10.12.2010   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 334/1

I.

Η βελτίωση της δημοσιονομικής διαχείρισης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των διατάξεων σχετικά με την υποχρέωση λογοδοσίας της Επιτροπής όσον αφορά τη διαχείριση των κονδυλίων την οποία ασκεί αποτελεί σημαντικό καθήκον. Η κανονιστική ρύθμιση μπορεί να διαδραματίσει κάποιο ρόλο σχετικά – και οι προταθείσες τροποποιήσεις περιλαμβάνουν αλλαγές που θα συνδράμουν τους υπευθύνους διαχείρισης στη λήψη εύλογων αποφάσεων: ορισμένες από τις προταθείσες αλλαγές περιλαμβάνουν σημαντική απλούστευση των διαδικασιών. Αλλά η κανονιστική ρύθμιση και μόνο δεν αρκεί: οι βασικές βελτιώσεις θα πραγματοποιηθούν μέσω της δράσης των υπευθύνων διαχείρισης της Επιτροπής, των λοιπών θεσμικών οργάνων και των κρατών μελών.

II.

Η Επιτροπή περιέγραψε την εν λόγω πρόταση ως υπερβαίνουσα τη συνήθη εμβέλεια της ανά τριετία αναθεώρησης. Στην πράξη όμως, οι προταθείσες αλλαγές είναι λιγότερο φιλόδοξες σε σύγκριση με τα προαναγγελθέντα. Παραδείγματος χάριν (σημείο 42), στην αιτιολογική έκθεση διατυπώνεται ο στόχος της μετεξέλιξης του καθεστώτος που διέπει τις επιδοτήσεις από τη διαχείριση με βάση τις εισροές σε ένα καθεστώς με κεντρικό άξονα τις εκροές. Στην πράξη, μολονότι υπάρχουν ορισμένες καινοτομίες, όπως η διάταξη για τη χορήγηση βραβείων, οι προτάσεις υπολείπονται της εν λόγω φιλοδοξίας.

III.

H πρόταση της Επιτροπής σχετικά με τα εξωτερικά έσοδα για ειδικό προορισμό διαθέτει ορθή βάση, αλλά δεν φαίνεται αναγκαία η διατήρηση μιας κατηγορίας εσωτερικών εσόδων για ειδικό προορισμό (σημεία 6 έως 9).

IV.

Η Επιτροπή διατυπώνει προτάσεις σχετικά με τον αποδεκτό κίνδυνο σφάλματος. Το Συνέδριο επισημαίνει ότι ο ορισμός και η εφαρμογή της έννοιας του αποδεκτού κινδύνου περιβάλλονται από σημαντικό βαθμό αβεβαιότητας, καθώς και ότι η πρόταση της Επιτροπής φαίνεται να χρησιμοποιεί την έννοια του αποδεκτού κινδύνου αποκλειστικά ως βάση προκειμένου να κρίνει ποιο επίπεδο παράτυπων πληρωμών κονδυλίων πρέπει να θεωρείται αποδεκτό εκ των υστέρων. Το Συνέδριο προτείνει στο Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο να εξετάσουν εάν οι δημοσιονομικοί κανονισμοί πρέπει να ζητούν από την Επιτροπή να βελτιώσει τόσο την εξέταση των προτάσεων δαπανών κατά τη χρονική στιγμή της υποβολής τους όσο και τη διαδικασία εντοπισμού των αιτίων των σφαλμάτων. Ο δημοσιονομικός κανονισμός δεν πρέπει να επιζητεί τον περιορισμό της αρμοδιότητας του Συνεδρίου να αποφασίζει σχετικά με το κατάλληλο επίπεδο σημαντικότητας (σημεία 10 έως 23).

V.

H πρόταση της Επιτροπής σχετικά με τις μεθόδους διαχείρισης περιλαμβάνει τη σημαντική υποχρέωση για δήλωση διαχείρισης σχετικά με τη χρήση όλων των κονδυλίων για τα οποία εφαρμόζεται επιμερισμένη διαχείριση με τα κράτη μέλη. Ωστόσο, οι προτάσεις εγείρουν ζητήματα κόστους, πρακτικής εφαρμογής και αρμοδιοτήτων, τα οποία απαιτούν προσεκτική εξέταση (σημεία 24 έως 36).

VI.

Το Συνέδριο συνιστά να ληφθούν υπόψη για τον κανονισμό εφαρμογής οι προγενέστερες παρατηρήσεις του σχετικά με τους καταπιστευματικούς λογαριασμούς (σημεία 38 έως 41).

VII.

Η ενσωμάτωση στον δημοσιονομικό κανονισμό ειδικής νομικής βάσης για τη χρήση των χρηματοδοτικών μέσων είναι ενδεδειγμένη. Ωστόσο, το Συνέδριο σημειώνει ότι η προτεινόμενη προσθήκη στον δημοσιονομικό κανονισμό δεν ρυθμίζει το ζήτημα της κυριότητας. Δεν καθίσταται σαφές εάν η Επιτροπή προτίθεται να εγγράφει το σύνολο των χρηματοδοτικών μέσων στον ισολογισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης (σημεία 43 έως 47).

VIII.

Σημαντικά τμήματα των προτάσεων σχετικά με τον εξωτερικό έλεγχο θα περιόριζαν την ικανότητα του Συνεδρίου να ασκεί αποτελεσματικά τις αρμοδιότητες που του έχουν ανατεθεί από τις Συνθήκες. Συνεπώς, το Συνέδριο συνιστά στο Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο να απορρίψουν το μεγαλύτερο τμήμα των προτάσεων αυτών (σημεία 48 έως 69).

IX.

Η Επιτροπή προτείνει τη σύσταση ευρωπαϊκών καταπιστευματικών ταμείων. Το Συνέδριο εφιστά την προσοχή του Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου στα ζητήματα διοίκησης, υποχρέωσης λογοδοσίας και ελέγχου που εγείρει η εν λόγω πρόταση (σημεία 70 έως 78).

X.

Η διάταξη σχετικά με τον «λιγότερο επαχθή πρότυπο δημοσιονομικό κανονισμό» για τους προτεινόμενους ειδικούς οργανισμούς σύμπραξης δημόσιου-ιδιωτικού τομέα δεν προβλέπει ρητά διαβούλευση με το Συνέδριο. Το Συνέδριο φρονεί ότι είναι σημαντικό το εν λόγω έγγραφο να μην περιορίζει κατ’ ουδένα τρόπο την ικανότητά του να ελέγχει τη χρήση των κονδυλίων της ΕΕ (σημεία 79 έως 81).

XI.

Το Συνέδριο συνιστά περαιτέρω ενίσχυση της διάταξης σχετικά με την προχρηματοδότηση, παράλληλα με την ανάληψη δράσης από τους υπευθύνους διαχείρισης, με στόχο τη μείωση της συγκέντρωσης υπερβολικά μεγάλου αριθμού μη εκκαθαρισθεισών πράξεων (σημεία 86 έως 89).

XII.

Οι προτάσεις περιλαμβάνουν ορισμένες απλουστεύσεις των διατάξεων για την κατάρτιση και την απόδοση των λογαριασμών. Επιπλέον, το Συνέδριο συνιστά να αναδιατυπωθεί και να διευκρινιστεί η δέσμευση της Επιτροπής να καταρτίζει οικονομικές καταστάσεις σύμφωνα με τα διεθνώς παραδεκτά πρότυπα (σημεία 90 έως 93).

XIII.

Το Συνέδριο συνιστά στην Επιτροπή να διευκρινίσει την πρότασή της σχετικά με τον έλεγχο των οργανισμών, προκειμένου να μεγιστοποιηθεί η πιθανή συμβολή της πρότασης αυτής στη συνολική βεβαιότητα σχετικά με τη νομιμότητα και την κανονικότητα των δαπανών (σημεία 94 έως 99).

XIV.

Το Συνέδριο προτείνει την επανεξέταση των απαιτήσεων κατάρτισης εκθέσεων (σημεία 101 έως 102).

XV.

Στο σύνολό τους, οι προτάσεις που περιλαμβάνονται στην αναδιατύπωση του δημοσιονομικού κανονισμού θα παράσχουν στην Επιτροπή ευκαιρίες βελτίωσης της διαφάνειας και της δημοσιονομικής διαχείρισης. Ωστόσο, η απλούστευση της τομεακής νομοθεσίας παραμένει μείζονος σημασίας ατραπός προς μια σημαντική βελτίωση των επιδόσεων.

1.

H πρόταση της Επιτροπής [COM(2010) 260 τελικό] περιέχει μεγάλο αριθμό λεπτομερών αλλαγών που προτείνονται για τα άρθρα του δημοσιονομικού κανονισμού. Η αιτιολογική έκθεση της εν λόγω πρότασης συνοψίζει την πρόθεση και τη φύση των αλλαγών σε ομάδες άρθρων. Η γνώμη του Συνεδρίου ακολουθεί κατά το δυνατό τη διάρθρωση της αιτιολογικής έκθεσης της Επιτροπής.

2.

