1

Με την αίτησή της αναιρέσεως, η εταιρία Eurohypo AG (στο εξής: αναιρεσείουσα) ζητεί την αναίρεση της αποφάσεως του Πρωτοδικείου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων της 3ης Μαΐου 2006, T-439/04, Eurohypo κατά ΓΕΕΑ (EUROHYPO) (Συλλογή 2006, σ. II-1269, στο εξής: αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση), με την οποία απορρίφθηκε η προσφυγή της κατά της αποφάσεως του τέταρτου τμήματος προσφυγών του Γραφείου Εναρμονίσεως στο πλαίσιο της Εσωτερικής Αγοράς (εμπορικά σήματα, σχέδια και υποδείγματα) (ΓΕΕΑ) της 6ης Αυγούστου 2004 (υπόθεση R 829/2002-4, στο εξής: επίδικη απόφαση).

2

Με την επίδικη απόφαση, το ΓΕΕΑ απέρριψε την αίτηση καταχωρίσεως του λεκτικού σημείου EUROHYPO ως κοινοτικού σήματος για υπηρεσίες που εμπίπτουν στην κλάση 36 του Διακανονισμού της Νίκαιας, της 15ης Ιουνίου 1957, για τη διεθνή ταξινόμηση των προϊόντων και των υπηρεσιών εν όψει καταχωρίσεως των σημάτων, όπως έχει αναθεωρηθεί και τροποποιηθεί (στο εξής: Διακανονισμός της Νίκαιας), η οποία αντιστοιχεί στην ακόλουθη περιγραφή: «[χ]ρηματοπιστωτικές υποθέσεις· νομισματικές υποθέσεις· κτηματομεσιτικές υποθέσεις· χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες· χρηματοδοτήσεις […]».

3

Το άρθρο 7 του κανονισμού (ΕΚ) 40/94 του Συμβουλίου, της 20ής Δεκεμβρίου 1993, για το κοινοτικό σήμα (ΕΕ 1994, L 11, σ. 1), όπως τροποποιήθηκε με τον κανονισμό (ΕΚ) 3288/94 του Συμβουλίου, της 22ας Δεκεμβρίου 1994 (ΕΕ L 349, σ. 83, στο εξής: κανονισμός 40/94) ορίζει:

«1.   Δεν γίνονται δεκτά για καταχώρηση:

[…]

[…]

2.   Η παράγραφος 1 εφαρμόζεται ακόμη και αν οι λόγοι απαραδέκτου υφίστανται μόνο σε τμήμα της Κοινότητας.

[…].»

4

Το άρθρο 38, παράγραφος 1, του κανονισμού 40/94 έχει ως εξής:

«Εάν η καταχώριση του σήματος είναι απαράδεκτη σύμφωνα με το άρθρο 7, για το σύνολο ή μέρος των προϊόντων ή υπηρεσιών για τις οποίες αιτείται το κοινοτικό σήμα, η αίτηση απορρίπτεται για τα εν λόγω προϊόντα ή υπηρεσίες.»

5

Το άρθρο 74, παράγραφος 1, του κανονισμού 40/94 ορίζει:

«Κατά την ενώπιόν του διαδικασία, το Γραφείο εξετάζει τα πραγματικά περιστατικά· […]»

6

Στις 30 Απριλίου 2002, η αναιρεσείουσα υπέβαλε στο ΓΕΕΑ αίτηση καταχωρίσεως του λεκτικού σημείου EUROHYPO για υπηρεσίες που εμπίπτουν στην κλάση 36 του Διακανονισμού της Νίκαιας και αντιστοιχούν στην ακόλουθη περιγραφή:

«Χρηματοπιστωτικές υποθέσεις· νομισματικές υποθέσεις· κτηματομεσιτικές υποθέσεις· χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες· χρηματοδοτήσεις· δημοσιονομικές αναλύσεις· τραπεζικές εργασίες διαχείρισης χαρτοφυλακίου· ασφαλίσεις.»

7

Δεδομένου ότι ο εξεταστής του ΓΕΕΑ απέρριψε με απόφαση της 30ής Αυγούστου 2002 την αίτηση αυτή, κατ’ εφαρμογήν του άρθρου 7, παράγραφοι 1, στοιχεία β΄ και γ΄, και 2, του κανονισμού 40/94, η αναιρεσείουσα άσκησε προσφυγή ενώπιον του ΓΕΕΑ.

8

Με την επίδικη απόφασή του, το ΓΕΕΑ δέχθηκε εν μέρει την προσφυγή και ακύρωσε την απόφαση του εξεταστή κατά το μέτρο που αφορούσε τις υπηρεσίες «δημοσιονομικές αναλύσεις· τραπεζικές εργασίες διαχείρισης χαρτοφυλακίου· ασφαλίσεις».

9

Αντιθέτως, απέρριψε την προσφυγή κατά το μέτρο που αφορούσε τις λοιπές υπηρεσίες της κλάσεως 36, ήτοι τις «[χ]ρηματοπιστωτικές υποθέσεις· νομισματικές υποθέσεις· κτηματομεσιτικές υποθέσεις· χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες· χρηματοδοτήσεις».

