|
29.11.2021 |
EL |
Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης |
C 481/10 |
Απόφαση του Δικαστηρίου (τέταρτο τμήμα) της 6ης Οκτωβρίου 2021 [αίτηση του Curtea de Apel Constanţa (Ρουμανία) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — TS, UT, VU κατά Casa Naţională de Asigurări de Sănătate, Casa de Asigurări de Sănătate Constanţa
(Υπόθεση C-538/19) (1)
(Προδικαστική παραπομπή - Κοινωνική ασφάλιση - Ασφάλιση υγείας - Κανονισμός (ΕΚ) 883/2004 - Άρθρο 20, παράγραφοι 1 και 2 - Ιατρική περίθαλψη παρεχόμενη εντός κράτους μέλους διαφορετικού από εκείνο της κατοικίας του ασφαλισμένου - Προηγούμενη έγκριση - Προϋποθέσεις - Απαίτηση έκθεσης καταρτισθείσας από ιατρό του εθνικού δημοσίου συστήματος ασφάλισης υγείας που συνταγογραφεί θεραπεία - Συνταγή η οποία εκδίδεται, εν είδει δεύτερης ιατρικής γνώμης, σε κράτος μέλος διαφορετικό από εκείνο της κατοικίας του ασφαλισμένου και αφορά εναλλακτική θεραπεία που παρουσιάζει το πλεονέκτημα ότι δεν προκαλεί αναπηρία - Επιστροφή στο ακέραιο των ιατρικών εξόδων που αφορούν την εν λόγω εναλλακτική θεραπεία - Ελεύθερη παροχή υπηρεσιών - Άρθρο 56 ΣΛΕΕ)
(2021/C 481/13)
Γλώσσα διαδικασίας: η ρουμανική
Αιτούν δικαστήριο
Curtea de Apel Constanţa
Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης
TS, UT, VU
κατά
Casa Naţională de Asigurări de Sănătate, Casa de Asigurări de Sănătate Constanţa
Διατακτικό
Το άρθρο 20 του κανονισμού (ΕΚ) 883/2004 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 29ης Απριλίου 2004, για το συντονισμό των συστημάτων κοινωνικής ασφάλειας, όπως τροποποιήθηκε με τον κανονισμό (ΕΚ) 988/2009 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 16ης Σεπτεμβρίου 2009, σε συνδυασμό με το άρθρο 56 ΣΛΕΕ, έχει την έννοια ότι ο ασφαλισμένος ο οποίος υποβλήθηκε, σε κράτος μέλος διαφορετικό από εκείνο της κατοικίας του, σε θεραπεία περιλαμβανόμενη στις παροχές που προβλέπονται από τη νομοθεσία του κράτους μέλους κατοικίας, δικαιούται να του επιστραφούν στο ακέραιο τα έξοδα της θεραπείας αυτής, υπό τις προϋποθέσεις που προβλέπει ο ως άνω κανονισμός, όταν ο ενδιαφερόμενος δεν μπόρεσε να λάβει έγκριση από τον αρμόδιο φορέα, σύμφωνα με το άρθρο 20, παράγραφος 1, του εν λόγω κανονισμού, για τον λόγο ότι, μολονότι η διάγνωση και η ανάγκη επείγουσας υποβολής σε θεραπεία επιβεβαιώθηκαν από ιατρό υπαγόμενο στο σύστημα ασφάλισης υγείας του κράτους μέλους κατοικίας του, ο ιατρός αυτός του συνταγογράφησε διαφορετική θεραπεία από εκείνη την οποία επέλεξε το πρόσωπο αυτό σύμφωνα με δεύτερη ιατρική γνωμάτευση εκδοθείσα από ιατρό άλλου κράτους μέλους, θεραπεία η οποία, αντιθέτως προς την πρώτη, δεν προκαλούσε αναπηρία.