Η παρούσα γνώμη αναφέρεται, κατά περίπτωση, στο έγγραφο της Επιτροπής [SEC(2010) 639/2], το οποίο περιλαμβάνει τις πιθανές αλλαγές στον κανονισμό εφαρμογής του δημοσιονομικού κανονισμού, χωρίς να επιχειρείται η διατύπωση παρατηρήσεων επί του εν λόγω κειμένου συνολικά.

3.

Η βελτίωση της δημοσιονομικής διαχείρισης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των διατάξεων σχετικά με την υποχρέωση λογοδοσίας της Επιτροπής όσον αφορά τη διαχείριση των κονδυλίων την οποία ασκεί αποτελεί σημαντικό καθήκον. Οι αλλαγές στον δημοσιονομικό κανονισμό μπορούν να διαδραματίσουν κάποιο ρόλο σχετικά – και οι προταθείσες τροποποιήσεις περιλαμβάνουν πολυάριθμες επιθυμητές αλλαγές που θα προωθήσουν περαιτέρω τη διαδικασία αυτή. Αλλά, όπως έχει ήδη επισημάνει το Συνέδριο (3), για τη βελτίωση της ποιότητας των δαπανών της ΕΕ απαιτείται απλούστευση και λοιπές βελτιώσεις της τομεακής νομοθεσίας, σε συνδυασμό με άλλα βήματα υποστήριξης, ενθάρρυνσης και απαίτησης για ανάληψη ορθής δράσης από τους υπευθύνους διαχείρισης στην Επιτροπή, στα λοιπά θεσμικά όργανα και στα κράτη μέλη. Η πολύπλοκη νομοθεσία δεν είναι πιθανό να οδηγήσει στις βελτιωμένες επιδόσεις που επιζητεί το σύνολο των ενδιαφερομένων στην ΕΕ.

4.

Σε ελάχιστες περιπτώσεις, τα κατωτέρω σημεία περιλαμβάνουν λεπτομερείς προτάσεις για αλλαγές των προταθέντων από την Επιτροπή. Οι προτάσεις αυτές παρουσιάζονται στο παράρτημα.

5.

Η Επιτροπή προτείνει ορισμένες αλλαγές στον Τίτλο II του δημοσιονομικού κανονισμού, ο οποίος πραγματεύεται τις αρχές του προϋπολογισμού. Το Συνέδριο σημειώνει ότι οι αλλαγές αυτές (ιδίως βήματα απλούστευσης των διατάξεων σχετικά με την είσπραξη των τόκων) στοχεύουν, κατά γενικό κανόνα, στην απλούστευση και τη διευκόλυνση της λειτουργίας του προϋπολογισμού, με παράλληλη τήρηση των αρχών του: εξαιρουμένων δύο περιπτώσεων (χειρισμός των εσόδων για ειδικό προορισμό και αποδεκτός κίνδυνος σφάλματος) το Συνέδριο δεν διατυπώνει καμία λεπτομερή παρατήρηση.

6.

Ο ισχύων δημοσιονομικός κανονισμός αναφέρει (στο άρθρο 18) αρκετά είδη «εσόδων για ειδικό προορισμό», τα οποία διατίθενται για τη χρηματοδότηση ειδικών δαπανών. Το άρθρο 10 του ισχύοντος κειμένου προβλέπει ότι τέτοιου είδους μη χρησιμοποιηθέντα έσοδα αποτελούν το αντικείμενο αυτόματης μεταφοράς. Η Επιτροπή προτείνει:

7.

Η πρόταση της Επιτροπής σχετικά με τα εξωτερικά έσοδα για ειδικό προορισμό είναι εύλογη. Οι κυβερνήσεις και άλλοι εμπλεκόμενοι, οι οποίοι συνεισφέρουν σε ερευνητικά προγράμματα, παραδείγματος χάριν, ή σε προγράμματα παροχής βοήθειας, επιθυμούν να είναι σε θέση να διαπιστώνουν ότι τα κονδύλιά τους χρησιμοποιήθηκαν για τους προβλεπόμενους σκοπούς.

8.

Εντούτοις, δεν φαίνεται αναγκαία η διατήρηση μιας κατηγορίας εσωτερικών εσόδων για ειδικό προορισμό. Ο χειρισμός των ενδογενών εισπράξεων μπορεί να πραγματοποιείται μέσω της συνήθους διαδικασίας του προϋπολογισμού.

9.

Το Συνέδριο συνιστά στο Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο να υιοθετήσουν την πρόταση της Επιτροπής μόνον όσον αφορά τα εξωτερικά έσοδα για ειδικό προορισμό.

10.

Το άρθρο 28β της πρότασης της Επιτροπής υποχρεώνει τη νομοθετική αρχή (δεν της επιτρέπει απλώς) να αποφασίζει σχετικά με ένα επίπεδο αποδεκτού κινδύνου σφάλματος «στην κατάλληλη συγκεντρωτική παρουσίαση του προϋπολογισμού». Η εν λόγω απόφαση «λαμβάνεται υπόψη» κατά την ετήσια διαδικασία χορήγησης απαλλαγής. Το επίπεδο του αποδεκτού κινδύνου βασίζεται σε ανάλυση του κόστους και του οφέλους των ελέγχων. Ζητείται από τα κράτη μέλη, τις οντότητες και τα πρόσωπα που διαχειρίζονται κονδύλια της ΕΕ να καταρτίζουν έκθεση προς την Επιτροπή σχετικά με το κόστος του ελέγχου των δαπανών της ΕΕ που τα βαρύνει.

11.

Η αιτιολογική σκέψη 27 προσθέτει περαιτέρω λεπτομέρειες:

12.

Το Συνέδριο διατυπώνει κατωτέρω παρατηρήσεις σχετικά με τους σκοπούς, τον ορισμό, την εκτίμηση και την εφαρμογή του αποδεκτού επιπέδου κινδύνου, καθώς και σχετικά με τις αρμοδιότητες των θεσμικών οργάνων.

13.

Το Συνέδριο έχει ήδη υπογραμμίσει (γνώμη αριθ. 1/2010) ότι η ανάλυση του κόστους και του οφέλους των προγραμμάτων δαπανών και των πιθανών κινδύνων σφάλματος θα μπορούσε να παράσχει πληροφορίες χρήσιμες για την εξέταση του κανονιστικού πλαισίου και της δομής διαχείρισης των σχετικών προγραμμάτων. Άλλως ειπείν, η Επιτροπή πρέπει να εξετάσει τις αδυναμίες των ισχυόντων συστημάτων και να αναλύσει το κόστος και την ωφέλεια των διαφόρων δυνατών αλλαγών. Στις περιπτώσεις όπου είναι αδύνατη η επίτευξη υψηλού επιπέδου συμμόρφωσης με τους κανόνες του καθεστώτος, φαίνονται δυνατές διάφορες επιλογές. Αυτές θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν την απλούστευση των κανόνων του καθεστώτος, τον επανασχεδιασμό του προγράμματος, την ενίσχυση των ελέγχων, την ανοχή ενός υψηλότερου επιπέδου μη συμμόρφωσης ή, εάν αυτό είναι αναγκαίο, τη διακοπή της δραστηριότητας.

14.

Αντιθέτως, η πρόταση της Επιτροπής για το άρθρο 28β φαίνεται να χρησιμοποιεί την έννοια του αποδεκτού κινδύνου αποκλειστικά ως βάση προκειμένου να αποφασίζει ποιο επίπεδο παράτυπης χρήσης των κονδυλίων πρέπει να θεωρείται αποδεκτό εκ των υστέρων. Παραδείγματος χάριν, το άρθρο δεν ζητεί από την Επιτροπή ούτε να εκτιμά το κόστος των διοικητικών συστημάτων και των συστημάτων ελέγχου, καθώς και το πιθανό ποσοστό μη συμμόρφωσης, ούτε να προσδιορίζει τις δυνατότητες απλοποίησης που εξετάζονται όταν προτείνει νέα καθεστώτα δαπανών (π.χ. κατά την εξέταση των προγραμμάτων δαπανών της Ένωσης από το 2014 και εξής).

15.

Επί του παρόντος, ο δημοσιονομικός κανονισμός σιωπά σχετικά με τις ευθύνες της Επιτροπής κατά την κατάρτιση νέων προτάσεων δαπανών (με εξαίρεση το άρθρο 49, το οποίο καλύπτει την ανάγκη για μια βασική πράξη). Είναι ζήτημα προς εξέταση εάν ο δημοσιονομικός κανονισμός πρέπει να ζητεί από την Επιτροπή να εκτιμά τα πιθανά επίπεδα μη συμμόρφωσης, να πραγματοποιεί εκτίμηση αντικτύπου και να εκτιμά τα πιθανά γενικά έξοδα και τα έξοδα των ελέγχων προτού υποβάλει νέες προτάσεις δαπανών.

16.

