|
9.6.2007 |
EL |
Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης |
C 129/4 |
Αναίρεση που άσκησε στις 23 Φεβρουαρίου 2007 η Ferrero Deutschland GmbH κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Πρωτοδικείο (τρίτο τμήμα) στις 15 Δεκεμβρίου 2006 στην υπόθεση T-310/04, Ferrero Deutschland GmbH κατά Γραφείου Εναρμονίσεως στο πλαίσιο της Εσωτερικής Αγοράς (εμπορικά σήματα, σχέδια και υποδείγματα) (ΓΕΕΑ) και Cornu SA Fontain
(Υπόθεση C-108/07 P)
(2007/C 129/05)
Γλώσσα διαδικασίας: η γαλλική
Διάδικοι
Αναιρεσείουσα: Ferrero Deutschland GmbH (εκπρόσωπος: M. Schaeffer, Rechtsanwalt)
Αντίδικοι κατ' αναίρεση: Γραφείο Εναρμονίσεως στο πλαίσιο της Εσωτερικής Αγοράς (εμπορικά σήματα, σχέδια και υποδείγματα) (ΓΕΕΑ) και Cornu SA Fontain
Αιτήματα της αναιρεσείουσας
Η αναιρεσείουσα ζητεί από το Δικαστήριο
|
— |
να αναιρέσει την απόφαση του Πρωτοδικείου (τρίτο τμήμα) της 15ης Δεκεμβρίου 2006, στην υπόθεση T-310/04, Ferrero Deutschland κατά ΓΕΕΑ — Cornu SA Fontain· |
|
— |
να καταδικάσει το ΓΕΕΑ και την παρεμβαίνουσα στα δικαστικά έξοδα. |
Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα
Η αναιρεσείουσα προβάλλει ένα μόνο λόγο αναιρέσεως αντλούμενο από την εκ μέρους του Πρωτοδικείου παραβίαση του κοινοτικού δικαίου και, ειδικότερα, από την πεπλανημένη ερμηνεία εκ μέρους του Πρωτοδικείου του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΚ) 40/94 του Συμβουλίου, της 20ής Δεκεμβρίου 1993, για το κοινοτικό σήμα (1). Προς τούτο, προβάλλει τα ακόλουθα πέντε επιχειρήματα.
Πρώτον, το Πρωτοδικείο δεν έλαβε υπόψη ότι τα αλμυρά και γλυκά προϊόντα περί των οποίων πρόκειται παράγονται και διατίθενται στο εμπόριο, σε αρκούντως μεγάλο ποσοστό, από τις ίδιες επιχειρήσεις, μεταξύ των οποίων και η παρεμβαίνουσα. Δεύτερον, το Πρωτοδικείο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο αποφαινόμενο ότι τα προϊόντα αυτά έχουν μικρή μόνον ομοιότητα μεταξύ τους, ενώ, στη συγκεκριμένη περίπτωση, έπρεπε να διαπιστώσει τουλάχιστον ένα μέσο βαθμό ομοιότητας. Τρίτον, το Πρωτοδικείο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο δεχόμενο ότι υφίσταται μόνον «ένας ορισμένος βαθμός ομοιότητας »μεταξύ των σημάτων «Ferrero »και «Ferro», ενώ η συλλογιστική που το ίδιο ακολούθησε στην απόφασή του θα έπρεπε να το οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι τα σήματα αυτά έχουν ένα μέσο, ή ακόμα, έναν υψηλό βαθμό ομοιότητας. Τέταρτον, το Πρωτοδικείο δεν έλαβε επαρκώς υπόψη τα έγγραφα που η ίδια προσκόμισε προκειμένου να επισημάνει τον υψηλό βαθμό διακριτικού χαρακτήρα του σήματος «Ferrero». Τέλος, το Πρωτοδικείο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο παραλείποντας να λάβει υπόψη, κατά την εκτίμηση ενδεχόμενου κινδύνου συγχύσεως, τους πολυάριθμους παράγοντες που απαριθμούνται στην έβδομη αιτιολογική σκέψη του κανονισμού (ΕΚ) 40/94.