1.

Η προσφυγή, κατά το κύριό της αίτημα, προσβάλλει την απόφαση της Ανωτάτης Αρχής της 27ης Νοεμβρίου 1957, η οποία, βάσει Διατάξεως του Landgericht της Έσσης περί αναστολής της διαδικασίας, είχε διαπιστώσει ότι οι απαγορεύσεις που εξαγγέλλονται στο άρθρο 65, παράγραφος 1, της Συνθήκης δεν εφαρμόζονται στις αποφάσεις των έξι εταιριών πωλήσεων άνθρακα της Ruhr, της 5ης Φεβρουαρίου 1953. Κατά της αποφάσεως αυτής της Ανωτάτης Αρχής μπορεί να ασκηθεί προσφυγή ενώπιον του Δικαστηρίου, σύμφωνα με το άρθρο 65, παράγραφος 4, εδάφιο 2. Το Δικαστήριο είναι, επομένως, αρμόδιο να κρίνει την παρούσα διαφορά.

2.

Καθώς πρόκειται για προσφυγή που ασκήθηκε στα πλαίσια του άρθρου 65 της Συνθήκης, η προσφεύγουσα έχει, κατά το άρθρο 80, το δικαίωμα να προσφύγει στο Δικαστήριο, μολονότι δεν ασχολείται με την παραγωγή, αλλά με τη διάθεση του άνθρακα. Το δικαίωμα αυτό των επιχειρήσεων πωλήσεων προς άσκηση προσφυγής δεν περιορίζεται στις περιπτώσεις, κατά τις οποίες αυτές οι ίδιες συμμετέχουν στην οικεία σύμπραξη, αλλ' εκτείνεται και στην περίπτωση, κατά την οποία απόφαση, στηριζόμενη στο άρθρο 65, όπως συμβαίνει εν προκειμένω, θίγει άμεσα τη σφαίρα των συμφερόντων της προσφεύγουσας επιχειρήσεως πωλήσεων.

Το Δικαστήριο δεν χρειάζεται να κρίνει, εν προκειμένω, εάν η προσφυγή βάσει του άρθρου 65, παράγραφος 4, πρέπει να συγκεντρώνει εξάλλου όλες τις προϋποθέσεις που προβλέπονται στο άρθρο 33 για την προσφυγή ακυρώσεως, διότι δεν υφίσταται αμφιβολία ότι εδώ αυτές συντρέχουν: πρόκειται για ατομική απόφαση που αφορά την προσφεύγουσα. Της κοινοποιήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 1957 και η προσφεύγουσα άσκησε κατ' αυτής προσφυγή στις 4 Ιανουαρίου, δηλαδή εντός της προθεσμίας του ενός μηνός που προβλέπεται στο άρθρο 33, εδάφιο 3. Η προσβαλλόμενη απόφαση είναι ατομικής φύσεως, επειδή αποφαίνεται επί της νομικής ισχύος συγκεκριμένων αποφάσεων σαφώς καθορισμένων συμπράξεων. Αφορά την προσφεύγουσα επειδή εκδόθηκε στα πλαίσια εκκρεμούς διαφοράς μεταξύ αυτής και άλλου διαδίκου, διαφοράς επί της εκβάσεως της οποίας μπορεί να ασκήσει επιρροή.

3.

Η Ανωτάτη Αρχή είναι, κατά το άρθρο 65, παράγραφος 4, αρμόδια να αποφαίνεται αν οι συμφωνίες περί συμπράξεων ή οι αποφάσεις τους είναι σύμφωνες προς τις διατάξεις αυτού του άρθρου. Ο κανόνας αυτός έχει την έννοια ότι η Ανωτάτη Αρχή έχει εξάλλου το δικαίωμα να διαπιστώνει εάν το άρθρο 65 εφαρμόζεται καταρχήν στις συμφωνίες ή αποφάσεις αυτές βάσει άλλων διατάξεων της Συνθήκης ή της Συμβάσεως περί μεταβατικών διατάξεων ή όχι. Δεν αμφισβητείται λοιπόν ότι η Ανωτάτη Αρχή δεν απάντησε άμεσα, εν προκειμένω, στο ερώτημα που υπέβαλε το Landgericht της Έσσης με την απόφασή του περί αναστολής της διαδικασίας, αν δηλαδή οι αποφάσεις της 5ης Φεβρουαρίου 1953 αντίκεινται στην απαγόρευση του άρθρου 65, παράγραφος 1, της Συνθήκης, αλλά διαπίστωσε ότι οι απαγορεύσεις του άρθρου 65 δεν εφαρμόζονταν στις αποφάσεις αυτές μέχρι την έναρξη ισχύος των αποφάσεων της Ανωτάτης Αρχής 5/56 έως 7/56. Παρ' όλα αυτά παραμένει το γεγονός ότι ασκήθηκε προσφυγή ακυρώσεως ενώπιον του Δικαστηρίου βάσει του άρθρου 65, παράγραφος 4, της Συνθήκης, ότι το Δικαστήριο είναι αρμόδιο να αποφασίσει και ότι η προσφεύγουσα νομιμοποιείται σε άσκηση της προσφυγής, για τους λόγους που αναφέρονται ανωτέρω υπό 1 και 2.