Μολονότι το «επίπεδο του αποδεκτού κινδύνου» καθορίζεται αριθμητικά από τη νομοθετική αρχή, οι σχετικές παράμετροι δεν έχουν οριστεί σαφώς. Όπως προαναφέρθηκε, δημιουργεί σύγχυση το γεγονός ότι οι τομείς δαπανών που πρέπει να καλύπτονται ορίζονται λεπτομερέστερα στο σχέδιο αιτιολογικής σκέψης παρά στο σχέδιο άρθρου. Εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι το προτεινόμενο κείμενο δεν διευκρινίζει εάν ο κίνδυνος σφάλματος πρέπει να εξετάζεται σε συνάρτηση με το ποσό της δαπάνης που δηλώθηκε ως ορθά πραγματοποιηθείσα από τους τελικούς δικαιούχους (έγκυρο μέτρο) ή σε συνάρτηση με τον όγκο των εκταμιεύσεων της Επιτροπής (συμπεριλαμβανομένων των προπληρωμών, οι οποίες ελάχιστη σχέση έχουν με την κατάδειξη του κατά πόσον οι δαπάνες υπήρξαν νόμιμες και κανονικές σε τομείς όπως η επιμερισμένη διαχείριση ή η έρευνα).

17.

Δεν καθίσταται σαφές από την πρόταση για το άρθρο 28β εάν πρέπει να θεωρείται ότι «το κόστος των ελέγχων» περιλαμβάνει και το κόστος που βαρύνει τους δικαιούχους. Μπορεί να υποστηριχθεί ότι πρέπει να το περιλαμβάνει, εάν το επίπεδο αποδεκτού κινδύνου καθορίζεται με σύγκριση του οριακού κόστους και οφέλους των πρόσθετων ελέγχων, όπως αναφέρει η Επιτροπή στις ανακοινώσεις της. Το κείμενο δεν διευκρινίζει ούτε εάν λαμβάνεται υπόψη το κόστος που βαρύνει την Επιτροπή.

18.

Εάν η νομοθετική αρχή πρόκειται να αποδεχθεί ορισμένα στοιχεία των προτάσεων της Επιτροπής, είναι αναγκαίο να εξεταστεί λεπτομερώς ο τρόπος μέτρησης του κατά πόσον ο κίνδυνος σφάλματος είχε όντως περιοριστεί σε αποδεκτό επίπεδο.

19.

Όπως ανέφερε το Συνέδριο στις παρατηρήσεις του σχετικά με την ανακοίνωση της Επιτροπής του 2008 με τίτλο «Για μια κοινή αντίληψη της έννοιας του αποδεκτού κινδύνου σφάλματος» [COM(2008) 866], η έννοια του αποδεκτού επιπέδου σφάλματος, ή του κινδύνου σφάλματος, εγείρει ζητήματα σχετικά με τα οποία επαφίεται στο Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο να συζητήσουν και να αποφασίσουν, τόσο ως νομοθέτης όσο και στο πλαίσιο της διαδικασίας χορήγησης απαλλαγής. Συνεπώς, η πρόταση της Επιτροπής αντικατοπτρίζει κατάλληλα την κατανομή αρμοδιοτήτων μεταξύ των θεσμικών οργάνων.

20.

Αντιθέτως, ο καθορισμός του επιπέδου σημαντικότητας αποτελεί ζήτημα για το οποίο αποφασίζει ο εξωτερικός ελεγκτής. Το Ελεγκτικό Συνέδριο υποχρεούται να καθορίζει «όριο σημαντικότητας» σύμφωνα με τα διεθνή ελεγκτικά πρότυπα.

21.

Σύμφωνα με τα εν λόγω πρότυπα, ο εξωτερικός ελεγκτής πρέπει:

22.

Το Συνέδριο σημειώνει ότι εάν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο επιθυμούσαν να καθορίσουν όρια για τον αποδεκτό κίνδυνο σφάλματος, θα μπορούσαν να το πράξουν στο «ενδοτικό δίκαιο» (soft law), π.χ. σε κατευθυντήριες οδηγίες, παρά στη νομοθεσία.

23.

Το Συνέδριο συνιστά στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο να εξετάσουν τις προτάσεις της Επιτροπής λαμβάνοντας υπόψη τις ανωτέρω παρατηρήσεις. Οι αρμόδιες για τη χορήγηση απαλλαγής αρχές καθορίζουν οι ίδιες τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες χορηγούν απαλλαγή. Ωστόσο, το Συνέδριο υπογραμμίζει ότι ο ορισμός και η εφαρμογή της έννοιας του αποδεκτού κινδύνου περιβάλλονται από σημαντικό βαθμό αβεβαιότητας. Το Συνέδριο προτείνει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο να εξετάσουν εάν οι δημοσιονομικοί κανονισμοί πρέπει να ζητούν από την Επιτροπή να βελτιώσει τόσο την εξέταση των προτάσεων δαπανών κατά τη χρονική στιγμή της υποβολής τους όσο και τη διαδικασία εντοπισμού των αιτίων των σφαλμάτων. Ο δημοσιονομικός κανονισμός δεν πρέπει να επιζητεί τον περιορισμό της αρμοδιότητας του Συνεδρίου να αποφασίζει σχετικά με το κατάλληλο επίπεδο σημαντικότητας.

24.

Η Επιτροπή προτείνει τη μείωση του υπάρχοντος αριθμού μεθόδων διαχείρισης, όπως αυτές ορίζονται στον δημοσιονομικό κανονισμό, σε δύο: την άμεση και την έμμεση. Βάσει της πρότασης της Επιτροπής, όλες οι δαπάνες για τις οποίες εφαρμόζεται επιμερισμένη διαχείριση με τα κράτη μέλη θα υπόκεινται σε διοικητικές ρυθμίσεις βασισμένες στις αντίστοιχες ρυθμίσεις που ισχύουν σήμερα στον τομέα της γεωργίας.

25.

Οι οργανισμοί στους οποίους τα κράτη μέλη έχουν αναθέσει την ευθύνη της διαχείρισης των δαπανών οφείλουν να υπόκεινται σε ανεξάρτητο εξωτερικό έλεγχο και να παρέχουν «διαχειριστική δήλωση αξιοπιστίας» όσον αφορά την πληρότητα και την ακρίβεια των λογαριασμών, την ορθή λειτουργία των συστημάτων εσωτερικού ελέγχου, καθώς και την κανονικότητα των δαπανών που διαχειρίστηκαν. Η εν λόγω δήλωση, συνοδευόμενη από τη γνώμη ανεξάρτητου ελεγκτή, πρέπει να υποβάλλεται μέχρι την 1η Φεβρουαρίου (ενώ μέχρι τις 15 Φεβρουαρίου απαιτείται η υποβολή συγκεφαλαιωτικής έκθεσης εάν υπεύθυνοι για τη διαχείριση των δαπανών είναι περισσότεροι οργανισμοί).

26.

Η επιβολή τυπικής υποχρέωσης στους υπευθύνους διαχείρισης να υποβάλλουν εγκαίρως τη δήλωσή τους θα βελτιώσει το έγκαιρο και τη συνάφεια των εκθέσεων χρηματοοικονομικής πληροφόρησης και διαχείρισης.

27.

Εντούτοις, οι προτάσεις της Επιτροπής δεν απλουστεύουν τις διοικητικές ρυθμίσεις. Εγείρουν σειρά ζητημάτων, μεταξύ άλλων όσον αφορά:

Επιπλέον, δεν προσδιορίζονται αναλυτικά τα συνολικά οφέλη της πρότασης (βλέπε σημεία 35 και 36).

28.

Οι προτεινόμενες αλλαγές για τον δημοσιονομικό κανονισμό περιλαμβάνουν την απαλοιφή του προηγούμενου ορισμού του ρόλου των κρατών μελών, σύμφωνα με τον οποίο στα κράτη μέλη ανατίθενται «καθήκοντα εκτέλεσης». Είναι σημαντικό να προσδιοριστούν ρητά οι ευθύνες της Επιτροπής σε σχέση με την επιμερισμένη διαχείριση (4). Αυτό πρέπει να περιλαμβάνει τον καθορισμό προθεσμιών για τις δραστηριότητες που περιγράφονται στο άρθρο 53α στοιχείο β) και την απαίτηση προς την Επιτροπή να εκδίδει απόφαση που να αναγνωρίζει το τελικό ποσό των δαπανών οι οποίες βαρύνουν τον προϋπολογισμό για το οικονομικό έτος.

29.

Οι γεωργικές δαπάνες που βαρύνουν τον προϋπολογισμό της ΕΕ τείνουν, με την πάροδο των ετών, να εμφανίζουν χαμηλότερο επίπεδο σφαλμάτων σε σύγκριση με ορισμένους άλλους τομείς επιχειρησιακών δαπανών. Ωστόσο, οι διαφορές μεταξύ των γεωργικών δαπανών και των λοιπών τομέων είναι εντυπωσιακές. Οι δικαιούχοι δαπανών της κοινής γεωργικής πολιτικής υλοποιούν συνήθως την απαιτούμενη δραστηριότητα και οι εθνικές αρχές προβαίνουν σε ελέγχους πριν από την πραγματοποίηση της πληρωμής. Ποσοστό 70 % περίπου των δαπανών υπολογίζεται όχι βάσει της απόδοσης των εξόδων αλλά βάσει αντικειμενικών κριτηρίων, π.χ. της έκτασης που είναι επιλέξιμη για πληρωμές στο πλαίσιο του καθεστώτος ενιαίας ενίσχυσης.

30.

