1)

Το άρθρο 4, παράγραφος 2, της οδηγίας 93/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 5ης Απριλίου 1993, σχετικά με τις καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων που συνάπτονται με καταναλωτές

έχει την έννοια ότι:

αντιτίθεται σε νομολογία εθνικού δικαστηρίου η οποία, λαμβανομένης υπόψη εθνικής νομοθεσίας που προβλέπει ότι η προμήθεια για τα έξοδα φακέλου συνιστά αμοιβή για τις υπηρεσίες που σχετίζονται με τη μελέτη, τη χορήγηση ή τη διαχείριση ενυπόθηκου δανείου ή ενυπόθηκης πιστώσεως ή άλλων παρεμφερών υπηρεσιών, θεωρεί ότι η ρήτρα η οποία προβλέπει τέτοια προμήθεια εμπίπτει στο «κύριο αντικείμενο της συμβάσεως» κατά την έννοια της ανωτέρω διατάξεως, λόγω του ότι αποτελεί ένα από τα βασικά στοιχεία της τιμής.

2)

Το άρθρο 5 της οδηγίας 93/13

έχει την έννοια ότι:

προκειμένου να εκτιμηθεί κατά πόσον είναι σαφής και κατανοητή μια ρήτρα συμβάσεως ενυπόθηκου δανείου ή ενυπόθηκης πιστώσεως που προβλέπει την καταβολή από τον δανειολήπτη προμήθειας για τα έξοδα φακέλου, ο αρμόδιος δικαστής οφείλει να εξακριβώσει, υπό το πρίσμα του συνόλου των κρίσιμων πραγματικών περιστατικών, ότι ο δανειολήπτης ήταν σε θέση να αξιολογήσει τις οικονομικές συνέπειες που απορρέουν για τον ίδιο από την επίμαχη σύμβαση, να κατανοήσει τη φύση των υπηρεσιών που παρέχονται ως αντιπαροχή των εξόδων που προβλέπει η επίμαχη ρήτρα και να επαληθεύσει ότι δεν υπάρχει αλληλεπικάλυψη μεταξύ των διαφόρων εξόδων που προβλέπει η σύμβαση ή μεταξύ των υπηρεσιών που καλύπτονται από τα έξοδα αυτά.

3)

Το άρθρο 3, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13

έχει την έννοια ότι:

δεν αντιτίθεται σε νομολογία εθνικού δικαστηρίου κατά την οποία συμβατική ρήτρα που προβλέπει, σύμφωνα με τη σχετική εθνική νομοθεσία, την εκ μέρους του δανειολήπτη καταβολή προμήθειας για τα έξοδα φακέλου, η οποία αποτελεί αμοιβή για τις υπηρεσίες που σχετίζονται με τη μελέτη, την κατάρτιση και την εξατομικευμένη επεξεργασία αιτήσεως χορηγήσεως ενυπόθηκου δανείου ή ενυπόθηκης πιστώσεως, ενδέχεται, αναλόγως της περιπτώσεως, να μη δημιουργεί σημαντική ανισορροπία εις βάρος του καταναλωτή μεταξύ των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων που απορρέουν από τη σύμβαση, υπό την προϋπόθεση ότι η τυχόν ύπαρξη τέτοιας ανισορροπίας θα αποτελέσει αντικείμενο πραγματικού ελέγχου από τον αρμόδιο δικαστή, σύμφωνα με τα κριτήρια που έχει θέσει η νομολογία του Δικαστηρίου.