10

Το ΓΕΕΑ εκτίμησε, κατ’ ουσίαν, ότι τα στοιχεία «EURO» και «HYPO» γίνονται αμέσως αντιληπτά υπό την έννοια ότι παραπέμπουν στα χαρακτηριστικά αυτών των πέντε υπηρεσιών και ότι η ένωσή τους σε μία και μόνο λέξη δεν καθιστά το σήμα λιγότερο περιγραφικό. Επομένως, έκρινε ότι το λεκτικό σημείο EUROHYPO είναι περιγραφικό των υπηρεσιών αυτών και ότι, ως εκ τούτου, στερείται διακριτικού χαρακτήρα κατά την έννοια του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο β΄, του κανονισμού 40/94, τουλάχιστον όσον αφορά τις γερμανόφωνες χώρες, τούτο δε συνιστά επαρκή λόγο για την απόρριψη της αιτήσεως καταχωρίσεως, κατ’ εφαρμογήν του άρθρου 7, παράγραφος 2, του κανονισμού αυτού.

11

Στις 5 Νοεμβρίου 2004, η αναιρεσείουσα άσκησε ενώπιον του Πρωτοδικείου προσφυγή περί ακυρώσεως της επίδικης αποφάσεως. Προς στήριξη της προσφυγής της, προέβαλε δύο λόγους ακυρώσεως, αντλούμενους, αντιστοίχως, από παράβαση των άρθρων 74, παράγραφος 1, και 7, παράγραφος 1, στοιχείο β΄, του κανονισμού 40/94.

12

Με τον πρώτο λόγο ακυρώσεως, ο οποίος αντλείται από παράβαση του άρθρου 74, παράγραφος 1, του κανονισμού 40/94, η αναιρεσείουσα ισχυρίσθηκε ότι το ΓΕΕΑ δεν εξέτασε ορθώς, με την επίδικη απόφασή του, τον τρόπο κατά τον οποίο το κοινό αντιλαμβάνεται το λεκτικό σημείο EUROHYPO.

13

Το Πρωτοδικείο απέρριψε αυτόν τον λόγο ακυρώσεως, καθόσον έκρινε με τη σκέψη 20 της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως ότι «[…] Το γεγονός ότι το τμήμα προσφυγών, που έφθασε σε ικανοποιητικού βαθμού πεποίθηση ως προς τον περιγραφικό χαρακτήρα των στοιχείων “EURO” και “HYPO” και του όρου “EUROHYPO” για να απορρίψει την αίτηση καταχωρίσεως, προτίμησε να μην πραγματοποιήσει πρόσθετες έρευνες δεν αντιβαίνει στο άρθρο 74, παράγραφος 1, πρώτη περίοδος, του κανονισμού 40/94».

14

Με τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως, η αναιρεσείουσα υποστήριξε ότι το τέταρτο τμήμα προσφυγών του ΓΕΕΑ παρέβη το άρθρο 7, παράγραφος 1, στοιχείο β΄, του κανονισμού 40/94, καθόσον έκρινε ότι το λεκτικό σημείο EUROHYPO είναι περιγραφικό των επίμαχων χρηματοοικονομικών υπηρεσιών.

15

Όσον αφορά τη βάση στην οποία στηρίχθηκε η επίδικη απόφαση, το Πρωτοδικείο επισήμανε με τις σκέψεις 41, 43 και 44 της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως ότι:

[…]

16

Κατά συνέπεια, το Πρωτοδικείο κατέληξε, με τη σκέψη 45 της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως, ότι «[…] η εκτίμηση της νομιμότητας της [επίδικης] απόφασης επιβάλλει να εξεταστεί αν το τμήμα προσφυγών στήριξε την κρίση ότι το λεκτικό σήμα EUROHYPO είναι περιγραφικό των υπηρεσιών “χρηματοπιστωτικές υποθέσεις· νομισματικές υποθέσεις· κτηματομεσιτικές υποθέσεις, χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες, χρηματοδοτήσεις” που υπάγονται στην κλάση 36. Αν τη στήριξε, η απόρριψη της αιτήσεως καταχωρίσεως προκύπτει από ορθή εφαρμογή του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο β΄, του κανονισμού 40/94 ενώ συγχρόνως στηρίζεται σε ορθή εφαρμογή του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο γ΄, του ιδίου κανονισμού, και η [επίδικη] απόφαση πρέπει να επικυρωθεί […]».

17

Ακολούθως, το Πρωτοδικείο εξέτασε το ζήτημα αν το λεκτικό σημείο EUROHYPO είναι περιγραφικό των επίμαχων υπηρεσιών.

18

Πρώτον, το Πρωτοδικείο έκρινε με τις σκέψεις 51 και 52 της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως ότι το ΓΕΕΑ ορθώς κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα στοιχεία «EURO» και «HYPO», λαμβανόμενα μεμονωμένως, είναι περιγραφικά των επίμαχων υπηρεσιών.

19

Δεύτερον, το Πρωτοδικείο εξέτασε αν η σύνθετη λέξη «EUROHYPO» είναι το ίδιο περιγραφική με τα επιμέρους στοιχεία που την απαρτίζουν. Με τη σκέψη 55 της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως, το Πρωτοδικείο έδωσε καταφατική απάντηση στο ερώτημα αυτό, στηριζόμενο στο εξής σκεπτικό:

20

Επιπλέον, το Πρωτοδικείο αποφάνθηκε με τη σκέψη 56 ότι η λύση την οποία έδωσε το Δικαστήριο με την απόφαση της 20ής Σεπτεμβρίου 2001, C-383/99 P, Procter & Gamble κατά ΓΕΕΑ, καλούμενη και «Baby-dry» (Συλλογή 2001, σ. I-6251), δεν έχει εφαρμογή στην προκειμένη περίπτωση, δεδομένου ότι «[…] [τ]ο επίδικο μόρφημα στην υπόθεση εκείνη ήταν ένα λεξιλογικό εφεύρημα, ασυνήθιστο κατά τη δομή, πράγμα που δεν συμβαίνει με το λεκτικό σήμα EUROHYPO».

21

Συνεπώς, το Πρωτοδικείο κατέληξε, με τη σκέψη 57 της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως, ότι:

«[…] το τμήμα προσφυγών ορθώς θεώρησε ότι το λεκτικό σήμα EUROHYPO είναι περιγραφικό των υπηρεσιών “χρηματοπιστωτικές υποθέσεις· νομισματικές υποθέσεις· κτηματομεσιτικές υποθέσεις, χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες και χρηματοδοτήσεις” που περιλαμβάνονται στην κλάση 36 και για τον λόγο αυτό δεν έχει διακριτικό χαρακτήρα. Κατά συνέπεια, σύμφωνα με ό,τι αναφέρθηκε στη σκέψη 45 ανωτέρω, δεν απαιτείται να εξεταστεί αν το τμήμα προσφυγών προέβαλε άλλους λόγους για να στηρίξει την κρίση ότι το ζητούμενο σήμα στερείται διακριτικού χαρακτήρα.»

22

Τέλος, με τη σκέψη 58 της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως, το Πρωτοδικείο έκρινε απαράδεκτο τον ισχυρισμό περί έντονης χρήσεως του σήματος, καθόσον προβλήθηκε το πρώτον ενώπιόν του.

23

Κατά συνέπεια, το Πρωτοδικείο απέρριψε την προσφυγή στο σύνολό της.

24

Με την αίτησή της αναιρέσεως, η αναιρεσείουσα ζητεί από το Δικαστήριο:

25

Το ΓΕΕΑ ζητεί από το Δικαστήριο να απορρίψει την αίτηση αναιρέσεως και να καταδικάσει την αναιρεσείουσα στα δικαστικά έξοδα.

26

Η αναιρεσείουσα προβάλλει προς στήριξη της αιτήσεώς της αναιρέσεως δύο λόγους που αντλούνται, αντιστοίχως, από παράβαση των άρθρων 74, παράγραφος 1, και 7, παράγραφος 1, στοιχείο β΄, του κανονισμού 40/94.

27

Με τον πρώτο λόγο αναιρέσεως, η αναιρεσείουσα ισχυρίζεται ότι το άρθρο 74, παράγραφος 1, του κανονισμού 40/94 επιβάλλει στο ΓΕΕΑ την υποχρέωση να πραγματοποιεί εμπεριστατωμένες αναλύσεις, προκειμένου να διαπιστώνει με βεβαιότητα αν συντρέχουν λόγοι απορρίψεως της αιτήσεως καταχωρίσεως. Εν προκειμένω, το ΓΕΕΑ ανέλυσε απλώς τον περιγραφικό χαρακτήρα των επιμέρους στοιχείων «EURO» και «HYPO», χωρίς να προβεί σε οποιαδήποτε διαπίστωση περί τα πραγματικά περιστατικά, η οποία να αφορά το λεκτικό σημείο EUROHYPO στο σύνολό του.

28

Επιπλέον, η αναιρεσείουσα προσάπτει στο ΓΕΕΑ ότι πραγματοποίησε έρευνες στο διαδίκτυο σχετικά με το σήμα EUROHYPO και ότι απέκρυψε εσκεμμένως τα αποτελέσματά τους, καθόσον δεν προέκυπτε από αυτά ότι το εν λόγω σήμα χρησιμοποιείται για περιγραφικούς σκοπούς. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, το ΓΕΕΑ παραμόρφωσε τα πραγματικά περιστατικά.

29

Επομένως, το Πρωτοδικείο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο, καθόσον έκρινε ότι η έλλειψη οποιασδήποτε μνείας περί ερευνών στο διαδίκτυο σχετικά με τον περιγραφικό χαρακτήρα του σήματος EUROHYPO στην αιτιολογία της επίδικης αποφάσεως δεν αντέβαινε στο άρθρο 74, παράγραφος 1, του κανονισμού 40/94.

30

Το ΓΕΕΑ αντιτείνει ότι δεν υπόκειται σε αυστηρές δεσμεύσεις όσον αφορά την απόδειξη. Συγκεκριμένα, κατ’ εφαρμογήν της αρχής της ελεύθερης εκτιμήσεως των αποδεικτικών στοιχείων, το ΓΕΕΑ μπορεί να κρίνει, βάσει της πεποιθήσεως που έχει διαμορφώσει, αν θα θεωρήσει κάποιο πραγματικό περιστατικό ως αυταπόδεικτο. Συνεπώς, οσάκις εκτιμά ότι έχει στη διάθεσή του επαρκή στοιχεία για να λάβει την απόφασή του, δεν υποχρεούται να πραγματοποιεί έρευνες και αναλύσεις.

31

Επιπλέον, το ΓΕΕΑ υπογραμμίζει ότι η περιγραφική χρήση ενός καινοφανούς όρου δεν αποτελεί κριτήριο εφαρμογής του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο β΄, του κανονισμού 40/94 και, επομένως, δεν μπορεί να προσαφθεί στο τμήμα προσφυγών ότι παρέλειψε να μνημονεύσει αυτό το στοιχείο.

