1

Με Διάταξη της 7ης Φεβρουαρίου 1976, που περιήλθε στη γραμματεία του Δικαστηρίου στις 13 Φεβρουαρίου 1976, ο GIUDICE CONCILIATORE του ROVIGO υπέβαλε, δυνάμει του άρθρου 177 της Συνθήκης ΕΟΚ, διάφορα προδικαστικά ερωτήματα ως προς την ερμηνεία των άρθρων 7, 48 και 59 της Συνθήκης.

2

Με τα δύο πρώτα ερωτήματα ερωτάται αν τα άρθρα 7, 48 και 59 της Συνθήκης αναγνωρίζουν σ' όλους τους υπηκόους των κρατών μελών της Κοινότητας το δικαίωμα να παρέχουν υπηρεσίες σε οποιοδήποτε τόπο της Κοινότητας και, ειδικότερα, αν οι ποδοσφαιριστές έχουν και αυτοί το δικαίωμα αυτό, στην περίπτωση που παρέχουν υπηρεσίες επαγγελματικού χαρακτήρα.

3

Με το τρίτο ερώτημα, που υποβάλλεται για την περίπτωση καταφατικής απάντησης στα δύο πρώτα, το Δικαστήριο καλείται να κρίνει αν το εν λόγω δικαίωμα μπορεί να προβληθεί και για να μην εφαρμοστούν αντίθετοι κανόνες που έχει θεσπίσει αθλητική ομοσπονδία, αρμόδια να ρυθμίζει τα του ποδοσφαίρου στο έδαφος κράτους μέλους.

4

Τέλος, το τέταρτο ερώτημα που υποβάλλεται για την περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στα τρία πρώτα, το Δικαστήριο καλείται να αποφανθεί ως προς το ζήτημα αν το εν λόγω δικαίωμα μπορεί να προβληθεί άμεσα ενώπιον των εθνικών δικαστηρίων και αν τα τελευταία έχουν την υποχρέωση να το προστατεύσουν.

5

Τα ερωτήματα αυτά ανέκυψαν στο πλαίσιο διαφοράς μεταξύ δύο ιταλών υπηκόων που διαφωνούν ως προς το αν συμβιβάζονται με τα προαναφερθέντα άρθρα της Συνθήκης ορισμένες διατάξεις του «οργανικού κανονισμού της ιταλικής ομοσπονδίας ποδοσφαίρου» σύμφωνα με τις οποίες, μόνο οι παίκτες που είναι εγγεγραμμένοι σ' αυτή την ομοσπονδία μπορούν να συμμετέχουν σε συναντήσεις ως επαγγελματίες ή ημιεπαγγελματίες, ενώ η εγγραφή υπ' αυτή την ιδιότητα επιτρέπεται κατ' αρχή μόνο στους παίκτες ιταλικής ιθαγένειας.

6

Εφαρμογή του κανόνα αυτού συνιστούν, όσον αφορά τους μισθωτούς εργαζομένους και τους παρέχοντες υπηρεσίες, τα άρθρα 48 ως 51 και 59 ως 66 της Συνθήκης αντιστοίχως, καθώς και οι πράξεις των κοινοτικών οργάνων που έχουν εκδοθεί βάσει αυτών των διατάξεων.

7

Όσον αφορά ειδικότερα τους εργαζόμενους, το άρθρο 48 ορίζει ότι η ελεύθερη κυκλοφορία συνεπάγεται την κατάργηση κάθε διακρίσεως λόγω ιθαγενείας μεταξύ των εργαζομένων των κρατών μελών όσον αφορά την απασχόληση, την αμοιβή και τους άλλους όρους εργασίας.

8

Σύμφωνα με το άρθρο 1 του κανονισμού 1612/68 του Συμβουλίου, της 15ης Οκτωβρίου 1968, περί της ελεύθερης κυκλοφορίας των εργαζομένων στο εσωτερικό της Κοινότητος (EE ειδ. έκδ. 05/001, σ. 33), κάθε υπήκοος κράτους μέλους, ανεξαρτήτως του τόπου διαμονής, έχει «το δικαίωμα να αναλαμβάνει μισθωτή δραστηριότητα και να την ασκεί στην επικράτεια άλλου κράτους μέλους».

9

Στον τομέα της ελεύθερης παροχής υπηρεσιών εντός της Κοινότητας, το άρθρο 59 ορίζει ότι οι σχετικοί περιορισμοί καταργούνται όσον αφορά τους υπηκόους των κρατών μελών που είναι εγκατεστημένοι σε κράτος της Κοινότητος άλλο από εκείνο του αποδέκτου της παροχής.

10

Δυνάμει του άρθρου 60, τρίτη παράγραφος, εκείνος που παρέχει υπηρεσία μπορεί για την εκτέλεσή της να ασκήσει προσωρινά τη δραστηριότητά του στο κράτος όπου παρέχεται η υπηρεσία με τους ίδιους όρους που το κράτος αυτό επιβάλλει στους δικούς του υπηκόους.

11

Από τα στοιχεία αυτά προκύπτει ότι κάθε εθνική διάταξη που επιτρέπει μόνο στους υπηκόους ενός κράτους μέλους την άσκηση δραστηριότητας, η οποία εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής των άρθρων 48 ως 51 ή 59 έως 66 της Συνθήκης, είναι ασυμβίβαστη προς το κοινοτικό δίκαιο.

12

Αυτό ισχύει για τη δραστηριότητα των επαγγελματιών ή ημιεπαγγελματιών ποδοσφαιριστών οι οποίοι ασκούν μισθωτή δραστηριότητα ή αμείβονται για την παροχή υπηρεσιών.

13

Αν λοιπόν οι ποδοσφαιριστές αυτοί έχουν την ιθαγένεια κράτους μέλους, απολαύουν, σε όλα τα άλλα κράτη μέλη, των διατάξεων του κοινοτικού δικαίου περί ελεύθερης κυκλοφορίας των προσώπων και των υπηρεσιών.

14

Οι διατάξεις όμως αυτές δεν αντιτίθενται στη ρύθμιση ή στην πρακτική δυνάμει της οποίας αποκλείονται οι αλλοδαποί παίκτες από τη συμμετοχή σε ορισμένες συναντήσεις για λόγους μη οικονομικής φύσεως που αφορούν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα και το ειδικό πλαίσιο των συναντήσεων αυτών και επομένως ενδιαφέρουν αποκλειστικά το άθλημα αυτό καθαυτό, όπως συμβαίνει λόγου χάρη με τις συναντήσεις μεταξύ εθνικών ομάδων διαφόρων χωρών.

15

Πάντως ο περιορισμός αυτός του πεδίου εφαρμογής των εν λόγω διατάξεων δεν πρέπει να υπερβαίνει τον ίδιο του το σκοπό.

16

Στο εθνικό δικαστήριο εναπόκειται να αξιολογήσει, κατά την έννοια των προηγουμένων σκέψεων, την επίδικη ενώπιόν του δραστηριότητα.

17

Για τους λόγους αυτούς,

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ,

κρίνοντας επί των ερωτημάτων που του υπέβαλε με Διάταξη της 7ης Φεβρουαρίου 1976 ο GIUDICE CONCILIATORE του ROVIGO, αποφαίνεται: