2)

Τα αποτελέσματα της αποφάσεως 2013/661 διατηρούνται σε ισχύ ως προς την Good Luck Shipping έως ότου αρχίσει να παράγει τα αποτελέσματά της η ακύρωση του κανονισμού 1154/2013.

3)

Το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης φέρει, πέραν των δικαστικών εξόδων του, και τα έξοδα της Good Luck Shipping.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/29

1)

Υποχρεώνει την McCarron Poultry Ltd να επιστρέψει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή το ποσό των 900 662,25 ευρώ, πλέον τόκων υπερημερίας με ετήσιο επιτόκιο 2,50 %, για το χρονικό διάστημα από 1ης Δεκεμβρίου 2010 και έως την ημερομηνία ολοσχερούς εξόφλησης της οφειλής.

2)

Καταδικάζει την McCarron Poultry στα δικαστικά έξοδα.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/29

1)

Καταργεί τη δίκη.

2)

Κάθε διάδικος φέρει τα δικαστικά έξοδά του.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/30

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Καταδικάζει την Ice Mountain Ibiza, SL στα δικαστικά έξοδα.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/31

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Καταδικάζει την Ice Mountain Ibiza, SL στα δικαστικά έξοδα.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/31

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Καταδικάζει την El Corte Inglés, SA στα δικαστικά έξοδα.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/32

1)

Συνεκδικάζει τις υποθέσεις T-422/15 και T-423/15 προς έκδοση κοινής αποφάσεως.

2)

Απορρίπτει τις προσφυγές.

3)

Καταδικάζει την U-R LAB στα δικαστικά έξοδα.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/33

—

να ακυρώσει την απόφαση της 15ης Ιουνίου 2015, με την οποία ο EASME απέρριψε την πρόταση της προσφεύγουσας-ενάγουσας·

—

να υποχρεώσει τον EASME να καταβάλει το ποσό των 50 000 ευρώ ως αποζημίωση για την απώλεια ευκαιρίας και των 90 800 ευρώ για την αποκατάσταση της υλικής ζημίας της προσφεύγουσας-ενάγουσας·

—

να καταδικάσει τον EASME στο σύνολο των δικαστικών εξόδων.

1.

Ο πρώτος λόγος ακυρώσεως αντλείται από την τεχνική αδυναμία προσβάσεως στη διαδικτυακή πύλη στην οποία θα έπρεπε να κατατεθεί η πρόταση που θα υπέβαλε η προσφεύγουσα-ενάγουσα ανταποκρινόμενη στην πρόσκληση υποβολής προτάσεων και συναφών δραστηριοτήτων σχετικών με το πρόγραμμα-πλαίσιο για την έρευνα και την καινοτομία (2014-2020) – Ορίζων 2020.

2.

Ο δεύτερος λόγος ακυρώσεως αντλείται από το γεγονός ότι η προσφεύγουσα-ενάγουσα, αντίθετα προς ό,τι υποστηρίζει ο EASME, δεν μετήλθε απάτη υπογράφοντας τη δέσμευση που ανέλαβε με την κατάθεση του φακέλου της προτάσεώς της.

3.

Ο τρίτος λόγος ακυρώσεως αντλείται από το γεγονός ότι η απόρριψη της προτάσεως που υπέβαλε τη προσφεύγουσα-ενάγουσα είναι αντίθετη προς τους κανόνες του διαγωνισμού.

1.

Ο πρώτος ισχυρισμός αντλείται από την υλική ζημία που υπέστη η προσφεύγουσα-ενάγουσα λόγω της απώλειας ευκαιρίας.

2.

Ο δεύτερος ισχυρισμός αντλείται από την υλική ζημία που υπέστη η προσφεύγουσα-ενάγουσα λόγω του χρόνου που αφιέρωσε για να απαντήσει στην πρόσκληση υποβολής προσφορών.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/33

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να ματαιώσει την αριθ. T8391925 μεταβίβαση, της 14ης Απριλίου 2014.

