1)

Το άρθρο 5 της οδηγίας 93/13/EOK του Συμβουλίου της 5ης Απριλίου 1993 σχετικά με τις καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων που συνάπτονται με καταναλωτές, και η απαίτηση διαφάνειας των συμβατικών ρητρών, στο πλαίσιο ενυπόθηκου δανείου, έχουν την έννοια ότι δεν αντιτίθενται σε εθνική νομοθεσία και σε εθνική νομολογία οι οποίες απαλλάσσουν τον επαγγελματία από την υποχρέωση παροχής πληροφοριών στον καταναλωτή, κατά τη σύναψη συμβάσεως ενυπόθηκου δανείου, ως προς την προηγούμενη εξέλιξη του δείκτη αναφοράς, τουλάχιστον ως προς τα δύο τελευταία έτη, βάσει συγκρίσεως σε σχέση με έναν τουλάχιστον άλλον δείκτη όπως ο δείκτης Euribor, υπό την προϋπόθεση ότι η εν λόγω εθνική νομοθεσία και η εν λόγω εθνική νομολογία παρέχουν τη δυνατότητα στο εθνικό δικαστήριο να ελέγξει εντούτοις ότι, λαμβανομένων υπόψη των πληροφοριακών στοιχείων τα οποία είναι δημοσίως διαθέσιμα και προσβάσιμα καθώς και των πληροφοριών οι οποίες λαμβάνονται, κατά περίπτωση, από τον επαγγελματία, ο μέσος καταναλωτής που έχει τη συνήθη πληροφόρηση και είναι ευλόγως προσεκτικός και ενημερωμένος, είχε τη δυνατότητα να κατανοήσει τη συγκεκριμένη λειτουργία του τρόπου υπολογισμού του δείκτη αναφοράς και, συνεπώς, να αξιολογήσει, βάσει σαφών και κατανοητών κριτηρίων, τις δυνητικά σημαντικές οικονομικές συνέπειες μιας τέτοιας ρήτρας για τις χρηματοπιστωτικές του υποχρεώσεις.

2)

Το άρθρο 3, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13 έχει την έννοια ότι αντιτίθεται σε εθνική νομοθεσία και σε εθνική νομολογία κατά τις οποίες η έλλειψη καλής πίστεως του επαγγελματία αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για οποιονδήποτε έλεγχο του περιεχομένου μη διαφανούς ρήτρας συμβάσεως συναφθείσας με τον καταναλωτή. Εναπόκειται στο αιτούν δικαστήριο να κρίνει εάν, λαμβανομένου υπόψη του συνόλου των σχετικών περιστάσεων της διαφοράς της κύριας δίκης, ο επαγγελματίας πρέπει να θεωρείται ότι ενήργησε με καλή πίστη, επιλέγοντας δείκτη προβλεπόμενο από τον νόμο, και εάν η ρήτρα η οποία περιλαμβάνει έναν τέτοιον δείκτη δύναται να δημιουργήσει σημαντική ανισορροπία εις βάρος του καταναλωτή μεταξύ των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων των συμβαλλομένων που απορρέουν από τη σύμβαση.

3)

Το άρθρο 6, παράγραφος 1, και το άρθρο 7, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13 έχουν την έννοια ότι παρέχουν τη δυνατότητα στο εθνικό δικαστήριο, σε περίπτωση ακυρότητας καταχρηστικής συμβατικής ρήτρας που ορίζει δείκτη αναφοράς για τον υπολογισμό του κυμαινόμενου επιτοκίου δανείου, να αντικαταστήσει τον συγκεκριμένο δείκτη αναφοράς με δείκτη προβλεπόμενο στον νόμο, ο οποίος είναι εφαρμοστέος ελλείψει αντίθετης συμφωνίας των συμβαλλομένων, όταν οι δύο αυτοί δείκτες παράγουν τα ίδια αποτελέσματα, εφόσον τηρούνται οι προϋποθέσεις οι οποίες προβλέπονται στη σκέψη 67 της αποφάσεως της 3ης Μαρτίου 2020, Gómez del Moral Guasch (C-125/18, EU:C:2020:138).

4)

Το δέκατο έκτο ερώτημα του Juzgado de Primera Instancia no 2 de Ibiza (πρωτοδικείου υπ’ αριθ. 2 της Ιμπίθα, Ισπανία) είναι προδήλως απαράδεκτο.