19.2.2005

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 45/13

Προσφυγή της Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων κατά της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, που ασκήθηκε στις 29 Νοεμβρίου 2004

(Υπόθεση C-490/04)

(2005/C 45/26)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Η Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, εκπροσωπούμενη από τους Enrico Traversa και Horstpeter Kreppel, με τόπο επιδόσεων στο Λουξεμβούργο, άσκησε, στις 29 Νοεμβρίου 2004, προσφυγή κατά της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας.

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Δικαστήριο να διαπιστώσει ότι:

Η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας θεσπίζουσα διατάξεις που προβλέπουν ότι

α)

οι αλλοδαπές επιχειρήσεις υποχρεούνται να καταβάλλουν για τους εργαζόμενους που απασχολούν εισφορές στο γερμανικό ταμείο αδείας, ακόμα και όταν κατά τις διατάξεις του κράτους στο οποίο έχουν την έδρα τους, οι εν λόγω εργαζόμενοι απολαύουν ουσιαστικώς παρόμοιας προστασίας (άρθρο 1, παράγραφος 3, AEntG)·

β)

οι αλλοδαπές επιχειρήσεις υποχρεούνται να μεταφράζουν στη γερμανική γλώσσα τη σύμβαση εργασίας (ή τα απαιτούμενα, στο πλαίσιο της οδηγίας 91/533/ΕΟΚ, στο κράτος της κατοικίας των εργαζομένων που απασχολούν έγγραφα), τα εκκαθαριστικά μισθοδοσίας, τα αποδεικτικά του χρόνου εργασίας, τα αποδεικτικά καταβολής μισθού, καθώς και άλλα έγγραφα, που απαιτούν οι γερμανικές αρχές (άρθρο 2 AEntG)·

γ)	οι αλλοδαπές εταιρίες παροχής πρόσκαιρης απασχολήσεως υποχρεούνται να δηλώνουν όχι μόνο τη διάθεση εργαζομένου σε δευτερογενή εργοδότη στη Γερμανία, αλλά και την κάθε απασχόληση αυτού του εργαζομένου από τον δευτερογενή εργοδότη σε εργοτάξιο (άρθρο 3, παράγραφος 2, AEntG),

παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από το άρθρο 49 ΕΚ.

2.	Να καταδικάσει την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας στα δικαστικά έξοδα.

Ισχυρισμοί και κύρια επιχειρήματα:

Η Επιτροπή υποστηρίζει ότι πολλές επιμέρους ρυθμίσεις του νόμου περί αποσπάσεως εργαζομένων στο πλαίσιο παροχής υπηρεσιών, με τον οποίο μεταφέρθηκε στην εθνική νομοθεσία η αντίστοιχη οδηγία 96/71/ΕΚ, δεν συμφωνούν με τις διατάξεις της εν λόγω οδηγίας.

Ρυθμίσεις αναφορικά με την υποχρέωση καταβολής εισφορών στο γερμανικό ταμείο αδείας εκ μέρους εργοδοτών που έχουν την έδρα τους σε άλλο κράτος μέλος

Η υποχρέωση καταβολής εισφορών στο γερμανικό ταμείο αδείας συνιστά, κατά την άποψη της Επιτροπής, ανεπίτρεπτο περιορισμό της ελευθερίας παροχής υπηρεσιών, κατά την έννοια του άρθρου 49 ΕΚ, καθόσον διασφαλίζεται ότι οι εργοδότες που θέτουν προσωπικό στη διάθεση δευτερογενών εργοδοτών χορηγούν στους εργαζομένους τους τον ίδιο αριθμό πληρωμένων ημερών αδείας με εκείνον που προβλέπουν οι γερμανικές συλλογικές συμβάσεις και ότι οι αποσπώμενοι εργαζόμενοι απολαύουν, όσον αφορά τα δικαιώματά τους αδείας, βάσει της νομοθεσίας του κράτους από το οποίο γίνεται η απόσπασή τους, της αυτής ή παρόμοιας προστασίας με εκείνην που παρέχεται στη Γερμανία.

Ρυθμίσεις σχετικές με την υποχρέωση μεταφράσεως εγγράφων από τον εργοδότη που έχει την έδρα του σε άλλο κράτος μέλος

Κατά την άποψη της Επιτροπής, η απαίτηση μεταφράσεως εγγράφων αποσκοπεί, βεβαίως, στη διευκόλυνση εκπληρώσεως της υποχρεώσεως ελέγχου που υπέχει η Γερμανία. Στο πλαίσιο όμως της προβλεπόμενης στο άρθρο 4 της οδηγίας περί αποσπάσεως εργαζομένων συνεργασίας στον τομέα της ενημερώσεως, η υποχρέωση μεταφράσεως όλων των εγγράφων δεν είναι αναγκαία και, κατά συνέπεια, είναι δυσανάλογη.

Ρυθμίσεις αναφορικά με την υποχρέωση των επιχειρήσεων παροχής ευκαιριακής απασχολήσεως που έχουν την έδρα τους σε κράτος μέλος διαφορετικό από τη Γερμανία να δηλώνουν στην αρμόδια αρχή οποιαδήποτε μετακίνηση αποσπασμένου εργαζομένου από το ένα εργοτάξιο στο άλλο

Μολονότι η υποχρέωση δηλώσεως κάθε αλλαγής που υπέχουν οι εγκατεστημένες εκτός Γερμανίας επιχειρήσεις παροχής ευκαιριακής απασχολήσεως τροποποιήθηκε ελαφρώς, κατά την άποψη της Επιτροπής εξακολουθεί να υφίσταται διαφορετική μεταχείριση, καθόσον, όσον αφορά τις επιχειρήσεις παροχής ευκαιριακής εργασίας που έχουν την έδρα τους στη Γερμανία, την υποχρέωση δηλώσεως αλλαγής θέσεως εργασίας του αποσπασμένου εργαζομένου υπέχει ο δευτερογενής εργοδότης, ενώ, όσον αφορά αντίστοιχες εταιρίες που έχουν την έδρα τους εκτός Γερμανίας, την υποχρέωση αυτή έχει, κατ' αρχήν, ο πρωτογενής εργοδότης και μόνο συμβατικώς μπορεί η υποχρέωση αυτή να μεταβιβαστεί στον δευτερογενή εργοδότη. Η διαφορετική αυτή μεταχείριση συνιστά ανεπίτρεπτο περιορισμό της ελευθερίας παροχής υπηρεσιών, κατά την έννοια του άρθρου 49 ΕΚ.