21.4.2012   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 118/3

1)

Το δίκαιο της Ένωσης έχει την έννοια ότι εναπόκειται στα κράτη μέλη να ορίσουν την έννοια των «εργαζομένων […] που έχουν σύμβαση ή σχέση εργασίας», η οποία περιλαμβάνεται στη ρήτρα 2, σημείο 1, της συμφωνίας-πλαισίου για την εργασία μερικής απασχολήσεως, που συνήφθη στις 6 Ιουνίου 1997, η οποία περιλαμβάνεται στο παράρτημα της οδηγίας 97/81/ΕΚ του Συμβουλίου, της 15ης Δεκεμβρίου 1997, σχετικά με τη συμφωνία-πλαίσιο για την εργασία μερικής απασχόλησης που συνήφθη από την UNICE, το CEEP και την CES, όπως τροποποιήθηκε από την οδηγία 98/23/ΕΚ του Συμβουλίου, της 7ης Απριλίου 1998, και, ιδίως, να κρίνουν αν οι δικαστές εμπίπτουν στην έννοια αυτή, υπό την προϋπόθεση ότι τούτο δεν οδηγεί σε αυθαίρετο αποκλεισμό αυτής της κατηγορίας προσώπων από την προστασία την οποία παρέχουν η οδηγία 97/81, όπως τροποποιήθηκε από την οδηγία 98/23, και η ως άνω συμφωνία-πλαίσιο. Αποκλεισμός από την προστασία αυτή χωρεί μόνον αν η σχέση που συνδέει τους δικαστές με το Ministry of Justice είναι, ως εκ της φύσεώς της, ουσιωδώς διαφορετική από τη σχέση που συνδέει τους εργοδότες με τους υπαλλήλους τους που υπάγονται, κατά το εθνικό δίκαιο, στην κατηγορία των εργαζομένων.

2)

Η συμφωνία-πλαίσιο για την εργασία μερικής απασχολήσεως, που συνήφθη στις 6 Ιουνίου 1997, η οποία περιλαμβάνεται στο παράρτημα της οδηγίας 97/81, όπως τροποποιήθηκε από την οδηγία 98/23, έχει την έννοια ότι δεν επιτρέπει να προβαίνει το εθνικό δίκαιο σε διάκριση, όσον αφορά την πρόσβαση στο συνταξιοδοτικό σύστημα, μεταξύ των δικαστών πλήρους απασχολήσεως και των δικαστών μερικής απασχολήσεως που αμείβονται σε ημερήσια κατ’ αποκοπήν βάση, εκτός αν η διαφορετική αυτή μεταχείριση δικαιολογείται από αντικειμενικούς λόγους, πράγμα του οποίου η εκτίμηση απόκειται στο αιτούν δικαστήριο.