Απόφαση του Δικαστηρίου (όγδοο τμήμα) της 13ης Μαρτίου 2014 [αίτηση του Juzgado de lo Social no 3 de Barcelona (Ισπανία) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — Antonio Márquez Samohano κατά Universitat Pompeu Fabra

(Υπόθεση C-190/13) (1)

((Κοινωνική πολιτική - Οδηγία 1999/70/ΕΚ - Συμφωνία-πλαίσιο για την εργασία ορισμένου χρόνου που συνήφθη από τη CES, την UNICE και το CEEP - Πανεπιστήμια - Συνεργαζόμενοι καθηγητές - Διαδοχικές συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου - Ρήτρα 5, σημείο 1 - Μέτρα για την πρόληψη της καταχρηστικής χρησιμοποιήσεως συμβάσεων ορισμένου χρόνου - Έννοια των «αντικειμενικών λόγων που δικαιολογούν τις συμβάσεις αυτές» - Ρήτρα 3 - Έννοια της «συμβάσεως εργασίας αορίστου χρόνου» - Κυρώσεις - Δικαίωμα αποζημιώσεως - Διαφορετική μεταχείριση μεταξύ εργαζομένων με σχέση εργασίας αορίστου χρόνου))

2014/C 135/18

Γλώσσα διαδικασίας: η ισπανική

Αιτούν δικαστήριο

Juzgado de lo Social no 3 de Barcelona

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Antonio Márquez Samohano

κατά

Universitat Pompeu Fabra

Αντικείμενο

Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως — Juzgado de lo Social no 3 de Barcelona — Ερμηνεία των ρητρών 3 και 5 του παραρτήματος της οδηγίας 1999/70/ΕΚ του Συμβουλίου, της 28ης Ιουνίου 1999, σχετικά με τη συμφωνία πλαίσιο για την εργασία ορισμένου χρόνου που συνήφθη από τη CES, την UNICE και το CEEP (ΕΕ L 175, σ. 43) — Συμβάσεις εργασίας που συνήφθησαν με τη Δημόσια Διοίκηση — Καθηγητές Πανεπιστημίου — Δεν υφίστανται μέτρα για την πρόληψη της καταχρηστικής χρήσεως διαδοχικών συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου

Διατακτικό

Η ρήτρα 5 της συμφωνίας-πλαισίου για την εργασία ορισμένου χρόνου, που συνήφθη στις 18 Μαρτίου 1999 και περιλαμβάνεται στο παράρτημα της οδηγίας 1999/70/EΚ του Συμβουλίου, της 28ης Ιουνίου 1999, σχετικά με τη συμφωνία-πλαίσιο για την εργασία ορισμένου χρόνου που συνήφθη από τη CES, την UNICE και το CEEP, έχει την έννοια ότι δεν αντιτίθεται σε εθνική ρύθμιση, όπως η επίμαχη στην υπόθεση της κύριας δίκης, η οποία παρέχει στα πανεπιστήμια τη δυνατότητα να προβούν σε ανανέωση των διαδοχικών συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου που συνήψαν με συνεργαζόμενους διδάσκοντες, χωρίς κανένα περιορισμό όσον αφορά τη μέγιστη διάρκεια και τον αριθμό ανανεώσεων των εν λόγω συμβάσεων, αν οι συμβάσεις αυτές δικαιολογούνται από αντικειμενικό λόγο, κατά την έννοια του σημείου 1, στοιχείο α', της ρήτρας αυτής, πράγμα το οποίο εναπόκειται στο αιτούν δικαστήριο να ελέγξει. Ωστόσο, στο εν λόγω δικαστήριο εναπόκειται επίσης να ελέγξει συγκεκριμένα αν, στην υπόθεση της κύριας δίκης, η ανανέωση των επίμαχων διαδοχικών συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου αποσκοπούσε πράγματι στην κάλυψη προσωρινών αναγκών και αν ρύθμιση όπως η επίμαχη στην υπόθεση της κύριας δίκης χρησιμοποιήθηκε, όντως, για την κάλυψη μόνιμων και διαρκών αναγκών σε θέματα πρόσληψης διδακτικού προσωπικού.

(1)  ΕΕ C 189 της 29.6.2013.