4.

Η προσφεύγουσα θεωρεί ότι συντρέχει κατάχρηση εξουσίας ή παράβαση της Συνθήκης που δικαιολογεί την ακύρωση της προσβαλλόμενης αποφάσεως, εκ του γεγονότος ότι η Ανωτάτη Αρχή αγνόησε ότι οι επίδικες αποφάσεις έπρεπε να κριθούν κατά το γερμανικό δίκαιο, βάσει του οποίου ήταν άκυρες. Η άποψη αυτή είναι αβάσιμη.

5.

Αφού το Δικαστήριο δεν μπορεί να στηρίξει την απόφασή του επί νομικών βάσεων αβέβαιης ισχύος, θεωρεί ενδεδειγμένη την προηγούμενη εξέταση του ζητήματος εάν το άρθρο 65 εφαρμοζόταν, όχι από την έναρξη ισχύος της κοινής αγοράς του άνθρακα (10 Φεβρουαρίου 1953), αλλά ήδη από την έναρξη ισχύος της Συνθήκης περί ιδρύσεως της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα (δηλαδή την 25η Ιουλίου 1952).

Από το κείμενο του άρθρου 12 της Συμβάσεως ασφαλώς δεν προκύπτει άμεσα ότι η αρχή της εφαρμογής των διατάξεων της Συνθήκης, από την έναρξη ισχύος της αρχής που θεσπίζεται στο άρθρο 1, παράγραφος 5, της Συμβάσεως, καταργήθηκε από ειδική ρύθμιση, όσον αφορά τους κανόνες του άρθρου 65 περί συμπράξεων και συγκεντρώσεων. Αυτό το άρθρο 12, στο δεύτερο εδάφιο, προβλέπει μόνο ότι οι απαγορεύσεις του άρθρου 65 της Συνθήκης περί συμπράξεων θα εφαρμόζονται μετά την πάροδο εύλογης προθεσμίας που καθορίζεται σχετικά, όταν η Ανωτάτη Αρχή αρνείται να τους χορηγήσει την άδεια που προβλέπεται στο δεύτερο εδάφιο αυτού του άρθρου. Ενώ οι συμπράξεις που συνάπτονται μετά την ίδρυση της κοινής αγοράς πλήττονται αμέσως από την απαγόρευση του άρθρου 65, παρά την ενδεχόμενη μεταγενέστερη άδεια («απαγόρευση υπό την επιφύλαξη χορηγήσεως αδείας»), οι «παλαιές» συμπράξεις παραμένουν προσωρινά σε ισχύ, μέχρι την άρνηση χορηγήσεως αδείας και μέχρι την πάροδο της προθεσμίας που καθορίζεται από την Ανωτάτη Αρχή. Μέχρι τότε απολαύουν «αδείας υπό την επιφύλαξη απαγορεύσεως». Το άρθρο 12, δεύτερο εδάφιο, της Συμβάσεως δεν αναφέρει όμως, εάν ως «παλαιές» συμπράξεις πρέπει να θεωρηθούν μόνον αυτές που έχουν συναφθεί πριν από την έναρξη ισχύος της Συνθήκης ή εάν της μεταβατικής αυτής ρυθμίσεως μπορούν να απολαύουν και εκείνες που έχουν συναφθεί μεταξύ της ημερομηνίας αυτής και της ιδρύσεως της κοινής αγοράς.

Δεν υπάρχει, λοιπόν, ρητή κανονιστική ρύθμιση που να προβλέπει ότι, κατ' εξαίρεση των αρχών που εξαγγέλλονται στο άρθρο 1, παράγραφος 5, της Συμβάσεως, οι απαγορεύσεις που προβλέπονται στο άρθρο 65 της Συνθήκης δεν εφαρμόζονται στις συμπράξεις, ήδη από την έναρξη ισχύος της Συνθήκης, αλλά μόνο από την ίδρυση της κοινής αγοράς, ενώ κατά το ενδιάμεσο διάστημα εφαρμόζεται η ειδική ρύθμιση του άρθρου 12, δεύτερο εδάφιο, της Συμβάσεως. Η αρχή όμως αυτή πρέπει να συναχθεί από την έννοια και τον σκοπό της μεταβατικής ρυθμίσεως.