—

Παράβαση του άρθρου 17 του κανονισμού 207/2009·

—

Παράβαση του κανόνα 31 του κανονισμού 2868/95·

—

Παράβαση του κανόνα 84, παράγραφος 3, στοιχείο β', του κανονισμού 2868/95.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/34

—

να ακυρώσει την εκτελεστική απόφαση (ΕΕ) 2016/180 της Επιτροπής, της 9ης Φεβρουαρίου 2016, για την τροποποίηση του παραρτήματος της εκτελεστικής απόφασης 2014/709/ΕΕ σχετικά με τα μέτρα ελέγχου της υγείας των ζώων όσον αφορά την αφρικανική πανώλη των χοίρων σε ορισμένα κράτη μέλη, ως προς τις καταχωρίσεις για την Εσθονία, τη Λιθουανία και την Πολωνία (ΕΕ 2016, L 35, σ. 12), στο μέτρο που ο Gmina (Δήμος) Czyże, το υπόλοιπο τμήμα του Gmina Zabłudów καθώς και ο Gmina Hajnówka με την πόλη Hajnówka περιλαμβάνονται στο τμήμα II του παραρτήματος της αποφάσεως 2014/709/ΕΕ·

—

να καταδικάσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

1.

Πρώτος λόγος: Παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας λόγω μη τηρήσεως της επιταγής ότι τα επίμαχα μέτρα πρέπει να είναι αναγκαία για την επίτευξη του επιδιωκόμενου σκοπού, λόγω μη τηρήσεως της επιταγής ότι τα επίμαχα μέτρα πρέπει να είναι πρόσφορα για την επίτευξη του επιδιωκόμενου σκοπού και λόγω μη τηρήσεως της επιταγής περί αναλογικότητας των επίμαχων μέτρων.

2.

Δεύτερος λόγος: παράβαση ουσιωδών τυπικών προϋποθέσεων που προβλέπουν ο κανονισμός (ΕΕ) 182/2011 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 16ης Φεβρουαρίου 2011, για τη θέσπιση κανόνων και γενικών αρχών σχετικά με τους τρόπους ελέγχου από τα κράτη μέλη της άσκησης των εκτελεστικών αρμοδιοτήτων από την Επιτροπή (ΕΕ 2011, L 55, σ. 13), και ο εσωτερικός κανονισμός της μόνιμης επιτροπής φυτών, ζώων, τροφίμων και ζωοτροφών.

3.

Τρίτος λόγος: παράβαση της υποχρεώσεως αιτιολογήσεως της προσβαλλομένης αποφάσεως.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/35

—

να διαπιστώσει το παραδεκτό της προσφυγής και των λόγων ακυρώσεως που προβάλλονται με αυτήν·

—

να δεχθεί τους προβληθέντες με την προσφυγή λόγους ακυρώσεως και, κατά συνέπεια, να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να διατάξει την κίνηση επίσημης διαδικασίας έρευνας σύμφωνα με το άρθρο 108, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ, προκειμένου η προσφεύγουσα να είναι σε θέση να ασκήσει τα διαδικαστικά δικαιώματά της και η Επιτροπή να άρει επισήμως, κατά τον νόμο, τις αμφιβολίες της σχετικά με τη συμβατότητα των επίμαχων ενισχύσεων·

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

1.

Πρώτος λόγος

Κατά κύριο λόγο, η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η Επιτροπή εξέδωσε απόφαση με την οποία έκρινε ατομική ενίσχυση ασύμβατη με την εσωτερική αγορά κατά παράβαση του άρθρου 250 ΣΛΕΕ και της αρχής της συλλογικότητας καθόσον η απόφαση αυτή δεν λήφθηκε από το Σώμα των Επιτρόπων, και κατά παράβαση τόσο των άρθρων 108, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ, όσο και των άρθρων 4 και 13 του κανονισμού 659/1999 (1), καθόσον δεν κίνησε την επίσημη διαδικασία έρευνας προ της εκδόσεως της αποφάσεώς της.

2.

Δεύτερος λόγος

Με τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως, ο οποίος προβάλλεται επικουρικώς, η προσφεύγουσα προβάλλει παράβαση του άρθρου 107, παράγραφος 3, ΣΛΕΕ διότι η Επιτροπή έσφαλλε κατά την εκτίμηση της συμβατότητας της ενισχύσεως με την εσωτερική αγορά.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/36

—

να διαπιστώσει την εγκυρότητα του εικονιστικού σήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης «MAKE UP FOR EVER PROFESSIONAL» αριθ. 3 371 341 για το σύνολο των προϊόντων και υπηρεσιών που αφορά η κατατεθείσα αίτηση·

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να αναπέμψει την υπόθεση στο EUIPO προς έκδοση αποφάσεως αν κριθεί απαραίτητο·

—

να καταδικάσει την εταιρία L’Oréal στα έξοδα της διαδικασίας ενώπιον του τμήματος ακυρώσεων του EUIPO, του τμήματος προσφυγών του EUIPO και της παρούσας προσφυγής ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου.

