|
13.11.2017 |
EL |
Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης |
C 382/8 |
Απόφαση του Δικαστηρίου (τρίτο τμήμα) της 13ης Σεπτεμβρίου 2017 [αίτηση του Hoge Raad der Nederlanden (Κάτω Χώρες) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — X κατά Staatssecretaris van Financiën
(Υπόθεση C-569/15) (1)
([Προδικαστική παραπομπή - Εφαρμογή των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης - Διακινούμενοι εργαζόμενοι - Καθορισμός της εφαρμοστέας νομοθεσίας - Κανονισμός (ΕΟΚ) 1408/71 - Άρθρο 14, παράγραφος 2, στοιχείο β', σημείο i - Πρόσωπο που ασκεί κανονικά μισθωτή δραστηριότητα στο έδαφος δύο ή περισσοτέρων κρατών μελών - Μισθωτός απασχολούμενος σε κράτος μέλος ο οποίος ασκεί μισθωτή δραστηριότητα σε άλλο κράτος μέλος κατά τη διάρκεια τρίμηνης άδειας άνευ αποδοχών])
(2017/C 382/07)
Γλώσσα διαδικασίας: η ολλανδική
Αιτούν δικαστήριο
Hoge Raad der Nederlanden
Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης
X
κατά
Staatssecretaris van Financiën
Διατακτικό
Το άρθρο 14, παράγραφος 2, στοιχείο β', σημείο i, του κανονισμού (ΕΟΚ) 1408/71 του Συμβουλίου, της 14ης Ιουνίου 1971, περί εφαρμογής των συστημάτων κοινωνικής ασφαλίσεως στους μισθωτούς, στους μη μισθωτούς και στα μέλη των οικογενειών τους που διακινούνται εντός της Κοινότητας, όπως τροποποιήθηκε και επικαιροποιήθηκε με τον κανονισμό (ΕΚ) 118/97 του Συμβουλίου, της 2ας Δεκεμβρίου 1996, όπως τροποποιήθηκε με τον κανονισμό (ΕΚ) 592/2008 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 17ης Ιουνίου 2008, έχει την έννοια ότι πρόσωπο που κατοικεί και ασκεί μισθωτή δραστηριότητα στο έδαφος κράτους μέλους, το οποίο λαμβάνει τρίμηνη άδεια άνευ αποδοχών και ασκεί μισθωτή δραστηριότητα στο έδαφος άλλου κράτους μέλους, πρέπει να θεωρηθεί ότι ασκεί κανονικά μισθωτή δραστηριότητα στο έδαφος δύο κρατών μελών κατά την έννοια της διάταξης αυτής, υπό την προϋπόθεση ότι, αφενός, κατά τη διάρκεια της εν λόγω περιόδου άδειας το πρόσωπο αυτό θεωρείται ότι ασκεί μισθωτή δραστηριότητα κατά τη νομοθεσία του πρώτου κράτους μέλους στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης και ότι, αφετέρου, η δραστηριότητα που ασκείται στο έδαφος του δεύτερου κράτους μέλους έχει συνήθη και σημαντικό χαρακτήρα, πράγμα που εναπόκειται στο αιτούν δικαστήριο να εξακριβώσει.