Προσφυγή της 29ης Ιανουαρίου 2019 — Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατά Ιταλικής Δημοκρατίας

(Υπόθεση C-63/19)

(2019/C 112/41)

Γλώσσα διαδικασίας: η ιταλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Ευρωπαϊκή Επιτροπή (εκπρόσωποι: R. Lyal, F. Tomat)

Καθής: Ιταλική Δημοκρατία

Αιτήματα

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Δικαστήριο:

—

να διαπιστώσει ότι η Ιταλική Δημοκρατία, με την εφαρμογή μειώσεως στους συντελεστές των ειδικών φόρων καταναλώσεως, δυνάμει της περιφερειακής νομοθεσίας την οποία θέσπισε η περιφέρεια Friuli Venezia Giulia, με την οποία εισάγεται σύστημα διανομής για τη βενζίνη και το πετρέλαιο ντίζελ που χρησιμοποιούνται ως καύσιμα κινήσεως, σχετικά με την πώληση των εν λόγω προϊόντων σε κατοίκους της περιφέρειας Friuli Venezia Giulia, παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από τα άρθρα 4 και 19 της οδηγίας 2003/96/ΕΚ του Συμβουλίου, της 27ης Οκτωβρίου 2003, σχετικά με την αναδιάρθρωση του κοινοτικού πλαισίου φορολογίας των ενεργειακών προϊόντων και της ηλεκτρικής ενέργειας (1)·

—	να καταδικάσει την Ιταλική Δημοκρατία στα δικαστικά έξοδα.

Ισχυρισμοί και κύρια επιχειρήματα

Με την περιφερειακή νομοθεσία την οποία θέσπισε η περιφέρεια Friuli-Venezia Giulia εισήχθη ένα σύστημα διανομής βενζίνης και πετρελαίου ντίζελ που χρησιμοποιούνται ως καύσιμα κινήσεως, σχετικά με την πώληση αυτών των προϊόντων σε κατοίκους της περιφέρειας Friuli Venezia Giulia. Στο συγκεκριμένο σύστημα προβλέπεται κατ’ ουσία ότι, κατά την αγορά βενζίνης σε πρατήρια καυσίμων, οι επιχειρηματίες των πρατηρίων καταβάλλουν ένα καθορισμένο ποσό (ανά λίτρο), μειώνοντας το οφειλόμενο τίμημα του καυσίμου. Η περιφερειακή διοίκηση επιστρέφει στους επιχειρηματίες πρατηρίων καυσίμων το καταβληθέν ποσό επί των αγορών καυσίμων που πραγματοποίησαν οι δικαιούχοι.

Σύμφωνα με το σύστημα που εισάγει η οδηγία 2003/96/ΕΚ, με την οποία αναδιαρθρώθηκε το κοινοτικό πλαίσιο φορολογίας των ενεργειακών προϊόντων και της ηλεκτρικής ενέργειας, απαιτείται η επιβολή ενιαίου επιπέδου φορολογίας στο σύνολο του εδάφους κάθε κράτους μέλους, ανά προϊόν και ανά χρήση. Αυτή η αρχή προκύπτει από τη ratio της οδηγίας και ιδίως από τις αιτιολογικές σκέψεις 5 και 15 της οδηγίας, καθώς και από το γράμμα των διατάξεων της ίδιας οδηγίας και τη συστηματική ερμηνεία του συνόλου των εν λόγω διατάξεων. Η αρχή σύμφωνα με την οποία κάθε κράτος μέλος πρέπει να προβλέπει κοινό επίπεδο φορολογίας για κάθε προϊόν και για κάθε χρήση μπορεί να επιδέχεται παρεκκλίσεις μόνο στις περιπτώσεις οι οποίες προβλέπονται ρητά από την ίδια οδηγία. Η οδηγία 2003/96 περιλαμβάνει ορισμένες διατάξεις οι οποίες επιτρέπουν στα κράτη μέλη να παρέχουν μειώσεις, φορολογικές απαλλαγές ή διαφοροποιήσεις στο επίπεδο φορολογίας για ορισμένα προϊόντα και για ορισμένες χρήσεις. Πρόκειται συγκεκριμένα για τις διατάξεις των άρθρων 5, 7, 15, 16 και 17, όπως και για τις διατάξεις των άρθρων 18 και 19 της οδηγίας. Αυτές οι μειώσεις, φορολογικές απαλλαγές ή διαφοροποιήσεις μπορούν να εφαρμοστούν στα κράτη μέλη σύμφωνα με τους λεπτομερείς κανόνες τους οποίους προβλέπει το άρθρο 6 της οδηγίας. Η συγκεκριμένη διάταξη προβλέπει ότι τα κράτη μέλη μπορούν να παρέχουν απαλλαγές ή μειώσεις του επιπέδου φορολογίας άμεσα ή με την εφαρμογή διαφοροποιημένου φορολογικού συντελεστή ή με την επιστροφή του συνόλου ή μέρους του φόρου που καταβλήθηκε.

Κατά την Επιτροπή, από την υπό κρίση υπόθεση συνάγεται μείωση των συντελεστών ειδικών φόρων καταναλώσεως που επιβάλλονται στα καύσιμα κινήσεως, η οποία δεν προβλέπεται από την οδηγία 2003/96/ΕΚ σχετικά με τη φορολογία των ενεργειακών προϊόντων και της ηλεκτρικής ενέργειας.

Η Επιτροπή εκτιμά επομένως ότι στην προκειμένη περίπτωση, η Ιταλική Δημοκρατία παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από τα άρθρα 4 και 19 της οδηγίας 2003/96/ΕΚ του Συμβουλίου, της 27ης Οκτωβρίου 2003, σχετικά με την αναδιάρθρωση του κοινοτικού πλαισίου φορολογίας των ενεργειακών προϊόντων και της ηλεκτρικής ενέργειας.

---

(1)  ΕΕ 2003, L 283, σ. 51.