3.8.2015 |
EL |
Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης |
C 254/11 |
Αναίρεση που άσκησε στις 29 Μαΐου 2015 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (έβδομο τμήμα) στις 19 Μαρτίου 2015 στην υπόθεση T-413/13, City Cycle Industries κατά Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης
(Υπόθεση C-254/15 P)
(2015/C 254/15)
Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική
Διάδικοι
Αναιρεσείουσα: Ευρωπαϊκή Επιτροπή (εκπρόσωποι: J.-F. Brakeland, M. França)
Αντίδικοι κατ’ αναίρεση: City Cycle Industries, Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Maxcom Ltd
Αιτήματα
Η αναιρεσείουσα ζητεί από το Δικαστήριο:
— |
να αναιρέσει την κοινοποιηθείσα στην Επιτροπή στις 23 Μαρτίου 2015 απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 19ης Μαρτίου 2015, στην υπόθεση T-413/13, City Cycle Industries κατά Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να απορρίψει την πρωτόδικη προσφυγή και να καταδικάσει την προσφεύγουσα στα δικαστικά έξοδα· ή επικουρικώς, |
— |
να αναπέμψει την υπόθεση στο Γενικό Δικαστήριο προς επανεξέταση, και να επιφυλαχθεί ως προς τα δικαστικά έξοδα αμφοτέρων των βαθμών δικαιοδοσίας. |
Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα
Η αίτηση αναιρέσεως που άσκησε η Επιτροπή αφορά την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 19ης Μαρτίου 2015 στην υπόθεση T-413/13. Στην εν λόγω απόφαση, το Γενικό Δικαστήριο ακύρωσε, στον βαθμό που αφορά την City Cycle Industries, το άρθρα 1, παράγραφος 1, και 3, του εκτελεστικού κανονισμού (ΕΕ) 501/2013 (1) του Συμβουλίου, της 29ης Μαΐου 2013, για την επέκταση του οριστικού δασμού αντιντάμπινγκ που επιβλήθηκε με τον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 990/2011 στις εισαγωγές ποδηλάτων καταγωγής Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας στις εισαγωγές ποδηλάτων που αποστέλλονται από την Ινδονησία, τη Μαλαισία, τη Σρι Λάνκα και την Τυνησία, είτε έχουν δηλωθεί ως καταγωγής Ινδονησίας, Μαλαισίας, Σρι Λάνκα και Τυνησίας ή όχι.
Προς στήριξη της αιτήσεώς της, η Επιτροπή προβάλλει τέσσερις λόγους αναιρέσεως. Πρώτον, η Επιτροπή προβάλλει ότι το Γενικό Δικαστήριο παρέλειψε να εκτιμήσει ex officio κατά πόσον η προσφυγή ακυρώσεως ήταν παραδεκτή βάσει του άρθρου 263, παράγραφος 4, ΣΛΕΕ. Δεύτερον, η Επιτροπή υποστηρίζει ότι το Γενικό Δικαστήριο δεν μπορούσε θεμιτώς να συμπεράνει ότι το Συμβούλιο είχε παραβεί το άρθρο 13, παράγραφος 1, του βασικού κανονισμού αντιντάμπινγκ (2), διότι ένα τέτοιο συμπέρασμα βασίζεται σε εσφαλμένη ερμηνεία της σχετικής αιτιολογικής σκέψεως του προσβαλλόμενου κανονισμού και σε εσφαλμένη ερμηνεία του άρθρου 13, παράγραφος 1, του βασικού κανονισμού αντιντάμπινγκ. Τρίτον, η Επιτροπή διατείνεται ότι το Γενικό Δικαστήριο παρέθεσε ανεπαρκή και αντιφατική αιτιολογία ως προς το συμπέρασμά του, κατά παράβαση του άρθρου 36 του Οργανισμού του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τέταρτον, η Επιτροπή εκτιμά ότι το Γενικό Δικαστήριο προσέβαλε τα δικονομικά δικαιώματα που έχει η Επιτροπή δυνάμει του άρθρου 40 του Οργανισμού του Δικαστηρίου.
(2) Κανονισμός (ΕΚ) 1225/2009 του Συμβουλίου της 30ής Νοεμβρίου 2009 για την άμυνα κατά των εισαγωγών που αποτελούν αντικείμενο ντάμπινγκ εκ μέρους χωρών μη μελών της Ευρωπαϊκής Κοινότητας (ΕΕ L 343, σ. 51).