Προσφυγή της 13ης Φεβρουαρίου 2009 — Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων κατά Γαλλικής Δημοκρατίας

(Υπόθεση C-64/09)

2009/C 90/25

Γλώσσα διαδικασίας: η γαλλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (εκπρόσωποι: P. Oliver και J.-B. Laignelot)

Καθής: Γαλλική Δημοκρατία

Αιτήματα της προσφεύγουσας

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Δικαστήριο:

Ισχυρισμοί και κύρια επιχειρήματα

Η Επιτροπή, προς στήριξη της προσφυγής της, προβάλλει επτά αιτιάσεις αντλούμενες από τη μη ορθή μεταφορά στο γαλλικό δίκαιο ορισμένων διατάξεων της οδηγίας 2000/53/ΕΚ.

Καταρχάς, η προσφεύγουσα ισχυρίζεται ότι η μεταφορά στην εθνική έννομη τάξη του ορισμού του άρθρου 2, σημείο 13, όσον αφορά τις «πληροφορίες αποσυναρμολόγησης» των οχημάτων στο τέλος του κύκλου ζωής τους, δεν πραγματοποιήθηκε κατά τρόπο αρκούντως σαφή και ακριβή, στο μέτρο που η αντίστοιχη εθνική διάταξη έχει σημαντικά πιο περιορισμένο πεδίο εφαρμογής σε σχέση με αυτό της οδηγίας και, προπάντων, δεν συνδέεται με τον σκοπό του κοινοτικού νομοθέτη περί επεξεργασίας των οχημάτων κατά τρόπο άρτιο και περιβαλλοντικά ορθό.

Εν συνεχεία, κατά την προσφεύγουσα, η εκπρόθεσμη μεταφορά στην εθνική έννομη τάξη του άρθρου 4, παράγραφος 2, στοιχείο α', είχε ως συνέπεια την παρουσία στην αγορά, για διάστημα δέκα οκτώ μηνών, οχημάτων, υλικών και συστατικών περιεχόντων, πλην των επιτρεπομένων περιπτώσεων εξαιρέσεων, μόλυβδο, υδράργυρο, κάδμιο και εξασθενές χρώμιο, δεδομένου ότι οι σχετικές εθνικές διατάξεις ήταν εφαρμοστέες στα οχήματα που έχουν λάβει έγκριση τύπου μόνον από την 31η Δεκεμβρίου 2004, ενώ το άρθρο 4, παράγραφος 2, στοιχείο α', της οδηγίας προέβλεπε ως ημερομηνία την 1η Ιουλίου 2003.

Η προσφεύγουσα υποστηρίζει, επίσης, ότι η διαδικασία του άρθρου 5, παράγραφος 3, σχετικά με τη χορήγηση πιστοποιητικού καταστροφής του οχήματος στο τέλος του κύκλου ζωής του, δεν μεταφέρθηκε ορθώς στο γαλλικό δίκαιο, γεγονός το οποίο ενδέχεται να δημιουργήσει σύγχυση, ιδίως για τους ιδιοκτήτες οχημάτων προερχομένων από άλλα κράτη μέλη. Συναφώς, η Επιτροπή επικρίνει, συγκεκριμένα, το γεγονός ότι το πιστοποιητικό καταστροφής δεν εκδίδεται κατά το χρονικό σημείο της μεταφοράς του οχήματος, αλλά μόνο μετά τη φυσική καταστροφή αυτού και ότι το εν λόγω πιστοποιητικό δεν παραδίδεται στον κάτοχο του οχήματος στο τέλος του κύκλου ζωής του, αλλά στον νομάρχη του διοικητικού διαμερίσματος στο οποίο το όχημα είχε ταξινομηθεί.

Τέταρτον, η Επιτροπή καταγγέλλει ότι η μεταφορά στην εθνική έννομη τάξη του άρθρου 5, παράγραφος 4, θίγει την πρακτική αποτελεσματικότητα του άρθρου αυτού, στο μέτρο που επιτρέπει σε ορισμένες εξουσιοδοτημένες εγκαταστάσεις –στις εγκεκριμένες εγκαταστάσεις διαλύσεως οχημάτων– να αρνηθούν να αναλάβουν οχήματα στο τέλος του κύκλου ζωής τους και δεν προβλέπει ένα μηχανισμό αντισταθμίσεως υπέρ των εν λόγω εγκαταστάσεων.

Ομοίως, η μεταφορά στην εθνική έννομη τάξη του άρθρου 6, παράγραφος 3, δεν λαμβάνει υπόψη την έννοια της «απογύμνωσης», η οποία αναφέρεται στο πρώτο στάδιο των εργασιών επεξεργασίας των οχημάτων στο τέλος του κύκλου ζωής τους, ήτοι στο στάδιο της αφαιρέσεως στοιχείων δυνάμενων να αποσπασθούν ευχερώς πριν τις εργασίες απορρύπανσης.

Η προσφεύγουσα επικρίνει, επίσης, τη μεταφορά στην εθνική έννομη τάξη του άρθρου 7, παράγραφος 1, στο μέτρο που οι γαλλικές αρχές ενθαρρύνουν την ανακύκλωση των κατασκευαστικών στοιχείων οχημάτων «εφόσον δεν συντρέχουν εμπόδια τεχνικής και οικονομικής φύσεως», ενώ η οδηγία προβλέπει μια περισσότερο δεσμευτική υποχρέωση ανακύκλωσης «όταν είναι περιβαλλοντικά βιώσιμη».

Τέλος, η Επιτροπή τονίζει το γεγονός ότι το άρθρο 8, παράγραφος 3, επιβάλλει στα κράτη μέλη την υποχρέωση να λαμβάνουν ρητά μέτρα προκειμένου να εξασφαλίζουν ότι οι κατασκευαστές οχημάτων και κατασκευαστικών στοιχείων παρέχουν, για κάθε νέο τύπο οχήματος που διατίθεται στην αγορά, πληροφορίες σχετικές με την αποσυναρμολόγηση, σε μορφή έντυπων εγχειριδίων ή ηλεκτρονικών μέσων.

(1)  ΕΕ L 269, σ. 34.