1. Μεταφορές - Θαλάσσιες μεταφορές - Συμφωνία καταμερισμού φορτίων μεταξύ κράτους μέλους και τρίτης χώρας - Υποχρέωση προσαρμογής υφιστάμενης συμφωνίας πριν από την έναρξη της ισχύος του κανονισμού 4055/86 - Μη τήρηση της υποχρεώσεως - Υποχρέωση του κράτους μέλους να καταγγείλει τη συμφωνία - Μη καταγγελία - Δικαιολογία αντλούμενη από την ύπαρξη ανώμαλης πολιτικής καταστάσεως στην τρίτη χώρα - Δεν χωρεί
[Συνθήκη ΕΚ, άρθρο 169 (νυν άρθρο 226 ΕΚ)· κανονισμός 4055/86 του Συμβουλίου, άρθρα 3 και 4 § 1]
2. Διεθνείς συμφωνίες - Συμφωνίες των κρατών μελών - Συμφωνίες προγενέστερες της Συνθήκης ΕΚ - Δικαιώματα των τρίτων κρατών και υποχρεώσεις των κρατών μελών - Υποχρέωση εξαλείψεως των τυχόν ασυμβιβάστων μεταξύ της προγενέστερης συμφωνίας και της Συνθήκης - εριεχόμενο της υποχρεώσεως
[Συνθήκη ΕΚ, άρθρο 234 (νυν, κατόπιν τροποποιήσεως, άρθρο 307 ΕΚ)]
1. Όταν ένα κράτος μέλος δεν έχει μπορέσει, εντός των προθεσμιών που προβλέπει ο κανονισμός 4055/86, για την εφαρμογή της αρχής της ελεύθερης παροχής υπηρεσιών στον τομέα των θαλάσσιων μεταφορών μεταξύ κρατών μελών και μεταξύ κρατών μελών και τρίτων χωρών, να τροποποιήσει με διπλωματικά μέσα μια διμερή συμφωνία συναφθείσα με την τρίτη χώρα πριν από την προσχώρηση του κράτους μέλους στις Κοινότητες και περιέχουσα διακανονισμούς περί καταμερισμού των φορτίων ασυμβίβαστους με τον εν λόγω κανονισμό, και στο μέτρο που η καταγγελία συμφωνίας αυτού του είδους είναι δυνατή από πλευράς διεθνούς δικαίου, εναπόκειται στο κράτος μέλος να την καταγγείλει.
Συναφώς, η ύπαρξη ανώμαλης πολιτικής καταστάσεως στην τρίτη συμβαλλόμενη χώρα δεν μπορεί να δικαιολογήσει τη συνέχιση της εκ μέρους κράτους μέλους παραβάσεως των υποχρεώσεων που υπέχει από τη Συνθήκη.
( βλ. σκέψεις 40, 48 )
2. Το άρθρο 234, πρώτο εδάφιο, της Συνθήκης (νυν, κατόπιν τροποποιήσεως, άρθρο 307, πρώτο εδάφιο, ΕΚ) διευκρινίζει, σύμφωνα με τις αρχές του διεθνούς δικαίου, ότι η εφαρμογή της Συνθήκης δεν επηρεάζει τη δέσμευση που έχει αναλάβει το ενδιαφερόμενο κράτος μέλος να σέβεται τα δικαιώματα των τρίτων χωρών τα οποία απορρέουν από προγενέστερη σύμβαση και να τηρεί τις αντίστοιχες υποχρεώσεις του. Ωστόσο, στο πλαίσιο του δευτέρου εδαφίου του άρθρου 234 της Συνθήκης, τα κράτη μέλη έχουν μεν δυνατότητα επιλογής των πρόσφορων μέσων που θα χρησιμοποιήσουν, υπέχουν ωστόσο υποχρέωση εξαλείψεως των ασυμβιβάστων που υφίστανται μεταξύ προκοινοτικής συμβάσεως και της Συνθήκης. Συνεπώς, αν ένα κράτος μέλος συναντά δυσκολίες καθιστώσες αδύνατη την τροποποίηση ορισμένης συμφωνίας, δεν μπορεί να αποκλειστεί η υποχρέωση καταγγελίας της συμφωνίας αυτής.
Συναφώς, δεν μπορεί να γίνει δεκτό το επιχείρημα ότι η καταγγελία αυτή θα συνεπαγόταν δυσανάλογη βλάβη των συμφερόντων που άπτονται της εξωτερικής πολιτικής του ενδιαφερομένου κράτους μέλους σε σχέση προς το κοινοτικό συμφέρον. ράγματι, το προμνησθέν άρθρο 234 εκφράζει ήδη την ανάγκη ισορροπίας μεταξύ των συμφερόντων που άπτονται της εξωτερικής πολιτικής κράτους μέλους και του κοινοτικού συμφέροντος, καθόσον η διάταξη αυτή, αφενός, επιτρέπει στα κράτη μέλη να μην εφαρμόσουν κοινοτική διάταξη προκειμένου να σεβαστούν τα δικαιώματα τρίτων χωρών τα οποία απορρέουν από προγενέστερη σύμβαση και να τηρήσουν τις αντίστοιχες υποχρεώσεις τους και, αφετέρου, τους παρέχει δυνατότητα επιλογής των πρόσφορων μέσων προκειμένου να καταστεί η συγκεκριμένη συμφωνία συμβατή με το κοινοτικό δίκαιο.
( βλ. σκέψεις 53, 58-59 )