26.10.2013   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 313/12

—

να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου (δεύτερο τμήμα) της 30ής Μαΐου 2013 στην υπόθεση T-396/11 και, ακολούθως, να απορρίψει την προσφυγή της ultra air GmbH με αντικείμενο την ακύρωση της αποφάσεως του τετάρτου τμήματος προσφυγών του Γραφείου Εναρμονίσεως στο πλαίσιο της Εσωτερικής Αγοράς, της 18ης Μαΐου 2011, στην υπόθεση R 374/2010-4,

—

να καταδικάσει την ultra air GmbH τα δικαστικά έξοδα της αναιρεσείουσας.

1)

Μη εκτίμηση της ενστάσεως περί καταχρήσεως δικαιώματος ως γενικής νομικής έννοιας

Με την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο, μη λαμβάνοντας υπόψη, κατά παράβαση της νομολογίας του Δικαστηρίου, το γεγονός ότι η γενική νομική έννοια της ενστάσεως περί καταχρήσεως δικαιώματος, η οποία επιτρέπει και επιβάλλει την εξέταση των περιστάσεων κάθε μεμονωμένης περιπτώσεως, πρέπει να εξετάζεται και στο πλαίσιο του κοινοτικού δικαίου περί σημάτων. Αντιθέτως, το Γενικό Δικαστήριο περιορίστηκε μόνο στη διαπίστωση ότι η διαδικασία βάσει του άρθρου 52, παράγραφος 1, στοιχείο α', σε συνδυασμό με το άρθρο 56, παράγραφος 1, στοιχείο α', του κανονισμού 207/2009 (1), συνιστά actio popularis και, κατόπιν τούτου, δεν προέβη σε εξέταση των συγκεκριμένων περιστάσεων της επίμαχης υποθέσεως.

Ενεργώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο, το Γενικό Δικαστήριο παρέβλεψε το γεγονός ότι, καίτοι ο νομοθέτης θέσπισε τη διαδικασία κηρύξεως της ακυρότητας ενός σήματος βάσει του άρθρου 56, παράγραφος 1, στοιχείο α', του κανονισμού 207/2009 ως μια μορφή actio popularis, εντούτοις, τούτο δεν εμποδίζει τη συνεκτίμηση της ενστάσεως περί καταχρήσεως δικαιώματος ως γενικής νομικής έννοιας, η οποία πρέπει να τηρείται και στο πλαίσιο του κοινοτικού δικαίου.

Συγκεκριμένα, ο αποκλεισμός της υποβολής καταχρηστικών αιτήσεων δεν ταυτίζεται με τη θέσπιση της υποχρεώσεως θετικής αποδείξεως του εννόμου συμφέροντος του αιτούντος την κήρυξη της ακυρότητας και, συνεπώς, δεν συνεπάγεται τον περιορισμό του δικαιώματος υποβολής μιας αιτήσεως με τη θέσπιση ορισμένων πρόσθετων προϋποθέσεων. Περαιτέρω, το γεγονός ότι ο νομοθέτης θέσπισε τη διαδικασία κηρύξεως της ακυρότητας ως διαδικασία η οποία εξαρτάται από την υποβολή σχετικής αιτήσεως και ότι δεν είναι δυνατή η αυτεπάγγελτη ακύρωση ενός καταχωρισμένου σήματος συνηγορεί υπέρ της θέσεως ότι πρέπει να λαμβάνεται υπόψη η ένσταση περί καταχρήσεως δικαιώματος στο πλαίσιο του άρθρου 56, παράγραφος 1, στοιχείο α', του κανονισμού 207/2009.

2.

Μη εκτίμηση των ιδιαίτερων περιστάσεων της συγκεκριμένης υποθέσεως

Καθόσον το Γενικό Δικαστήριο αρνήθηκε να λάβει υπόψη την προβληθείσα από την αναιρεσείουσα ένσταση περί καταχρήσεως δικαιώματος ως γενική νομική έννοια, δεν εκτιμήθηκαν οι ιδιαίτερες περιστάσεις της συγκεκριμένης υποθέσεως από τις οποίες προκύπτει η καταχρηστική άσκηση του δικαιώματος της ultra air GmbH να ζητήσει την κήρυξη της ακυρότητας του σήματος «ultrafilter international» (κοινοτικό σήμα αριθ. 001121839).

Συγκεκριμένα, η αιτούσα την κήρυξη της ακυρότητας, χρησιμοποιώντας η ίδια το επίμαχο σήμα, είχε την πρόθεση να εκμεταλλευτεί τη φήμη του σήματος το οποίο προσβάλλει, παραπλανώντας σκοπίμως το ενδιαφερόμενο κοινό και προκαλώντας του την εσφαλμένη εντύπωση ότι πρόκειται για παραδοσιακό σήμα της φημισμένης προκατόχου της αναιρεσείουσας.

Περαιτέρω, το Γενικό Δικαστήριο δεν εκτίμησε επαρκώς τον ρόλο του διαχειριστή της ultra air GmbH ως αιτούσας την κήρυξη της ακυρότητας του σήματος «ultrafilter international» (κοινοτικό σήμα αριθ. 001121839), ο οποίος στο πλαίσιο των καθηκόντων του ως διαχειριστή της αναιρεσείουσας, ήταν προσωπικώς υπεύθυνος για τη διαδικασία καταχωρίσεως του σήματος, το οποίο τώρα προσβάλλει. Όλα τα απαιτούμενα έγγραφα στη διαδικασία καταχωρίσεως προσκομίστηκαν από τον ίδιο προσωπικώς για να αποδείξει τον διακριτικό χαρακτήρα που είχε αποκτήσει το εν λόγω σήμα διά της χρήσεώς του, είχαν δε μάλιστα εν μέρει καταρτιστεί από τον ίδιο και αποτελούσαν αντικείμενο της αποκλειστικής του αρμοδιότητας.