ΓΡΑΠΤΗ ΕΡΩΤΗΣΗ E-3398/98

υποβολή: Guido Podestà (PPE) προς την Επιτροπή

(17 Νοεμβρίου 1998)

Θέμα: Υιοθεσία ανηλίκων

Μολονότι έχω πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι η νομοθεσία για την υιοθεσία ανηλίκων και την ανάθεση ανηλίκων σε οικογένειες δεν είναι άμεση αρμοδιότητα της Επιτροπής, θεωρώ ωστόσο θεμιτό να διερωτώμαι πως είναι δυνατόν η Ένωση να αδυνατεί να παρέμβει κατά τρόπο αποφασιστικό για την αντιμετώπηση των καταχρήσεων στις οποίες υπόκεινται οι ανήλικοι, ακόμα και στο εσωτερικό της ίδιας της Ένωσης, σε περιπτώσεις υιοθεσίας ή ανάθεσης, προπάντων σε διεθνές επίπεδο και στις περιπτώσεις που η χώρα προέλευσης του παιδιού βρίσκεται σε συνθήκες αβεβαιότητας. Θα πρέπει να αναφέρουμε όσα συνέβησαν κατά τα τελευταία 15 χρόνια στη Ρουμανία, όπου ο μεγάλος αριθμός παιδιών που υιοθετήθηκαν από πολίτες κρατών μελών έθεσε σε σοβαρό κίνδυνο τη συνέχιση του κύκλου των γενεών στη χώρα και έμειναν χωρίς να υιοθετηθούν μόνο τα παιδιά με σωματική και/ή πνευματική αναπηρία.

Έχοντας υπόψη ότι πολλοί νόμοι των χωρών μελών στον τομέα αυτό βασίζονται στη σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης, του 1993, σχετικά με την προστασία των παιδιών, με την οποία καλούνται τα κράτη μέλη σε στενή συνεργασία όσον αφορά τη διεθνή υιοθεσία, και υπενθυμίζοντας την πρόταση ψηφίσματος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που καλούσε, το 1996, το Συμβούλιο και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να εμβαθύνουν, σε συνεννόηση με τα συνδεδεμένα κράτη και τηρώντας τους ισχύοντες διεθνείς κανόνες, τις δραστηριότητές τους στο νομικό και κοινωνικό πεδίο που συνδέονται με το πρόβλημα της υιοθεσίας, δεν θεωρεί η Επιτροπή:

1. ότι όσον αφορά τη διεθνή υιοθεσία, που αποτελεί μια ειδική μορφή της ελεύθερης κυκλοφορίας των ατόμων, είναι ιδιαιτέρως επείγον να προχωρήσει στην πραγματική εναρμόνιση της νομοθεσίας των χωρών μελών;

2. ότι το πρόβλημα αυτό θα πρέπει να αντιμετωπιστεί και από νομική άποψη, ώστε να αποτραπεί το ενδεχόμενο η υιοθεσία, ελλείψει ενός αυστηρού αλλά συγχρόνως διαφανούς και απλού συστήματος κανόνων εγγύησης, να εκφυλίζεται σε καταπίεση ή γραφειοκρατία, προσλαμβάνοντας τη μορφή του εμπορίου ανυπεράσπιστων ατόμων όπως τα παιδιά;

3. ότι θα πρέπει επίσης να αποτραπεί το ενδεχόμενο το νέο σύστημα εναρμονισμένων νόμων να καταστεί ένα περαιτέρω γραφειοκρατικό εμπόδιο για τις υιοθεσίες και, αντιθέτως, να εξασφαλίζει στους ανήλικους την προστασία, αφενός, και τη δυνατότητα μιας νέας ήσυχης οικογένειας, αφετέρου;

Απάντηση της κας Gradin εξ ονόματος της Επιτροπής

(7 Ιανουαρίου 1999)

Η Επιτροπή συμμερίζεται την ανησυχία του Αξιότιμου Μέλους του Κοινοβουλίου για την προστασία των παιδιών τρίτων χωρών στις περιπτώσεις ανατροφής από θετούς γονείς ή διεθνούς υιοθεσίας.

Η σύμβαση της Χάγης του 1993 για διακρατικές υιοθεσίες προβλέπει πλαίσιο για διεθνή συνεργασία. Διέπει τις συμβάσεις μεταξύ των αρχών της χώρας καταγωγής και της χώρας υποδοχής και ασχολείται με θέματα που αφορούν την αναγνώριση των αποφάσεων υιοθεσίας. Η σύμβαση δίνει εξέχουσα θέση στα δικαιώματα και στα συμφέροντα του παιδιού. Η Επιτροπή πιστεύει ότι η υπογραφή και η επικύρωση της σύμβασης από όλα τα κράτη μέλη θα αποτελέσει ουσιαστική βελτίωση του νομικού πλαισίου για τις διεθνείς υιοθεσίες. Μέχρι σήμερα οκτώ κράτη μέλη έχουν υπογράψει τη σύμβαση. Ωστόσο μόνο η Δανία, η Ισπανία και η Φινλανδία την έχουν επικυρώσει. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι πολλές από τις χώρες καταγωγής έχουν ήδη υπογράψει και επικυρώσει τη σύμβαση.

Επιπλέον, η πράξη(1) σχετικά με την κατάρτιση της σύμβασης για την επίδοση και την κοινοποίηση στα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης δικαστικών και εξωδίκων πράξεων σε αστικές ή εμπορικές υποθέσεις, όταν επικυρωθεί, θα συμβάλει σημαντικά στην ταχεία ολοκλήρωση των διαδικασιών υιοθέτησης στην Κοινότητα.

Η Επιτροπή δεν έχει την πρόθεση να επιδιώξει εναρμόνιση της νομοθεσίας των κρατών μελών στον τομέα αυτό στο προσεχές μέλλον, καθώς υπάρχουν ήδη διεθνείς πράξεις που ασχολούνται με το θέμα αυτό.

(1) ΕΕ C 261 της 27.8.1997.