32

Κατ’ αρχάς, διαπιστώνεται ότι, με τον πρώτο λόγο αναιρέσεως, η αναιρεσείουσα προβάλλει μεν τυπικώς την ύπαρξη πλάνης περί το δίκαιο, πλην όμως βάλλει, κατ’ ουσίαν, κατά της εκ μέρους του Πρωτοδικείου εκτιμήσεως των πραγματικών περιστατικών και, ειδικότερα, επιδιώκει να αμφισβητήσει την αποδεικτική αξία ορισμένων πραγματικών περιστατικών, στα οποία στηρίχθηκε το Πρωτοδικείο για να αποφανθεί ότι το ΓΕΕΑ δεν ήταν υποχρεωμένο να πραγματοποιήσει πρόσθετες έρευνες, εφόσον είχε πεισθεί επαρκώς ότι τόσο τα επιμέρους στοιχεία «EURO» και «HYPO» όσο και ο σύνθετος όρος EUROHYPO έχουν περιγραφικό χαρακτήρα.

33

Εντούτοις, κατά πάγια νομολογία, το Δικαστήριο δεν είναι αρμόδιο να εξακριβώνει τα πραγματικά περιστατικά ούτε, καταρχήν, να εξετάζει τα αποδεικτικά στοιχεία που δέχθηκε το Πρωτοδικείο σε σχέση με τα περιστατικά αυτά. Εφόσον, δηλαδή, η προσκόμιση των αποδεικτικών αυτών στοιχείων ήταν νομότυπη και τηρήθηκαν οι γενικές αρχές του δικαίου και οι διαδικαστικοί κανόνες που διέπουν τη διεξαγωγή των αποδείξεων, το Πρωτοδικείο είναι το μόνο αρμόδιο να εκτιμήσει την αξία που πρέπει να προσδοθεί στα στοιχεία που του έχουν υποβληθεί. Επομένως, η εκτίμηση αυτή δεν αποτελεί, με την επιφύλαξη της περιπτώσεως παραμορφώσεως του περιεχομένου των στοιχείων αυτών, νομικό ζήτημα υποκείμενο, ως τέτοιο, στον έλεγχο του Δικαστηρίου (βλ., σχετικώς, αποφάσεις της 17ης Δεκεμβρίου 1998, C-185/95 P, Baustahlgewebe κατά Επιτροπής, Συλλογή 1998, σ. I-8417, σκέψη 24, της 14ης Ιουλίου 2005, C-40/03 P, Rica Foods κατά Επιτροπής, Συλλογή 2005, σ. I-6811, σκέψη 60, και της 6ης Απριλίου 2006, C-551/03 P, General Motors κατά Επιτροπής, Συλλογή 2006, σ. I-3173, σκέψη 52).

34

Συναφώς, πρέπει να υπομνησθεί ότι παραμόρφωση του περιεχομένου των αποδεικτικών στοιχείων υπάρχει όταν, χωρίς να χρειάζεται να διεξαχθούν νέες αποδείξεις, προκύπτει ότι η εκτίμηση των διαθέσιμων αποδεικτικών στοιχείων είναι προδήλως εσφαλμένη (αποφάσεις της 18ης Ιανουαρίου 2007, C-229/05 P, PKK και KNK κατά Συμβουλίου, Συλλογή 2007, σ. I-439, σκέψη 37, και της 18ης Ιουλίου 2007, C-326/05 P, Industrias Químicas del Vallés κατά Επιτροπής, Συλλογή 2007, σ. Ι-6557, σκέψη 60).

35

Πάντως, επιβάλλεται η διαπίστωση ότι, στο πλαίσιο του πρώτου λόγου αναιρέσεως, η αναιρεσείουσα αμφισβήτησε απλώς την ανάλυση των πραγματικών περιστατικών την οποία πραγματοποίησε το ΓΕΕΑ με την επίδικη απόφασή του, προβάλλοντας, ειδικότερα, τον ισχυρισμό ότι η ανάλυση αυτή υπήρξε ελλιπής. Αντιθέτως, όχι μόνον δεν απέδειξε άλλ’ ούτε καν ισχυρίσθηκε ότι η εκ μέρους του Πρωτοδικείου εκτίμηση των αποδεικτικών στοιχείων ήταν προδήλως εσφαλμένη.

36

Επομένως, ο πρώτος λόγος αναιρέσεως πρέπει να κριθεί απαράδεκτος.

37

Με τον δεύτερο λόγο αναιρέσεως, η αναιρεσείουσα ισχυρίζεται ότι το Πρωτοδικείο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κατά την ερμηνεία του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο β΄, του κανονισμού 40/94. Ο λόγος αυτός διαρθρώνεται σε τρία σκέλη.

38

Με το πρώτο σκέλος, η αναιρεσείουσα προσάπτει στο Πρωτοδικείο ότι δεν έλαβε υπόψη τη συνολική εντύπωση που προκαλεί το σήμα EUROHYPO. Με το δεύτερο σκέλος, ισχυρίζεται ότι το Πρωτοδικείο ερμήνευσε εσφαλμένως τα κριτήρια εφαρμογής των λόγων απαραδέκτου που προβλέπει το άρθρο 7, παράγραφος 1, στοιχεία β΄ και γ΄, του κανονισμού 40/94. Τέλος, με το τρίτο σκέλος, η αναιρεσείουσα υποστηρίζει ότι το Πρωτοδικείο εφάρμοσε εσφαλμένως τις αρχές που διατύπωσε το Δικαστήριο με την προαναφερθείσα απόφαση «Baby-dry».

