—

Η άρνηση της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως να δεχθεί ότι οι έλεγχοι που διενεργούνται από το Rigsrevisionen (δανικό Ελεγκτικό Συνέδριο) ήταν αρκετοί για να θεωρηθεί ότι πληρούται ο τρίτος όρος Altmark στηρίζεται σε μια αυστηρή, κατά γράμμα εφαρμογή της απαιτήσεως του εν λόγω όρου όσον αφορά τη σύγκριση του κόστους. Τούτο είναι νομικά εσφαλμένο.

—

Σε αντίθεση με τα όσα έκρινε το Γενικό Δικαστήριο με την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, η ειδική φύση των υποχρεώσεων παροχής δημόσιας υπηρεσίας της TV2 και η αναδρομική εφαρμογή των όρων Altmark οδηγούν σε μια κατάσταση όπου θα έπρεπε να ήταν σκόπιμη η εφαρμογή του όρου αυτού: βλ. επί της αρχής αυτής την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 12ης Φεβρουαρίου 2008, BUPA, T-289/03, ECLI:EU:T:2008:29, κ.λπ.

—

Οι συνεχείς έλεγχοι του Rigsrevisionen για να βεβαιωθεί ότι η TV2 ήταν μια καλά διοικούμενη επιχείρηση διασφάλιζαν ότι επιτυγχανόταν ο βασικός σκοπός του τέταρτου όρου Altmark και, ως εκ τούτου, υπό τις συγκεκριμένες περιστάσεις της υπόθεσης που αφορούν την TV2 και υπό το πρίσμα της σκόπιμης εφαρμογής του όρου αυτού, οι έλεγχοι αυτοί αρκούσαν για να διαπιστωθεί ότι πληρούνταν ο τέταρτος όρος Altmark.

—

Με το υπόμνημά της αντικρούσεως, η Επιτροπή είχε δηλώσει ότι συμφωνούσε με την TV2, όσον αφορά το ότι τα έσοδα από τα ραδιοτηλεοπτικά τέλη που η TV2 μετέφερε στους περιφερειακούς σταθμούς κατά την περίοδο 1997-2002 δεν συνιστούσαν κρατική ενίσχυση υπέρ της TV2. Το Γενικό Δικαστήριο αποφάνθηκε συνεπώς ultra petita καθόσον εξέτασε και απέρριψε το δεύτερο σκέλος του επικουρικού αιτήματος της TV2. Ως εκ τούτου, η αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση πάσχει πλάνη περί το δίκαιο.

—

Το Γενικό Δικαστήριο αποφάνθηκε περαιτέρω επί της ουσίας με βάση τη δική του επιχειρηματολογία. Οι εκτιμήσεις του Γενικού Δικαστηρίου που περιέχονται στις σκέψεις 165 έως 174 της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως αφορούν σημεία που δεν προβλήθηκαν ούτε από την TV2 ούτε από την Επιτροπή, αλλά δεν περιέχονται ούτε στην προσβαλλόμενη απόφαση. Ως εκ τούτου, το Γενικό Δικαστήριο υπερέβη τα όρια του δικαιοδοτικού ελέγχου.

—

Ταυτοχρόνως, το Γενικό Δικαστήριο παραβίασε την αρχή του δικαιώματος σε δίκαιη δίκη: βλ. το άρθρο 47 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθόσον στήριξε την απόφασή του σε λόγους και επιχειρήματα επί των οποίων οι διάδικοι δεν υπέβαλαν υπομνήματα.

—

Το Γενικό Δικαστήριο εξετάζει και αποδίδει καθοριστική σημασία στο γεγονός ότι η TV2, στο πλαίσιο της εκπληρώσεως των καθηκόντων της για τη διανομή περιφερειακών προγραμμάτων, έλαβε περιφερειακά προγράμματα από τις περιφέρειες και πλήρωσε, ως αντιπαροχή για τα προγράμματα αυτά, με τη μεταφορά των εσόδων από τα ραδιοτηλεοπτικά τέλη. Τούτο δεν μπορεί να συναχθεί από τους διαδίκους στην υπόθεση ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου και είναι σαφώς αντίθετο προς το δανικό δίκαιο. Συνεπώς, πληρούται, κατ’ ουσίαν, το νομικό κριτήριο που μπορεί να συναχθεί από τις σκέψεις 166, 167 και 171 της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως.

—

Στις σκέψεις 166, 167 και στην πρώτη πρόταση της σκέψεως 173 της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως, το Γενικό Δικαστήριο αναφέρεται σε ένα υποθετικό σενάριο, στο πλαίσιο της εκτιμήσεώς του περί υπάρξεως κρατικής ενισχύσεως. Το σενάριο αυτό είναι αδιανόητο στην πράξη και άσχετο με την εκτίμηση περί υπάρξεως κρατικής ενισχύσεως. Ο αποφασιστικός παράγοντας στην περίπτωση της TV2 είναι, στην πραγματικότητα, ότι η TV2 δεν αποκόμισε κανένα οικονομικό όφελος από τη μεταφορά των εσόδων από τα ραδιοτηλεοπτικά τέλη. Υποκείμενη στο δημόσιο δίκαιο, η TV2 ήταν υποχρεωμένη να μεταφέρει τα έσοδα από τα ραδιοτηλεοπτικά τέλη στις περιφέρειες και εκπλήρωσε, στην πράξη, την εν λόγω υποχρέωση. Η απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου είναι, επομένως, αντίθετη προς την έννοια της κρατικής ενισχύσεως κατά το άρθρο 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ.