1)

Το άρθρο 3, παράγραφος 1, στοιχείο α', σε συνδυασμό με τα άρθρα 6 και 7 του κανονισμού (ΕΚ) 261/2004 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 11ης Φεβρουαρίου 2004, για τη θέσπιση κοινών κανόνων αποζημίωσης των επιβατών αεροπορικών μεταφορών και παροχής βοήθειας σε αυτούς σε περίπτωση άρνησης επιβίβασης και ματαίωσης ή μεγάλης καθυστέρησης της πτήσης και για την κατάργηση του κανονισμού (ΕΟΚ) αριθ. 295/91, πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι επιβάτης μιας πτήσης με ανταπόκριση, που περιλαμβάνει δύο σκέλη και για την οποία έχει γίνει ενιαία κράτηση σε κοινοτικό αερομεταφορέα, με σημείο αναχώρησης αερολιμένα ευρισκόμενο στο έδαφος κράτους μέλους και με προορισμό αερολιμένα ευρισκόμενο σε τρίτη χώρα περιλαμβανομένης ενδιάμεσης στάσης σε έτερο αερολιμένα της εν λόγω τρίτης χώρας, δικαιούται αποζημίωση από τον αερομεταφορέα τρίτης χώρας ο οποίος εκτέλεσε εξ ολοκλήρου την εν λόγω πτήση για λογαριασμό του κοινοτικού αερομεταφορέα, σε περίπτωση που ο επιβάτης φθάνει στον τελικό προορισμό του με καθυστέρηση άνω των τριών ωρών η οποία επήλθε κατά το δεύτερο σκέλος της εν λόγω πτήσης.

2)

Από την εξέταση του δευτέρου προδικαστικού ερωτήματος δεν προέκυψε κανένα στοιχείο ικανό να θίξει το κύρος του κανονισμού 261/2004 υπό το πρίσμα της αρχής του εθιμικού διεθνούς δικαίου κατά την οποία κάθε κράτος έχει πλήρη και αποκλειστική κυριαρχία στον εναέριο χώρο του.