30.6.2012

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 194/27

Αναίρεση που άσκησε στις 11 Μαΐου 2012 ο Luigi Marcuccio κατά της διατάξεως που εξέδωσε το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης στις 29 Φεβρουαρίου 2012 στην υπόθεση F-3/11, Marcuccio κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-207/12 P)

2012/C 194/45

Γλώσσα διαδικασίας: η ιταλική

Διάδικοι

Αναιρεσείων: Luigi Marcuccio (Tricase, Ιταλία) (εκπρόσωπος: G. Cipressa, δικηγόρος)

Αντίδικος κατ’ αναίρεση: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα του αναιρεσείοντος

Ο αναιρεσείων ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

—	να αναιρέσει εν όλω και άνευ εξαιρέσεως την αναιρεσιβαλλόμενη διάταξη·

—	κυρίως, να κάνει δεκτά όλα τα πρωτοδίκως υποβληθέντα από τον νυν αναιρεσείοντα αιτήματα περί των οποίων γίνεται λόγος και στην παρούσα αναιρετική διαδικασία·

—	να καταδικάσει την αναιρεσίβλητη στην καταβολή προς τον αναιρεσείοντα των εξόδων αυτού στην παρούσα αναιρετική διαδικασία·

—	επικουρικώς, να αναπέμψει την υπόθεση στο Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης προκειμένου τούτο, υπό διαφορετική σύνθεση, να αποφανθεί εκ νέου επί της ουσίας όλων των αιτημάτων περί των οποίων γίνεται λόγος στα προηγούμενα σημεία.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Η υπό κρίση αίτηση αναιρέσεως στρέφεται κατά της διατάξεως της 29ης Φεβρουαρίου 2012, εκδοθείσας στην υπόθεση F-3/11, με την οποία απορρίφθηκε ως προδήλως απαράδεκτη προσφυγή-αγωγή με αντικείμενο, αφενός, την ακύρωση της προβαλλομένης αρνήσεως της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να καταθέσει ένα έγγραφο στον φάκελο τον σχετικό με το ατύχημα του νυν αναιρεσείοντος και, αφετέρου, να υποχρεωθεί η Επιτροπή να καταβάλει στον νυν αναιρεσείοντα το ποσό των 1000 ευρώ προς αποκατάσταση της ζημίας που αυτός υπέστη.

Προς στήριξη της αναιρέσεως ο αναιρεσείων προβάλλει δύο λόγους.

Ο πρώτος λόγος αντλείται από παντελή έλλειψη αιτιολογίας όσον αφορά την κρίση του πρωτοβάθμιου δικαστή περί του προδήλως απαραδέκτου χαρακτήρα της ασκηθείσας προσφυγής-αγωγής, λαμβανομένης ιδίως υπόψη της πρόδηλης περιπλοκότητας, του παραλογισμού, της παραμορφώσεως των πραγματικών περιστατικών, του αυταπόδεικτου, του παραλόγου, της ανακολουθίας, του μη εύλογου χαρακτήρα, της παραβάσεως της υποχρεώσεως σαφούς διατυπώσεως, της παραλείψεως του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης να αποφανθεί επί ενός αιτήματος που προέβαλε ο νυν αναιρεσείων, της εσφαλμένης, ανακριβούς και ανορθολογικής ερμηνείας και εφαρμογής:

—	των άρθρων 26 και 26α του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης·

—	των κανόνων δικαίου που αφορούν την έννοια της πράξεως που είναι δεκτική προσφυγής (βλ. ιδίως σκέψεις 30 έως 47 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως)· και

—	των κανόνων δικαίου που αφορούν την επεξεργασία και την πρόσβαση των πολιτών στα δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα τα οποία τους αφορούν και τα οποία έχει στην κατοχή του ένα θεσμικό όργανο της Ένωσης.

2)	Ο δεύτερος λόγος αντλείται από τον παράνομο χαρακτήρα των κρίσεων του πρωτοβάθμιου δικαστή επί των δικαστικών εξόδων (βλ. το σχετικό απόσπασμα της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως του οποίου ο τίτλος εμφαίνεται μεταξύ των σκέψεων 47 και 48 της διατάξεως αυτής).