—

Παράβαση του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχεία β' και γ', του κανονισμού 207/2009·

—

Παράβαση του άρθρου 7, παράγραφος 3, του κανονισμού 207/2009.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/37

—

να δεχθεί την προσφυγή και να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση στο σύνολό της·

—

να διατάξει την απόρριψη της αιτήσεως καταχωρίσεως του λεκτικού σημείου LITU ως σήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για όλα τα προϊόντα·

—

να καταδικάσει το καθού και/ή την αντίδικο ενώπιον του τμήματος προσφυγών στα δικαστικά έξοδα.

—

Παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού 207/2009.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/38

—

να μεταρρυθμίσει την προσβαλλόμενη απόφαση στο σύνολό της·

—

συνακόλουθα, να δεχθεί την υπ’ αριθ. 10 985 323 αίτηση καταχωρίσεως του σήματος ANDREA INCONTRI ως σήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο σύνολό της·

—

να καταδικάσει τους λοιπούς αντιδίκους στα δικαστικά έξοδα της παρούσας διαδικασίας καθώς και της διαδικασίας ανακοπής και προσφυγής ενώπιον του EUIPO.

—

Παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β' του κανονισμού 207/2009.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/38

—

Να ακυρώσει την απόφαση της επιτροπής προσφυγών του ΕΟΕΣΕ, της 26ης Φεβρουαρίου 2016, υπό τα στοιχεία (2016)1020667 – 29/02/2016, η οποία εκδόθηκε κατόπιν προσφυγής που ασκήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 2016, κατά της επιστολής αξιολογήσεως του καθηγητή José Labastida της 17ης Δεκεμβρίου 2015, υπό τα στοιχεία (2015)5922529,

—

να ακυρώσει την επιστολή αξιολογήσεως του καθηγητή José Labastida της 17ης Δεκεμβρίου 2015, υπό τα στοιχεία (2015)5922529 καθώς και τις συναφείς σε αυτές πράξεις, μεταξύ των οποίων τον κατάλογο σχεδίων που ενέκρινε η ομάδα SH5 – Πολιτισμοί και πολιτισμική παραγωγή του ERC-Cog-2015, που δημοσιεύθηκε από τον ΕΟΕΣΕ με το ανακοινωθέν τύπο της 12ης Φεβρουαρίου 2016,

—

να ακυρώσει κάθε άλλη προηγούμενη, συνδεόμενη και παρεπόμενη πράξη.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/39

—

να κρίνει παραδεκτή την προσφυγή της Olena Lukash·

—

να ακυρώσει τον κανονισμό (ΕΕ) 208/2014 του Συμβουλίου, της 5ης Μαρτίου 2014, σχετικά με περιοριστικά μέτρα κατά ορισμένων προσώπων, οντοτήτων και φορέων ενόψει της κατάστασης στην Ουκρανία, καθόσον αφορά την προσφεύγουσα·

—

να ακυρώσει την απόφαση 2014/119/ΚΕΠΠΑ του Συμβουλίου, της 5ης Μαρτίου 2014, σχετικά με περιοριστικά μέτρα κατά ορισμένων προσώπων, οντοτήτων και φορέων εν όψει της κατάστασης στην Ουκρανία, καθόσον αφορά την προσφεύγουσα·

—

να ακυρώσει τις μεταγενέστερες αποφάσεις και τους μεταγενέστερους κανονισμού που παρατείνουν την ισχύ των περιοριστικών μέτρων τα οποία προβλέπει η απόφαση 2014/119/ΚΕΠΠΑ του Συμβουλίου της 5ης Μαρτίου 2014 και επικαιροποιούν την αιτιολογία της, δηλαδή:

—

να καταδικάσει το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα δικαστικά έξοδα, κατ’ εφαρμογήν των άρθρων 87 και 91 του Κανονισμού Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου.

1.

Ο πρώτος λόγος αφορά προσβολή των δικαιωμάτων άμυνας και του δικαιώματος αποτελεσματικής προσφυγής.

2.

Ο δεύτερος λόγος αφορά παράβαση της υποχρεώσεως αιτιολογήσεως.

3.

Ο τρίτος λόγος αντλείται από τη μη τήρηση των κριτηρίων του άρθρου 1 της αποφάσεως 2014/119/ΚΕΠΠΑ, τα οποία επαναλαμβάνονται στην αιτιολογική σκέψη 4 του κανονισμού (ΕΕ) 208/2014, της αιτιολογική σκέψεως 3 της αποφάσεως 2015/364/ΚΕΠΠΑ, τα οποία επαναλαμβάνονται στην αιτιολογική σκέψη 2 του κανονισμού (ΕΕ) 2015/357, της αιτιολογικής σκέψεως 4 της αποφάσεως 2015/876/ΚΕΠΠΑ, τα οποία επαναλαμβάνονται στην αιτιολογική σκέψη 3 του κανονισμού (ΕΕ) 2015/357, της αιτιολογικής σκέψεως 4 της αποφάσεως 2016/318/ΚΕΠΠΑ, τα οποία επαναλαμβάνονται αιτιολογική σκέψη 2 του κανονισμού (ΕΕ) 2015/357.

