Υπόθεση C‑171/13

Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (Uwv)

κατά

M. S. Demirci κ.λπ.

(αίτηση του Centrale Raad van Beroep

για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως)

«Προδικαστική παραπομπή — Συμφωνία Συνδέσεως ΕΟΚ-Τουρκίας — Κοινωνική ασφάλιση των διακινουμένων εργαζομένων — Άρση των ρητρών κατοικίας — Συμπληρωματικές παροχές χορηγούμενες βάσει της εθνικής νομοθεσίας — Προϋπόθεση κατοικίας — Εφαρμογή στους πρώην Τούρκους εργαζομένους — Τούρκοι υπήκοοι που απέκτησαν την ιθαγένεια του κράτους μέλους υποδοχής»

Περίληψη — Απόφαση του Δικαστηρίου (πρώτο τμήμα) της 14ης Ιανουαρίου 2015

Διεθνείς συμφωνίες – Συμφωνία Συνδέσεως ΕΟΚ-Τουρκίας – Κοινωνική ασφάλιση των διακινουμένων εργαζομένων – Απόφαση 3/80 του Συμβουλίου Συνδέσεως – Άρση της ρήτρας κατοικίας – Συμπληρωματικές παροχές χορηγούμενες βάσει της εθνικής νομοθεσίας – Εθνική ρύθμιση που καταργεί τις εν λόγω παροχές για δικαιούχους που δεν κατοικούν πλέον στην εθνική επικράτεια – Εφαρμογή έναντι των Τούρκων πρώην εργαζομένων που έχουν αποκτήσει την ιθαγένεια του κράτους μέλους υποδοχής – Μεταχείριση των εργαζομένων αυτών αποκλειστικά ως υπηκόων του εν λόγω κράτους – Επιτρέπεται

(Απόφαση 3/80 του Συμβουλίου Συνδέσεως ΕΟΚ-Τουρκίας, άρθρο 6· κανονισμός 1408/71 του Συμβουλίου, όπως τροποποιήθηκε με τους κανονισμούς 118/97 και 647/2005, άρθρο 4 § 2α)

Οι διατάξεις της αποφάσεως 3/80 του Συμβουλίου Συνδέσεως ΕΟΚ-Τουρκίας, περί της εφαρμογής των καθεστώτων κοινωνικής ασφαλίσεως των κρατών μελών των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων στους Τούρκους εργαζομένους και στα μέλη των οικογενειών τους, εξεταζόμενες επίσης υπό το πρίσμα του άρθρου 59 του πρόσθετου πρωτοκόλλου της Συμφωνίας Συνδέσεως, έχουν την έννοια ότι υπήκοοι κράτους μέλους οι οποίοι απασχολήθηκαν ως Τούρκοι εργαζόμενοι στη νόμιμη αγορά εργασίας του κράτους αυτού δεν μπορούν, με την αιτιολογία ότι διατήρησαν την τουρκική ιθαγένεια, να επικαλεσθούν το άρθρο 6 της αποφάσεως 3/80, προκειμένου να απαλλαγούν από την προϋπόθεση κατοικίας που θεσπίζει η νομοθεσία του κράτους αυτού για την καταβολή ειδικής μη ανταποδοτικού τύπου παροχής, κατά την έννοια του άρθρου 4, παράγραφος 2α, του κανονισμού 1408/71, όπως τροποποιήθηκε και ενημερώθηκε με τον κανονισμό 118/97, όπως τροποποιήθηκε με τον κανονισμό 647/2005.

Πράγματι, δεν συντρέχει κανένας λόγος οι υπήκοοι αυτοί, το νομικό καθεστώς των οποίων έχει, κατ’ ανάγκη, μεταβληθεί μετά την απόκτηση της ιθαγένειας του κράτους μέλους υποδοχής, να μην αντιμετωπίζονται από το κράτος αυτό, όσον αφορά την καταβολή μιας τέτοιας παροχής, αποκλειστικά ως υπήκοοι του εν λόγω κράτους. Το συμπέρασμα αυτό επιβάλλεται κατά μείζονα λόγο, διότι σε περίπτωση που οι υπήκοοι κράτους μέλους, οι οποίοι απέκτησαν την ιθαγένεια του κράτους αυτού αφού είχαν γίνει δεκτοί ως Τούρκοι εργαζόμενοι, διατηρώντας παράλληλα και την τουρκική ιθαγένεια, απαλλάσσονταν από την προϋπόθεση κατοικίας για την καταβολή της συμπληρωματικής παροχής, βάσει της αποφάσεως 3/80, τότε θα υπήρχε διπλή αδικαιολόγητη διακριτική μεταχείριση. Συγκεκριμένα, αφενός, οι υπήκοοι αυτοί θα είχαν ευνοϊκότερη μεταχείριση έναντι των Τούρκων εργαζόμενων χωρίς την ιθαγένεια του κράτους μέλους υποδοχής οι οποίοι, από τη στιγμή που θα έπαυαν να εντάσσονται στη νόμιμη αγορά εργασίας του κράτους αυτού, δεν θα είχαν πλέον δικαίωμα διαμονής. Αφετέρου, θα είχαν επίσης ευνοϊκότερη μεταχείριση έναντι των υπηκόων του κράτους μέλους υποδοχής ή άλλου κράτους μέλους, οι οποίοι έχουν, βεβαίως, ευνοϊκό καθεστώς όσον αφορά τη διαμονή και την ελεύθερη κυκλοφορία εντός της Ένωσης, πρέπει, όμως, να πληρούν την προϋπόθεση κατοικίας εντός του κράτους μέλους υποδοχής, για την είσπραξη της συμπληρωματικής παροχής.

(βλ. σκέψεις 57-59, 73 και διατακτ.)

