1. Αναίρεση – Λόγοι – Λόγος αντλούμενος από την εκτίμηση του Πρωτοδικείου σχετικά με την υποχρέωση επιμέλειας που υπέχουν τα θεσμικά όργανα – Νομικό ζήτημα
(Άρθρο 225 ΕΚ· Οργανισμός του Δικαστηρίου, άρθρο 58, εδ. 1)
2. Ενισχύσεις χορηγούμενες από τα κράτη – Απόφαση της Επιτροπής με την οποία διαπιστώνεται το ασυμβίβαστο μιας ενισχύσεως με την κοινή αγορά – Εξουσία εκτιμήσεως της Επιτροπής
3. Ενισχύσεις χορηγούμενες από τα κράτη – Έννοια – Εφαρμογή του κριτηρίου του ιδιώτη επενδυτή – Εξουσία εκτιμήσεως της Επιτροπής
4. Ενισχύσεις χορηγούμενες από τα κράτη – Διοικητική διαδικασία – Υποχρεώσεις της Επιτροπής – Επιμελής και αμερόληπτη εξέταση
(Άρθρο 88 § 2 ΕΚ)
5. Ενισχύσεις χορηγούμενες από τα κράτη – Απόφαση της Επιτροπής – Εκτίμηση της νομιμότητας βάσει διαθέσιμων πληροφοριακών στοιχείων κατά τον χρόνο εκδόσεως της αποφάσεως
1. Tο ζήτημα αν το Πρωτοδικείο (νυν Γενικό Δικαστήριο) ορθώς συνήγαγε από τα πραγματικά περιστατικά της υποθέσεως ότι τα κοινοτικά όργανα δεν παρέβησαν το καθήκον επιμελείας που υπέχουν συνιστά νομικό ζήτημα το οποίο υπόκειται στον αναιρετικό έλεγχο του Δικαστηρίου.
(βλ. σκέψη 62)
2. Στον τομέα του ελέγχου των κρατικών ενισχύσεων, η Επιτροπή διαθέτει ευρεία εξουσία εκτιμήσεως της οποίας η άσκηση συνεπάγεται εκτιμήσεις οικονομικής φύσεως που πρέπει να γίνονται στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εντούτοις, τούτο δεν σημαίνει ότι ο δικαστής της Ένωσης οφείλει να μην ελέγχει την εκ μέρους της Επιτροπής ερμηνεία δεδομένων οικονομικής φύσεως.
Πράγματι, ο δικαστής της Ένωσης οφείλει, μεταξύ άλλων, να ελέγχει όχι μόνον την ακρίβεια των αποδεικτικών στοιχείων των οποίων γίνεται επίκληση, την αξιοπιστία και τη συνοχή τους, αλλά και αν τα στοιχεία αυτά αποτελούν το σύνολο των ληπτέων υπόψη συναφών στοιχείων για την εκτίμηση σύνθετης καταστάσεως και αν είναι ικανά να θεμελιώσουν τα εξ αυτών αρυόμενα συμπεράσματα.
Εντούτοις, στο πλαίσιο του ανωτέρω ελέγχου, δεν εναπόκειται στον δικαστή της Ένωσης να υποκαταστήσει την Επιτροπή στην οικονομική εκτίμησή της. Συγκεκριμένα, τα δικαιοδοτικά όργανα της Ένωσης ασκούν στις περίπλοκες οικονομικές εκτιμήσεις της Επιτροπής περιορισμένο έλεγχο, ο οποίος περιορίζεται μόνο στην επαλήθευση της τηρήσεως των περί διαδικασίας και αιτιολογήσεως κανόνων, καθώς και της ακρίβειας των πραγματικών περιστατικών και της μη συνδρομής πρόδηλης πλάνης εκτιμήσεως και καταχρήσεως εξουσίας.
(βλ. σκέψεις 64-66)
3. Προκειμένου να εξακριβωθεί αν η πώληση οικοπέδου σε ιδιώτη εκ μέρους δημόσιας αρχής συνιστά κρατική ενίσχυση είναι αναγκαία η εκ μέρους της Επιτροπής εφαρμογή του κριτηρίου του ιδιώτη επενδυτή που ενεργεί σε οικονομία αγοράς, προκειμένου να εξετασθεί αν το τίμημα που κατέβαλε ο φερόμενος αποδέκτης της ενισχύσεως αντιστοιχεί σε αυτό που θα είχε καταβληθεί υπό πραγματικές συνθήκες ανταγωνισμού αν πωλητής ήταν ιδιώτης επενδυτής. Η εφαρμογή του εν λόγω κριτηρίου αποτελεί, εν γένει, σύνθετη οικονομική εκτίμηση της Επιτροπής.
Σε μια τέτοια περίπτωση, το Πρωτοδικείο υπερβαίνει τα όρια που επιβάλλονται στην άσκηση του δικαστικού ελέγχου, στο μέτρο που περιορίζεται στην εκτίμηση ότι η Επιτροπή παρέβη το καθήκον της επιμέλειας χωρίς να αποδεικνύει ότι τα στοιχεία που δεν έλαβε υπόψη η Επιτροπή θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε διαφορετική εκτίμηση του ύψους της ενισχύσεως και δεν αποδεικνύει ότι, ενεργώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο, υπέπεσε σε πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως.
(βλ. σκέψεις 68-72)
4. Η Επιτροπή οφείλει, χάριν της ορθής εφαρμογής των θεμελιωδών κανόνων της Συνθήκης ΕΚ που αφορούν τις κρατικές ενισχύσεις, να προβαίνει σε επιμελή και αμερόληπτη εξέταση των προσβαλλομένων μέτρων, ώστε να έχει στη διάθεσή της, κατά την έκδοση της τελικής αποφάσεως, τα κατά το δυνατόν πληρέστερα και πλέον αξιόπιστα στοιχεία για τον σκοπό αυτό.
Η Επιτροπή δεν υποχρεούται να λάβει υπόψη τα έγγραφα που δεν της προσκομίσθηκαν κατά τη διοικητική διαδικασία, αλλά περιήλθαν σ’ αυτή εντός μιας κατ’ εξαίρεση παραταθείσας προθεσμίας, ή με την παρέλευση της προθεσμίας αυτής, και τα οποία, επιπροσθέτως, περιέχουν μόνον αόριστες αναφορές, ούτε να κινήσει εκ νέου τη διαδικασία εξετάσεως.
(βλ. σκέψεις 90, 95)
5. Η νομιμότητα αποφάσεως στον τομέα των κρατικών ενισχύσεων πρέπει να εκτιμάται από τον δικαστή της Ένωσης βάσει των πληροφοριακών στοιχείων που είχε στη διάθεσή της η Επιτροπή όταν έλαβε τη σχετική απόφαση.
(βλ. σκέψη 91)