4.

Ο τέταρτος λόγος αφορά πλάνη ως προς τα πραγματικά περιστατικά στην οποία υπέπεσε το Συμβούλιο.

5.

Ο πέμπτος λόγος αφορά πρόδηλη προσβολή του δικαιώματος ιδιοκτησίας της προσφεύγουσας.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/40

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να καταδικάσει στα δικαστικά έξοδα τον ή τους αντιδίκους που αντικρούουν την παρούσα προσφυγή.

—

Παράβαση του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο γ', του κανονισμού 207/2009, σε συνδυασμό με το άρθρο 52, παράγραφος 1, στοιχείο α', του ιδίου κανονισμού.

—

Συνύπαρξη των αντιτιθέμενων σημάτων και άλλων σημείων τα οποία περιλαμβάνουν τον όρο «FREE STYLE».

—

Παραβίαση, με την απόφαση του τμήματος προσφυγών, της κατά το άρθρο 76, παράγραφοι 1 και 2, του κανονισμού 207/2009 υποχρεώσεως απορρίψεως αποδεικτικών στοιχείων που δεν προσκόμισε εγκαίρως ο αντίδικος.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/41

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να καταδικάσει στα δικαστικά έξοδα τον ή τους αντιδίκους που αντικρούουν την παρούσα προσφυγή.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/42

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να απορρίψει την ανακοπή υπ’ αριθ. B 2 307 737 την οποία άσκησε η εταιρία Bodegas Grupo Yllera SL κατά της αιτήσεως καταχωρίσεως σήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπ’ αριθ. 12 162 921 της εταιρίας Vignerons de la Méditerranée·

—

να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα.

—

Παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού 207/2009.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/43

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα της διαδικασίας της προσφυγής και της ενώπιον του τμήματος προσφυγών διαδικασίας καθώς και της ενώπιον του EUIPO διαδικασίας ακυρώσεως.

—

Παράβαση του άρθρου 6, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού 6/2002.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/43

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα της διαδικασίας της προσφυγής και της ενώπιον του τμήματος προσφυγών διαδικασίας καθώς και της ενώπιον του EUIPO διαδικασίας ακυρώσεως.

—

Παράβαση του άρθρου 5, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού 6/2002·

—

Παράβαση του άρθρου 6, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού 6/2002.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/44

—

να αναιρέσει την απόφαση του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης της 2ας Μαρτίου 2016 στην υπόθεση F-3/15, Frieberger και Vallin κατά Επιτροπής, στο μέτρο που το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης έκρινε βάσιμο τον τέταρτο λόγο της προσφυγής,

—

όσον αφορά την πρωτόδικη διαδικασία, στο μέτρο που το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης έκρινε την υπόθεση ώριμη προς εκδίκαση, να απορρίψει την προσφυγή ως αβάσιμη και να καταδικάσει τους προσφεύγοντες στα δικαστικά έξοδα,

—

όσον αφορά την αναιρετική διαδικασία, να υποχρεώσει κάθε διάδικο να καταβάλει τα δικαστικά έξοδα στα οποία υποβλήθηκε σχετικά με τη διαδικασία αυτή.

1.

Ο πρώτος λόγος αντλείται από παραμόρφωση των πρωτοδίκως προβληθέντων επιχειρημάτων καθώς και από παράβαση της απαγορεύσεως αποφάνσεως ultra petita.

2.

Ο δεύτερος λόγος αντλείται από πλάνη περί το δίκαιο κατά την ερμηνεία του άρθρου 26, παράγραφος 5, του παραρτήματος XIII του ΚΥΚ.

3.

Ο τρίτος λόγος αντλείται από πλάνη περί το δίκαιο κατά την ερμηνεία της έννοιας της μεταφοράς των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων δυνάμει του άρθρου 11, παράγραφος 2, του παραρτήματος VIII του ΚΥΚ.

4.

Ο τέταρτος λόγος αντλείται από παράβαση της υποχρεώσεως αιτιολογήσεως.

5.

