Αναίρεση που άσκησε στις 24 Σεπτεμβρίου 2008 η Calebus, SA κατά της διατάξεως που εξέδωσε το Πρωτοδικείο (πρώτο τμήμα) στις 14 Ιουλίου 2008 στην υπόθεση T-366/06, Calebus, SA κατά Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, υποστηριζομένης από το Βασίλειο της Ισπανίας

(Υπόθεση C-421/08 P)

(2009/C 55/08)

Γλώσσα διαδικασίας: η ισπανική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσα: Calebus, SA (εκπρόσωπος: R. Bocanegra, abogado)

Αντίδικοι κατ' αναίρεση: Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων και Βασίλειο της Ισπανίας

Αιτήματα της αναιρεσείουσας

Η αναιρεσείουσα ζητεί από το Δικαστήριο:

να εξετάσει την αίτηση αναιρέσεως κατά της διατάξεως του Πρωτοδικείου της 14ης Ιουλίου 2008, με την οποία κρίθηκε απαράδεκτη η προσφυγή που άσκησε η Calebus S.A. στην υπόθεση Τ-366/06, να την κρίνει παραδεκτή και, μετά τη τήρηση της νόμιμης διαδικασίας, να εκδώσει απόφαση που να κρίνει βάσιμη την αίτηση αναιρέσεως, να αναιρεί την αναιρεσιβαλλόμενη διάταξη, να κρίνει παραδεκτή την προσφυγή και να κάνει δεκτά τα αιτήματά της.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Η αίτηση αναιρέσεως βάλλει κατά της διατάξεως του Πρωτοδικείου της 14ης Ιουλίου 2008, με την οποία κρίθηκε απαράδεκτη η προσφυγή που άσκησε η Calebus S.A. στην υπόθεση Τ-366/06 κατά της αποφάσεως 2006/613/ΕΚ, της 19ης Ιουλίου 2006, σχετικά με την έγκριση του καταλόγου των τόπων κοινοτικής σημασίας για τη μεσογειακή βιογεωγραφική περιοχή (1), καθόσον περιλαμβάνει την ιδιοκτησία «Las Cuerdas» στον τόπο κοινοτικής σημασίας «ES61110006 Ramblas de Gergal, Tabernas y Sur de Sierra Alhamilla» του εν λόγω καταλόγου.

Με την αίτηση αναιρέσεως προβάλλεται ότι η αναιρεσιβαλλόμενη διάταξη πάσχει από νομική πλάνη καθόσον αναφέρει ότι η προσφυγή είναι απαράδεκτη για τον λόγο ότι η προσφεύγουσα εταιρία δεν έχει άμεσο συμφέρον στην ακύρωση της αποφάσεως. Αντίθετα προς τα αναφερόμενα στη διάταξη, η απόφαση 2006/613 υποχρεώνει τα κράτη, εν πάση περιπτώσει, αυτή καθαυτή και κατά τρόπο αυτόματο, να εφαρμόσουν στις τοποθεσίες που χαρακτηρίζονται ως τόποι κοινοτικής σημασίας, μεταξύ των οποίων και η ιδιοκτησία«Las Cuerdas», καθεστώς προστασίας που περιορίζει υποχρεωτικά τις δυνατότητες χρήσεως, μειώνοντας την αποδοτικότητά τους και την αξία πώλησής τους. Τα κράτη μέλη διαθέτουν μεν διακριτική ευχέρεια προκειμένου να καθορίσουν το ακριβές περιεχόμενο αυτών των μέτρων, όχι όμως και για να αποφασίσουν κατά πόσον θα υπαγάγουν τις ιδιοκτησίες στα μέτρα του είδους αυτού. Κατά συνέπεια, η ύπαρξη αυτής της ευχέρειας δεν εμποδίζει την απόφαση να επηρεάσει άμεσα τη νομική σφαίρα της αναιρεσείουσας εταιρίας.

(1)  ΕΕ L 259, σ. 1.