1.

Έχει το άρθρο 2 της οδηγίας 98/59/ΕΚ του Συμβουλίου, της 20ής Ιουλίου 1998, για προσέγγιση των νομοθεσιών των κρατών μελών που αφορούν τις ομαδικές απολύσεις (1), λαμβανομένης υπόψη της νομολογίας του ΔΕΕ που περιλαμβάνεται στην απόφαση της 10ης Σεπτεμβρίου 2009 (C-44/08 (2), EU:C:2009:533), την έννοια ότι οι υποχρεώσεις διαβουλεύσεως και κοινοποιήσεως, στις οποίες έγκειται η πρακτική αποτελεσματικότητα της οδηγίας, γεννώνται από τη στιγμή που η επιχείρηση, στο πλαίσιο διαδικασίας αναδιαρθρώσεως, σχεδιάζει τη λύση συμβάσεων εργασίας που ενδέχεται να υπερβαίνουν σε αριθμό το όριο των ομαδικών απολύσεων, ανεξαρτήτως του αν ο αριθμός των απολύσεων ή των λήξεων συμβάσεων εργασίας που εξομοιώνονται με απολύσεις υπολείπεται τελικά του κατώτατου αυτού ορίου, διότι μειώθηκε λόγω εργοδοτικών μέτρων που ελήφθησαν χωρίς προηγούμενη διαβούλευση με τους εκπροσώπους των εργαζομένων;

2.

Πρέπει να θεωρηθεί ότι το άρθρο 1, παράγραφος 1, τελευταίο εδάφιο, της οδηγίας 98/59/ΕΚ του Συμβουλίου, της 20ής Ιουλίου 1998, για προσέγγιση των νομοθεσιών των κρατών μελών που αφορούν τις ομαδικές απολύσεις, όταν προβλέπει ότι, «[γ]ια τον υπολογισμό του αριθμού των απολύσεων που προβλέπονται στο πρώτο εδάφιο, στοιχείο α), προς τις απολύσεις εξομοιώνονται όλες οι λήξεις της σύμβασης εργασίας που γίνονται με πρωτοβουλία του εργοδότη για έναν ή περισσότερους λόγους, οι οποίοι δεν έχουν σχέση με το πρόσωπο των εργαζομένων, υπό τον όρο ότι οι απολύσεις είναι τουλάχιστον πέντε», έχει την έννοια ότι σε συνθήκες κρίσεως στο πλαίσιο της οποίας προβλέπεται μείωση προσωπικού, συμπεριλαμβανομένων και απολύσεων, περιλαμβάνει και τις προτεινόμενες από την επιχείρηση αποχωρήσεις εργαζομένων, τις οποίες οι ίδιοι δεν επιδίωξαν, αλλά αποδέχθηκαν, μόλις έλαβαν την οριστική προσφορά για άμεση ενσωμάτωση σε άλλη επιχείρηση, δεδομένου ότι η εργοδότρια επιχείρηση ήταν αυτή που διαχειρίστηκε μαζί με την άλλη αυτή επιχείρηση τη δυνατότητα των εργαζομένων της να πραγματοποιήσουν συνεντεύξεις με σκοπό την ενδεχόμενη πρόσληψή τους;