Ο πέμπτος λόγος αντλείται από παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχειρίσεως.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/45

—

να αναιρέσει την απόφαση του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης της 2ας Μαρτίου 2016 στην υπόθεση F-60/15·

—

να καταδικάσει το αναιρεσίβλητο στο σύνολο των δικαστικών εξόδων τόσο ενώπιον του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης όσο και ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου.

1.

Ο πρώτος λόγος αντλείται από παράβαση του άρθρου 8, πρώτο εδάφιο, του Καθεστώτος που εφαρμόζεται επί του λοιπού προσωπικού της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

2.

Ο δεύτερος λόγος αντλείται από παράβαση του δεδικασμένου που προκύπτει από την απόφαση της 15ης Σεπτεμβρίου 2011, Bennett κ.λπ. κατά ΓΕΕΑ, F-102/09, EU:F:2011:138.

3.

Ο τρίτος λόγος αντλείται από παράβαση της οδηγίας 1999/70/ΕΚ του Συμβουλίου, της 28ης Ιουνίου 1999, σχετικά με τη συμφωνία πλαίσιο για την εργασία ορισμένου χρόνου που συνήφθη από τη CES, την UNICE και το CEEP (ΕΕ 1999, L 175, σ. 43) η οποία υλοποίησε τη συμφωνία-πλαίσιο για την εργασία ορισμένου χρόνου, η οποία συνήφθη στις 18 Μαρτίου 1999 μεταξύ διεπαγγελματικών οργανώσεων γενικού χαρακτήρα, καθώς και από παράβαση των παγίων αρχών και προτύπων του διεθνούς κοινωνικού δικαίου σχετικά με τη σταθερότητα της απασχόλησης.

4.

Ο τέταρτος λόγος αντλείται από πλημμελή αιτιολογία της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/46

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση στο μέτρο που δεν είναι ευνοϊκή για την ίδια, ήτοι στο μέτρο που απορρίφθηκε το αίτημά της για κήρυξη εκπτώσεως και, αντιθέτως, έγινε δεκτό το αίτημα της δικαιούχου του επίδικου σήματος για ακύρωση της αποφάσεως του τμήματος ακυρώσεως·

—

εφόσον το Γενικό Δικαστήριο κρίνει ότι έχει εξουσία να μεταρρυθμίσει την προσβαλλόμενη απόφαση: να κηρύξει τη δικαιούχο του υπ’ αριθ. 3 743 633 σήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης πλήρως έκπτωτη από τα δικαιώματά της επί του σήματος αυτού, ή άλλως και επικουρικώς, να αναπέμψει την υπόθεση στο EUIPO·

—

να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα.

—

Παράβαση του άρθρου 15, παράγραφος 1, στοιχείο α', του κανονισμού 207/2009·

—

Παράβαση του άρθρου 75 του κανονισμού 207/2009.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/46

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να διαπιστώσει ότι το σημείο του οποίου ζητείται η καταχωριστεί με αριθμό 013 666 871 μπορεί να καταχωριστεί εξ ολοκλήρου ως κοινοτικό σήμα για προϊόντα και υπηρεσίες των κλάσεων 29, 30, 32 και 43, κατά τα διαλαμβανόμενα στην αίτηση καταχωρίσεως της 23ης Ιανουαρίου 2015,

—

να υποχρεώσει το EUIPO να φέρει το σύνολο των εξόδων στα οποία υποβλήθηκε η προσφεύγουσα κατά τη διαδικασία καταχωρίσεως,

—

να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα.

—

Παράβαση του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχεία β' και γ', του κανονισμού 207/2009.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/47

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα.

—

Παράβαση του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχεία β' και γ', του κανονισμού 207/2009.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/48

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να καταδικάσει το EUIPO (και την αντίδικο ενώπιον του τμήματος προσφυγών, εφόσον ασκήσει παρέμβαση) στα δικαστικά έξοδα.

—

Παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β' του κανονισμού 207/2009.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/49

—

Να ακυρώσει την απόφαση (ΚΕΠΠΑ) 2016/318 του Συμβουλίου, της 4ης Μαρτίου 2016, για την τροποποίηση της απόφασης 2014/119/ΚΕΠΠΑ σχετικά με περιοριστικά μέτρα κατά ορισμένων προσώπων, οντοτήτων και φορέων λόγω της κατάστασης στην Ουκρανία (EE 2016, L 60, σ. 76), καθόσον αφορά τον προσφεύγοντα·

—

Να ακυρώσει τον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 2016/311 του Συμβουλίου, της 4ης Μαρτίου 2016, για την εφαρμογή του κανονισμού (ΕΕ) 208/2014 σχετικά με περιοριστικά μέτρα κατά ορισμένων προσώπων, οντοτήτων και φορέων ενόψει της κατάστασης στην Ουκρανία (ΕΕ 2016, L 60, σ. 1), δεδομένου ότι δεν συνιστά ανάκληση του κανονισμού 208/2014, καθόσον αφορά τον προσφεύγοντα·

—

Να καταδικάσει το Συμβούλιο στα δικαστικά έξοδα του προσφεύγοντος.