39

Κατά την αναιρεσείουσα, το Πρωτοδικείο ανέλυσε μόνον τον περιγραφικό χαρακτήρα των στοιχείων «EURO» και «HYPO», λαμβανομένων μεμονωμένως, ενώ επικουρικώς μόνον εξέτασε τη συνολική εντύπωση που προκαλεί το σήμα. Το Πρωτοδικείο στήριξε την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση στο τεκμήριο ότι, εφόσον τα επιμέρους στοιχεία ενός σύνθετου λεκτικού σήματος είναι περιγραφικά, το σήμα στο σύνολό του έχει, κατ’ αρχήν, περιγραφικό χαρακτήρα.

40

Το ΓΕΕΑ αντικρούει αυτό το επιχείρημα, υποστηρίζοντας ότι το Πρωτοδικείο αφιέρωσε μέρος του σκεπτικού της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως ακριβώς στο να εκτιμήσει ευθέως και ειδικώς τον διακριτικό χαρακτήρα του σύνθετου σήματος στο σύνολό του και δεν στηρίχθηκε αποκλειστικώς και μόνο σε ένα τεκμήριο.

41

Οσάκις πρόκειται για σύνθετο σήμα, όπως το επίμαχο εν προκειμένω, η εκτίμηση του διακριτικού του χαρακτήρα δεν μπορεί να περιορίζεται στην ανάλυση των επιμέρους όρων ή στοιχείων που το απαρτίζουν, αλλά πρέπει, εν πάση περιπτώσει, να στηρίζεται στη συνολική εντύπωση που προκαλεί το σήμα αυτό στο οικείο κοινό, και όχι στο τεκμήριο ότι τα στοιχεία τα οποία, λαμβανόμενα μεμονωμένως, στερούνται διακριτικού χαρακτήρα δεν είναι δυνατό να αποκτήσουν τέτοιο χαρακτήρα ούτε συνδυαζόμενα μεταξύ τους (βλ., συναφώς, απόφαση της 16ης Σεπτεμβρίου 2004, C-329/02 P, SAT.1 κατά ΓΕΕΑ, Συλλογή 2004, σ. I-8317, σκέψη 35). Πράγματι, το γεγονός και μόνον ότι καθένα από τα στοιχεία αυτά στερείται διακριτικού χαρακτήρα, λαμβανόμενο μεμονωμένως, δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να έχει τέτοιο χαρακτήρα το σύνθετο σημείο που προκύπτει από τον συνδυασμό τους (απόφαση της 15ης Σεπτεμβρίου 2005, C-37/03 P, BioID κατά ΓΕΕΑ, Συλλογή 2005, σ. I-7975, σκέψη 29).

42

Συνεπώς, ορθώς έκρινε το Πρωτοδικείο, με τη σκέψη 54 της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως, ότι για να εκτιμηθεί ο διακριτικός χαρακτήρας ενός σύνθετου σήματος δεν πρέπει να εξετασθούν μόνον τα επιμέρους στοιχεία του, αλλά και το σήμα στο σύνολό του.

43

Ασφαλώς, το Πρωτοδικείο επισήμανε στην ως άνω σκέψη 54 ότι ένα σήμα που συνίσταται σε σύνθετη λέξη, της οποίας όλα τα επιμέρους στοιχεία είναι περιγραφικά των χαρακτηριστικών των προϊόντων ή υπηρεσιών για τα οποία ζητείται η καταχώριση, είναι και το ίδιο περιγραφικό των χαρακτηριστικών αυτών των προϊόντων ή υπηρεσιών.

44

Εντούτοις, η διαπίστωση αυτή ουδαμώς επηρέασε την ανάλυση του Πρωτοδικείου ως προς το ζήτημα αυτό, δεδομένου ότι το Πρωτοδικείο δεν περιορίστηκε στο να εξετάσει επικουρικώς τη συνολική εντύπωση που προκαλεί το επίμαχο σήμα, αλλά αφιέρωσε μέρος της συλλογιστικής του στην εκτίμηση του διακριτικού χαρακτήρα του σήματος στο σύνολό του, καθόσον επρόκειτο για σύνθετο σήμα.

45

Πράγματι, το Πρωτοδικείο, με τη σκέψη 55 της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως, έκρινε ότι, αφενός, η εντύπωση που δημιουργεί το επίμαχο σήμα δεν διαφέρει αρκετά από εκείνη που προκαλεί η απλή σώρευση των στοιχείων που το απαρτίζουν, ώστε να υπερισχύει του αθροίσματος των επιμέρους αυτών στοιχείων και, αφετέρου, η αναιρεσείουσα δεν απέδειξε ότι η σύνθετη αυτή λέξη έχει περάσει στην καθημερινή γλώσσα και έχει αποκτήσει δική της σημασία.

46

Επιπλέον, το Πρωτοδικείο εξέτασε, με τη σκέψη 56 της αποφάσεώς του, αν το επίμαχο σήμα αποτελεί λεξιλογικό εφεύρημα, ασυνήθιστο ως προς τη δομή του, και κατέληξε ότι δεν συντρέχει τέτοια περίπτωση.

47

Τέλος, το Πρωτοδικείο διαπίστωσε, στη σκέψη 57 της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως, ότι το σήμα EUROHYPO είναι, στο σύνολό του, περιγραφικό των επίμαχων υπηρεσιών.

48

Επομένως, δεν μπορεί να προσαφθεί στο Πρωτοδικείο ούτε ότι δεν εξέτασε αν το επίμαχο σήμα έχει, στο σύνολό του, περιγραφικό χαρακτήρα ούτε ότι εξέτασε το ζήτημα αυτό μόνον επικουρικώς.

