Υπόθεση C‑421/13

Apple Inc.

κατά

Deutsches Patent- und Markenamt

(αίτηση του Bundespatentgericht

για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως)

«Προδικαστική παραπομπή — Σήματα — Οδηγία 2008/95/ΕΚ — Άρθρα 2 και 3 — Σημεία που δύνανται να συνιστούν σήμα — Διακριτικός χαρακτήρας — Απεικόνιση, μέσω σχεδίου, της διαρρυθμίσεως εμβληματικού καταστήματος (“flagship store”) — Καταχώρισή του ως σήματος για “υπηρεσίες” που σχετίζονται με προϊόντα τα οποία διατίθενται προς πώληση σε ένα τέτοιο κατάστημα»

Περίληψη — Απόφαση του Δικαστηρίου (τρίτο τμήμα) της 10ης Ιουλίου 2014

1. Προσέγγιση των νομοθεσιών – Σήματα – Οδηγία 2008/95 – Σημεία που δύνανται να συνιστούν κοινοτικό σήμα – Απεικόνιση της διαρρυθμίσεως ενός χώρου πωλήσεων προϊόντων με ένα απλό σχέδιο, χωρίς μνεία μεγέθους και διαστάσεων – Έννοια των «υπηρεσιών» – Παροχή υπηρεσιών που σχετίζονται με τα προϊόντα αυτά – Εμπίπτει – Προϋποθέσεις

   (Οδηγία 2008/95 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, άρθρα 2 και 3)

2. Προδικαστικά ερωτήματα – Αρμοδιότητα του Δικαστηρίου – Όρια – Γενικά ή υποθετικά ερωτήματα – Ερώτημα αόριστο και εντελώς υποθετικό σε σχέση με το αντικείμενο της διαφοράς της κύριας δίκης – Απαράδεκτο

   (Άρθρο 267 ΣΛΕΕ)

1.  Τα άρθρα 2 και 3 της οδηγίας 2008/95 περί σημάτων έχουν την έννοια ότι η απεικόνιση της διαρρυθμίσεως ενός χώρου πωλήσεων προϊόντων με ένα απλό σχέδιο, χωρίς μνεία μεγέθους και διαστάσεων, μπορεί να καταχωρισθεί ως σήμα για υπηρεσίες οι οποίες σχετίζονται με τα προϊόντα αυτά, αλλά δεν αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο της διαθέσεως των εν λόγω προϊόντων αυτών προς πώληση, υπό την προϋπόθεση ότι είναι ικανή να διακρίνει τις υπηρεσίες του αιτούντος την καταχώριση από εκείνες άλλων επιχειρήσεων και ότι δεν συντρέχει κάποιος από τους λόγους απαραδέκτου που προβλέπονται στην εν λόγω οδηγία.

   (βλ. σκέψη 27 και διατακτ.)

2.  Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως που έχει υποβληθεί από εθνικό δικαστήριο πρέπει να απορριφθεί, όταν είναι πρόδηλο ότι η ερμηνεία του δικαίου της Ένωσης που ζητείται δεν έχει καμία σχέση με το υποστατό ή το αντικείμενο της διαφοράς της κύριας δίκης.

   (βλ. σκέψη 30)

Υπόθεση C‑421/13

Apple Inc.

κατά

Deutsches Patent- und Markenamt

(αίτηση του Bundespatentgericht

για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως)

«Προδικαστική παραπομπή — Σήματα — Οδηγία 2008/95/ΕΚ — Άρθρα 2 και 3 — Σημεία που δύνανται να συνιστούν σήμα — Διακριτικός χαρακτήρας — Απεικόνιση, μέσω σχεδίου, της διαρρυθμίσεως εμβληματικού καταστήματος (“flagship store”) — Καταχώρισή του ως σήματος για “υπηρεσίες” που σχετίζονται με προϊόντα τα οποία διατίθενται προς πώληση σε ένα τέτοιο κατάστημα»

Περίληψη — Απόφαση του Δικαστηρίου (τρίτο τμήμα) της 10ης Ιουλίου 2014

1. Προσέγγιση των νομοθεσιών — Σήματα — Οδηγία 2008/95 — Σημεία που δύνανται να συνιστούν κοινοτικό σήμα — Απεικόνιση της διαρρυθμίσεως ενός χώρου πωλήσεων προϊόντων με ένα απλό σχέδιο, χωρίς μνεία μεγέθους και διαστάσεων — Έννοια των «υπηρεσιών» — Παροχή υπηρεσιών που σχετίζονται με τα προϊόντα αυτά — Εμπίπτει — Προϋποθέσεις

   (Οδηγία 2008/95 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, άρθρα 2 και 3)

2. Προδικαστικά ερωτήματα — Αρμοδιότητα του Δικαστηρίου — Όρια — Γενικά ή υποθετικά ερωτήματα — Ερώτημα αόριστο και εντελώς υποθετικό σε σχέση με το αντικείμενο της διαφοράς της κύριας δίκης — Απαράδεκτο

   (Άρθρο 267 ΣΛΕΕ)

1.  Τα άρθρα 2 και 3 της οδηγίας 2008/95 περί σημάτων έχουν την έννοια ότι η απεικόνιση της διαρρυθμίσεως ενός χώρου πωλήσεων προϊόντων με ένα απλό σχέδιο, χωρίς μνεία μεγέθους και διαστάσεων, μπορεί να καταχωρισθεί ως σήμα για υπηρεσίες οι οποίες σχετίζονται με τα προϊόντα αυτά, αλλά δεν αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο της διαθέσεως των εν λόγω προϊόντων αυτών προς πώληση, υπό την προϋπόθεση ότι είναι ικανή να διακρίνει τις υπηρεσίες του αιτούντος την καταχώριση από εκείνες άλλων επιχειρήσεων και ότι δεν συντρέχει κάποιος από τους λόγους απαραδέκτου που προβλέπονται στην εν λόγω οδηγία.

   (βλ. σκέψη 27 και διατακτ.)

2.  Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως που έχει υποβληθεί από εθνικό δικαστήριο πρέπει να απορριφθεί, όταν είναι πρόδηλο ότι η ερμηνεία του δικαίου της Ένωσης που ζητείται δεν έχει καμία σχέση με το υποστατό ή το αντικείμενο της διαφοράς της κύριας δίκης.

   (βλ. σκέψη 30)