1.

Ο πρώτος λόγος ακυρώσεως αντλείται από έλλειψη προσήκουσας νομικής βάσεως των αμφισβητούμενων μέτρων. Πρώτον, τα αμφισβητούμενα μέτρα δεν πληρούν τις προϋποθέσεις που καθιστούν δυνατό στο Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης να στηριχθεί στο άρθρο 29 ΣΕΕ, συγκεκριμένα δε, μεταξύ άλλων: (i) το Συμβούλιο μνημόνευσε ρητώς σκοπούς (εδραίωση του κράτους δικαίου και σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ουκρανία) που αποτελούν απλώς αόριστες διακηρύξεις και αδυνατούν να αποτελέσουν ευλόγως την προσήκουσα βάση για τη λήψη των μέτρων αυτών· (ii) η νομική βάση την οποία επικαλείται το Συμβούλιο ουδόλως συνδέεται επαρκώς με τον προσήκοντα δικαστικό έλεγχο που επιτάσσουν οι περιστάσεις, και (iii) η επιβολή περιοριστικών μέτρων σε βάρος του προσφεύγοντος ισοδυναμεί στην πράξη με υποστήριξη και νομιμοποίηση της συμπεριφοράς του νέου ουκρανικού καθεστώτος, το οποίο υποσκάπτει το ίδιο την ασφάλεια δικαίου και το κράτος δικαίου, παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και είναι έτοιμο να τα παραβιάσει κατά σύστημα. Δεύτερον, δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις ώστε να χωρεί επίκληση του άρθρου 215 ΣΛΕΕ, δεδομένου ότι δεν υφίσταται έγκυρη απόφαση βάσει του κεφαλαίου 2 του τίτλου V, ΣΕΕ. Τρίτον, δεν υφίσταται επαρκής σύνδεσμος με την υπόθεση ώστε να χωρεί επίκληση του άρθρου 215 ΣΛΕΕ κατά του προσφεύγοντος.

2.

Ο δεύτερος λόγος ακυρώσεως αντλείται από κατάχρηση εξουσίας εκ μέρους του Συμβουλίου. Ο πραγματικός σκοπός που επιδιώκει το Συμβούλιο εφαρμόζοντας τα επίμαχα μέτρα δεν είναι η επίτευξη των διακηρυγμένων στις πράξεις αυτές σκοπών, αλλά πρόκειται κατ’ ουσίαν για προσπάθεια προσεταιρισμού του σημερινού ουκρανικού καθεστώτος (προκειμένου η Ουκρανία να συνάψει στενότερες σχέσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση).

3.

Ο τρίτος λόγος ακυρώσεως αντλείται από έλλειψη αιτιολογίας. Η προκριθείσα για τα επίμαχα μέτρα αιτιολογία, προκειμένου να περιληφθεί το όνομα του προσφεύγοντος, δεν είναι απλώς πεπλανημένη, αλλά και στερεότυπη, ακατάλληλη και μη προσηκόντως εξατομικευμένη.

4.

Ο τέταρτος λόγος ακυρώσεως αντλείται από το ότι ο προσφεύγων δεν πληρούσε τα απαιτούμενα κριτήρια για να περιληφθεί στον κατάλογο κατά τον χρόνο εκδόσεως των πράξεων.

5.

Ο πέμπτος λόγος ακυρώσεως αντλείται από πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως στην οποία υπέπεσε το Συμβούλιο, καθόσον περιέλαβε το όνομα του προσφεύγοντος στον κατάλογο των προσώπων για τα οποία ισχύουν τα επίμαχα μέτρα. Το Συμβούλιο υπέπεσε σε πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως περιλαμβάνοντας εκ νέου το όνομα του προσφεύγοντος, μολονότι η παρατεθείσα «αιτιολογία» προδήλως δεν πληρούσε τις εφαρμοστέες απαιτούμενες προϋποθέσεις.

6.

