12.1.2013   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 9/26


Αίτηση αναιρέσεως που το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κατέθεσε στις 24 Αυγούστου 2012 κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (έβδομο τμήμα) στις 14 Ιουνίου 2012 στην υπόθεση T-396/09, Vereniging Milieudefensie και Stichting Stop Luchtverontreiniging Utrecht κατά Επιτροπής

(Υπόθεση C-402/12 P)

2013/C 9/43

Γλώσσα διαδικασίας: η ολλανδική

Διάδικοι

Αναιρεσείον: Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (εκπρόσωποι: L. Visaggio και G. Corstens)

Έτεροι διάδικοι:

 

Vereniging Milieudefensie,

 

Stichting Stop Luchtverontreiniging Utrecht,

 

Ευρωπαϊκή Επιτροπή,

 

Βασίλειο των Κάτω Χωρών,

 

Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Αιτήματα του αναιρεσείοντος

Το αναιρεσείον ζητεί από το Δικαστήριο:

να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου (έβδομο τμήμα) της 14ης Ιουνίου 2012 στην υπόθεση T-396/09·

αποφαινόμενο επί της ουσίας, να απορρίψει την προσφυγή που είχαν ασκήσει οι προσφεύγουσες πρωτοδίκως·

να καταδικάσει στα έξοδα της αναιρετικής διαδικασίας τις προσφεύγουσες πρωτοδίκως.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Το Κοινοβούλιο θεωρεί ότι το Γενικό Δικαστήριο παραβίασε το δίκαιο επειδή εκτίμησε ότι η ισχύς του κανονισμού (ΕΚ) 1367/2006 (1) μπορούσε να εξεταστεί με γνώμονα το άρθρο 9, παράγραφος 3, της Συμβάσεως του Ώρχους (2) μολονότι η διάταξη αυτή δεν έχει άμεσο αποτέλεσμα. Κατά το Κοινοβούλιο, η πιο πάνω κρίση του Γενικού Δικαστηρίου στηρίζεται σε ριζικά εσφαλμένη ερμηνεία τόσο της πάγιας νομολογίας σχετικά με τη δυνατότητα των ιδιωτών να επικαλεστούν διατάξεις διεθνούς συμβάσεως για να αμφισβητήσουν την ισχύ πράξεως της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσο και της φύσεως και εκτάσεως των διεθνών υποχρεώσεων που είναι επίμαχες εν προκειμένω.

Συγκεκριμένα, το Γενικό Δικαστήριο ναι μεν εφάρμοσε τη νομολογία που απορρέει από τις αποφάσεις Fediol (3) και Nakajima (4), πλην όμως παρέβλεψε ότι η νομολογία αυτή –η οποία άλλωστε περιορίζεται μέχρι τώρα σε πολύ μικρό αριθμό περιπτώσεων– δύναται να εφαρμοστεί μόνο κατ’ εξαίρεση και υπό πολύ ειδικές προϋποθέσεις. Στην αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, ούτε καν υποβλήθηκε στον κόπο να εξετάσει αν οι προϋποθέσεις αυτές όντως συνέτρεχαν εν προκειμένω, οπότε ουδόλως έλαβε υπόψη τον χαρακτήρα της προαναφερθείσας νομολογίας ως εξαιρέσεως.


(1)  Κανονισμός του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 6ης Σεπτεμβρίου 2006, για την εφαρμογή στα όργανα και τους οργανισμούς της Κοινότητας των διατάξεων της Συμβάσεως του Ώρχους για την πρόσβαση σε πληροφορίες, τη συμμετοχή του κοινού στη λήψη αποφάσεων και την πρόσβαση στη δικαιοσύνη σε θέματα περιβάλλοντος (ΕΕ L 264, σ. 13).

(2)  Σύμβαση του Ώρχους, της 25ης Ιουνίου 1998, για την πρόσβαση σε πληροφορίες, τη συμμετοχή του κοινού στη λήψη αποφάσεων και την πρόσβαση στη δικαιοσύνη σε θέματα περιβάλλοντος, εγκριθείσα με την απόφαση 2005/370/ΕΚ του Συμβουλίου, της 17ης Φεβρουαρίου 2005 (ΕΕ L 124, σ. 1).

(3)  Απόφαση του Δικαστηρίου της 22ας Ιουνίου 1989, 70/87, Fediol κατά Επιτροπής (Συλλογή 1989, σ. 1825).

(4)  Απόφαση του Δικαστηρίου της 7ης Μαΐου 1991, C-69/89, Nakajima κατά Συμβουλίου (Συλλογή 1991, σ. I-2169).