49

Συνεπώς, το πρώτο σκέλος του δεύτερου λόγου αναιρέσεως είναι απορριπτέο ως αβάσιμο.

50

Η αναιρεσείουσα ισχυρίζεται ότι το Πρωτοδικείο έσφαλε καθόσον χρησιμοποίησε, στο πλαίσιο μιας αναλύσεως στηριζόμενης στο άρθρο 7, παράγραφος 1, στοιχείο β΄, του κανονισμού 40/94, ένα κριτήριο το οποίο έχει σημασία αποκλειστικώς και μόνο για την εφαρμογή του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο γ΄, του κανονισμού αυτού. Συγκεκριμένα, το Πρωτοδικείο έκρινε ότι ένα σύνθετο σήμα αποτελούμενο από περιγραφικά στοιχεία πληροί τις προϋποθέσεις καταχωρίσεως μόνον αν η επίμαχη σύνθετη λέξη έχει περάσει στην καθημερινή γλώσσα και έχει αποκτήσει δική της σημασία, ενώ, κατά την αναιρεσείουσα, το κριτήριο αυτό ασκεί επιρροή μόνο στο πλαίσιο της εφαρμογής του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο γ΄, του κανονισμού 40/94.

51

Ακολούθως, η αναιρεσείουσα υπογραμμίζει ότι, καίτοι είναι αληθές ότι τα πεδία εφαρμογής των διατάξεων του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχεία β΄ έως δ΄, του κανονισμού 40/94 αλληλεπικαλύπτονται ως ένα βαθμό, παρ’ όλ’ αυτά το Πρωτοδικείο οφείλει να ερμηνεύει αυτοτελώς τους αντίστοιχους λόγους απαραδέκτου, βάσει των διαφορετικών σκοπών γενικού συμφέροντος που επιδιώκει καθεμία από αυτές τις διατάξεις.

52

Σε απάντηση αυτών των επιχειρημάτων, το ΓΕΕΑ υπενθυμίζει ότι τα πεδία εφαρμογής των διατάξεων του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχεία β΄ και γ΄, του κανονισμού 40/94 αλληλοεπικαλύπτονται και ισχυρίζεται ότι, ως εκ τούτου, τα περιγραφικά σημεία εμπίπτουν, κατά κανόνα, στο πεδίο εφαρμογής αμφότερων των διατάξεων.

53

Κατά το ΓΕΕΑ, το γεγονός ότι οι διατάξεις αυτές επιδιώκουν διαφορετικούς σκοπούς γενικού συμφέροντος δεν συνεπάγεται ότι η έννοια του περιγραφικού χαρακτήρα πρέπει να ερμηνεύεται διαφορετικά, ανάλογα με την εφαρμοστέα διάταξη. Συνεπώς, κατά το ΓΕΕΑ, το Πρωτοδικείο δεν υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κατά την ερμηνεία του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο β΄, του κανονισμού 40/94.

54

Κατ’ αρχάς, πρέπει να υπομνησθεί ότι, ναι μεν το Δικαστήριο έχει επισημάνει ότι τα πεδία εφαρμογής των απολύτων λόγων απαραδέκτου του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχεία β΄ έως δ΄, του κανονισμού 40/94 αλληλοεπικαλύπτονται ως ένα βαθμό [βλ., κατ’ αναλογία, όσον αφορά τις πανομοιότυπες διατάξεις του άρθρου 3, παράγραφος 1, της πρώτης οδηγίας 89/104/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 21ης Δεκεμβρίου 1988, για την προσέγγιση των νομοθεσιών των κρατών μελών περί σημάτων (ΕΕ 1989, L 40, σ. 1), αποφάσεις της 12ης Φεβρουαρίου 2004, C-363/99, Koninklijke KPN Nederland, Συλλογή 2004, σ. I-1619, σκέψη 67, και C-265/00, Campina Melkunie, Συλλογή 2004, σ. I-1699, σκέψη 18], πλην όμως, κατά πάγια νομολογία, ο καθένας από τους λόγους απαραδέκτου που απαριθμεί το άρθρο 7, παράγραφος 1, του κανονισμού 40/94 είναι αυτοτελής και απαιτεί χωριστή εξέταση (βλ. αποφάσεις της 29ης Απριλίου 2004, C-456/01 P και C-457/01 P, Henkel κατά ΓΕΕΑ, Συλλογή 2004, σ. I-5089, σκέψη 45, της 21ης Οκτωβρίου 2004, C-64/02 P, ΓΕΕΑ κατά Erpo Möbelwerk, Συλλογή 2004, σ. I-10031, σκέψη 39, καθώς και της 12ης Ιανουαρίου 2006, C-173/04 P, Deutsche SiSi-Werke κατά ΓΕΕΑ, Συλλογή 2006, σ. I-551, σκέψη 59).

55

Το Δικαστήριο έχει επίσης διευκρινίσει ότι οι λόγοι απαραδέκτου πρέπει να ερμηνεύονται με γνώμονα το γενικό συμφέρον που αποτελεί τη δικαιολογητική βάση καθενός από αυτούς. Το γενικό συμφέρον που λαμβάνεται υπόψη κατά την εξέταση καθενός από τους λόγους απαραδέκτου μπορεί και πρέπει να αντανακλά διαφορετικές εκτιμήσεις ανάλογα με τον αντίστοιχο λόγο (προπαρατεθείσες αποφάσεις Henkel κατά ΓΕΕΑ, σκέψεις 45 και 46, SAT.1 κατά ΓΕΕΑ, σκέψη 25, και BioID κατά ΓΕΕΑ, σκέψη 59).