Ο έκτος λόγος ακυρώσεως αντλείται από προσβολή των δικαιωμάτων άμυνας του προσφεύγοντος και/ή από το ότι αυτός δεν έτυχε αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας. Εκτός άλλων αιτιάσεων, το Συμβούλιο δεν παρέσχε δυνατότητα ακροάσεως στον προσφεύγοντα, ως όφειλε, πριν εκδώσει τα επίμαχα μέτρα, ο δε προσφεύγων δεν είχε την προσήκουσα και δίκαιη δυνατότητα να διορθώσει τυχόν σφάλματα ή να προσκομίσει στοιχεία σχετικά με την προσωπική κατάστασή του.

7.

Ο έβδομος λόγος ακροάσεως αντλείται από προσβολή των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας του προσφεύγοντος, όπως αυτά κατοχυρώνονται βάσει του άρθρου 17, παράγραφος 1, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η προσβολή αυτή οφείλεται ιδίως στο ότι τα περιοριστικά μέτρα θίγουν κατά τρόπο αδικαιολόγητο και δυσανάλογο τα δικαιώματά του, καθόσον, μεταξύ άλλων: (i) ουδόλως προκύπτει ότι τα κεφάλαια τα οποία προβάλλεται ότι υπεξαίρεσε ο προσφεύγων θεωρούνται ότι μεταφέρθηκαν εκτός ουκρανικής επικράτειας· (ii) δεν είναι ούτε αναγκαίο ούτε προσήκον να δεσμευθεί το σύνολο των περιουσιακών στοιχείων του προσφεύγοντος, δεδομένου ότι οι ουκρανικές αρχές έχουν επί του παρόντος υπολογίσει το ύψος των προβαλλομένων ζημιών στο πλαίσιο των εκκρεμουσών ποινικών υποθέσεων κατά του προσφεύγοντος.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/50

—

Να ακυρώσει την απόφαση (ΚΕΠΠΑ) 2016/318 του Συμβουλίου, της 4ης Μαρτίου 2016, για την τροποποίηση της απόφασης 2014/119/ΚΕΠΠΑ σχετικά με περιοριστικά μέτρα κατά ορισμένων προσώπων, οντοτήτων και φορέων λόγω της κατάστασης στην Ουκρανία (EE 2016, L 60, σ. 76), καθόσον αφορά τον προσφεύγοντα·

—

Να ακυρώσει τον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 2016/311 του Συμβουλίου, της 4ης Μαρτίου 2016, για την εφαρμογή του κανονισμού (ΕΕ) 208/2014 σχετικά με περιοριστικά μέτρα κατά ορισμένων προσώπων, οντοτήτων και φορέων ενόψει της κατάστασης στην Ουκρανία (ΕΕ 2016, L 60, σ. 1), δεδομένου ότι δεν συνιστά ανάκληση του κανονισμού 208/2014, καθόσον αφορά τον προσφεύγοντα·

—

Να καταδικάσει το Συμβούλιο στα δικαστικά έξοδα του προσφεύγοντος.

1.

Ο πρώτος λόγος ακυρώσεως αντλείται από έλλειψη προσήκουσας νομικής βάσεως των αμφισβητούμενων μέτρων. Ο λόγος αυτός, όπως και οι ακόλουθοι, στηρίζεται μεταξύ άλλων στα εξής. Τα αμφισβητούμενα μέτρα δεν πληρούν τις προϋποθέσεις που καθιστούν δυνατό στο Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (στο εξής: Συμβούλιο) να στηριχθεί στο άρθρο 29 ΣΕΕ και δεν είναι σύμφωνα με τους σκοπούς που μνημονεύονται ρητώς στην απόφαση (ΚΕΠΠΑ) 2016/318 του Συμβουλίου (κράτος δικαίου και σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ουκρανία). Συγκεκριμένα, τα επίμαχα μέτρα θίγουν το κράτος δικαίου και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στηρίζοντας καθεστώς το οποίο δεν μπορεί να επιδείξει ιστορικό σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή του κράτους δικαίου. Το Συμβούλιο δεν δύναται ευλόγως να βασισθεί στις αποφάσεις της γενικής εισαγγελίας της Ουκρανίας ή των ουκρανικών δικαστηρίων, μεταξύ άλλων επειδή αυτά δεν είναι ούτε ανεξάρτητα ούτε αντικειμενικά και επειδή δέχονται παρεμβάσεις εκ μέρους του σημερινού ουκρανικού καθεστώτος. Οι ουκρανικές αρχές έχουν παραβιάσει πλειστάκις το τεκμήριο αθωότητας το οποίο μπορεί να επικαλεσθεί ο προσφεύγων.

2.

