Σύμβαση για τη διεθνή δικαιοδοσία και την εκτέλεση αποφάσεων — Αποκλειστική διεθνής δικαιοδοσία — Διαφορές «σε θέματα καταχωρίσεως ή κύρους των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας»
(Σύμβαση της 27ης Σεπτεμβρίου 1968, άρθρο 16, σημείο 4)
Το άρθρο 16, σημείο 4, της Συμβάσεως της 27ης Σεπτεμβρίου 1968 για τη διεθνή δικαιοδοσία και την εκτέλεση αποφάσεων σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις, όπως τροποποιήθηκε για τελευταία φορά με τη Σύμβαση της 29ης Νοεμβρίου 1996 για την προσχώρηση της Δημοκρατίας της Αυστρίας, της Δημοκρατίας της Φινλανδίας και του Βασιλείου της Σουηδίας, έχει την έννοια ότι ο κανόνας περί αποκλειστικής διεθνούς δικαιοδοσίας που αυτό εξαγγέλλει καλύπτει όλες τις διαφορές σχετικά με την καταχώριση ή το κύρος διπλώματος ευρεσιτεχνίας, ανεξαρτήτως του αν το ζήτημα τίθεται στα πλαίσια ασκήσεως αγωγής ή προβολής ενστάσεως. Πράγματι, το να παρέχεται η δυνατότητα στον επιληφθέν αγωγής για την αναγνώριση αντιποιήσεως ή για την αναγνώριση μη αντιποιήσεως δικαστήριο να διαπιστώνει, παρεμπιπτόντως, την ακυρότητα του επίδικου διπλώματος ευρεσιτεχνίας θα έθιγε την αναγκαστική φύση του προβλεπόμενου στην ανωτέρω διάταξη κανόνα περί διεθνούς δικαιοδοσίας και θα παρέκαμπτε τον επιτακτικό χαρακτήρα του. Αφετέρου, η ούτω παρεχόμενη δυνατότητα παρακάμψεως θα επαγόταν πολλαπλασιασμό των λόγων διεθνούς δικαιοδοσίας και θα ήταν ικανή να θίξει την προβλεψιμότητα των κανόνων διεθνούς δικαιοδοσίας που θέτει η Σύμβαση, παραβιάζοντας κατά συνέπεια την αρχή ασφαλείας δικαίου, θεμελίου της Συμβάσεως. Τέλος, η αποδοχή, στα πλαίσια του συστήματος της Συμβάσεως, αποφάσεων με τις οποίες δικαστήρια άλλα πλην εκείνων του κράτους χορηγήσεως διπλώματος ευρεσιτεχνίας αποφαίνονται παρεμπιπτόντως επί του κύρους του εν λόγω διπλώματος ευρεσιτεχνίας πολλαπλασιάζει επίσης τον κίνδυνο εκδόσεως αντιφατικών αποφάσεων που η Σύμβαση επιδιώκει ακριβώς να αποφεύγει.
(βλ. σκέψεις 26-29, 31 και διατακτ.)