1)

Το άρθρο 1, παράγραφος 2, της οδηγίας 93/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 5ης Απριλίου 1993, σχετικά με τις καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων που συνάπτονται με καταναλωτές, έχει την έννοια ότι από το πεδίο εφαρμογής της εν λόγω οδηγίας δεν αποκλείεται συμβατική ρήτρα, όπως η επίμαχη στην κύρια δίκη, η οποία παραπέμπει γενικώς στο εφαρμοστέο εθνικό δίκαιο όσον αφορά τον καθορισμό της διεθνούς δικαιοδοσίας για την εκδίκαση των διαφορών μεταξύ των αντισυμβαλλομένων.

2)

Το άρθρο 7, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13 έχει την έννοια ότι δεν αντιτίθεται σε δικονομικούς κανόνες στους οποίους παραπέμπει ορισμένη συμβατική ρήτρα και οι οποίοι επιτρέπουν στον επαγγελματία, σε περίπτωση που ασκήσει αγωγή επικαλούμενος τη μη εκτέλεση σύμβασης εκ μέρους του καταναλωτή, να επιλέξει μεταξύ του αρμόδιου δικαστηρίου του τόπου κατοικίας του εναγομένου και του δικαστηρίου του τόπου εκτέλεσης της σύμβασης, εκτός αν η επιλογή του τόπου εκτέλεσης της σύμβασης συνεπάγεται για τον καταναλωτή δικονομικές προϋποθέσεις δυνάμενες να περιορίσουν υπερβολικά το δικαίωμα αποτελεσματικής προσφυγής που του απονέμει η έννομη τάξη της Ένωσης, πράγμα το οποίο εναπόκειται στο εθνικό δικαστήριο να εξακριβώσει.