Ο δεύτερος λόγος ακυρώσεως αντλείται από κατάχρηση εξουσίας εκ μέρους του Συμβουλίου. Ο πραγματικός σκοπός του οποίου την επίτευξη επιδιώκει το Συμβούλιο εφαρμόζοντας τα επίμαχα μέτρα ήταν και παραμένει ο προσεταιρισμός του σημερινού ουκρανικού καθεστώτος και η αύξηση της πολιτικής επιρροής του επί του καθεστώτος αυτού, επιδίωξη που δεν συνιστά προσήκουσα χρήση των εξουσιών αυτών.

3.

Ο τρίτος λόγος ακυρώσεως αντλείται από το ότι το Συμβούλιο δεν αιτιολόγησε προσηκόντως και επαρκώς τις πράξεις του, αρκούμενο απλώς σε στερεότυπες και ανακριβείς αιτιολογίες.

4.

Ο τέταρτος λόγος ακυρώσεως αντλείται από το ότι ο προσφεύγων δεν πληρούσε τα απαιτούμενα κριτήρια για να περιληφθεί στον κατάλογο κατά τον χρόνο εκδόσεως των πράξεων. Τα στοιχεία στα οποία στηρίχθηκε το Συμβούλιο δεν είναι επαρκώς βάσιμα για να περιληφθεί ο προσφεύγων στον επίμαχο κατάλογο.

5.

Ο πέμπτος λόγος ακυρώσεως αντλείται από πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως στην οποία υπέπεσε το Συμβούλιο, καθόσον περιέλαβε το όνομα του προσφεύγοντος στον κατάλογο των προσώπων για τα οποία ισχύουν τα επίμαχα μέτρα. Το Συμβούλιο δεν είχε στη διάθεσή του συγκεκριμένα, συνεκτικά και αξιόπιστα στοιχεία, βάσει των οποίων θα μπορούσε να δικαιολογήσει τα επίμαχα μέτρα και δεν υπέβαλε τα περιορισμένα στοιχεία που είχε στη διάθεσή του σε επαρκώς αυστηρό έλεγχο.

6.

Ο έκτος λόγος ακυρώσεως αντλείται από προσβολή των δικαιωμάτων άμυνας του προσφεύγοντος και από το ότι αυτός δεν έτυχε αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας. Εκτός άλλων αιτιάσεων, το Συμβούλιο δεν παρέσχε δυνατότητα ακροάσεως στον προσφεύγοντα, ως όφειλε, πριν εκδώσει τα επίμαχα μέτρα, ο δε προσφεύγων δεν είχε τη δυνατότητα να διορθώσει τυχόν σφάλματα ή να προσκομίσει κρίσιμα στοιχεία.

7.

Ο έβδομος λόγος ακροάσεως αντλείται από προσβολή των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας του προσφεύγοντος, όπως αυτά κατοχυρώνονται βάσει του άρθρου 17, παράγραφος 1, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

4.7.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 243/52

—

να υποχρεώσει την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων να αποκαταστήσει τη ζημία την οποία υπέστη η ενάγουσα λόγω της απώλειας των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων της ποσού 55 641,17 ευρώ, πλέον των γεγενημένων τόκων με αναδρομικό υπολογισμό του εφαρμοστέου επιτοκίου, ως εάν η αρχική μεταφορά διενεργήθηκε για το πλήρες ποσό των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων της στο πλαίσιο του Istituto Nazionale della Previdenza Sociale, όταν υποβλήθηκε η αρχική αίτηση μεταφοράς τους·

—

επικουρικώς, να υποχρεώσει την ΕΤΕπ να προβεί στην άμεση επιστροφή προς την ZZ, σε συντάξιμους μήνες, ποσού 55 641,17 ευρώ, πλέον των γεγενημένων τόκων με αναδρομικό υπολογισμό του εφαρμοστέου επιτοκίου, ως εάν η αρχική μεταφορά διενεργήθηκε για το πλήρες ποσό των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων της στο πλαίσιο του Istituto Nazionale della Previdenza Sociale. Στην περίπτωση αυτή, προτείνεται να γίνουν οι υπολογισμοί βάσει του άρθρου 71.1.1. της κανονιστικής αποφάσεως για το συνταξιοδοτικό σύστημα του προσωπικού της ΕΤΕπ·

—

να υποχρεώσει την ΕΤΕπ να φέρει κάθε περαιτέρω αποζημίωση την οποία το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης κρίνει δίκαιη

—

να καταδικάσει την ΕΤΕπ στα έξοδα της παρούσας δίκης τα οποία εκτιμά σε 3 000 ευρώ.