15.6.2013   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 171/10

1)

Πρέπει το άρθρο 7, παράγραφος 1, της οδηγίας 2003/88/ΕΚ (1) να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι αντιβαίνουν σε αυτό εθνικές νομοθεσίες ή πρακτικές δυνάμει των οποίων η αξίωση σε μια ελάχιστης διαρκείας ετήσια άδεια μετ’ αποδοχών απόλλυται καθ’ ολοκληρίαν με τον θάνατο του εργαζομένου, ήτοι εκτός της μη δυνάμενης πλέον να ικανοποιηθεί αξιώσεως περί απαλλαγής από την υποχρέωση για εργασία απόλλυται και η αξίωση περί καταβολής των αποδοχών αδείας;

2)

Πρέπει το άρθρο 7, παράγραφος 2, της οδηγίας 2003/88/ΕΚ να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι η αξίωση περί καταβολής χρηματικής αποζημιώσεως λόγω της μη χορηγήσεως μιας ελάχιστης διαρκείας ετήσιας αδείας μετ’ αποδοχών, σε περίπτωση τερματισμού της εργασιακής σχέσεως, συνδέεται προς το πρόσωπο του εργαζομένου κατά τέτοιο τρόπο ώστε η εν λόγω αξίωση να ανήκει μόνο σε αυτόν, προκειμένου να μπορεί να πραγματοποιήσει τους συνδεόμενους με τη χορήγηση ετήσιας αδείας μετ’ αποδοχών σκοπούς της αναπαύσεως και της αποκτήσεως ελευθέρου χρόνου έστω και σε μεταγενέστερο χρόνο;

3)

Πρέπει το άρθρο 7, παράγραφος 1, της οδηγίας 2003/88/ΕΚ να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι, υπό το πρίσμα της προστασίας της ασφάλειας και της υγείας των εργαζομένων στο πλαίσιο της οργανώσεως του χρόνου εργασίας, ο εργοδότης υποχρεούται να χορηγήσει άδεια και στην πράξη στον εργαζόμενο μέχρι της λήξεως του ημερολογιακού έτους ή, το αργότερο, μέχρι της λήξεως μιας κρίσιμης για την εργασιακή σχέση περιόδου μεταφοράς, χωρίς να ασκεί επιρροή συναφώς το κατά πόσον ο εργαζόμενος έχει ζητήσει να λάβει άδεια;