Αναίρεση που άσκησε στις 17 Αυγούστου 2022 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (τρίτο πενταμελές τμήμα τμήμα) την 1η Ιουνίου 2022 στην υπόθεση T-481/17, Fundación Tatiana Pérez de Guzmán el Bueno και SFL κατά ΕΣΕ

(Υπόθεση C-551/22 P)

(2022/C 389/12)

Γλώσσα διαδικασίας: η ισπανική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσα: Ευρωπαϊκή Επιτροπή (εκπρόσωποι: L. Flynn, Δ. Τριανταφύλλου, A. Nijenhuis, P. Němečková και A. Steiblytė)

Αντίδικοι κατ’ αναίρεση: Fundación Tatiana Pérez de Guzmán el Bueno, Stiftung für Forschung und Lehre (SFL), Ενιαίο Συμβούλιο Εξυγίανσης (ΕΣΕ), Βασίλειο της Ισπανίας, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Banco Santander, S.A

Αιτήματα

Η αναιρεσείουσα ζητεί από το Δικαστήριο:

να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 1ης Ιουνίου 2022 στην υπόθεση Fundación Tatiana Pérez de Guzmán el Bueno και SFL — Stiftung für Forschung und Lehre (SFL) κατά Ενιαίου Συμβουλίου Εξυγίανσης (T-481/17, EU:T:2022:311), καθόσον το Γενικό Δικαστήριο έκρινε παραδεκτή την πρωτοδίκως ασκηθείσα προσφυγή ακυρώσεως·

2)	να κηρύξει απαράδεκτη την πρωτοδίκως ασκηθείσα προσφυγή ακυρώσεως στην υπόθεση T-481/17 και, κατά συνέπεια, να την απορρίψει στο σύνολό της· και

3)	να καταδικάσει την Fundación Tatiana Pérez de Guzmán el Bueno και την SFL, Stiftung für Forschung und Lehre (SFL) (προσφεύγουσες σε πρώτο βαθμό) στα δικαστικά έξοδα της Επιτροπής τόσο στο πλαίσιο της διαδικασίας ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου όσο και στο πλαίσιο της παρούσας διαδικασίας.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Η αναιρεσείουσα προβάλλει τρεις λόγους αναιρέσεως και υποστηρίζει ότι το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε στα ακόλουθα νομικά σφάλματα:

—	ερμήνευσε εσφαλμένα το άρθρο 263, παράγραφος 4, ΣΛΕΕ και το άρθρο 18, παράγραφος 7, του κανονισμού ΕΜΕ (1), όσον αφορά τον χαρακτηρισμό του καθεστώτος εξυγίανσης ως πράξης δεκτικής προσφυγής (πρώτος λόγος αναιρέσεως),

—	ερμήνευσε εσφαλμένα το άρθρο 263, παράγραφος 4, ΣΛΕΕ και προσέβαλε τα δικαιώματα άμυνας της Επιτροπής, όσον αφορά την παράλειψη άσκησης της προσφυγής ακυρώσεως κατά του οργάνου που εξέδωσε τη νομικώς δεσμευτική τελική πράξη (δεύτερος λόγος αναιρέσεως) και

—

η αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση περιέχει αντιφατική αιτιολογία καθόσον το Γενικό Δικαστήριο έκρινε παραδεκτή την προσφυγή ακυρώσεως κατά του προσβαλλόμενου καθεστώτος εξυγίανσης ενώ ταυτόχρονα διαπίστωσε ότι το εν λόγω καθεστώς εξυγίανσης τίθεται σε ισχύ και παράγει δεσμευτικά έννομα αποτελέσματα μόνο διά της αποφάσεως της Επιτροπής (τρίτος λόγος αναιρέσεως).

(1) Κανονισμός (ΕE) 806/2014 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 15ης Ιουλίου 2014, περί θεσπίσεως ενιαίων κανόνων και διαδικασίας για την εξυγίανση πιστωτικών ιδρυμάτων και ορισμένων επιχειρήσεων επενδύσεων στο πλαίσιο ενός Ενιαίου Μηχανισμού Εξυγίανσης και ενός Ενιαίου Ταμείου Εξυγίανσης και τροποποιήσεως του κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 1093/2010 (ΕΕ 2014, L 225, σ. 1).