Όσον αφορά τις δαπάνες σε τομείς όπως τα Διαρθρωτικά Ταμεία, η εκπαίδευση και ο πολιτισμός, η δικαιοσύνη και οι εσωτερικές υποθέσεις, οι αποδέκτες των επιχορηγήσεων ποικίλλουν και λαμβάνουν συνεισφορές της ΕΕ σε εν εξελίξει δραστηριότητες που συγχρηματοδοτούνται από άλλες πηγές. Οι πληρωμές γίνονται πριν από την πραγματοποίηση των δαπανών και οι αιτήσεις εγκρίνονται βάσει δηλώσεων ότι πραγματοποιήθηκαν επιλέξιμες δαπάνες.

31.

Επομένως, το λογιστικό σύστημα του οργανισμού που διαχειρίζεται τις πληρωμές δεν θα παρέχει άμεση καταγραφή των δικαιωμάτων πληρωμής, αλλά έμμεση καταγραφή των πληροφοριών που δήλωσαν άλλοι οργανισμοί. Επιπλέον, οι έλεγχοι σχετικά με ένα καθεστώς υποδομών, παραδείγματος χάριν, ένα καθεστώς επιχειρηματικού κεφαλαίου και ένα καθεστώς κατάρτισης μπορεί να διαφέρουν ως προς τη φύση και τη χρονική στιγμή της διενέργειάς τους.

32.

Συνεπώς, η αντιγραφή των διοικητικών ρυθμίσεων για τις γεωργικές πληρωμές δεν θα είναι κατ' ανάγκη εύκολη, ούτε μπορεί να υποτεθεί ότι η προτεινόμενη αλλαγή θα μεταφέρει αυτόματα σε άλλα τμήματα του προϋπολογισμού τα προφανή προτερήματα του ισχύοντος συστήματος χειρισμού των γεωργικών δαπανών.

33.

Δεν υπάρχει ένδειξη του πιθανού κόστους της δημιουργίας των δομών που περιγράφονται στο άρθρο 53α. Η συμπερίληψη εκτίμησης αντικτύπου των προτάσεων θα είχε βοηθήσει στην εκτίμηση του εν λόγω κόστους.

34.

Φαίνεται ότι οι προτάσεις που περιλαμβάνονται στο εν λόγω άρθρο αποτελούν μείζονος σημασίας επένδυση για τη συγκέντρωση ακριβέστερων πληροφοριών σχετικά με τις αποδοτέες δαπάνες που πραγματοποίησαν οι δικαιούχοι. Μολονότι αυτό είναι επιθυμητό εάν τα συστήματα πληρωμών παραμείνουν ως έχουν, η αιτιολογική έκθεση του δημοσιονομικού κανονισμού ανήγγειλε στροφή προς ένα «σύστημα με άξονα τις επιδόσεις, βασισμένο στον καθορισμό συμφωνημένων δεικτών και στόχων». Εάν καθιερωνόταν ένα τέτοιο σύστημα, ενδέχεται να ήταν κατάλληλο ένα διαφορετικό διοικητικό πλαίσιο.

35.

Η πρόταση της Επιτροπής παρουσιάζει σημαντικές ομοιότητες με τη γνώμη αριθ. 2/2004 του Συνεδρίου σχετικά με το πρότυπο του «ενιαίου ελέγχου» (single audit) (και με πρόταση για πλαίσιο εσωτερικού κοινοτικού ελέγχου). Αμφότερα τα έγγραφα περιλαμβάνουν σύστημα συντονισμένων ελέγχων, με μορφή πυραμίδας, σχετικά με τις δαπάνες σε ολόκληρο τον προϋπολογισμό, για τη στήριξη της συνολικής διασφάλισης σε επίπεδο Επιτροπής. Μολονότι οι προτάσεις που διατυπώνονται στο σχέδιο δημοσιονομικού κανονισμού ενδέχεται να συμβάλουν στην εν λόγω «πυραμίδα διασφάλισης», η πρόταση της Επιτροπής δεν διευκρινίζει πώς θα χρησιμοποιεί τις πληροφορίες αυτές προκειμένου να καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι λογαριασμοί είναι ακριβείς και ότι κανένας τομέας δαπανών δεν περιέχει ουσιώδη σφάλματα.

36.

Το Συνέδριο συνιστά στο Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο να εξετάσουν τις προτάσεις της Επιτροπής υπό το πρίσμα των παρατηρήσεων που διατυπώθηκαν ανωτέρω. Ιδίως, επισημαίνει ότι στις προτάσεις συγχρωτίζονται ζητήματα θεσμικής αρχιτεκτονικής με ζητήματα διασφάλισης ως προς την αξιοπιστία των λογιστικών πληροφοριών, τη νομιμότητα και την κανονικότητα των δαπανών, καθώς και με τα χαρακτηριστικά κινδύνων για τα προγράμματα δαπανών. Παραδείγματος χάριν, θα ήταν δυνατό να καταρτίζεται δήλωση διαχείρισης για καθένα από τα προγράμματα δαπανών, χωρίς να απαιτείται η εφαρμογή των ίδιων οργανωτικών ρυθμίσεων σε όλα.

37.

Το Συνέδριο δεν διατυπώνει καμία παρατήρηση επί των προτάσεων του σχεδίου δημοσιονομικού κανονισμού.

38.

Η Επιτροπή προτείνει την παροχή της δυνατότητας ανοίγματος καταπιστευματικών λογαριασμών (υπό την ευθύνη του διατάκτη που είναι επιφορτισμένος με την εφαρμογή του προγράμματος ή της δράσης, κατόπιν συμφωνίας με τον υπόλογο της Επιτροπής) στο όνομα της Επιτροπής και για λογαριασμό της. Η διαχείριση του εν λόγω τραπεζικού λογαριασμού διενεργείται από οντότητα αναφερόμενη στο άρθρο 53 παράγραφος 1 σημείο 2 στοιχεία γ) και δ), συμπεριλαμβανομένων χρηματοπιστωτικών οργανισμών στους οποίους έχει ανατεθεί η εκτέλεση των χρηματοδοτικών μέσων, της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (ΕΤΕπ) και του Ευρωπαϊκού Ταμείου Επενδύσεων (ΕΤΑΕ).

39.

Το Συνέδριο έχει ελέγξει κατά το παρελθόν τη διαχείριση των καταπιστευματικών λογαριασμών από την Επιτροπή (π.χ. ειδική έκθεση αριθ. 5/2009). Το Συνέδριο κατέληξε, μεταξύ άλλων, στο συμπέρασμα ότι δεν έχουν θεσπιστεί σαφείς κανόνες για τη σύσταση καταπιστευματικών λογαριασμών.

40.

Η Επιτροπή χρησιμοποιεί ήδη επί πολλά έτη καταπιστευματικούς λογαριασμούς, στο πλαίσιο της υλοποίησης προγραμμάτων και δράσεων όπως οι πράξεις επιχειρηματικών κεφαλαίων ή οι εγγυήσεις για μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις. Η εν λόγω νέα διάταξη θα παρείχε τη νομική βάση για το άνοιγμα νέων καταπιστευματικών λογαριασμών. Δεν υποχρεώνει τον διατάκτη που είναι επιφορτισμένος με την υλοποίηση του προγράμματος ή της δράσης να εξασφαλίσει τη συμφωνία του υπολόγου της Επιτροπής για υπάρχοντες καταπιστευματικούς λογαριασμούς, ούτε να θεσπίσει κανόνες για τη χρήση και την παρακολούθησή τους.

41.

Το Συνέδριο συνιστά στην Επιτροπή να λάβει υπόψη τις παρατηρήσεις που διατυπώθηκαν στα σημεία 30-32 της ειδικής έκθεσης αριθ. 5/2009 του Συνεδρίου προτού οριστικοποιήσει το κείμενο των εκτελεστικών κανόνων.

42.

Η Επιτροπή υποβάλλει πολυάριθμες προτάσεις για την προσαρμογή του συστήματος επιστροφής εξόδων (καθιστώντας δυνατή την περαιτέρω χρήση της κατ’ αποκοπή χρηματοδότησης, του τυποποιημένου μοναδιαίου κόστους κ.λπ.). Ωστόσο, οι προτάσεις τροποποίησης του δημοσιονομικού κανονισμού ελάχιστα επεξηγούν με ποιον τρόπο θα πραγματοποιηθεί η μετάβαση σε ένα σύστημα με άξονα τις επιδόσεις. Επομένως, διαπιστώνεται ένα κενό μεταξύ της φιλοδοξίας που διατυπώνεται στην αιτιολογική έκθεση [σύμφωνα με την οποία ένας από τους στόχους είναι η «μετεξέλιξη του καθεστώτος που διέπει τις επιδοτήσεις από τη διαχείριση με βάση το πραγματικό κόστος (εισροές) σε ένα καθεστώς με κεντρικό άξονα τις επιδόσεις (εκροές), ούτως ώστε να στοχοθετούνται καλύτερα οι επιδιώξεις της πολιτικής και να επιτευχθεί σημαντική απλούστευση των απαιτήσεων όσον αφορά τις διαδικασίες και τα δικαιολογητικά, προς όφελος των δικαιούχων, καθώς επίσης να διευκολυνθεί η χρήση κατ’ αποκοπή ποσών»] και της πραγματικότητας που αντικατοπτρίζουν οι προτεινόμενες τροποποιήσεις. Οι προτάσεις που αφορούν βραβεία θα μπορούσαν να ερμηνευθούν ως απομάκρυνση από την επιστροφή εξόδων. Εάν η Επιτροπή επιθυμεί να πραγματοποιήσει σημαντική πρόοδο προς την κατεύθυνση ενός συστήματος επιστροφής εξόδων βασισμένου στις επιδόσεις, πρέπει να ασχοληθεί με το ζήτημα στο πλαίσιο των κανόνων εφαρμογής ή/και τομεακής νομοθεσίας.

