1. Προσέγγιση των νομοθεσιών — Ευθύνη από ελαττωματικά προϊόντα — Οδηγία 85/374
(Οδηγία 85/374 του Συμβουλίου, άρθρα 1 και 3)
2. Προσέγγιση των νομοθεσιών — Ευθύνη από ελαττωματικά προϊόντα — Οδηγία 85/374
(Οδηγία 85/374 του Συμβουλίου, άρθρο 13)
3. Προδικαστικά ερωτήματα — Ερμηνεία — Διαχρονικά αποτελέσματα των αποφάσεων περί ερμηνείας
(Άρθρο 234 ΕΚ)
1. Η οδηγία 85/374/ΕΟΚ, για την προσέγγιση των νομοθετικών, κανονιστικών και διοικητικών διατάξεων των κρατών μελών σε θέματα ευθύνης λόγω ελαττωματικών προϊόντων, πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι αντιβαίνει προς αυτήν εθνική διάταξη σύμφωνα με την οποία ο προμηθευτής υπέχει, πέραν των περιπτώσεων που απαριθμούνται περιοριστικώς στο άρθρο 3, παράγραφος 3, της οδηγίας, και την αντικειμενική ευθύνη που υπέχει, σύμφωνα με την ίδια οδηγία, ο παραγωγός.
Πράγματι, δεδομένου ότι η εν λόγω οδηγία επιδιώκει την πλήρη εναρμόνιση των ζητημάτων που ρυθμίζει, ο καθορισμός του κύκλου των υπευθύνων προσώπων από τα άρθρα της 1 και 3 πρέπει να θεωρηθεί περιοριστικός. Ως εκ τούτου, αφής στιγμής το άρθρο 3, παράγραφος 3, της οδηγίας προβλέπει ευθύνη του προμηθευτή μόνο στην περίπτωση που είναι αδύνατο να προσδιοριστεί η ταυτότητα του παραγωγού, μία εθνική νομοθετική ρύθμιση που προβλέπει ότι ο προμηθευτής ευθύνεται ευθέως για τα ελαττώματα ενός προϊόντος έναντι των ζημιωθέντων, διευρύνει αυτόν τον κύκλο υπευθύνων.
(βλ. σκέψεις 33-34, 37, 45 και διατακτ.)
2. Η οδηγία 85/374 για την προσέγγιση των νομοθετικών, κανονιστικών και διοικητικών διατάξεων των κρατών μελών σε θέματα ευθύνης λόγω ελαττωματικών προϊόντων, πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι δεν αντιβαίνει προς αυτήν εθνική διάταξη κατά την οποίαν ο προμηθευτής ευθύνεται απεριορίστως για πταίσμα του παραγωγού, δεδομένου ότι, σύμφωνα με το άρθρο 13 της εν λόγω οδηγίας, το σύστημα που θεσπίζει η οδηγία αυτή δεν αποκλείει την εφαρμογή άλλων συστημάτων συμβατικής ή εξωσυμβατικής ευθύνης, στηριζομένων σε διαφορετικές βάσεις, όπως η ευθύνη εξ εγγυήσεως λόγω κρυμμένων ελαττωμάτων ή το πταίσμα.
(βλ. σκέψεις 47-48 και διατακτ.)
3. Μόνον κατ’ εξαίρεση μπορεί το Δικαστήριο, κατ’ εφαρμογήν της γενικής αρχής της ασφάλειας δικαίου που είναι συμφυής με την κοινοτική έννομη τάξη, να αποφασίσει τον περιορισμό της δυνατότητας που έχει κάθε ενδιαφερόμενος να επικαλεστεί μια διάταξη που αυτό έχει ερμηνεύσει για να θέσει υπό αμφισβήτηση έννομες σχέσεις που έχουν συναφθεί καλοπίστως. Προκειμένου να αποφασιστεί ένας τέτοιος περιορισμός, είναι αναγκαία η συνδρομή δύο βασικών κριτηρίων, και συγκεκριμένα της καλής πίστεως των ενδιαφερομένων κύκλων και του κινδύνου σημαντικών διαταραχών.
Όταν μία εθνική νομοθετική διάταξη προβλέπει, σε αντίθεση με ό,τι προβλέπει η οδηγία 85/374 για την προσέγγιση των νομοθετικών, κανονιστικών και διοικητικών διατάξεων των κρατών μελών σε θέματα ευθύνης λόγω ελαττωματικών προϊόντων, τη μετάθεση στον προμηθευτή της αντικειμενικής ευθύνης του παραγωγού, το γεγονός ότι η ίδια έννομη τάξη προβλέπει μηχανισμό αναγωγής που παρέχει της δυνατότητα στον προμηθευτή που αποζημίωσε τον ζημιωθέντα, για ζημία που προκλήθηκε από ελαττωματικό προϊόν, να υποκαθίσταται στα δικαιώματα του δεύτερου έναντι του παραγωγού, αποκλείει το ενδεχόμενο να θίγεται η ασφάλεια δικαίου. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, ο κοινοτικός δικαστής δεν μπορεί να δεχθεί αίτημα χρονικού περιορισμού των αποτελεσμάτων της προδικαστικής αποφάσεως που θα εκδώσει σε ερμηνεία της εν λόγω οδηγίας.
(βλ. σκέψεις 51-53)