5.5.2014   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 135/23

1)

Σύμφωνα με την οδηγία 93/13/ΕΟΚ (1) του Συμβουλίου, της 5ης Απριλίου 1993, σχετικά με τις καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων που συνάπτονται με καταναλωτές, και ιδίως το άρθρο 6, παράγραφος 1, της οδηγίας, και προκειμένου να εξασφαλιστεί η προστασία καταναλωτών και χρηστών σύμφωνα με τις αρχές της ισοδυναμίας και της αποτελεσματικότητας, οφείλει ο εθνικός δικαστής, όταν εκτιμά την ύπαρξη καταχρηστικής ρήτρας περί τόκων υπερημερίας σε ενυπόθηκα δάνεια, να κηρύσσει άκυρη τη ρήτρα και να αναγνωρίζει ότι δεν έχει δεσμευτικό χαρακτήρα ή, αντιθέτως, οφείλει να αναθεωρεί τη ρήτρα περί τόκων, τάσσοντας στον επισπεύδοντα ή στον δανειστή προθεσμία για να υπολογίσουν εκ νέου τους τόκους;

2)

Συνεπάγεται η δεύτερη μεταβατική διάταξη του νόμου 1/2013 της 14ης Μαΐου 2013 σαφή περιορισμό της προστασίας του συμφέροντος του καταναλωτή, κατά το μέτρο που επιβάλλει σιωπηρώς στο δικαστήριο την υποχρέωση να αναθεωρεί καταχρηστική ρήτρα περί τόκων υπερημερίας, υπολογίζοντας εκ νέου τους προβλεπόμενους από τη σύμβαση τόκους και διατηρώντας σε ισχύ έναν καταχρηστικό όρο, αντί να κηρύξει άκυρη τη ρήτρα και να κρίνει ότι δεν δεσμεύει τον καταναλωτή;

3)

Είναι η δεύτερη μεταβατική διάταξη του νόμου 1/2013 […] αντίθετη προς την οδηγία 93/13/ΕΟΚ […], και ιδίως προς το άρθρο 6, παράγραφος 1, της εν λόγω οδηγίας, κατά το μέτρο που, στην περίπτωση των συμβάσεων ενυπόθηκων δανείων οι οποίες συνήφθησαν πριν την έναρξη ισχύος του νόμου 1/2013 […], εμποδίζει την εφαρμογή των αρχών της ισοδυναμίας και της αποτελεσματικότητας όσον αφορά την προστασία του καταναλωτή και παρακάμπτει την κύρωση της κηρύξεως ακυρότητας των καταχρηστικών ρητρών περί τόκων υπερημερίας και της αναγνωρίσεως ότι ο οφειλέτης δεν δεσμεύεται από αυτές;