1. Ελεύθερη κυκλοφορία των κεφαλαίων — Περιορισμοί — Φορολογική νομοθεσία — Φόρος επί της περιουσίας — Εθνική κανονιστική ρύθμιση η οποία δεν παρέχει στους φορολογουμένους κατοίκους αλλοδαπής το ευεργέτημα των εκπτώσεων που χορηγεί στους φορολογουμένους κατοίκους ημεδαπής — Επιτρέπεται — Προϋπόθεση
(Άρθρα 56 ΕΚ και 58 ΕΚ)
2. Ελεύθερη κυκλοφορία των κεφαλαίων — Περιορισμοί — Διμερής φορολογική σύμβαση για την πρόληψη της διπλής φορολογίας — Ευεργέτημα των προσωπικού χαρακτήρα εκπτώσεων παρεχόμενο μόνο στους κατοίκους των κρατών μελών που έχουν συμβληθεί στη σύμβαση ? Επιτρέπεται
(Άρθρα 56 ΕΚ και 58 ΕΚ)
1. Tα άρθρα 56 ΕΚ και 58 ΕΚ δεν απαγορεύουν φορολογική κανονιστική ρύθμιση θεσπίζουσα φόρο επί της περιουσίας η οποία δεν παρέχει στους φορολογουμένους κατοίκους αλλοδαπής που έχουν το κύριο μέρος της περιουσίας τους εντός του κράτους μέλους κατοικίας τους το ευεργέτημα των εκπτώσεων που χορηγεί στους φορολογουμένους κατοίκους ημεδαπής.
Πράγματι, οι φορολογούμενοι οι οποίοι έχουν μη σημαντικό τμήμα της περιουσίας τους εντός κράτους μέλους διαφορετικού από το κράτος κατοικίας τους δεν βρίσκονται, κατά γενικό κανόνα, σε παρεμφερή κατάσταση προς αυτή των κατοίκων του άλλου αυτού κράτους μέλους, κατά το μέτρο που όχι μόνον το κύριο μέρος των εισοδημάτων, αλλά και το κύριο μέρος της περιουσίας των τελευταίων, συγκεντρώνονται συνήθως εντός του κράτους μέλους κατοικίας τους. Κατά συνέπεια, το κράτος μέλος αυτό βρίσκεται καλύτερα σε θέση να λάβει υπόψη τη συνολική φοροδοτική ικανότητα του κατοίκου ημεδαπής, εφαρμόζοντας ενδεχομένως ως προς αυτόν τις προβλεπόμενες από τη νομοθεσία εκπτώσεις. Επομένως, η άρνηση των οικείων αρχών να χορηγήσουν στους κατοίκους αλλοδαπής την έκπτωση της οποίας τυγχάνουν οι κάτοικοι ημεδαπής δεν συνιστά διάκριση εις βάρος τους.
(βλ. σκέψεις 37-38, 43, διατακτ. 1)
2. Tα άρθρα 56 ΕΚ και 58 ΕΚ δεν απαγορεύουν τη μη επέκταση της εφαρμογής ενός κανόνα τον οποίο προβλέπει διμερής σύμβαση για την αποφυγή της διπλής φορολογίας, κατά τον οποίο τα φυσικά πρόσωπα που κατοικούν σε ένα από τα δύο αυτά κράτη τυγχάνουν εντός του άλλου κράτους των προσωπικού χαρακτήρα εκπτώσεων τις οποίες το τελευταίο αυτό κράτος χορηγεί στους κατοίκους του, ώστε να καλύπτει τον κάτοικο ενός κράτους μέλους που δεν έχει συμβληθεί στην εν λόγω σύμβαση.
Το γεγονός ότι τα αμοιβαία δικαιώματα και οι αμοιβαίες υποχρεώσεις που απορρέουν από μια τέτοια σύμβαση έχουν εφαρμογή μόνο στα πρόσωπα που κατοικούν εντός ενός από τα δύο συμβαλλόμενα κράτη μέλη αποτελεί εγγενή συνέπεια των διμερών συμβάσεων για την πρόληψη της διπλής φορολογίας.
(βλ. σκέψεις 60-61, 63, διατακτ. 2)