1)

Έχει το δίκαιο της Ένωσης, ιδίως το άρθρο 101 ΣΛΕΕ, το άρθρο 4, παράγραφος 3, ΣΕΕ, το άρθρο 47 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και το άρθρο 2, σημείο 4, και το άρθρο 3, παράγραφος 1, της οδηγίας 2014/104/ΕΕ (1), την έννοια ότι είναι αντίθετο στην ερμηνεία και εφαρμογή της νομοθεσίας κράτους μέλους διά της οποίας απαγορεύεται σε εν δυνάμει ζημιωθέντα λόγω παράβασης του άρθρου 101 ΣΛΕΕ, η οποία καθορίζεται βάσει του άρθρου 9 της οδηγίας 2014/104/ΕΕ και βάσει των δεσμευτικού χαρακτήρα εθνικών διατάξεων που το μετέφεραν στην εθνική έννομη τάξη, να εκχωρήσει καταπιστευτικά τις αξιώσεις του –ιδίως σε περιπτώσεις μαζικών ή διάσπαρτων ζημιών– σε αδειοδοτημένο πάροχο νομικών υπηρεσιών, προκειμένου ο τελευταίος να επιδιώξει τη συλλογική ικανοποίησή τους, μαζί με αξιώσεις άλλων φερόμενων ως ζημιωθέντων, ασκώντας παρεπόμενη αγωγή (γνωστή ως αγωγή follow–on), όταν δεν υπάρχει άλλο ισοδύναμο μέσο, προβλεπόμενο από τον νόμο ή από σύμβαση, για τη συλλογική άσκηση αγωγών αποζημίωσης, κυρίως διότι δεν συνεπάγονται την έκδοση καταψηφιστικών αποφάσεων ή είναι πρακτικά ανέφικτες για άλλους δικονομικούς λόγους και αντικειμενικά ασύμφορες για οικονομικούς λόγους και, ως εκ τούτου, ιδίως η επιδίωξη αποκατάστασης ζημιών μικρής κλίμακας θα καθίστατο πρακτικά αδύνατη ή σε κάθε περίπτωση εξαιρετικά δυσχερής;

2)

Έχει σε κάθε περίπτωση το δίκαιο της Ένωσης την κατά τα ανωτέρω έννοια εάν η ικανοποίηση των επίδικων αξιώσεων αποζημίωσης πρέπει να επιδιωχθεί με αυτοτελή αγωγή (γνωστή ως αγωγή «stand-alone»), ήτοι χωρίς προηγούμενη αιτιολογημένη απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ή των εθνικών αρχών αναφορικά με τη φερόμενη παράβαση, έχουσα δεσμευτική ισχύ κατά την έννοια των εθνικών διατάξεων οι οποίες στηρίζονται στο άρθρο 9 της οδηγίας 2014/104/ΕΕ, όταν δεν υπάρχει άλλο ισοδύναμο μέσο, προβλεπόμενο από τον νόμο ή από σύμβαση, για τη συλλογική άσκηση αστικών αγωγών αποζημίωσης εξαιτίας των λόγων που ήδη αναφέρονται στο πρώτο ερώτημα και, ιδίως, σε περίπτωση που η παράβαση του άρθρου 101 ΣΛΕΕ δεν θα επέσυρε καμία απολύτως νομική συνέπεια, ούτε, δηλαδή, διά της επιβολής διοικητικών κυρώσεων (public enforcement), ούτε διά της ασκήσεως αγωγής ιδιωτικού δικαίου (private enforcement);

3)

Στην περίπτωση που η απάντηση είναι καταφατική τουλάχιστον στο ένα εκ των δύο ερωτημάτων, πρέπει οι αντίστοιχοι κανόνες της γερμανικής νομοθεσίας, εφόσον αποκλείεται ερμηνεία σύμφωνη προς το δίκαιο της Ένωσης, να παραμείνουν ανεφάρμοστοι, γεγονός το οποίο θα είχε ως επακόλουθο οι εκχωρήσεις υπό αυτό το πρίσμα να είναι σε κάθε περίπτωση έγκυρες και να καθίσταται δυνατή η αποτελεσματική άσκηση των δικαιωμάτων;