—

να ακυρώσει την απόφαση (ΚΕΠΠΑ) 2016/850 του Συμβουλίου, της 27ης Μαΐου 2016, για την τροποποίηση της απόφασης 2013/255/ΚΕΠΠΑ σχετικά με περιοριστικά μέτρα κατά της Συρίας·

—

να ακυρώσει τον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 2016/840 του Συμβουλίου, της 27ης Μαΐου 2016, για την εφαρμογή του κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 36/2012 σχετικά με περιοριστικά μέτρα λόγω της κατάστασης στη Συρία·

—

να ακυρώσει την απόφαση (ΚΕΠΠΑ) 2017/917 του Συμβουλίου, της 29ης Μαΐου 2017, για την τροποποίηση της απόφασης 2013/255/ΚΕΠΠΑ σχετικά με περιοριστικά μέτρα κατά της Συρίας·

—

να ακυρώσει τον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 2017/907 του Συμβουλίου, της 29ης Μαΐου 2017, για την εφαρμογή του κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 36/2012 σχετικά με περιοριστικά μέτρα λόγω της κατάστασης στη Συρία·

—

να ακυρώσει την εκτελεστική απόφαση (ΚΕΠΠΑ) 2017/1245 του Συμβουλίου, της 10ης Ιουλίου 2017, για την εφαρμογή της απόφασης 2013/255/ΚΕΠΠΑ σχετικά με περιοριστικά μέτρα κατά της Συρίας·

—

να ακυρώσει τον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 2017/1241 του Συμβουλίου, της 10ης Ιουλίου 2017, για την εφαρμογή του κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 36/2012 σχετικά με περιοριστικά μέτρα λόγω της κατάστασης στη Συρία·

—

να ακυρώσει την απόφαση (ΚΕΠΠΑ) 2018/778 του Συμβουλίου, της 28ης Μαΐου 2018, για την τροποποίηση της απόφασης 2013/255/ΚΕΠΠΑ σχετικά με περιοριστικά μέτρα λόγω της κατάστασης στη Συρία·

—

να ακυρώσει τον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 2018/774 του Συμβουλίου, της 28ης Μαΐου 2018, για την εφαρμογή του κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 36/2012 σχετικά με περιοριστικά μέτρα λόγω της κατάστασης στη Συρία·

—

να ακυρώσει την απόφαση (ΚΕΠΠΑ) 2019/806 του Συμβουλίου, της 17ης Μαΐου 2019, για την τροποποίηση της απόφασης 2013/255/ΚΕΠΠΑ σχετικά με περιοριστικά μέτρα κατά της Συρίας·

—

να ακυρώσει τον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 2019/798 του Συμβουλίου, της 17ης Μαΐου 2019, για την εφαρμογή του κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 36/2012 σχετικά με περιοριστικά μέτρα λόγω της κατάστασης στη Συρία·

—

κατά συνέπεια,

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται παράβαση της απορρέουσας από το άρθρο 296, δεύτερο εδάφιο, ΣΛΕΕ υποχρέωσης αιτιολογήσεως. Ο προσφεύγων-ενάγων προσάπτει στο Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι περιορίστηκε σε γενικές και αόριστες διατυπώσεις χωρίς να αναφέρει, συγκεκριμένα και ειδικά, τους λόγους για τους οποίους εκτιμά, στο πλαίσιο της διακριτικής του ευχέρειας, ότι πρέπει να επιβληθούν τα επίμαχα περιοριστικά μέτρα στον προσφεύγοντα-ενάγοντα. Ως εκ τούτου, όπως υποστηρίζει ο προσφεύγων-ενάγων, το Συμβούλιο δεν παρέθεσε κανένα συγκεκριμένο και αντικειμενικό στοιχείο δυνάμενο να προσαφθεί σε αυτόν και να δικαιολογήσει τα επίμαχα μέτρα.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας κατά την προσβολή θεμελιωδών δικαιωμάτων. Ο προσφεύγων-ενάγων υποστηρίζει ότι το επίδικο μέτρο πρέπει να ακυρωθεί, καθόσον είναι δυσανάλογο προς τον δηλωθέντα σκοπό και αποτελεί υπέρμετρη επέμβαση στην επιχειρηματική ελευθερία και στο δικαίωμα ιδιοκτησίας που κατοχυρώνονται, αντίστοιχα, στα άρθρα 16 και 17 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η δυσαναλογία προκύπτει, κατά τον προσφεύγοντα-ενάγοντα, λόγω του ότι το μέτρο αφορά κάθε σημαντική οικονομική δραστηριότητα, χωρίς κανένα άλλο κριτήριο.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται πρόδηλο σφάλμα εκτιμήσεως και έλλειψη προσκόμισης αποδείξεων. Κατά πάγια νομολογία, η αποτελεσματικότητα του δικαστικού ελέγχου, τον οποίο εγγυάται το άρθρο 47 του Χάρτη, επιβάλλει, μεταξύ άλλων, στο πλαίσιο του ελέγχου νομιμότητας των λόγων στους οποίους στηρίζεται απόφαση περί καταχωρίσεως ή διατηρήσεως του ονόματος συγκεκριμένου προσώπου στον κατάλογο των προσώπων εις βάρος των οποίων επιβάλλονται κυρώσεις, να διακριβώνει το δικαιοδοτικό όργανο της Ένωσης ότι η απόφαση αυτή στηρίζεται σε αρκούντως βάσιμα πραγματικά στοιχεία. Κατά τον προσφεύγοντα-ενάγοντα, οι ισχυρισμοί του Συμβουλίου τόσο σχετικά με τους «στενούς δεσμούς με το καθεστώς» όσο και εκείνοι που του αποδίδουν υποτιθέμενο ρόλο μεσάζοντος, στο πλαίσιο των πετρελαϊκών συναλλαγών μεταξύ του καθεστώτος και του ISIL, πρέπει να απορριφθούν οριστικά, διότι, όπως υποστηρίζει ο προσφεύγων-ενάγων, είναι πλήρως αθεμελίωτοι και στερούνται οποιασδήποτε πραγματικής βάσης.

4.

Με τον τέταρτο λόγο, σχετικά με το αίτημα επιδίκασης χρηματικής ικανοποίησης, προβάλλεται ότι η απόδοση στον προσφεύγοντα-ενάγοντα ορισμένων σοβαρών μη αποδεδειγμένων γεγονότων θέτει τον ίδιο και την οικογένειά του σε κίνδυνο, στοιχείο που αποτελεί ένδειξη για τη σημασία της ηθικής βλάβης που έχει υποστεί και το οποίο δικαιολογεί το αίτημά του για επιδίκαση χρηματικής ικανοποίησης.