43.

Ο εν λόγω νέος τίτλος θεσπίζει νομοθετικό πλαίσιο για τη χρήση χρηματοδοτικών μέσων. Βάσει των διατάξεών του, η Επιτροπή μπορεί να θέτει σε εφαρμογή χρηματοδοτικά μέσα με τη μέθοδο της άμεσης ή έμμεσης κεντρικής διαχείρισης, αναθέτοντας καθήκοντα στην ΕΤΕπ, στο ΕΤΑΕ ή σε άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Προηγουμένως, τα χρηματοδοτικά μέσα αντιμετωπίζονταν ως εξαιρέσεις στις βασικές ρυθμίσεις για τις επιδοτήσεις.

44.

Η ενσωμάτωση στον δημοσιονομικό κανονισμό ειδικής νομικής βάσης για τη χρήση των χρηματοδοτικών μέσων ενδείκνυται για τους λόγους που εξηγεί η Επιτροπή. Ωστόσο, το Συνέδριο σημειώνει ότι οι νέες κατευθυντήριες οδηγίες που περιέχονται στην προτεινόμενη προσθήκη στον δημοσιονομικό κανονισμό δεν ρυθμίζουν το ζήτημα της κυριότητας: δεν καθίσταται σαφές εάν η Επιτροπή προτίθεται να εγγράφει το σύνολο των χρηματοδοτικών μέσων στον ισολογισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως θα έπρεπε με βάση τα διεθνώς παραδεκτά λογιστικά πρότυπα (5) (βλέπε επίσης σημεία 46 και 92).

45.

Το Συνέδριο έχει πραγματοποιήσει στο παρελθόν ελέγχους όσον αφορά τη διαχείριση των διαφόρων χρηματοδοτικών μέσων από την Επιτροπή και την ΕΤΕπ, το ΕΤΑΕ και άλλους ενδιάμεσους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς (π.χ. ειδική έκθεση αριθ. 1/2009, ετήσια έκθεση για το οικονομικό έτος 2008). Το Συνέδριο κατέληξε, μεταξύ άλλων, στο συμπέρασμα ότι, σε ορισμένες περιπτώσεις, η παρακολούθηση της χρήσης των χρηματοδοτικών μέσων από την Επιτροπή ή από ενδιάμεσους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς στους οποίους έχει ανατεθεί η διαχείρισή τους δεν ήταν επαρκής.

46.

Η Επιτροπή προτίθεται να επεκτείνει τη χρήση χρηματοδοτικών μέσων. Επομένως, θα χρειαστεί να παρακολουθεί τη χρήση τους και να επενδύσει στην κατάρτιση υπαλλήλων στον τομέα της διαχείρισης των συναφών κινδύνων (6). Επίσης, θα χρειαστεί να διασφαλίσει ότι το προσωπικό κατανοεί την ανάγκη διαφάνειας (συμπεριλαμβανομένης της γνωστοποίησης στοιχείων σύμφωνα με τα διεθνώς παραδεκτά λογιστικά πρότυπα).

47.

Το Συνέδριο συνιστά στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο να ζητήσουν περαιτέρω διευκρινίσεις από την Επιτροπή όσον αφορά την κυριότητα των χρηματοδοτικών μέσων και τις προθέσεις της για την υποβολή εκθέσεων σχετικά με τα χρηματοδοτικά μέσα και τη λογιστική καταχώρισή τους στις οικονομικές καταστάσεις της ΕΕ. Επιπλέον, το Συνέδριο συνιστά στην Επιτροπή να συμπεριλάβει στους εκτελεστικούς κανόνες κατάλληλες πολιτικές για την παρακολούθηση της χρήσης των χρηματοδοτικών μέσων, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που εφαρμόζονται υπό έμμεση διαχείριση. Επίσης, πρέπει να ενισχυθεί η ικανότητα των υπαλλήλων της Επιτροπής να χειρίζονται σχετικώς πολύπλοκα χρηματοδοτικά μέσα.

48.

Η Επιτροπή διατυπώνει σειρά προτάσεων σχετικών με την ετήσια έκθεση (άρθρο 129, άρθρο 143, άρθρο 144α) και τις ειδικές εκθέσεις (άρθρο 144) του Συνεδρίου. Η Επιτροπή (το όργανο το οποίο το Συνέδριο κυρίως ελέγχει) δεν ζήτησε τη γνώμη του Συνεδρίου (του εξωτερικού ελεγκτή της Επιτροπής) προτού προτείνει τις εν λόγω τροποποιήσεις των ρυθμίσεων που ισχύουν για τους ελέγχους του Συνεδρίου.

49.

Η Επιτροπή προτείνει (επιπλέον της αναδιάταξης ορισμένων σημείων του άρθρου 143):

50.

Το Συνέδριο δεν διατυπώνει καμία παρατήρηση σχετικά με τις τροποποιήσεις που προτείνονται στις παραγράφους 4 και 6 του άρθρου 143.

51.

Η προτεινόμενη εισαγωγή αναφοράς στη διαδικασία κατ’ αντιμωλία στις παραγράφους 1 και 2 του άρθρου 143 αποτελεί πλεονασμό.

52.

Το Συνέδριο θεωρεί μη ενδεδειγμένες τις προτεινόμενες τροποποιήσεις του χρονοδιαγράμματος στο άρθρο 143 παράγραφος 1. Τυπικώς, θα περιόριζαν σημαντικά τον χρόνο που έχει στη διάθεσή του το Συνέδριο για τη διατύπωση των παρατηρήσεών του. Επιπλέον, το Συνέδριο σημειώνει ότι η Επιτροπή δεν πρότεινε τη συντόμευση της προθεσμίας εντός της οποίας οφείλει να υποβάλλει τους προσωρινούς (άρθρο 128) και τους τελικούς λογαριασμούς (άρθρο 129).

53.

Το προτεινόμενο χρονοδιάγραμμα προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη όσον αφορά τις ετήσιες εκθέσεις δραστηριοτήτων των γενικών διευθυντών της Επιτροπής και τη συγκεφαλαιωτική έκθεση που τις ενοποιεί. Το Συνέδριο διατυπώνει παρατηρήσεις σχετικά με τα εν λόγω έγγραφα στις ετήσιες εκθέσεις του. Το άρθρο 60 παράγραφος 8 του δημοσιονομικού κανονισμού προβλέπει ότι τα έγγραφα αυτά γνωστοποιούνται το αργότερο στις 15 Ιουνίου. Επομένως, το Συνέδριο θα ήταν υποχρεωμένο να διαβιβάσει το σχέδιο έκθεσής του την ίδια ημέρα κατά την οποία η Επιτροπή οφείλει να του διαβιβάσει τη συγκεφαλαιωτική έκθεσή της σχετικά με τη λειτουργία του συστήματος εσωτερικού ελέγχου.

54.

Το Συνέδριο αναγνωρίζει ότι είναι επιθυμητή η έγκαιρη διαβίβαση κάθε εγγράφου στην Επιτροπή και στους λοιπούς ενδιαφερομένους και, στην πράξη, διαβιβάζει τα έγγραφα, όποτε είναι δυνατό, πριν από τη λήξη των επίσημων προθεσμιών που προβλέπονται στον δημοσιονομικό κανονισμό. Συνιστά να παραμείνουν αμετάβλητες οι ισχύουσες τυπικές προθεσμίες, και οι ενδιαφερόμενοι να συνεχίσουν να βασίζονται στη μεταξύ τους συνεργασία.

55.

Ωστόσο, εάν το Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο εκτιμήσουν ότι ορισμένες προθεσμίες πρέπει να συντομευθούν, το Συνέδριο φρονεί ότι είναι αναγκαίο να ακολουθηθεί ο ίδιος τρόπος προσέγγισης όσον αφορά τις προθεσμίες που ισχύουν για την Επιτροπή.

56.

Στην περίπτωση αυτή, θα ήταν ιδιαιτέρως επιθυμητή η επανεξέταση της προθεσμίας για την παραλαβή των απαντήσεων της Επιτροπής και των άλλων οργάνων στο σχέδιο ετήσιας έκθεσης του Συνεδρίου (παρατηρήσεις). Το άρθρο 143 παράγραφος 1 ορίζει ως προθεσμία τη 15η Οκτωβρίου. Εάν τα όργανα διαβίβαζαν τόσο αργά τις οριστικές απαντήσεις τους και τις μεταφράσεις αυτών, θα ήταν αδύνατη η έγκαιρη δημοσίευση της ετήσιας έκθεσης. Το Συνέδριο, προκειμένου να συμμορφώνεται με το ισχύον χρονοδιάγραμμα για την υποβολή της ετήσιας έκθεσης στην αρμόδια για τον προϋπολογισμό αρχή στις αρχές Νοεμβρίου, πρέπει να λαμβάνει τις απαντήσεις και την πλήρη μετάφρασή τους το αργότερο στις 30 Σεπτεμβρίου.

