Ελεύθερη παροχή υπηρεσιών – Απόσπαση εργαζομένων στο πλαίσιο παροχής υπηρεσιών – Οδηγία 96/71 – Εθνική κανονιστική ρύθμιση που προβλέπει ότι η επιχείρηση που χρησιμοποιεί τις υπηρεσίες επιχείρησης εγκατεστημένης σε άλλο κράτος μέλος ευθύνεται ως εγγυητής για την κατώτατη αμοιβή των εργαζομένων που απασχολεί η άλλη επιχείρηση – Περιορισμός της ελεύθερης παροχής υπηρεσιών – Δικαιολόγηση με επίκληση λόγων γενικού συμφέροντος – Κοινωνική προστασία των εργαζομένων
(Άρθρο 49 ΕΚ· οδηγία 96/71 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, άρθρο 5)
Το άρθρο 5 της οδηγίας 96/71 για την απόσπαση εργαζομένων στο πλαίσιο παροχής υπηρεσιών, βάσει του οποίου τα κράτη μέλη λαμβάνουν τα κατάλληλα μέτρα σε περίπτωση παραβάσεως της οδηγίας αυτής και φροντίζουν ιδίως ώστε οι εργαζόμενοι και/ή οι εκπρόσωποί τους να έχουν στη διάθεσή τους τις κατάλληλες διαδικασίες για την εκπλήρωση των υποχρεώσεων που προβλέπει η οδηγία, ερμηνευόμενο υπό το φως του άρθρου 49 ΕΚ, δεν απαγορεύει τους εθνικούς κανόνες κατά τους οποίους μια επιχείρηση οικοδομών εγκατεστημένη στο οικείο κράτος μέλος που αναθέτει σε επιχείρηση εγκατεστημένη σε άλλο κράτος μέλος την εκτέλεση οικοδομικών εργασιών ευθύνεται ως εγγυητής που έχει παραιτηθεί από την ένσταση της διζήσεως, για τις υποχρεώσεις της επιχείρησης αυτής ή ενός υπεργολάβου όσον αφορά την καταβολή του κατώτατου μισθού του εργαζομένου που απασχολούν οι τελευταίοι ή των εισφορών στον κοινό φορέα των συμβαλλομένων σε συλλογική σύμβαση, οσάκις ο κατώτατος μισθός συνίσταται στο ποσό που πρέπει να καταβληθεί κατόπιν αφαιρέσεως των φόρων και των εισφορών κοινωνικής ασφαλίσεως και προωθήσεως της απασχόλησης ή των αντιστοίχων παροχών κοινωνικής ασφαλίσεως, που πρέπει να καταβληθεί στον εργαζόμενο (καθαρός μισθός), ακόμη και αν αυτοί οι εθνικοί κανόνες δεν έχουν ως πρωταρχικό στόχο την προστασία της αμοιβής του εργαζομένου ή αν η προστασία αυτή αποτελεί απλώς δευτερεύοντα στόχο των κανόνων αυτών.
Πράγματι, αν το δικαίωμα για τον κατώτατο μισθό συνιστά στοιχείο της προστασίας των εργαζομένων η οποία εντάσσεται στους επιτακτικούς λόγους γενικού συμφέροντος που μπορούν να δικαιολογήσουν ενδεχόμενο περιορισμό στην ελεύθερη παροχή των υπηρεσιών, οι διαδικαστικές ρυθμίσεις διά των οποίων εξασφαλίζεται ο σεβασμός του δικαιώματος αυτού, όπως είναι η ευθύνη του εγγυητή, πρέπει επίσης να θεωρηθούν ως ικανές να εξασφαλίσουν την προστασία αυτή καθόσον ο κανόνας αυτός ευνοεί τους αποσπασμένους εργαζομένους διότι, προς όφελος αυτών, προσθέτει στον πρώτο οφειλέτη του κατώτατου μισθού που είναι ο εργοδότης και ένα δεύτερο, ο οποίος ευθύνεται εις ολόκληρο με τον πρώτο και είναι μάλιστα κατά κανόνα περισσότερο φερέγγυος από αυτόν.
(βλ. σκέψεις 28, 34-35, 37, 40, 45 και διατακτ.)