1. Κοινωνική ασφάλιση των διακινούμενων εργαζομένων – Κοινοτική κανονιστική ρύθμιση – Καθ’ ύλην πεδίο εφαρμογής – Παροχές καταβαλλόμενες δυνάμει εθνικού συστήματος κοινωνικής ασφαλίσεως καλύπτοντος την ανάγκη περιθάλψεως – Ανάληψη των εισφορών ασφαλίσεως γήρατος του τρίτου προσώπου που παρέχει περίθαλψη σε μη αυτοεξυπηρετούμενο άτομο – Εμπίπτει ως παροχή ασθενείας
(Κανονισμός 1408/71 του Συμβουλίου, άρθρο 4 § 1, στοιχ. α΄)
2. Κοινωνική ασφάλιση των διακινούμενων εργαζομένων – Ίση μεταχείριση – Εθνικό σύστημα ασφαλίσεως περιθάλψεως που δεν χορηγεί σε υπήκοο κράτους μέλους διαφορετικού από το αρμόδιο κράτος τη δυνατότητα αναλήψεως των εισφορών ασφαλίσεως γήρατος – Σύστημα που εισάγει απαγορευμένη από το κοινοτικό δίκαιο διάκριση εις βάρος πολίτη της Ενώσεως
(Άρθρο 17 ΕΚ· κανονισμός 1408/71 του Συμβουλίου)
1. Μια παροχή όπως η ανάληψη, από τον αρμόδιο για τη χορήγηση των παροχών της ασφαλίσεως περιθάλψεως φορέα, των εισφορών ασφαλίσεως γήρατος του τρίτου προσώπου το οποίο παρέχει κατ’ οίκον περίθαλψη σε μη αυτοεξυπηρετούμενο άτομο συνιστά παροχή ασθενείας υπέρ του μη αυτοεξυπηρετουμένου ατόμου η οποία υπάγεται στον κανονισμό 1408/71, όπως τροποποιήθηκε και ενημερώθηκε με τον κανονισμό 118/97.
(βλ. σκέψεις 20-21, 23, διατακτ. 1)
2. Το άρθρο 17 ΕΚ καθώς και ο κανονισμός 1408/71, όπως τροποποιήθηκε και ενημερώθηκε με τον κανονισμό 118/97, απαγορεύουν την εκ μέρους του αρμοδίου φορέα άρνηση χορηγήσεως μιας παροχής της ασφαλίσεως περιθάλψεως η οποία συνίσταται στην ανάληψη των εισφορών ασφαλίσεως γήρατος υπηκόου ενός κράτους μέλους, ο οποίος διαδραματίζει τον ρόλο του τρίτου προσώπου που παρέχει περίθαλψη στον ασφαλισμένο, για τον λόγο και μόνον ότι το ως άνω τρίτο πρόσωπο ή ο εν λόγω ασφαλισμένος κατοικούν σε κράτος μέλος διαφορετικό από το αρμόδιο κράτος.
Συγκεκριμένα, η ιδιότητα του πολίτη της Ενώσεως εξασφαλίζει, εντός του πεδίου εφαρμογής της Συνθήκης, την ίδια νομική μεταχείριση σε όσους εκ των υπηκόων των κρατών μελών βρίσκονται στην ίδια κατάσταση, υπό την επιφύλαξη των ρητά προβλεπομένων εξαιρέσεων συναφώς. Στο πλαίσιο αυτό, λαμβανομένου υπόψη του σκοπού της δραστηριότητας που ασκούν τα τρίτα πρόσωπα τα οποία παρέχουν περίθαλψη σε μη αυτοεξυπηρετούμενα άτομα, το κριτήριο της κατοικίας, επί του οποίου στηρίζεται η άρνηση χορηγήσεως της εν λόγω παροχής της ασφαλίσεως περιθάλψεως, δίδει την εντύπωση ότι δεν είναι στοιχείο το οποίο αποδεικνύει αντικειμενικά την ύπαρξη διαφορετικής καταστάσεως και δικαιολογεί διαφορετική μεταχείριση, αλλά ότι εισάγει διαφορετική μεταχείριση επί συγκρίσιμων καταστάσεων, η οποία συνιστά δυσμενή διάκριση απαγορευόμενη από το κοινοτικό δίκαιο.
(βλ. σκέψεις 34-36, διατακτ. 2)