1)

Έχουν, εν γένει, το σύστημα των πηγών του δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και, ειδικότερα, το άρθρο 288, τρίτο εδάφιο, ΣΛΕΕ, την έννοια ότι αντιτίθενται στη μη εφαρμογή από το εθνικό δικαστήριο, στο πλαίσιο διαφοράς μεταξύ ιδιωτών, διάταξης του εθνικού δικαίου η οποία αντίκειται σε συγκεκριμένη, σαφή και απαλλαγμένη αιρέσεων διάταξη οδηγίας μη μεταφερθείσας ή πλημμελώς μεταφερθείσας στο εσωτερικό δίκαιο, με αποτέλεσμα να επιβάλλεται πρόσθετη υποχρέωση σε ιδιώτη, εφόσον τούτο συνιστά, σύμφωνα με την εθνική έννομη τάξη (άρθρο 14, παράγραφος 4, του νομοθετικού διατάγματος 504/1995), προϋπόθεση ώστε ο τελευταίος να μπορέσει να ασκήσει τα δικαιώματα που του παρέχει η εν λόγω οδηγία κατά του κράτους;

2)

Έχει η αρχή της αποτελεσματικότητας την έννοια ότι αντιτίθεται σε εθνική ρύθμιση (άρθρο 14, παράγραφος 4, του νομοθετικού διατάγματος 504/1995), η οποία δεν παρέχει στον τελικό καταναλωτή τη δυνατότητα να ζητήσει την επιστροφή του αχρεωστήτως καταβληθέντος φόρου απευθείας από το κράτος, αλλά του παρέχει απλώς τη δυνατότητα να εναγάγει ενώπιον των πολιτικών δικαστηρίων προς αναζήτηση των αχρεωστήτως καταβληθέντων τον υποκείμενο στον φόρο, ο οποίος είναι ο μόνος που νομιμοποιείται να ζητήσει την επιστροφή από τις φορολογικές αρχές, οσάκις ο μόνος λόγος για τον παράνομο χαρακτήρα του φόρου –ήτοι η αντίθεσή του προς οδηγία [της Ένωσης]– δεν μπορεί να προβληθεί παρά μόνο στο πλαίσιο της σχέσης μεταξύ του υπόχρεου καταβολής και της φορολογικής αρχής, αλλά όχι στη σχέση μεταξύ του αρχικού και του τελικού καταναλωτή, εμποδίζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο, στην πράξη, την επιστροφή ή έχει την έννοια ότι, προκειμένου να διασφαλιστεί η τήρηση της ανωτέρω αρχής, πρέπει να αναγνωριστεί η άμεση νομιμοποίηση του τελικού καταναλωτή έναντι του Δημοσίου, σε περίπτωση κατά την οποία αποδεικνύεται αδύνατη ή υπερβολικά δυσχερής η επιστροφή του αχρεωστήτως καταβληθέντος φόρου εκ μέρους του παρόχου;