16.3.2015   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 89/28


Αναίρεση που άσκησε στις 24 Νοεμβρίου 2014 ο DF κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης την 1η Οκτωβρίου 2014 στην υπόθεση F-91/13, DF κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-782/14 P)

(2015/C 089/34)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Αναιρεσείων: DF (Βρυξέλλες, Βέλγιο) (εκπρόσωπος: A. von Zwehl, δικηγόρος)

Αντίδικος κατ’ αναίρεση: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα

Ο αναιρεσείων ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

να αναιρέσει την απόφαση του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης (τρίτο τμήμα) της 1ης Οκτωβρίου 2014 στην υπόθεση F-91/13, DF κατά Επιτροπής, στο μέτρο που απορρίφθηκε η προσφυγή του κατά τα λοιπά·

να ακυρώσει την από 20 Δεκεμβρίου 2012 απόφαση της Επιτροπής·

να διατάξει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να επιστρέψει στον αναιρεσείοντα τα ποσά που έχει ήδη ανακτήσει πλέον τόκων υπερημερίας με το επιτόκιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας προσαυξημένο κατά δύο μονάδες· και

να καταδικάσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο σύνολο των δικαστικών εξόδων.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της αναιρέσεως ο αναιρεσείων προβάλλει τρεις λόγους:

1.

Με τον πρώτο λόγο αναιρέσεως προβάλλεται ότι παραβιάστηκε το άρθρο 85 του ΚΥΚ και η αρχή της ασφάλειας δικαίου, στο μέτρο που το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης έπρεπε, σύμφωνα με τη σχετική νομολογία, να κρίνει ότι δεν μπορεί να υποστηριχθεί βάσιμα ότι κάποια από τις δύο πιθανές ερμηνείες του άρθρου 4, παράγραφος 1, στοιχείο β' του παραρτήματος VII του ΚΥΚ, δηλαδή ότι η δεκαετής περίοδος αναφοράς λήγει κατά την αρχική ανάληψη των καθηκόντων ή κατά την ανάληψη των καθηκόντων στο φορέα αποσπάσεως, είναι προδήλως αβάσιμη σε τέτοιο βαθμό ώστε να τυγχάνει εφαρμογής το άρθρο 85·

2.

Με τον δεύτερο λόγο αναιρέσεως προβάλλεται παραβίαση της αρχής της απαγόρευσης των διακρίσεων και του άρθρου 19 ΣΕΕ, στο μέτρο που λόγω της εφαρμογής της εθνικής νομοθεσίας και της νομοθεσίας της ΕΕ για τον αδικαιολόγητο πλουτισμό, οι οποίες αποκλίνουν και δεν είναι συμβατές μεταξύ τους, υπήρξε δυσμενής μεταχείριση του αναιρεσείοντος σε σχέση με ό,τι θα ίσχυε σε κατάσταση η οποία διέπεται αποκλειστικά από το εθνικό δίκαιο, καθώς ο αναιρεσείων δεν επιτρέπεται να επικαλεστεί έναντι της Επιτροπής το γεγονός ότι δεν σώζεται πλέον ο πλουτισμός·

3.

Με τον τρίτο λόγο αναιρέσεως προβάλλεται η εξωσυμβατική ευθύνη της ΕΕ, στο μέτρο που ζημιώθηκε ο αναιρεσείων λόγω της αποφάσεως με την οποία κρίθηκε ότι η καταβολή του πλεονάζοντος ποσού ήταν παράνομη και ότι έπρεπε να επιστραφούν τα αχρεωστήτως καταβληθέντα ποσά στην Επιτροπή.