Αναίρεση που άσκησε στις 2 Μαρτίου 2018 ο CJ κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (πρώτο τμήμα) στις 13 Δεκεμβρίου 2017 στην υπόθεση T-692/16, CJ κατά Ευρωπαϊκού Κέντρου Πρόληψης και Ελέγχου των Νόσων (ECDC)

(Υπόθεση C-170/18 P)

(2018/C 301/17)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Αναιρεσείων: CJ (εκπρόσωπος: Β. Κόλιας, δικηγόρος)

Αντίδικος κατ’ αναίρεση: Ευρωπαϊκό Κέντρο Πρόληψης και Ελέγχου των Νόσων (ECDC)

Αιτήματα

Ο αναιρεσείων ζητεί από το Δικαστήριο:

—	να αναιρέσει στο σύνολό της την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 13ης Δεκεμβρίου 2017 στην υπόθεση T-692/16 CJ κατά ECDC (ECLI:EU:T:2017:894)·

—	ως εκ τούτου, εφόσον η αίτηση αναιρέσεως κριθεί βάσιμη, να ακυρώσει την από 2 Δεκεμβρίου 2015 νέα απόφαση καταγγελίας και να επιδικάσει στον αναιρεσείοντα τις απολαβές και τη χρηματική αποζημίωση που ζήτησε ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου, πλέον τόκων υπερημερίας·

—	να καταδικάσει το ECDC σε όλα τα δικαστικά έξοδα του πρώτου και του δεύτερου βαθμού.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Με τον πρώτο λόγο αναιρέσεως ο αναιρεσείων υποστηρίζει ότι το Γενικό Δικαστήριο ερμήνευσε εσφαλμένα το επιχείρημά του, παραμόρφωσε τα αποδεικτικά στοιχεία και έσφαλε κατά τον νομικό χαρακτηρισμό των πραγματικών περιστατικών κρίνοντας ότι οι συνθήκες δεν είχαν μεταβληθεί ουσιωδώς μεταξύ της ημερομηνίας έκδοσης της ακυρωθείσας απόφασης καταγγελίας της σύμβασης και της νέας απόφασης καταγγελίας, ώστε να μην επιτραπεί στο ECDC να εκδώσει εκ νέου την ακυρωθείσα απόφαση καταγγελίας.

Με τον δεύτερο λόγο αναιρέσεως ο αναιρεσείων υποστηρίζει ότι το Γενικό Δικαστήριο ερμήνευσε εσφαλμένα το επιχείρημά του, δεν παρέθεσε επαρκή αιτιολογία, έσφαλε κατά τον νομικό χαρακτηρισμό των πραγματικών περιστατικών και ερμήνευσε εσφαλμένα το άρθρο 266 ΣΛΕΕ, θεωρώντας ότι η νέα απόφαση καταγγελίας δεν ήταν αντίθετη προς την αρχή της αναλογικότητας βάσει του άρθρου 5, παράγραφος 4, ΣΕΕ..

Με τον τρίτο λόγο αναιρέσεως ο αναιρεσείων υποστηρίζει ότι το Γενικό Δικαστήριο ερμήνευσε με υπερβολικά ευρύ τρόπο την έκταση του δεδικασμένου.

Με τον τέταρτο λόγο αναιρέσεως ο αναιρεσείων υποστηρίζει ότι το Γενικό Δικαστήριο:

—	ερμήνευσε εσφαλμένα την απόφαση του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης στις συνεκδικασθείσες υποθέσεις F-159/12 και F-161/12 CJ κατά ECDC και ερμήνευσε κατά υπερβολικά ευρύ τρόπο το δεδικασμένο που προέκυψε από την απόφαση αυτή,

—	ερμήνευσε εσφαλμένα το άρθρο 22α, παράγραφος 3, του Κανονισμού Υπηρεσιακής Κατάστασης των υπαλλήλων, σχετικά με την προστασία των πληροφοριοδοτών, παραλείποντας να της εξασφαλίσει πρακτική αποτελεσματικότητα.

Με τον πέμπτο λόγο αναιρέσεως ο αναιρεσείων υποστηρίζει ότι το Γενικό Δικαστήριο ερμήνευσε εσφαλμένα τον κανόνα που διέπει την εξωσυμβατική ευθύνη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και επικουρικώς ότι προέβη σε εσφαλμένο νομικό χαρακτηρισμό των πραγματικών περιστατικών, καθόσον έκρινε ότι η προσβληθείσα απόφαση δεν ήταν αιτιολογημένη, προκαλώντας μη υλική ζημία στον αναιρεσείοντα.