—

να ακυρώσει στο σύνολό της ή εν μέρει την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής της 21ης Μαρτίου 2018 σχετικά με διαδικασία βάσει του άρθρου 101 ΣΛΕΕ και του άρθρου 53 της Συμφωνίας ΕΟΧ (AT.40136 — Πυκνωτές)·

—

επικουρικώς, να ακυρώσει το άρθρο 2, στοιχείο ζ', της αποφάσεως της Ευρωπαϊκής Επιτροπής της 21ης Μαρτίου 2018·

—

επικουρικώς, να μειώσει το πρόστιμο που επιβλήθηκε στην προσφεύγουσα με το άρθρο 2, στοιχείο ζ', της αποφάσεως της Ευρωπαϊκής Επιτροπής της 21ης Μαρτίου 2018, ασκώντας την πλήρη δικαιοδοσία του σύμφωνα με το άρθρο 261 ΣΛΕΕ και το άρθρο 31 του κανονισμού 1/2003 ( 1 )·

—

να καταδικάσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται προσβολή του δικαιώματος ακροάσεως και παράβαση του άρθρου 41 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων.

Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η Επιτροπή προσέβαλε το δικαίωμά της ακροάσεως καθόσον δεν της επέτρεψε την πρόσβαση σε όλα τα έγγραφα της υποθέσεως στα οποία παραπέμπει με την προσβαλλόμενη απόφαση, δεν παρέσχε όλα τα δυνητικώς απαλλακτικά αποδεικτικά στοιχεία, δεν εξέδωσε συμπληρωματική ανακοίνωση αιτιάσεων αντί για επιστολή πραγματικών περιστατικών προκειμένου να θεραπεύσει τις ελλείψεις της αρχικής ανακοινώσεως αιτιάσεων, και δεν παρέσχε επαρκή πρόσβαση στα πρακτικά των συναντήσεων με τα άλλα μέρη.

2.

Με τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή δεν προσκόμισε ακριβή και συγκλίνοντα αποδεικτικά στοιχεία περί παραβάσεως με επιπτώσεις στον ΕΟΧ καθ’ όλη τη διάρκεια της προβαλλομένης παραβάσεως.

Επιπλέον, η Επιτροπή δεν προσκόμισε ακριβή και συγκλίνοντα αποδεικτικά στοιχεία περί παραβάσεως με επιπτώσεις στον ΕΟΧ καθ’ όλη τη διάρκεια της προβαλλομένης παραβάσεως και ειδικότερα αποδεικτικά στοιχεία σχετικά με τις συναντήσεις της ECC (1998-2003) και με τις λοιπές τριμερείς και πολυμερείς συναντήσεις και τις επιπτώσεις τους στον ΕΟΧ κατά τη διάρκεια των ετών 2009-2012.

3.

Με τον τρίτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται έλλειψη επαρκών αποδείξεων περί ενιαίας και διαρκούς παραβάσεως.

Κατά την προσφεύγουσα, η Επιτροπή δεν απέδειξε την ύπαρξη ενιαίας και διαρκούς παραβάσεως που να καλύπτει όλα τα είδη των προβαλλόμενων συναντήσεων σχετικά με το σύνολο των ηλεκτρολυτικών πυκνωτών αλουμινίου και τανταλίου για διάστημα δεκατεσσάρων ετών και με επιπτώσεις στον ΕΟΧ, στο μέτρο που δεν προσδιόρισε επαρκώς κατά νόμον ένα συνολικό σχέδιο το οποίο να επιδιώκει έναν ενιαίο και αντίθετο προς τους κανόνες του ανταγωνισμού οικονομικό σκοπό, ούτε απέδειξε ότι υφίστατο πρόσθετος σύνδεσμος μεταξύ των διάφορων συναντήσεων.

4.

Με τον τέταρτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι δεν υφίστατο παράβαση εξ αντικειμένου.

Η Επιτροπή δεν απέδειξε ότι η αντίθετη προς τους κανόνες του ανταγωνισμού συμπεριφορά συνιστούσε παράβαση εξ αντικειμένου, στο μέτρο που οι υποτιθέμενες ανταλλαγές σχετικά με τη μελλοντική τιμή και τις πληροφορίες για τις παραδόσεις, κατά τις συναντήσεις και τις επαφές που αφορούσαν τις πωλήσεις εντός του ΕΟΧ, ήταν σποραδικές και πολύ περιορισμένης εκτάσεως.

5.

Με τον πέμπτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται έλλειψη αρμοδιότητας της Επιτροπής.

Η Επιτροπή εσφαλμένα υποστήριξε ότι ήταν αρμόδια για την προβαλλόμενη παράβαση, διότι δεν προσκόμισε επαρκή αποδεικτικά στοιχεία που να συνδέουν την προβαλλόμενη παράβαση με τον ΕΟΧ. Η Επιτροπή δεν έλαβε υπόψη τα αποδεικτικά στοιχεία σύμφωνα με τα οποία, κατ’ ουσίαν, ουδεμία από τις διμερείς και τριμερείς επαφές είχαν οποιαδήποτε επίπτωση επί των πωλήσεων εντός του ΕΟΧ, δεδομένου ότι οι επαφές αυτές ήταν επικεντρωμένες σε μη ευρωπαίους πελάτες. Η Επιτροπή δεν απέδειξε τους ισχυρισμούς της ότι οι Ιάπωνες κατασκευαστές πυκνωτών συμμετείχαν στις συναντήσεις με σκοπό να περιορίσουν τον ανταγωνισμό εντός του ΕΟΧ.

6.

Με τον έκτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται παράβαση του άρθρου 23, παράγραφοι 2 και 3, του κανονισμού 1/2003 και των κατευθυντηρίων γραμμών της Επιτροπής για τη μέθοδο υπολογισμού των προστίμων ( 2 ), καθώς και παραβίαση των θεμελιωδών αρχών σχετικά με τον καθορισμό προστίμων, συγκεκριμένα των αρχών της ίσης μεταχειρίσεως και της αναλογικότητας.

Τέλος, η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η Επιτροπή παρέβη το άρθρο 23, παράγραφοι 2 και 3, του κανονισμού 1/2003 και τις κατευθυντήριες γραμμές της για τη μέθοδο υπολογισμού των προστίμων, καθώς και ότι παραβίασε τις θεμελιώδεις αρχές σχετικά με τον καθορισμό των προστίμων και συγκεκριμένα τις αρχές της ίσης μεταχειρίσεως και της αναλογικότητας, καθόσον έλαβε υπόψη δυσανάλογη αξία πωλήσεων, ενώ παρέλειψε να λάβει υπόψη τους περιορισμένους δεσμούς της προβαλλόμενης παραβάσεως με τον ΕΟΧ.