17.7.2010

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 195/22

Αναίρεση που άσκησε στις 10 Μαΐου 2010 η P κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης στις 24 Φεβρουαρίου 2010 στην υπόθεση F-89/08, P κατά Κοινοβουλίου

(Υπόθεση T-213/10 P)

2010/C 195/36

Γλώσσα διαδικασίας: η γαλλική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσα: P (Βρυξέλλες, Βέλγιο) (εκπρόσωπος: E. Boigelot, δικηγόρος)

Αντίδικος κατ’ αναίρεση: Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

Αιτήματα της αναιρεσείουσας

Η αναιρεσείουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

—	να κρίνει την αίτησή της αναιρέσεως παραδεκτή και βάσιμη και, κατά συνέπεια,

—

να αναιρέσει την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση που εξέδωσε το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης (τρίτο τμήμα) στις 24 Φεβρουαρίου 2010 στην υπόθεση F-89/08, απόφαση η οποία κοινοποιήθηκε στη νυν αναιρεσείουσα την 1η Μαρτίου 2010 και με την οποία το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης απέρριψε ως αβάσιμη την προσφυγή-αγωγή που είχε ασκήσει η νυν αναιρεσείουσα και που αποσκοπούσε, ιδίως, στο να ακυρωθεί η απόφαση του Κοινοβουλίου της 15ης Απριλίου 2008 περί απολύσεως της νυν αναιρεσείουσας και στο να υποχρεωθεί το Κοινοβούλιο να καταβάλει σ’ αυτήν αποζημίωση προς αποκατάσταση των ζημιών που ισχυρίζεται ότι υπέστη·

—	να κάνει δεκτά τα αιτήματα που η νυν αναιρεσείουσα είχε προβάλει ενώπιον του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης·

—	να καταδικάσει το αναιρεσιβαλλόμενο στα δικαστικά έξοδα της παρούσας διαδικασίας και της διαδικασίας ενώπιον του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Με την υπό κρίση αίτηση αναιρέσεως, η αναιρεσείουσα ζητεί την αναίρεση της αποφάσεως που εξέδωσε το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης στις 24 Φεβρουαρίου 2010 στην υπόθεση F-89/08, P κατά Κοινοβουλίου, με την οποία το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης απέρριψε την προσφυγή-αγωγή διά της οποίας η νυν αναιρεσείουσα είχε ζητήσει, ιδίως, την ακύρωση της αποφάσεως του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου περί καταγγελίας της συμβάσεώς της ως έκτακτης υπαλλήλου και την καταβολή αποζημιώσεως προς αποκατάσταση της ζημίας που ισχυρίζεται ότι υπέστη.

Προς στήριξη της αιτήσεώς της αναιρέσεως, η αναιρεσείουσα προβάλλει τρεις λόγους αναιρέσεως που αφορούν:

—

νομική πλάνη και αντιφατική αιτιολογία, καθόσον το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης έκρινε ότι το γεγονός ότι ο ενδιαφερόμενος λαμβάνει γνώση της αιτιολογίας μιας αποφάσεως μόνο μέσω της εξετάσεως του ατομικού φακέλου του επαρκεί και δεν έχει ως συνέπεια την ακύρωση της αποφάσεως, μολονότι το θεσμικό όργανο δεν εξέθεσε την αιτιολογία αυτή ούτε εντός της αποφάσεως περί απολύσεως ούτε εντός της αποφάσεως περί απορρίψεως της διοικητικής ενστάσεως·

—

την εκ μέρους του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης παράβαση: i) του συστήματος της διακρίσεως των λειτουργιών και της θεσμικής ισορροπίας μεταξύ της διοικήσεως και των δικαιοδοτικών οργάνων και ii) του άρθρου 26 του Κανονισμού Υπηρεσιακής Κατάστασης των υπαλλήλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και iii) την εκ μέρους του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης προσβολή του δικαιώματος αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας, κατά το μέτρο που το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης υποκατέστησε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο παραθέτοντας, αντ’ αυτού, την υποτιθέμενη αιτιολογία της προσβληθείσας, ενώπιον του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, αποφάσεως·

—

ανεπαρκή αιτιολογία της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως, κατά το μέτρο που το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης δεν έλαβε θέση επί του γεγονότος ότι τα έγγραφα της δικογραφίας που έδωσαν λαβή για την έκδοση της ενώπιόν του προσβληθείσας αποφάσεως ήσαν αντιφατικά — τούτο δε παρά το γεγονός ότι η νυν αναιρεσείουσα προέβαλε τον εν λόγω αντιφατικό χαρακτήρα των εγγράφων αυτών με την πρωτοδίκως ασκηθείσα προσφυγή-αγωγή της.