56

Συναφώς, πρέπει να υπομνησθεί ότι η έννοια του γενικού συμφέροντος που διέπει το άρθρο 7, παράγραφος 1, στοιχείο β΄, του κανονισμού 40/94 συμπίπτει, προφανώς, με τη βασική λειτουργία του σήματος, η οποία έγκειται στο να εγγυάται στον καταναλωτή ή στον τελικό χρήστη την ταυτότητα προελεύσεως του φέροντος το σήμα προϊόντος ή υπηρεσίας, παρέχοντάς του τη δυνατότητα να διακρίνει, χωρίς κίνδυνο συγχύσεως, το προϊόν αυτό ή την υπηρεσία αυτήν από προϊόντα ή υπηρεσίες άλλης προελεύσεως (προπαρατεθείσες αποφάσεις SAT.1 κατά ΓΕΕΑ, σκέψεις 23 και 27, καθώς και BioID κατά ΓΕΕΑ, σκέψη 60).

57

Πάντως, εν προκειμένω, η συλλογιστική του Πρωτοδικείου στηρίχθηκε σε εσφαλμένη ερμηνεία των αρχών που υπενθυμίσθηκαν στις σκέψεις 54 έως 56 της παρούσας αποφάσεως.

58

Πράγματι, επιβάλλεται η διαπίστωση ότι από τις σκέψεις 45, 54, 55 και 57 της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως προκύπτει ότι το Πρωτοδικείο εκτίμησε τον διακριτικό χαρακτήρα του σήματος «EUROHYPO», αναλύοντας αποκλειστικώς και μόνον τον περιγραφικό του χαρακτήρα κατά την έννοια του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο γ΄, του κανονισμού 40/94. Συνεπώς, το Πρωτοδικείο δεν εξέτασε χωριστά, με την αναιρεσιβαλλόμενη απόφασή του, τον λόγο απαραδέκτου του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο β΄, του κανονισμού 40/94, μολονότι στηρίχθηκε σε αυτόν για να απορρίψει τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως που προβλήθηκε πρωτοδίκως κατά της επίδικης αποφάσεως.

59

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, το Πρωτοδικείο ανέλυσε το σήμα EUROHYPO παραλείποντας, ειδικότερα, να λάβει υπόψη τον συγκεκριμένο σκοπό γενικού συμφέροντος που επιδιώκει το άρθρο 7, παράγραφος 1, στοιχείο β΄, του κανονισμού 40/94, ήτοι την παροχή εγγυήσεως ως προς την ταυτότητα προελεύσεως του φέροντος το σήμα προϊόντος ή υπηρεσίας.

60

Επιπλέον, στο πλαίσιο αυτής της αναλύσεως, το Πρωτοδικείο εφάρμοσε εσφαλμένο κριτήριο για να αποφανθεί αν το επίμαχο σήμα μπορεί να καταχωρισθεί ή όχι.

61

Σύμφωνα με το κριτήριο αυτό, ένα λεκτικό σήμα αποτελούμενο από περιγραφικά στοιχεία πληροί τις προϋποθέσεις καταχωρίσεως μόνον αν η σύνθετη λέξη έχει περάσει στην καθημερινή γλώσσα και έχει αποκτήσει δική της σημασία. Ωστόσο, το εν λόγω κριτήριο έχει σημασία στο πλαίσιο του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο γ΄, του κανονισμού 40/94, αλλά δεν μπορεί να στηριχθεί σε αυτό η ερμηνεία του στοιχείου β΄ του άρθρου αυτού.

62

Πράγματι, η εφαρμογή αυτού του κριτηρίου αποκλείει μεν το ενδεχόμενο να χρησιμοποιείται το σήμα για την περιγραφή προϊόντος ή υπηρεσίας, πλην όμως δεν διασφαλίζει ότι το σήμα αυτό μπορεί να εγγυηθεί στον καταναλωτή ή στον τελικό χρήστη την ταυτότητα προελεύσεως του οικείου προϊόντος ή υπηρεσίας.

63

Υπ’ αυτές τις συνθήκες, η αναιρεσείουσα βασίμως υποστηρίζει ότι η απόφαση του Πρωτοδικείου πάσχει πλάνη περί το δίκαιο κατά την ερμηνεία του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο β΄, του κανονισμού 40/94.

64

Από τα ανωτέρω προκύπτει, χωρίς να χρειάζεται να εξετασθεί το τρίτο σκέλος του δεύτερου λόγου αναιρέσεως, ότι η αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση πρέπει να αναιρεθεί, καθόσον το Πρωτοδικείο έκρινε ότι το τέταρτο τμήμα προσφυγών του ΓΕΕΑ δεν παρέβη το άρθρο 7, παράγραφος 1, στοιχείο β΄, του κανονισμού 40/94 απορρίπτοντας με την επίδικη απόφασή του την αίτηση καταχωρίσεως του λεκτικού συμπλέγματος EUROHYPO ως κοινοτικού σήματος για τις υπηρεσίες «χρηματοπιστωτικές υποθέσεις· νομισματικές υποθέσεις· κτηματομεσιτικές υποθέσεις· χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες· χρηματοδοτήσεις», οι οποίες εμπίπτουν στην κλάση 36 του Διακανονισμού της Νίκαιας.

65

Κατά το άρθρο 61, πρώτο εδάφιο, δεύτερη περίοδος, του Οργανισμού του Δικαστηρίου, το Δικαστήριο μπορεί, σε περίπτωση αναιρέσεως της αποφάσεως του Πρωτοδικείου, να αποφανθεί οριστικά επί της διαφοράς, εφόσον είναι ώριμη προς εκδίκαση. Αυτό συμβαίνει εν προκειμένω.

