12.1.2015   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 7/38

—

να κρίνει την παρούσα προσφυγή παραδεκτή και βάσιμη,

—

να ακυρώσει την από 1/8/2014 απόφαση — ανεπίσημο έγγραφο — καθώς και το υπ’ αριθ. 3241401420 χρεωστικό σημείωμα της 5ης Αυγούστου 2014,

—

να υποχρεώσει το καθού να ακυρώσει το υπ’ αριθ. 3241401420 χρεωστικό του σημείωμα της 5ης Αυγούστου 2014, ως αντίθετο προς συμβατικές, νομικές και κανονιστικές διατάξεις,

—

να κρίνει ότι η από 1/8/2014 απόφαση — ανεπίσημο έγγραφο καθώς και το υπ’ αριθ. 3241401420 χρεωστικό σημείωμα της 5ης Αυγούστου 2014 είναι αντίθετα προς συμβατικές υποχρεώσεις του καθού και να τα κηρύξει άκυρα και άνευ εννόμου αποτελέσματος,

—

να κρίνει, τουλάχιστον, ότι η απαίτηση για την οποία εκδόθηκε το υπ’ αριθ. 3241401420 χρεωστικό σημείωμα είναι αβάσιμη,

—

επικουρικώς, να μειώσει το ποσό του υπ’ αριθ. 3241401420 χρεωστικού σημειώματος,

—

στο μέτρο που απαιτείται και με την επιφύλαξη των δικαιωμάτων των διαδίκων, να διορίσει πραγματογνώμονα, κατ’ εφαρμογή των άρθρων 63 και 64 του Κανονισμού Διαδικασίας,

—

να απορρίψει κάθε αίτημα του καθού σχετικά με την πληρωμή του ανωτέρω υπ’ αριθ. 3241401420 χρεωστικού σημειώματος και, στο μέτρο που απαιτείται, να το υποχρεώσει να επιστρέψει στο προσφεύγον κάθε ποσό την καταβολή του οποίου πέτυχε η Επιτροπή, είτε ευθέως είτε μέσω συμψηφισμού, περιλαμβανομένου τόσο του κεφαλαίου όσο και τόκων και ροής αποδόσεως,

—

στο βαθμό που απαιτείται και στο μέτρο που η αντισυμβατική συμπεριφορά του καθού ζημίωσε το προσφεύγον, να υποχρεώσει το καθού να αποζημιώσει το προσφεύγον, ιδίως και στο μέτρο που πραγματοποιήθηκαν πληρωμές ή συμψηφισμοί ποσών από το προσφεύγον, υποχρεώνοντας το καθού να επιστρέψει τα ποσά αυτά,

—

να αναγνωρίσει ότι προς το παρόν το τελευταίο αίτημα του προσφεύγοντος περιορίζεται σε ένα ευρώ επί ποσού 82.378,81 € με την επιφύλαξη αυξήσεως ή μειώσεώς του κατά τη διάρκεια της δίκης, και με την επιφύλαξη των τόκων αποζημιώσεως, τουλάχιστον των συμβατικών τόκων που ισχύουν στο πλαίσιο της συμβάσεως, ήτοι 3,65 %·

—

να καταδικάσει τους καθών στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται παράβαση των συμβατικών υποχρεώσεων, της υποχρεώσεως αιτιολογήσεως, των δικαιωμάτων άμυνας, της γενικής αρχής της υποχρεώσεως επιμέλειας και της αρχής της αναλογικότητας, κατάχρηση εξουσίας, παράβαση της υποχρεώσεως εντιμότητας και καλής πίστεως κατά την εκτέλεση των συμβατικών υποχρεώσεων, παράβαση του άρθρου II.19.3 της συμβάσεως «grant agreement» και παράβαση της γενικής αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης και των γενικών αρχών για την ερμηνεία των συμβάσεων, στο μέτρο που η απόφαση με την οποία ζητήθηκε η επιστροφή τμήματος του ποσού που είχε καταβληθεί στο ECFA στηριζόταν αποκλειστικά στα αποτελέσματα του ελέγχου, χωρίς καμία άλλη αιτιολογία.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται παραβίαση της αρχής της εκατέρωθεν ακροάσεως και των δικαιωμάτων άμυνας, του άρθρου 41 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της γενικής αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης και των γενικών αρχών για την ερμηνεία των συμβάσεων, στο μέτρο που δεν κλήθηκε εκ νέου ο ECFA για να παρουσιάσει τα έγγραφα προς απόδειξη της επιλεξιμότητας των δαπανών που είχαν αμφισβητηθεί, παρόλο που του είχαν δημιουργήσει την πεποίθηση ότι θα είχε τη δυνατότητα να το πράξει σε μεταγενέστερο στάδιο της διαδικασίας.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται παράβαση των συμβατικών υποχρεώσεων, της υποχρεώσεως αιτιολογήσεως, των δικαιωμάτων άμυνας, της γενικής αρχής της υποχρεώσεως επιμέλειας και της αρχής της αναλογικότητας, κατάχρηση εξουσίας, παράβαση της υποχρεώσεως εντιμότητας και καλής πίστεως κατά την εκτέλεση των συμβατικών υποχρεώσεων καθώς και των συμβατικών διατάξεων που διέπουν τη συναφθείσα σύμβαση επιχορηγήσεως και ειδικότερα, παράβαση του άρθρου II.14 της συμβάσεως «grant agreement», των γενικών αρχών που διέπουν τον έλεγχο, της αρχής της καλόπιστης εκτελέσεως των συμβατικών υποχρεώσεων και της απαγορεύσεως καταχρηστικής εφαρμογής των συμβατικών ρητρών καθώς και της γενικής αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης και των γενικών αρχών για την ερμηνεία των συμβάσεων.

Οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν ότι οι καθών θεωρούν αυθαιρέτως ότι έχουν το δικαίωμα ερμηνείας της επίμαχης συμβάσεως κατά βούληση, χωρίς να σέβονται τις διατάξεις που προβλέπουν ρητώς την υποχρέωση επιχορηγήσεως των υπηρεσιών που πράγματι παρασχέθηκαν και των επιλέξιμων δαπανών.