Υπόθεση C‑551/16

J. Klein Schiphorst

κατά

Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen

(αίτηση του Centrale Raad van Beroep
για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως)

«Προδικαστική παραπομπή – Κοινωνική ασφάλιση – Συμφωνία μεταξύ της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και της Ελβετικής Συνομοσπονδίας – Συντονισμός των συστημάτων κοινωνικής ασφαλίσεως – Κανονισμός (ΕΚ) 883/2004 – Άρθρα 7, 63 και 64 – Παροχές ανεργίας – Άνεργος που μεταβαίνει σε άλλο κράτος μέλος – Διατήρηση του δικαιώματος λήψεως παροχών – Διάρκεια»

Περίληψη – Απόφαση του Δικαστηρίου (πρώτο τμήμα) της 21ης Μαρτίου 2018

Κοινωνική ασφάλιση – Διακινούμενοι εργαζόμενοι – Ανεργία – Άνεργος που μεταβαίνει σε άλλο κράτος μέλος – Διατήρηση του δικαιώματος λήψεως παροχών – Προθεσμία τριών μηνών – Παράταση – Άσκηση της διακριτικής ευχέρειας των εθνικών αρχών – Όρια – Εθνικό μέτρο που επιβάλλει στον αρμόδιο φορέα να απορρίπτει κάθε αίτηση παρατάσεως εκτός από την περίπτωση που υπάρχει κίνδυνος παραλόγου αποτελέσματος – Επιτρέπεται

(Κανονισμός 883/2004 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, άρθρο 64 § 1, στοιχείο γʹ)

Το άρθρο 64, παράγραφος 1, στοιχείο γʹ, του κανονισμού (ΕΚ) 883/2004 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 29ης Απριλίου 2004, για τον συντονισμό των συστημάτων κοινωνικής ασφάλειας, έχει την έννοια ότι δεν αντιτίθεται σε εθνικό μέτρο, όπως το επίμαχο στην υπόθεση της κύριας δίκης, το οποίο επιβάλλει στον αρμόδιο φορέα να απορρίπτει κατά κανόνα κάθε αίτηση παρατάσεως της περιόδου εξαγωγής παροχών ανεργίας πέραν των τριών μηνών, εκτός εάν ο εν λόγω φορέας εκτιμά ότι η απόρριψη της αιτήσεως αυτής θα κατέληγε σε παράλογο αποτέλεσμα.

Συναφώς, πρέπει να υπομνησθεί ότι ο κανονισμός αυτός δεν θεσπίζει κοινό σύστημα κοινωνικής ασφαλίσεως, αλλά διατηρεί ως έχουν τα διάφορα εθνικά συστήματα και έχει ως μοναδικό σκοπό να εξασφαλίσει τον συντονισμό των συστημάτων αυτών προς διασφάλιση της πραγματικής ασκήσεως της ελεύθερης κυκλοφορίας των προσώπων. Ο εν λόγω κανονισμός επιτρέπει, επομένως, τη διατήρηση διαφορετικών συστημάτων από τα οποία απορρέουν διαφορετικές απαιτήσεις έναντι διαφορετικών φορέων κατά των οποίων ο δικαιούχος έχει άμεσα δικαιώματα δυνάμει είτε μόνον του εθνικού δικαίου είτε του εθνικού δικαίου συμπληρούμενου εν ανάγκη από το δίκαιο της Ένωσης (βλ., υπό την έννοια αυτή, αποφάσεις της 19ης Σεπτεμβρίου 2013, Brey, C‑140/12, EU:C:2013:565, σκέψη 43, και της 14ης Ιουνίου 2016, Επιτροπή κατά Ηνωμένου Βασιλείου, C‑308/14, EU:C:2016:436, σκέψη 67).

Περαιτέρω, πρέπει να τονιστεί ότι, υπό το καθεστώς του κανονισμού 1408/71, το Δικαστήριο έχει κρίνει ότι το δικαίωμα διατηρήσεως των παροχών ανεργίας για περίοδο τριών μηνών συντελεί στη διασφάλιση της ελεύθερης κυκλοφορίας των εργαζομένων (βλ., υπό την έννοια αυτή, απόφαση της19ης Ιουνίου 1980, Testa κ.λπ., 41/79, 121/79 και 796/79, EU:C:1980:163, σκέψη 14). Το συμπέρασμα αυτό επιβάλλεται επίσης και όσον αφορά τον κανονισμό 883/2004, στον βαθμό που ο εν λόγω κανονισμός, πέραν του ότι διασφαλίζει την εξαγωγή των παροχών ανεργίας για περίοδο τριών μηνών, επιτρέπει την παράταση της περιόδου αυτής έως το ανώτατο όριο των έξι μηνών.

Επομένως, το άρθρο 64, παράγραφος 1, στοιχείο γʹ, του κανονισμού 883/2004 διασφαλίζει την εξαγωγή των παροχών ανεργίας μόνο για περίοδο τριών μηνών, παρέχοντας ωστόσο τη δυνατότητα, δυνάμει του εθνικού δικαίου, παρατάσεως της εν λόγω περιόδου έως το ανώτατο όριο των έξι μηνών.

Όσον αφορά τα κριτήρια βάσει των οποίων ο αρμόδιος φορέας μπορεί να παρατείνει την περίοδο εξαγωγής των παροχών ανεργίας έως το ανώτατο όριο των έξι μηνών, πρέπει να υπογραμμιστεί ότι, όταν, όπως στην υπό κρίση υπόθεση, το οικείο κράτος μέλος έχει ασκήσει την ευχέρεια που προβλέπεται στο άρθρο 64, παράγραφος 1, στοιχείο γʹ, δεύτερο τμήμα της περιόδου, του κανονισμού 883/2004, σ’ αυτό εναπόκειται, εφόσον ο κανονισμός δεν προβλέπει κριτήρια, να θεσπίσει, τηρουμένου του δικαίου της Ένωσης, εθνικά μέτρα που να οριοθετούν το περιθώριο εκτιμήσεως του αρμόδιου φορέα, διευκρινίζοντας ιδίως τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες πρέπει ή δεν πρέπει να χορηγείται παράταση της περιόδου εξαγωγής των παροχών ανεργίας πέραν των τριών μηνών και έως το ανώτατο όριο των έξι μηνών στον άνεργο που μεταβαίνει σε άλλο κράτος μέλος για να αναζητήσει εκεί εργασία.

(βλ. σκέψεις 44-46, 51, 54 και διατακτ.)