1. Ευρωπαϊκή Ένωση – Αστυνομική και δικαστική συνεργασία σε ποινικές υποθέσεις – Καθεστώς των θυμάτων στο πλαίσιο ποινικών διαδικασιών – Απόφαση-πλαίσιο 2001/220 – Ρόλος του θύματος στη διαδικασία
(Απόφαση-πλαίσιο 2001/220 του Συμβουλίου, άρθρα 2, 3 και 8)
2. Ευρωπαϊκή Ένωση – Αστυνομική και δικαστική συνεργασία σε ποινικές υποθέσεις – Καθεστώς των θυμάτων στο πλαίσιο ποινικών διαδικασιών – Απόφαση-πλαίσιο 2001/220 – Υποχρέωση προωθήσεως της μεσολαβήσεως – Περιεχόμενο
(Απόφαση-πλαίσιο 2001/220 του Συμβουλίου, άρθρο 10 § 1)
1. Τα άρθρα 2, 3 και 8 της αποφάσεως-πλαισίου 2001/220, σχετικά με το καθεστώς των θυμάτων σε ποινικές διαδικασίες, έχουν την έννοια ότι δεν αντίκεινται στην επιβολή στους δράστες ενδοοικογενειακών εγκλημάτων ποινής υποχρεωτικής απομακρύνσεως τουλάχιστον ορισμένης διάρκειας, η οποία προβλέπεται από το ποινικό δίκαιο κράτους μέλους ως παρεπόμενη ποινή, μολονότι τα θύματα των εγκλημάτων αυτών αμφισβητούν την επιβολή της εν λόγω ποινής.
Συγκεκριμένα, οι θεσπιζόμενες με το άρθρο 2, παράγραφος 1, της εν λόγω αποφάσεως-πλαισίου υποχρεώσεις αποσκοπούν να διασφαλίζουν ότι το θύμα δύναται πράγματι να λαμβάνει μέρος στην ποινική δίκη με πρόσφορο τρόπο, όπερ δεν συνεπάγεται ότι μέτρο υποχρεωτικής απομακρύνσεως δεν μπορεί να επιβληθεί παρά την αντίθετη γνώμη του θύματος. Αφετέρου, το δικονομικό αυτό δικαίωμα των θυμάτων να ακούονται κατά την έννοια του άρθρου 3, πρώτο εδάφιο, της αποφάσεως-πλαισίου δεν χορηγεί στα θύματα κανένα δικαίωμα όσον αφορά το είδος των ποινών ούτε όσον αφορά το επίπεδο των ποινών αυτών. Η ποινική προστασία κατά των πράξεων ενδοοικογενειακής βίας δεν αποσκοπεί μόνον στην προστασία των συμφερόντων του θύματος αλλά και στην προστασία των λοιπών γενικότερων συμφερόντων της κοινωνίας. Τέλος, η προστασία του άρθρου 8, η οποία αποσκοπεί στην προσήκουσα προστασία του θύματος από τον δράστη κατά την ποινική διαδικασία, δεν δύναται να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι τα κράτη μέλη υποχρεούνται επίσης να προστατεύουν τα θύματα κατά των έμμεσων αποτελεσμάτων τα οποία παράγουν, σε μεταγενέστερο στάδιο, οι ποινές που επιβάλλει ο εθνικός δικαστής.
Εξάλλου, η υποχρέωση λήψεως μέτρου απομακρύνσεως κατά το εφαρμοστέο στην κύρια δίκη δίκαιο δεν εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής της αποφάσεως-πλαισίου.
(βλ. σκέψεις 56, 60-61, 66-67, 69-70, διατακτ. 1)
2. Το άρθρο 10, παράγραφος 1, της αποφάσεως-πλαισίου 2001/220, σχετικά με το καθεστώς των θυμάτων σε ποινικές διαδικασίες, έχει την έννοια ότι επιτρέπει στα κράτη μέλη, λαμβανομένης υπόψη της ιδιαίτερης κατηγορίας των ενδοοικογενειακών εγκλημάτων, να αποκλείουν τη μεσολάβηση σε όλες τις σχετικές με τα εγκλήματα αυτά ποινικές διαδικασίες.
Συναφώς, πέραν του ότι το άρθρο 34, παράγραφος 2, ΕΕ καταλείπει στην αρμοδιότητα των εθνικών αρχών την επιλογή του τύπου και των αναγκαίων μέσων για την επίτευξη του επιδιωκόμενου από τις οδηγίες-πλαίσια αποτελέσματος, το άρθρο 10, παράγραφος 1, της αποφάσεως-πλαισίου περιορίζεται να επιβάλλει στα κράτη μέλη την υποχρέωση να μεριμνούν ώστε να προωθούν τη μεσολάβηση για τις εγκληματικές πράξεις στις οποίες κρίνουν ότι προσιδιάζει το μέτρο αυτό, οπότε η επιλογή των εγκληματικών πράξεων για τις οποίες προβλέπεται μεσολάβηση απόκειται στην εκτίμηση των κρατών μελών.
(βλ. σκέψεις 72, 76, διατακτ. 2)