Η Σύμβαση, όπως διαπιστώνεται στο άρθρο 1, παράγραφος 1, συνάπτεται στη Συνθήκη προκειμένου να «προβλέψει τα αναγκαία μέτρα για τη δημιουργία της κοινής αγοράς και την προοδευτική προσαρμογή της παραγωγής στις νέες συνθήκες, διευκολύνοντας ταυτόχρονα την εξάλειψη των ανισοτήτων που απορρέουν από τις παλαιές συνθήκες». Το άρθρο 12 της Συμβάσεως πρέπει να ερμηνευθεί σε συνάρτηση προς την αρχή αυτή.

Το σύστημα που εισάγεται από το άρθρο 65 της Συνθήκης στηρίζεται όχι μόνο στην απαγόρευση των συμπράξεων που προβλέπονται στην παράγραφο 1, αλλά, συγχρόνως, και στη δυνατότητα χορηγήσεως αδείας για τις ωφέλιμες και αναγκαίες συμβάσεις που προβλέπεται στην παράγραφο 2. Αυτή η δυνατότητα χορηγήσεως αδείας παρουσιάζει μεγάλη σημασία, λόγω του γεγονότος ότι, παρά τους περιορισμούς που η Συνθήκη θέτει στις συμπράξεις, προβλέπει και αναγνωρίζει διαδικασία για την από κοινού πώληση άνθρακα, όπως αυτή εφαρμόζεται από πολλού σε όλες τις χώρες της Κοινότητας που παράγουν άνθρακα σε μεγάλες ποσότητες.

Αν οι συμπράξεις που έχουν συναφθεί στο χρονικό διάστημα μεταξύ της ενάρξεως ισχύος της Συνθήκης (25 Ιουλίου 1952), και της ιδρύσεως της κοινής αγοράς (10 Φεβρουαρίου 1953) υπάγονταν στο άρθρο 65 της Συνθήκης, θα προέκυπτε ότι, κατ' εξαίρεση από τον κανόνα της απαγορεύσεως των συμπράξεων, το πλήρες σύστημα που προβλέπεται στο άρθρο αυτό δεν θα μπορούσε να εφαρμοστεί κατά τους έξι πρώτους μήνες μετά την έναρξη ισχύος της Συνθήκης, επειδή, κατά το χρονικό αυτό διάστημα, δεν υπήρχε καμιά αρχή εξουσιοδοτημένη να χορηγεί τις άδειες. Η Ανωτάτη Αρχή, αφενός, είχε την εξουσία αυτή μόνο μετά την έναρξη ισχύος της κοινής αγοράς (άρθρο 2, παράγραφος 2, τέταρτο εδάφιο της Συμβάσεως). Οι κυβερνήσεις των κρατών μελών, αφετέρου, δεν ήταν αρμόδιες να εφαρμόζουν το κοινοτικό δίκαιο, για να χορηγούν, δηλαδή, οι ίδιες τις άδειες που προβλέπονται στο άρθρο 65, εδάφιο 2. Σύμφωνα με το άρθρο 2, παράγραφος 3, της Συμβάσεως μπορούσαν να εξακολουθήσουν να ασκούν μόνο τις εξουσίες που τους απένεμε το εθνικό δίκαιο («οι αντίστοιχες εξουσίες εξακολουθούν να ασκούνται από τα κράτη μέλη»), όχι όμως και να ασκούν αντί της Ανωτάτης Αρχής τις εξουσίες που η Συνθήκη απένειμε στην τελευταία.

Δεν μπορεί να υποτεθεί ότι τα συμβαλλόμενα μέρη δέχτηκαν ότι για μια περίοδο που άρχιζε από την έναρξη ισχύος της Συνθήκης και της οποίας η διάρκεια δεν μπορούσε να προβλεφθεί (ανήλθε στην πραγματικότητα σε έξι μήνες) εφαρμοζόταν η απαγόρευση του άρθρου 65, παράγραφος 1, ενώ η ευχέρεια χορηγήσεως αδείας που προβλέπεται στην παράγραφο 2 του άρθρου αυτού και συνδέεται στενά προς τον απαγορευτικό κανόνα ήταν ανενεργός.