57.

Το προτεινόμενο νέο άρθρο 144α πρέπει επίσης να εξεταστεί υπό το πρίσμα των περιορισμών που ισχύουν για την κατάρτιση της ετήσιας έκθεσης του Συνεδρίου.

58.

Το Συνέδριο υποχρεούται να υποβάλλει έκθεση σχετικά με το σύνολο των δαπανών που πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια ενός οικονομικού έτους. Αδυνατεί να ολοκληρώσει το πρόγραμμα επισκέψεων ελέγχου του έως ότου η Επιτροπή καταχωρίσει το σύνολο των δαπανών (7). Υπό τις συνθήκες αυτές, η διαβίβαση των αποτελεσμάτων του ελέγχου αποτελεί αναπόφευκτα πηγή πίεσης για όλους τους ενδιαφερομένους. Αναγκαίες προϋποθέσεις για την αντιμετώπιση της κατάστασης αποτελούν η συνεργασία, η επικοινωνία και ο διάλογος.

59.

Τρεις είναι συνήθως οι περιπτώσεις στις οποίες η ελεγχόμενη μονάδα έχει την ευκαιρία να απαντήσει στις διαπιστώσεις του Συνεδρίου:

60.

Η έκθεση αρχικών διαπιστώσεων συνιστά τμήμα των εσωτερικών διαδικασιών του Συνεδρίου και όχι έγγραφο που εγκρίνει το Συνέδριο ή Τμήμα αυτού (8). Επομένως, το Συνέδριο είναι της άποψης ότι κατ’ αρχήν δεν είναι αρμόζον να περιληφθεί στον δημοσιονομικό κανονισμό διάταξη όπως αυτή του άρθρου 144α.

61.

Επιπλέον, η πρόταση της Επιτροπής προσκρούει σε σημαντικά, πρακτικής φύσης, εμπόδια.

62.

Εάν πρόκειται να ρυθμιστεί νομοθετικά η χρήση των εκθέσεων αρχικών διαπιστώσεων, πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στην επιβολή νομικής υποχρέωσης στην Επιτροπή να απαντά εντός προθεσμίας έξι εβδομάδων κατ' ανώτατο όριο.

63.

Το Συνέδριο συνιστά στο Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο:

64.

Η Επιτροπή προτείνει:

65.

Όπως και στην περίπτωση της ετήσιας έκθεσης, το Συνέδριο θεωρεί πλεονασμό την αναφορά στη διαδικασία κατ’ αντιμωλία.

66.

Η δεύτερη από τις διευκρινιστικού – υποτίθεται – χαρακτήρα τροποποιήσεις είναι ασαφής. Σκοπός της διάταξης είναι πιθανώς να εγκρίνει το Συνέδριο το οριστικό κείμενο μιας ειδικής έκθεσης εντός μηνός από την παραλαβή των σχετικών απαντήσεων. Η πρακτική του Συνεδρίου, ούτως ή άλλως, είναι να εγκρίνει τις ειδικές εκθέσεις του αμέσως μετά τη διαβίβαση του οριστικού κειμένου των απαντήσεων του ενδιαφερόμενου οργάνου. Το Συνέδριο φρονεί ότι η εν εξελίξει αναθεώρηση του δημοσιονομικού κανονισμού αποτελεί καλή ευκαιρία απάλειψης του πλεονάζοντος αυτού εδαφίου από το άρθρο 144.

67.

Το προτεινόμενο νέο, τελευταίο εδάφιο του άρθρου 144 παράγραφος 1 θα περιόριζε αλυσιτελώς την ικανότητα του Συνεδρίου να καταρτίζει τις ειδικές εκθέσεις του κατά τρόπο ώστε να μεγιστοποιείται η αξία τους για τους αναγνώστες. Το Συνέδριο επανεξετάζει διαρκώς τον τρόπο υποβολής των εκθέσεών του και ήδη δίδει μεγαλύτερη έμφαση στις απαντήσεις των ελεγχομένων σε σύγκριση με τα περισσότερα ανώτατα όργανα ελέγχου. Εξ όσων γνωρίζει το Συνέδριο, τα περισσότερα εθνικά όργανα ελέγχου καλούν τους ελεγχόμενους να διατυπώσουν τις παρατηρήσεις τους επί των σχεδίων εκθέσεών τους και στη συνέχεια ενσωματώνουν σύνοψη των εν λόγω παρατηρήσεων στο κείμενο της έκθεσης. Εάν πρόκειται να πραγματοποιηθούν τροποποιήσεις, το Συνέδριο δηλώνει την προτίμησή του για τον συγκεκριμένο τρόπο παρουσίασης.

68.

Το Συνέδριο συνιστά στο Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο να μην κάνουν δεκτές τις ανωτέρω αναλυθείσες τροποποιήσεις στο άρθρο 144 και να εξετάσουν το ενδεχόμενο απαλοιφής του άρθρου 144 παράγραφος 1 τρίτο εδάφιο.

69.

Η τρίτη πρόταση του άρθρου 140 παράγραφος 2 του ισχύοντος δημοσιονομικού κανονισμού παρεκκλίνει από το κείμενο της Συνθήκης σε τρία σημεία (9): πρώτον, χρησιμοποιείται το ρήμα «διενεργείται» αντί του ρήματος «ασκείται» της Συνθήκης. Ακόμη, ο δημοσιονομικός κανονισμός αναφέρεται σε «εθνικά όργανα ελέγχου» και όχι σε «εθνικά ελεγκτικά όργανα», τα οποία «δεν διαθέτουν» – και όχι «δεν έχουν» – τις αναγκαίες αρμοδιότητες. Το Συνέδριο συνιστά την εναρμόνιση της ορολογίας της πρότασης αυτής με την ορολογία που χρησιμοποιείται στη Συνθήκη.

70.

Το σχέδιο δημοσιονομικού κανονισμού περιλαμβάνει νέο άρθρο 164, το οποίο παρέχει τη βάση για την ενδεχόμενη σύσταση ευρωπαϊκών καταπιστευματικών ταμείων, κατά το πρότυπο των καταπιστευματικών ταμείων της Παγκόσμιας Τράπεζας και των Ηνωμένων Εθνών. Τα εν λόγω καταπιστευματικά ταμεία θα παρείχαν στην Επιτροπή τη δυνατότητα να διαχειρίζεται κονδύλια άλλων χορηγών βοήθειας (καθώς και κονδύλια του προϋπολογισμού της ΕΕ) στο πλαίσιο κοινού ταμείου. Η Επιτροπή προτείνει την κατάθεση των εν λόγω κονδυλίων σε ειδικό τραπεζικό λογαριασμό και τη χρέωση εξόδων διαχείρισης ύψους 7 %.

71.

Η απόφαση σχετικά με το εάν είναι σκόπιμο η Επιτροπή να ασχοληθεί με τη διαχείριση καταπιστευματικών ταμείων είναι πολιτική και το Συνέδριο δεν επιθυμεί να λάβει θέση επί του ζητήματος αυτού. Ωστόσο, το Συνέδριο εφιστά την προσοχή του Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου στα ζητήματα διοίκησης, κόστους, υποχρέωσης λογοδοσίας και ελέγχου που εγείρει η εν λόγω πρόταση.

72.

Μολονότι ένας ειδικός τραπεζικός λογαριασμός αποτελεί ενδεχομένως πρόσφορη λύση για τη συγκέντρωση των συνεισφορών και τη φύλαξή τους έως ότου χρειαστεί να χρησιμοποιηθούν, είναι αναγκαίες άλλες ρυθμίσεις για τη χρήση των δωρεών. Παραδείγματος χάριν, ένα καταπιστευματικό ταμείο με σκοπό την αντιμετώπιση των επακόλουθων του σεισμού στην Αϊτή θα συνεπαγόταν έξοδα στο τοπικό νόμισμα, θα προμηθευόταν προϊόντα και υπηρεσίες σε διάφορα νομίσματα της περιφέρειας της Καραϊβικής, καθώς και εμπορεύματα και υπηρεσίες υλικοτεχνικής υποστήριξης από την ΕΕ και γύρω από αυτήν. Ο χειρισμός των εν λόγω συναλλαγών του καταπιστευματικού ταμείου θα έπρεπε να γίνει μέσω τραπεζικών λογαριασμών διαφόρων ειδών και με την παρέμβαση πολλών αντιπροσωπειών και υπαλλήλων.

73.

Συνεπώς, η λογιστική του καταπιστευματικού ταμείου θα αποτελούσε πολύπλοκη δραστηριότητα, στενά συνδεδεμένη με άλλες λογιστικές δραστηριότητες. Η πολυπλοκότητα αυτή δεν αναγνωρίζεται στο σχέδιο του κειμένου της Επιτροπής όσον αφορά τους «ειδικούς τραπεζικούς λογαριασμούς».

74.

Το σχέδιο δημοσιονομικού κανονισμού παρέχει στην Επιτροπή τη δυνατότητα να χρεώνει έξοδα διαχείρισης ύψους 7 % επί των συνεισφορών, για τη διαχείριση ενός καταπιστευματικού ταμείου. Το Συνέδριο κατανοεί ότι το ποσοστό αυτό (το οποίο χρησιμοποιείται επίσης στο πλαίσιο της χρηματοδοτικής και διοικητικής συμφωνίας-πλαισίου μεταξύ της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και των Ηνωμένων Εθνών) αντιστοιχεί στο ανώτατο όριο που τίθεται για τα γενικά έξοδα διοίκησης σε άλλους τομείς του προϋπολογισμού και δεν αποτελεί εκτίμηση του πιθανού πρόσθετου κόστους διαχείρισης ενός καταπιστευματικού ταμείου.

75.

Μια πτυχή της πρότασης είναι ότι η Επιτροπή, χορηγός βοήθειας η ίδια, θα μπορούσε να χρεώνει έξοδα διαχείρισης για τη διαχείριση της δικής της συνεισφοράς στο καταπιστευματικό ταμείο. Στο επεξηγηματικό δελτίο, ο ειδικός τραπεζικός λογαριασμός περιγράφεται ως λογαριασμός «εκτός του προϋπολογισμού», γεγονός που υπονοεί ότι η Επιτροπή προτίθεται να χειρίζεται τις μεταφορές στο καταπιστευματικό ταμείο ως δαπάνες του προϋπολογισμού. Δεν καθίσταται σαφές κατά πόσον είναι θεμιτό να χρεώνει η Επιτροπή έξοδα διαχείρισης για τη διαχείριση δικών της κονδυλίων, ούτε κατά πόσο το ποσοστό του 7 % αποτελεί αιτιολογημένη εκτίμηση των πιθανών εξόδων.

76.

Το σχέδιο εκτελεστικών κανόνων (άρθρο 231α) αναφέρει ότι το καταπιστευματικό ταμείο ενοποιείται με τους ετήσιους λογαριασμούς της Επιτροπής και ότι στο πλαίσιο της διαδικασίας χορήγησης απαλλαγής υποβάλλεται ετησίως απολογισμός στην αρμόδια για τον προϋπολογισμό αρχή. Κάθε επιμέρους καταπιστευματικό ταμείο υποβάλλεται κατ’ ελάχιστο σε τρεις ελέγχους: της υπηρεσίας εσωτερικού ελέγχου, του Συνεδρίου και «ανεξάρτητου εξωτερικού ελεγκτή».

77.

Οι εν λόγω ρυθμίσεις είναι συγκρίσιμες με εκείνες που ισχύουν για παραδοσιακούς διαχειριστές καταπιστευματικών ταμείων, οι οποίες συνήθως περιλαμβάνουν την κατάρτιση ενοποιημένου λογαριασμού του καταπιστευματικού ταμείου, που καλύπτεται από ενιαίο έλεγχο. Η εν λόγω ενοποίηση μειώνει σημαντικά το κόστος του ελέγχου. Στην περίπτωση της Παγκόσμιας Τράπεζας, οι χορηγοί βοήθειας που επιθυμούν να λάβουν πρόσθετες εγγυήσεις σχετικά με επιμέρους καταπιστευματικά ταμεία αναθέτουν στον εξωτερικό ελεγκτή του φορέα διαχείρισης την πραγματοποίηση ελέγχου, αλλά υποχρεούνται να καταβάλλουν αμοιβή στον ελεγκτή για την κάλυψη του πρόσθετου κόστους που συνεπάγεται ο εν λόγω έλεγχος.

78.

Το Συνέδριο συνιστά στο Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο να λάβουν δεόντως υπόψη κατά την εξέταση της πρότασης της Επιτροπής τις παρατηρήσεις που διατυπώθηκαν ανωτέρω και, εφόσον υποστηρίξουν την πρόταση για τη σύσταση ευρωπαϊκών καταπιστευματικών ταμείων, να εξετάσουν με ποιον τρόπο μπορούν να επινοηθούν αξιόπιστοι μηχανισμοί με βέλτιστη σχέση κόστους/αποτελεσματικότητας.

79.

Το σχέδιο δημοσιονομικού κανονισμού περιλαμβάνει νέο άρθρο 185α, το οποίο παρέχει τη βάση για ρητή θεσμοθέτηση της έννοιας των συμπράξεων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ) και για την ανάθεση σε ειδικό οργανισμό σύμπραξης δημόσιου-ιδιωτικού τομέα την υλοποίησή τους. Η πρόταση της Επιτροπής προβλέπει την έγκριση από την Επιτροπή ενός λιγότερο επαχθούς πρότυπου δημοσιονομικού κανονισμού, ο οποίος θα θεσπίζει ένα σύνολο αρχών αναγκαίων για τη διασφάλιση της χρηστής δημοσιονομικής διαχείρισης. Οι εν λόγω αρχές, οι οποίες απορρέουν κυρίως από το νέο άρθρο 53β του σχεδίου δημοσιονομικού κανονισμού, θα περιλαμβάνονται στους δημοσιονομικούς κανόνες που θα εγκρίνουν οι οργανισμοί οι οποίοι διαθέτουν νομική προσωπικότητα, έχουν ιδρυθεί με βασική πράξη και στους οποίους έχει ανατεθεί η εκτέλεση ΣΔΙΤ σύμφωνα με το άρθρο 53 παράγραφος 1 σημείο 2 στοιχείο ε).

80.

Ουσιαστικά, οι συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα συνιστούν μια μορφή μακροπρόθεσμου, εξαιρετικά χρήσιμου και συχνά πολύπλοκου νομικού μηχανισμού. Το τεχνικό δελτίο της Επιτροπής αναφέρει ότι οι εταίροι δεν θεωρούν κατάλληλες τις διατάξεις του ισχύοντος δημοσιονομικού κανονισμού. Επί της βάσης αυτής (και κατόπιν περαιτέρω ανάλυσης), η Επιτροπή έκρινε ότι έπρεπε να προστεθεί στις υπάρχουσες επιλογές όσον αφορά την εκτέλεση ΣΔΙΤ η πρόσθετη επιλογή της ανάθεσής της σε ειδικό οργανισμό σύμπραξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.

81.

Η απόφαση σχετικά με το εάν είναι σκόπιμο να ανατίθεται η εκτέλεση ΣΔΙΤ σε ειδικό οργανισμό σύμπραξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα είναι πολιτική και το Συνέδριο δεν επιθυμεί να λάβει θέση επί του ζητήματος αυτού. Οι διατάξεις σχετικά με τον «λιγότερο επαχθή πρότυπο δημοσιονομικό κανονισμό» για τους ειδικούς οργανισμούς δεν προβλέπουν διαβούλευση με το Συνέδριο. Το Συνέδριο φρονεί ότι είναι σημαντικό το εν λόγω έγγραφο να μην περιορίζει κατ’ ουδένα τρόπο την ικανότητά του να ελέγχει τη χρήση των κονδυλίων της ΕΕ.

82.

Το Συνέδριο συνιστά την προσθήκη της φράσης «και κατόπιν διαβούλευσης με το Ελεγκτικό Συνέδριο» στο δεύτερο εδάφιο του εν λόγω άρθρου.

83.

Το Συνέδριο δεν διατυπώνει καμία παρατήρηση επί της πρότασης αυτής.

84.

Το Συνέδριο δεν διατυπώνει καμία παρατήρηση επί της συγκεκριμένης πρότασης της Επιτροπής, η οποία είναι διαδικαστικής φύσης.

85.

Το Συνέδριο επιθυμεί να επιστήσει την προσοχή του Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου σε τέσσερα ζητήματα τα οποία δεν επισημάνθηκαν στην αιτιολογική έκθεση της Επιτροπής. Αυτά είναι: η εκκαθάριση των καταβολών προχρηματοδοτήσεων (άρθρο 81), οι αρμοδιότητες του υπολόγου της Επιτροπής (άρθρο 123), ο έλεγχος των οργανισμών (άρθρο 185 παράγραφος 4) και ο πολλαπλασιασμός των υποχρεώσεων υποβολής εκθέσεων στο κείμενο του δημοσιονομικού κανονισμού

86.

Τα τελευταία έτη παρατηρήθηκαν ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα μη εκκαθαρισθεισών προχρηματοδοτήσεων σε ορισμένους τομείς του προϋπολογισμού. Η πρόταση της Επιτροπής αποσκοπεί στην αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού.

87.

Η Επιτροπή, μεταξύ άλλων, προτείνει την προσθήκη νέας παραγράφου 4 στο άρθρο 81, σύμφωνα με την οποία οι καταβολές προχρηματοδοτήσεων αποτελούν αντικείμενο «τακτικής» εκκαθάρισης από τον αρμόδιο διατάκτη, χωρίς ωστόσο να γίνεται αναφορά στη συχνότητα της εκκαθάρισης. Δεν είναι σαφές εάν η προτεινόμενη τροποποίηση θα επιτύχει τον επιδιωκόμενο στόχο.

88.

Το Συνέδριο συνιστά στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο να εξετάσουν το ενδεχόμενο ενίσχυσης της διάταξης αυτής, παραδείγματος χάριν με αναφορά στο επιθυμητό της αποφυγής συγκέντρωσης υπερβολικά μεγάλου αριθμού μη εκκαθαρισθεισών πράξεων ή/και παρέχοντας τη δυνατότητα μίας και μοναδικής πληρωμής προχρηματοδότησης.