Υπόθεση C‑171/13

Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (Uwv)

κατά

M. S. Demirci κ.λπ.

(αίτηση του Centrale Raad van Beroep

για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως)

«Προδικαστική παραπομπή — Συμφωνία Συνδέσεως ΕΟΚ-Τουρκίας — Κοινωνική ασφάλιση των διακινουμένων εργαζομένων — Άρση των ρητρών κατοικίας — Συμπληρωματικές παροχές χορηγούμενες βάσει της εθνικής νομοθεσίας — Προϋπόθεση κατοικίας — Εφαρμογή στους πρώην Τούρκους εργαζομένους — Τούρκοι υπήκοοι που απέκτησαν την ιθαγένεια του κράτους μέλους υποδοχής»

Περίληψη — Απόφαση του Δικαστηρίου (πρώτο τμήμα) της 14ης Ιανουαρίου 2015

Διεθνείς συμφωνίες — Συμφωνία Συνδέσεως ΕΟΚ-Τουρκίας — Κοινωνική ασφάλιση των διακινουμένων εργαζομένων — Απόφαση 3/80 του Συμβουλίου Συνδέσεως — Άρση της ρήτρας κατοικίας — Συμπληρωματικές παροχές χορηγούμενες βάσει της εθνικής νομοθεσίας — Εθνική ρύθμιση που καταργεί τις εν λόγω παροχές για δικαιούχους που δεν κατοικούν πλέον στην εθνική επικράτεια — Εφαρμογή έναντι των Τούρκων πρώην εργαζομένων που έχουν αποκτήσει την ιθαγένεια του κράτους μέλους υποδοχής — Μεταχείριση των εργαζομένων αυτών αποκλειστικά ως υπηκόων του εν λόγω κράτους — Επιτρέπεται

(Απόφαση 3/80 του Συμβουλίου Συνδέσεως ΕΟΚ-Τουρκίας, άρθρο 6· κανονισμός 1408/71 του Συμβουλίου, όπως τροποποιήθηκε με τους κανονισμούς 118/97 και 647/2005, άρθρο 4 § 2α)

Οι διατάξεις της αποφάσεως 3/80 του Συμβουλίου Συνδέσεως ΕΟΚ-Τουρκίας, περί της εφαρμογής των καθεστώτων κοινωνικής ασφαλίσεως των κρατών μελών των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων στους Τούρκους εργαζομένους και στα μέλη των οικογενειών τους, εξεταζόμενες επίσης υπό το πρίσμα του άρθρου 59 του πρόσθετου πρωτοκόλλου της Συμφωνίας Συνδέσεως, έχουν την έννοια ότι υπήκοοι κράτους μέλους οι οποίοι απασχολήθηκαν ως Τούρκοι εργαζόμενοι στη νόμιμη αγορά εργασίας του κράτους αυτού δεν μπορούν, με την αιτιολογία ότι διατήρησαν την τουρκική ιθαγένεια, να επικαλεσθούν το άρθρο 6 της αποφάσεως 3/80, προκειμένου να απαλλαγούν από την προϋπόθεση κατοικίας που θεσπίζει η νομοθεσία του κράτους αυτού για την καταβολή ειδικής μη ανταποδοτικού τύπου παροχής, κατά την έννοια του άρθρου 4, παράγραφος 2α, του κανονισμού 1408/71, όπως τροποποιήθηκε και ενημερώθηκε με τον κανονισμό 118/97, όπως τροποποιήθηκε με τον κανονισμό 647/2005.

Πράγματι, δεν συντρέχει κανένας λόγος οι υπήκοοι αυτοί, το νομικό καθεστώς των οποίων έχει, κατ’ ανάγκη, μεταβληθεί μετά την απόκτηση της ιθαγένειας του κράτους μέλους υποδοχής, να μην αντιμετωπίζονται από το κράτος αυτό, όσον αφορά την καταβολή μιας τέτοιας παροχής, αποκλειστικά ως υπήκοοι του εν λόγω κράτους. Το συμπέρασμα αυτό επιβάλλεται κατά μείζονα λόγο, διότι σε περίπτωση που οι υπήκοοι κράτους μέλους, οι οποίοι απέκτησαν την ιθαγένεια του κράτους αυτού αφού είχαν γίνει δεκτοί ως Τούρκοι εργαζόμενοι, διατηρώντας παράλληλα και την τουρκική ιθαγένεια, απαλλάσσονταν από την προϋπόθεση κατοικίας για την καταβολή της συμπληρωματικής παροχής, βάσει της αποφάσεως 3/80, τότε θα υπήρχε διπλή αδικαιολόγητη διακριτική μεταχείριση. Συγκεκριμένα, αφενός, οι υπήκοοι αυτοί θα είχαν ευνοϊκότερη μεταχείριση έναντι των Τούρκων εργαζόμενων χωρίς την ιθαγένεια του κράτους μέλους υποδοχής οι οποίοι, από τη στιγμή που θα έπαυαν να εντάσσονται στη νόμιμη αγορά εργασίας του κράτους αυτού, δεν θα είχαν πλέον δικαίωμα διαμονής. Αφετέρου, θα είχαν επίσης ευνοϊκότερη μεταχείριση έναντι των υπηκόων του κράτους μέλους υποδοχής ή άλλου κράτους μέλους, οι οποίοι έχουν, βεβαίως, ευνοϊκό καθεστώς όσον αφορά τη διαμονή και την ελεύθερη κυκλοφορία εντός της Ένωσης, πρέπει, όμως, να πληρούν την προϋπόθεση κατοικίας εντός του κράτους μέλους υποδοχής, για την είσπραξη της συμπληρωματικής παροχής.

(βλ. σκέψεις 57-59, 73 και διατακτ.)