Βάσει του στόχου της Συμβάσεως που αναφέρθηκε ανωτέρω, και διατυπώνεται στο άρθρο 1, παράγραφος 1, το άρθρο της 12 πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι η παράγραφος 2 εφαρμόζεται επίσης σε συμπράξεις που έχουν συναφθεί μεταξύ του χρόνου ενάρξεως ισχύος της Συνθήκης και της ιδρύσεως της κοινής αγοράς. Μόνο αυτή η ερμηνεία επιτρέπει την αποτροπή του μη ικανοποιητικού αποτελέσματος που περιγράφηκε ανωτέρω, δηλαδή την αυθαίρετη διαίρεση των συνεκτικών στοιχείων του άρθρου 65 σε ένα τμήμα που θα ίσχυε άμεσα και ένα άλλο που θα είχε άμεση ισχύ μόνο μετά την πάροδο ακαθόριστου χρονικού διαστήματος.

Η διαφορετική ρύθμιση που εφαρμόζεται στις απαγορεύσεις που προβλέπονται στο άρθρο 4, στοιχεία α έως γ, και η κατά πολύ σαφέστερη μεταβατική ρύθμιση που προβλέπεται στο άρθρο 13 της Συμβάσεως για την εφαρμογή του κανόνα του άρθρου 66 της Συνθήκης επί των συγκεντρώσεων επιχειρήσεων δεν αντιτίθενται στην ερμηνεία που υιοθετήθηκε ανωτέρω, επειδή εκεί πρόκειται για γεγονότα άλλης τάξεως, τα οποία έπρεπε ευλόγως να υπαχθούν σε άλλο καθεστώς. Ιδίως το άρθρο 13 στηρίζεται σε τελείως διαφορετικά δεδομένα, υποθέσεις, επειδή οι συγκεντρώσεις που πραγματοποιήθηκαν πριν από ορισμένη ημερομηνία εκφεύγουν εντελώς της εφαρμογής της Συνθήκης, ενώ το άρθρο 65 θα εφαρμοζόταν, αργά ή γρήγορα, σε όλες τις συμπράξεις, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η ημερομηνία πραγματοποιήσεως τους.

Κατά συνέπεια, οι συμπράξεις που έχουν συναφθεί πριν από τις 10 Φεβρουαρίου 1953 απολαύουν της προστασίας του άρθρου 12, δεύτερο εδάφιο, της Συμβάσεως.

6.

7.

Αν η προσφεύγουσα θεωρούσε ότι η Ανωτάτη Αρχή έπρεπε να επέμβει χωριστά στην επίδικη ρύθμιση του εμπορίου και σε χρόνο προγενέστερο, είχε τη δυνατότητα να φέρει το θέμα ενώπιόν της σύμφωνα με το άρθρο 35 της Συνθήκης και να ασκήσει προσφυγή κατά παραλείψεως στην περίπτωση αδράνειας της Ανωτάτης Αρχής. Αφού η προσφεύγουσα δεν ακολούθησε τη διαδικασία αυτήν, δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι η Ανωτάτη Αρχή, μη ενεργώντας εκείνη την περίοδο, παραβίασε τη Συνθήκη. Ούτε τα αιτήματα της προσφεύγουσας που στηρίζονται στον δήθεν παράνομο χαρακτήρα των αποφάσεων 5/56 έως 7/56 της Ανωτάτης Αρχής είναι περισσότερο βάσιμα.

8.

Πρέπει να απορριφθεί η προσφυγή και να καταδικαστεί η προσφεύγουσα σε καταβολή των δικαστικών εξόδων, σύμφωνα με το άρθρο 60, παράγραφος 1, του Κανονισμού του Δικαστηρίου.

Για τους λόγους αυτούς,

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ,

έχοντας υπόψη τα διαδικαστικά έγγραφα, αφού άκουσε την έκθεση του εισηγητή δικαστή, τις αγορεύσεις των διαδίκων, καθώς και τις προτάσεις του γενικού εισαγγελέα,

έχοντας υπόψη τα άρθρα 3, 4, 8, 31, 33, 35, 65 και 80 της Συνθήκης περί ιδρύσεως της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα, καθώς και τις παραγράφους 1, 2, 8, 12 και 13 της Συμβάσεως περί των μεταβατικών διατάξεων, το Πρωτόκολλο περί του Οργανισμού του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα, τον Κανονισμό Διαδικασίας του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα, τις αποφάσεις 1/53 και 37/53 της Ανωτάτης Αρχής, καθώς και τα έγγραφα που απηύθυνε η Ανωτάτη Αρχή στις 7 και 10 Φεβρουαρίου 1953 προς τις κυβερνήσεις των κρατών μελών,

απορρίπτοντας κάθε άλλο αίτημα, ευρύτερο ή αντίθετο, αποφασίζει: