Προσφυγή-Αγωγή της 22ας Οκτωβρίου 2021 — AL κατά Επιτροπής και OLAF

(Υπόθεση T-692/21)

(2022/C 37/51)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Προσφεύγων-ενάγων: AL (εκπρόσωπος: R. Rata, δικηγόρος)

Καθών-Εναγόμενοι: Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Καταπολέμησης της Απάτης

Αιτήματα

Ο προσφεύγων-ενάγων ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

—	να ακυρώσει (i) την απόφαση OCM (2021)22007 της OLAF της 22ας Ιουλίου 2021· (ii) την απόφαση OCM (2021)22008 της OLAF της 22ας Ιουλίου 2021· (iii) την απόφαση (2021)20233749 της Επιτροπής της 22ας Μαρτίου 2021 και (iv) την απόφαση (2021)1610971 της Επιτροπής της 3ης Mαρτίου 2021·

—

να υποχρεώσει τους καθών-εναγομένους να καταβάλουν (i) 1 127,66 ευρώ τα οποία παρακρατήθηκαν, ελλείψει οποιασδήποτε ατομικής διοικητικής αποφάσεως του Γραφείου Διαχείρισης και Εκκαθάρισης των Ατομικών Δικαιωμάτων (PMO) όσον αφορά την ανάκτηση των χρημάτων· (ii) 9 250,05 ευρώ τα οποία παρακρατήθηκαν για τους μήνες Μάιο, Ιούνιο, Ιούλιο και Αύγουστο του 2021 (iii) 1 ευρώ ex aequo et bono ως χρηματική ικανοποίηση για την ηθική βλάβη που υπέστη ο προσφεύγων-ενάγων συνεπεία της παράνομης διεξαγωγής της αριθ. OF/2016/0928/A1 έρευνας της OLAF, η οποία τελικώς οδήγησε στην απομάκρυνσή του από τη θέση του·

—	να υποχρεώσει τους καθών-εναγομένους να φέρουν τα δικαστικά τους έξοδα και να τους καταδικάσει στα δικαστικά έξοδα του προσφεύγοντος-ενάγοντος.

Λόγοι και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της προσφυγής-αγωγής ο προσφεύγων-ενάγων προβάλλει τρεις λόγους.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται από την OLAF του άρθρου 90, παράγραφος 2, και 90α του Κανονισμού υπηρεσιακής κατάστασης των υπαλλήλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (στο εξής: ΚΥΚ), λόγω της απορρίψεως της διοικητικής ενστάσεως που υπέβαλε ο προσφεύγων-ενάγων στις 23 Μαρτίου 2021 ως απαράδεκτης, η οποία βασίστηκε σε πάγια νομολογία κατά την οποία το τελικό πόρισμα της OLAF και οι συστάσεις της δεν συνιστούν πράξεις παράγουσες έννομες συνέπειες.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται παράβαση από την OLAF των άρθρων 90, παράγραφος 2 και 90α του ΚΥΚ, λόγω της απορρίψεως της διοικητικής ενστάσεως που υπέβαλε ο προσφεύγων-ενάγων στις 23 Απριλίου 2021 ως απαράδεκτης. Ο προσφεύγων-ενάγων υποστηρίζει ότι η διοικητική του ένσταση θα έπρεπε να είχε κριθεί ως παραδεκτή από την OLAF, διότι η OLAF αποτελεί υπηρεσία της Επιτροπής και επομένως τμήμα της, και όφειλε να είχε εξετάσει την διοικητική του ένσταση.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται παράβαση από την Επιτροπή του άρθρου 90, παράγραφος 2, του ΚΥΚ καθόσον το εν λόγω θεσμικό όργανο εξέδωσε σιωπηρή απορριπτική απόφαση της διοικητικής ενστάσεως που υπέβαλε ο προσφεύγων-ενάγων κατά της ARES(2021)2023374 αποφάσεως της Επιτροπής της 22ας Μαρτίου 2021, με την οποία επιβεβαιώθηκε η απόφαση ARES(2021)1610971 της Επιτροπής της 3ης Mαρτίου 2021.