89.

Το Συνέδριο επισημαίνει ότι η Επιτροπή θα έπρεπε να μπορεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του υψηλού επιπέδου μη εκκαθαρισθεισών προχρηματοδοτήσεων πριν από την τροποποίηση του δημοσιονομικού κανονισμού. Το Συνέδριο προτείνει στην Επιτροπή να θέσει ως στόχο τη μείωση του επιπέδου των μη εκκαθαρισθεισών προχρηματοδοτήσεων και να παρακολουθεί τη σχετική πρόοδο μέσω ετήσιων εκθέσεων δραστηριοτήτων.

90.

Οι προτάσεις της Επιτροπής απλουστεύουν και συντομεύουν το κείμενο του δημοσιονομικού κανονισμού όσον αφορά την απόδοση των λογαριασμών. Πραγματοποιούνται ορισμένες τροποποιήσεις στην ημερομηνία παρουσίασης των διαφόρων συνόλων δημοσιονομικών πληροφοριών.

91.

Το Συνέδριο χαιρετίζει την απλούστευση του ισχύοντος κειμένου του εν λόγω τίτλου. Ωστόσο, θεωρεί ότι θα ήταν χρήσιμο να αξιοποιηθεί η ευκαιρία αυτή προκειμένου να αναφερθεί ρητά η ευθύνη του υπολόγου της Επιτροπής όσον αφορά τη διασφάλιση της ορθής κατάρτισης των λογαριασμών της. Πρόθεση δεν θα ήταν να πραγματοποιηθούν τροποποιήσεις ουσίας, καθώς στην πράξη οι λογαριασμοί καταρτίζονται ως προς όλες τις ουσιώδεις πλευρές τους σύμφωνα με τα διεθνή λογιστικά πρότυπα για τον δημόσιο τομέα. Ωστόσο, υπάρχει περιθώριο βελτίωσης όσον αφορά τη σαφήνεια.

92.

Το Συνέδριο προτείνει τροποποίηση του άρθρου 123, ώστε να αναφέρει ότι οι λογαριασμοί καταρτίζονται «με βάση τα διεθνώς παραδεκτά λογιστικά πρότυπα για τον δημόσιο τομέα» (δανειζόμενο τη διατύπωση του άρθρου 133), παρέχοντας ωστόσο στον υπόλογο τη δυνατότητα απόκλισης από αυτά προκειμένου να διασφαλίσει την πιστή απεικόνιση της κατάστασης. Κατ’ αυτό τον τρόπο, ο υπόλογος θα είχε τη δυνατότητα να ακολουθήσει τρόπο χειρισμού διαφορετικό από αυτόν που προβλέπουν τα πρότυπα μόνο σε περίπτωση που αυτό θα ήταν αναγκαίο για τους σκοπούς της πιστής απεικόνισης. Στην περίπτωση αυτή, ο υπόλογος θα έπρεπε στη συνέχεια να εξηγήσει ότι παρεξέκλινε από τα πρότυπα και να παρουσιάσει (στις σημειώσεις των λογαριασμών) σε ποια σημεία θα διέφεραν οι οικονομικές καταστάσεις εάν τα πρότυπα είχαν ακολουθηθεί.

93.

Το Συνέδριο συνιστά στο Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο, κατά την εξέταση των προτάσεων της Επιτροπής για το συγκεκριμένο τμήμα του δημοσιονομικού κανονισμού, να εξετάσουν το ενδεχόμενο εισαγωγής της διευκρίνισης που προτείνεται ανωτέρω.

94.

Η Επιτροπή πρότεινε την εισαγωγή νέας παραγράφου 4 στο άρθρο 185, σχετικά με τον έλεγχο των οργανισμών της ΕΕ. Η διάταξη αυτή προβλέπει ότι οι ειδικές ετήσιες εκθέσεις του Συνεδρίου σχετικά με τους οργανισμούς βασίζονται στις εργασίες ελεγκτών του ιδιωτικού τομέα, τους οποίους διορίζει κάθε οργανισμός. Δεν είναι απολύτως σαφής η ακριβής πρόθεση της πρότασης: η πρώτη πρόταση αναφέρεται στη νομιμότητα και την κανονικότητα των εσόδων και των δαπανών, ενώ η δεύτερη στους λογαριασμούς.

95.

Η πρόταση της Επιτροπής θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για βελτιωμένο πλαίσιο ελέγχου των οργανισμών. Οι ελεγκτές του ιδιωτικού τομέα χρησιμοποιούνται για τη διαμόρφωση γνώμης σχετικά με την αξιοπιστία των λογαριασμών. Το Συνέδριο συμμερίζεται την άποψη της Επιτροπής ότι θα πρέπει να μπορεί να βασίζεται στο έργο ανεξάρτητου ελεγκτή του ιδιωτικού τομέα που έχει οριστεί προσηκόντως, όσον αφορά τη γνώμη του σχετικά με την αξιοπιστία των λογαριασμών ενός οργανισμού.

96.

Το ζήτημα είναι κάπως πολυπλοκότερο όσον αφορά τη νομιμότητα και την κανονικότητα, καθώς οι απαιτήσεις της νομοθεσίας της ΕΕ διαφέρουν αρκετά από τις συμβατικές ελεγκτικές εργασίες των ελεγκτών του ιδιωτικού τομέα. Κατά την άποψη του Συνεδρίου, η πλέον ενδεδειγμένη επιλογή θα ήταν να ζητείται από τον ορισθέντα ελεγκτή του ιδιωτικού τομέα να ακολουθεί «συμφωνημένες διαδικασίες» για τα ζητήματα σύναψης συμβάσεων και προσλήψεων, να επιλέγει ένα «συμφωνημένο» δείγμα διαδικασιών ανάθεσης συμβάσεων και προσλήψεων και να το υποβάλλει σε «συμφωνημένο» σύνολο ελέγχων. Κατόπιν, το Συνέδριο θα διατύπωνε τη δική του γνώμη, βάσει των αποτελεσμάτων του ελέγχου, σχετικά με τη νομιμότητα και την κανονικότητα των λογαριασμών του οργανισμού.

97.

Κατά συνέπεια, το Συνέδριο προτείνει να προβλεφθεί η συμμεοχή του στην επιλογή των ελεγκτών του ιδιωτικού τομέα, να διατηρεί την κυριότητα των εγγράφων εργασίας του ελέγχου και να έχει το δικαίωμα να λαμβάνει την τελική απόφαση για τυχόν απαλλαγή του ελεγκτή του ιδιωτικού τομέα από τα καθήκοντά του, εάν το κρίνει αναγκαίο. Δεδομένου ότι η ελεγκτική γνώμη είναι και πρέπει να παραμείνει γνώμη του Συνεδρίου, το Συνέδριο πρέπει να έχει τον απόλυτο έλεγχο κάθε εργασίας στον τομέα του ελέγχου η οποία ανατίθεται σε εξωτερικούς συνεργάτες.

98.

Η αναθεώρηση της πρότασης προς την κατεύθυνση αυτή θα παρείχε στο Συνέδριο τη δυνατότητα να συνεχίσει να ασκεί την εντολή του επιτυγχάνοντας τη βέλτιστη αποτελεσματικότητα σε συνάρτηση με το κόστος, δεδομένου του αυξανόμενου αριθμού οργανισμών και λοιπών οργάνων.

99.

Το Συνέδριο συνιστά την έγκριση της πρότασης της Επιτροπή με την επιφύλαξη των ακόλουθων τροποποιήσεων:

100.

Επιπλέον των σημείων αυτών, το Συνέδριο προτείνει μια μικρή προσθήκη στο άρθρο 185 παράγραφος 1 προκειμένου να διασφαλιστεί ότι θα συνεχίσει να ζητείται η γνώμη του πριν από την έγκριση προτύπου δημοσιονομικού κανονισμού για οργανισμούς και λοιπές υπηρεσίες.

101.

Ο δημοσιονομικός κανονισμός προβλέπει την κατάρτιση αρκετών εκθέσεων από την Επιτροπή. Οι ετήσιες οικονομικές καταστάσεις και οι εκθέσεις σχετικά με την εκτέλεση του προϋπολογισμού (άρθρο 121) προβλέπονται από διεθνή πρότυπα. Ο δημοσιονομικός κανονισμός επιβάλλει και άλλες υποχρεώσεις υποβολής εκθέσεων, όπως η ετήσια έκθεση δραστηριοτήτων του διατάκτη (άρθρο 60 παράγραφος 7) και η έκθεση σχετικά με τη δημοσιονομική και χρηματοοικονομική διαχείριση (άρθρο 122). Επίσης, η Συνθήκη πλέον προβλέπει την υποβολή έκθεσης αξιολόγησης των οικονομικών της Ένωσης (άρθρο 318 ΣΛΕΕ).

102.

Το Συνέδριο, χωρίς να αμφισβητεί την αξία οιασδήποτε από τις εν λόγω εκθέσεις, προτείνει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο να ζητήσουν από την Επιτροπή να εξετάσει το ενδεχόμενο απλούστευσης και ενοποίησης των εκθέσεων, λαμβάνοντας υπόψη τις ανάγκες των χρηστών.

10.12.2010   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 334/18