66

Προκαταρκτικώς, τονίζεται ότι, όπως προκύπτει από τη σκέψη 56 της παρούσας αποφάσεως, ο διακριτικός χαρακτήρας ενός σήματος κατά την έννοια του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο β΄, του κανονισμού 40/94 σημαίνει ότι το σήμα αυτό καθιστά δυνατή την εξατομίκευση του προϊόντος για το οποίο ζητείται η καταχώριση ως προερχομένου από συγκεκριμένη επιχείρηση και, επομένως, τη διάκρισή του από τα προϊόντα άλλων επιχειρήσεων (προπαρατεθείσα απόφαση Henkel κατά ΓΕΕΑ, σκέψη 34 και παρατιθέμενη νομολογία).

67

Συναφώς, κατά πάγια νομολογία, ο διακριτικός χαρακτήρας πρέπει να εκτιμάται σε σχέση, αφενός, με τα προϊόντα ή τις υπηρεσίες για τα οποία ζητείται η καταχώριση και, αφετέρου, με τον τρόπο με τον οποίο το επίμαχο σήμα γίνεται αντιληπτό από το οικείο κοινό (αποφάσεις της 29ης Απριλίου 2004, C-473/01 P και C-474/01 P, Procter & Gamble κατά ΓΕΕΑ, Συλλογή 2004, σ. I-5173, σκέψη 33, καθώς και της 22ας Ιουνίου 2006, C-25/05 P, Storck κατά ΓΕΕΑ, Συλλογή 2006, σ. I-5719, σκέψη 25).

68

Εν προκειμένω, επιβάλλεται η διαπίστωση, στην οποία προέβη και το τμήμα προσφυγών με την επίδικη απόφασή του, χωρίς να αμφισβητηθεί στο σημείο αυτό από την αναιρεσείουσα, ότι οι επίμαχες υπηρεσίες αφορούν το σύνολο των καταναλωτών. Δεν αμφισβητείται επίσης ότι ο απόλυτος λόγος απαραδέκτου προβλήθηκε σε σχέση με μία μόνον από τις γλώσσες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, ήτοι τη γερμανική. Κατά συνέπεια, το οικείο κοινό σε σχέση με το οποίο πρέπει να εκτιμηθεί ο διακριτικός χαρακτήρας του σήματος είναι ο μέσος γερμανόφωνος καταναλωτής που έχει τη συνήθη πληροφόρηση και είναι ευλόγως προσεκτικός και ενημερωμένος.

69

Πάντως, όπως ορθώς επισήμανε το ΓΕΕΑ με την επίδικη απόφαση, το οικείο κοινό αντιλαμβάνεται το λεκτικό σημείο EUROHYPO, στον τομέα τον οποίο αφορά η αίτηση καταχωρίσεως, υπό την έννοια ότι παραπέμπει γενικώς, λαμβανόμενο στο σύνολό του, σε χρηματοοικονομικές υπηρεσίες που απαιτούν τη σύσταση εμπράγματης ασφάλειας και, ειδικότερα, σε ενυπόθηκα δάνεια που καταβάλλονται στο νόμισμα της ΟΝΕ. Επιπλέον, από κανένα άλλο στοιχείο δεν προκύπτει ότι ο συνδυασμός που σχηματίζουν τα χρησιμοποιούμενα στην καθημερινή γλώσσα στοιχεία «EURO» και «HYPO» είναι ασυνήθης ή έχει αποκτήσει δική του σημασία, βάσει της οποίας το οικείο κοινό διακρίνει τις υπηρεσίες που παρέχει η αναιρεσείουσα από εκείνες που έχουν διαφορετική εμπορική προέλευση. Συνεπώς, το οικείο κοινό αντιλαμβάνεται το επίμαχο σήμα υπό την έννοια ότι παρέχει πληροφοριακά στοιχεία για τις υπηρεσίες για τις οποίες ζητείται η καταχώριση, και όχι ότι προσδιορίζει την εμπορική τους προέλευση.

70

Προκύπτει εντεύθεν ότι το επίμαχο σήμα στερείται διακριτικού χαρακτήρα κατά την έννοια του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο β΄, του κανονισμού 40/94. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, η προσφυγή της αναιρεσείουσας κατά της επίδικης αποφάσεως είναι απορριπτέα.

71

Κατά το άρθρο 122 του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου, όταν το Δικαστήριο δέχεται την αίτηση αναιρέσεως και κρίνει το ίδιο οριστικά τη διαφορά, αποφαίνεται και επί των εξόδων.

72

Κατά το άρθρο 69, παράγραφος 2, του ίδιου αυτού Κανονισμού, το οποίο εφαρμόζεται στην αναιρετική διαδικασία δυνάμει του άρθρου 118, ο ηττηθείς διάδικος καταδικάζεται στα δικαστικά έξοδα, εφόσον υπάρχει σχετικό αίτημα του νικήσαντος διαδίκου. Δεδομένου ότι το ΓΕΕΑ ζήτησε να καταδικαστεί η αναιρεσείουσα στα δικαστικά έξοδα και αυτή ηττήθηκε, η αναιρεσείουσα πρέπει να καταδικαστεί στα έξοδα αμφοτέρων των βαθμών δικαιοδοσίας.

Για τους λόγους αυτούς, το Δικαστήριο (πρώτο τμήμα) αποφασίζει: