12.9.2009   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 220/28

—

να αναγνωρίσει ότι το Βασίλειο της Ισπανίας, θεσπίζοντας και διατηρώντας σε ισχύ, με το άρθρο 14 του νόμου 35/2006, της 28ης Νοεμβρίου 2006, περί φόρου εισοδήματος φυσικών προσώπων και μερικής τροποποιήσεως των νόμων περί φόρου εταιριών, φόρου εισοδήματος μη μονίμων προσώπων και φόρου περιουσίας, διάταξη δυνάμει της οποίας οι υποκείμενοι στον φόρο οι οποίοι μεταφέρουν την κατοικία τους στην αλλοδαπή υποχρεούνται να περιλάβουν άπαντα τα μη φορολογηθέντα εισοδήματά τους στη βάση υπολογισμού του φόρου του τελευταίου φορολογικού έτους κατά το οποίο εθεωρούντο ως υποκείμενοι στον φόρο κάτοικοι ημεδαπής, παρέβη τις υποχρεώσεως που υπέχει από τα άρθρα 19, 38 και 43 ΕΚ και από τα άρθρα 28 και 31 της Συμφωνίας ΕΟΧ·

—

να καταδικάσει το Βασίλειο της Ισπανίας στα δικαστικά έξοδα.

1.

Κατά το άρθρο 14 του ισπανικού νόμου περί φόρου εισοδήματος φυσικών προσώπων και μερικής τροποποιήσεως των νόμων περί φόρου εταιριών, φόρου εισοδήματος μη μονίμων κατοίκων και φόρου περιουσιακών στοιχείων, τα εισοδήματα υπόκεινται στον φόρο που υπολογίζεται για το φορολογικό έτος κατά το οποίο πραγματοποιήθηκαν. Εντούτοις, η δεύτερη παράγραφος του άρθρου αυτού προβλέπει ειδικούς κανόνες δυνάμει των οποίων είναι δυνατή η φορολόγηση ορισμένων ειδών εισοδημάτων σε διάφορα φορολογικά έτη. Όταν, όμως, ο υποκείμενος στον φόρο μεταφέρει την κατοικία του στην αλλοδαπή, η τρίτη παράγράφος του άρθρου αυτού ορίζει ότι το σύνολο των εισοδημάτων του που δεν έχουν ακόμη υποβληθεί στον φόρο περιλαμβάνεται στη βάση επιβολής του φόρου της τελευταίας φορολογικής περιόδου κατά την οποία ο υποκείμενος στον φόρο εθεωρείτο ως κάτοικος ημεδαπής.

2.

Η Επιτροπή φρονεί ότι η ισπανική νομοθετική ρύθμιση συνεπάγεται δυσμενή μεταχείριση στην περίπτωση κατά την οποία ένα φυσικό πρόσωπο μεταφέρει την κατοικία του εκτός Ισπανίας, ενώ η ισπανική νομοθετική ρύθμιση θα έπρεπε να εφαρμόζεται κατά τον ίδιο τρόπο είτε το φυσικό αυτό πρόσωπο διατηρεί την κατοικία του εντός του ισπανικού εδάφους είτε όχι.

3.

Η νομοθετική αυτή ρύθμιση έρχεται σε αντίθεση προς την αρχή της ελεύθερης κυκλοφορίας των προσώπων, την οποία καθιερώνουν τα άρθρα 18, 39 και 43 ΕΚ και τα άρθρα 28 και 31 της Συμφωνίας ΕΟΧ.