24.11.2007   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 283/32


Αναίρεση που άσκησε στις 19 Ιουλίου 2007 η Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης στις 5 Ιουλίου 2007 στην υπόθεση F-25/06, Ider κ.λπ. κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-361/07 P)

(2007/C 283/59)

Γλώσσα διαδικασίας: η γαλλική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσα: Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (εκπρόσωποι: D. Martin και L. Lozano Palacios)

Αντίδικοι κατ' αναίρεση: B. Ider (Halle, Βέλγιο), M.-C. Desorbay (Meise, Βέλγιο), L. Noschese (Braine-le Château, Βέλγιο)

Αιτήματα της αναιρεσείουσας

Η αναιρεσείουσα ζητεί από το Πρωτοδικείο:

να αναιρέσει την απόφαση του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης της 5ης Ιουλίου 2007 στην υπόθεση F-25/06·

να αναπέμψει την υπόθεση ενώπιον του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης·

να επιφυλαχθεί ως προς τα δικαστικά έξοδα·

επικουρικώς, να αναιρέσει την απόφαση του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης της 5ης Ιουλίου 2007 στην υπόθεση F-25/06 και, αποφαινόμενο επί της διαφοράς, να δεχθεί τα αιτήματα της καθής πρωτοδίκως και, κατά συνέπεια, να απορρίψει την προσφυγή στην υπόθεση F-25/06· να καταδικάσει τους αναιρεσίβλητους στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Με απόφαση της 5ης Ιουλίου 2007, που εξέδωσε στην υπόθεση F-25/06, Ider κ.λπ. κατά Επιτροπής, το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης (ΔΔΔ) ακύρωσε την απόφαση με την οποία η Επιτροπή καθόρισε την κατάταξη και την αμοιβή της B. Ider ως επί συμβάσει υπαλλήλου. Οι πρωτοδίκως προσφεύγοντες, πρώην μισθωτοί του βελγικού δικαίου, προσελήφθησαν ως υπάλληλοι επιφορτισμένοι με εκτελεστικά καθήκοντα, κατόπιν της αλλαγής του καθεστώτος που ισχύει για το λοιπό προσωπικό των Κοινοτήτων.

Ο πρώτος λόγος αναιρέσεως τον οποίο προβάλλει η Επιτροπή προς στήριξη της αναιρέσεώς της αντλείται από πλάνη περί το δίκαιο, καθόσον το ΔΔΔ με την ερμηνεία που έδωσε στις ισχύουσες διατάξεις, ιδίως σε σχέση με την έννοια που χρησιμοποιεί η Επιτροπή και η οποία συνίσταται στην ενσωμάτωση των οικογενειακών επιδομάτων στην έννοια της αμοιβής, παρερμήνευσε το περιεχόμενο της αρχής της ίσης μεταχειρίσεως.

Ο δεύτερος λόγος αναιρέσεως αντλείται από παραβίαση της αρχής της αιτιολογήσεως, καθόσον το ΔΔΔ δεν αποφάνθηκε επί της εννοίας της αμοιβής.